Lögberg - 17.03.1938, Síða 6

6
LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 17. MARZ, 1938
Hundur kafteinsins
Lise hatði farið inn í borðstofuna. íJar
var sval't og alt tárhreint. Hjín vildi heldur
vera þar en í setus'tofunni, því þaðan gat hún
séð bezt alt í kring. Hún tók með sér sauma
sína, því hún var vinnugefin mjög, lét ekkert
augnablik ónotað. Hún beið nú þess sem
koma myndi.
Jeanneton fór á fætur klukkan hálf sjö;
sá frúna í borðstofunni og lét sem ekkert væri.
Hún varð ekki hissa á öllu. Hún spurði um
matarkaup til dagsins, tók körfu sína og fór í
búðirnar, því þetta var einmitt búðardagur.
Lise fylgdi Pmelope í því að bíða þolinmóð.
Í Pinelope þessi beið í 10 ár eftir manni sín-
um, sem farið haíði í Tróju-stríðið, sem stóð
í 10 ár). Peneiope spann, Lise saumaði og
Jeit smátt og smátt upp frá saumunum niður
í garðinn, en sérstaklega á kjallardyrnar þar
sem ógæfan hafði steðjað að hinum undrunar-
verðu hænum, Surtlu og Hvít.
Hún var reiðubúin að hlaupa í hendings-
kasti þeim til hjálpar hvenær sem þörf gerð-
ist eða hinn minsti hávaði heyrðist.
Rétt fyrir klukkan sjö varð hún vör við
eitthvert þrusk í garðinum. Hún sá Zero
vera að læðast, þennan óþokka, þrælslega •
Zero, sá hann, þennan óvin sinn, læðast úr
kofa sínum og fara þjófslega mjög í áttina
til kjallarans.
Grunur, ægilegur, kom sem leiftur í huga
hennar og orðin mynduðust jafnfljótt og brUt-
ust út af vörum hennar.
“Það ert þú, ókindin þín! Bg skal taka
þig glóðvolgan! Þú skalt ekki sleppa, þitt
þrælbein!”
V.
Fljótlynd að upplagi og óþolinmóð að
eðlisfari og óvön við að halda sér í skefjum.
Lise reis á fætur og lagði af stað óðfluga, eins
og hún ætlaði að grípa hundinn á leiðinni. En
þegar hún hugsaði sig betur um stanzaði hún.
Ef hún kæmi of fljdtt gæfist hundinum ekki
tími til að sýna nægilega ljóst hvað hann væri
að hafast að. Hún varð að lofa Zero að sýna
hvað hann væri mikill og slunginn þjófur, og
taka hann með löppina í sekknum, eins og
sagt er, svo liann gæti ekki með nokkru móti
komist undan.
Svo frú Pigault beið enn fáein augnablik
í borðsalnnm, en svo hélt liún af stað á tánum
og hélt niðri í sér andanum, og læddist að
kjallaradyrunum. En eins og ræningjarnir
Cartouche og Mauorin, af hundakyninu, Zero
sem var eins slóttugur og maður, hafði gáð
að því a ðláta aftur, svo liann gæti verið í
næði.
Til allrar óhamingju fyrir hann hafði
hapn ekki lokað rifum, sem voru á kjallara
hurðinni, sem var gömul og hafði verið að
þorna og gliðna árum saman. Það varð Zero
til ógæfu.
Lise sá í gegnum stærstu rifuna og það
sem hún sá opnaði augu hennar, sem ekki
voru neitt vinaleg gagnvart Zero.
Zero, þessi fjandans hundur, skreið flat-
ur á maganum með, afturfæturnar dregnar
inn undir sig og mjakaðist að hreiðrunum,
dinglandi sköttinu þar sem hann fór; svo lyfti
hann liinni ógæfusömu Surtlu úr hreiðrinu •
með framfótunum.
Lise gat varla stilt sig. Hana langaði
svo mikið til að opna dyrnar í hendings kasti.
Hún vildi kasta sér yfir hinn seka; grípa
hann þarna við verkið. Það var svo auðgert,
og hegna honum þarna undir eins, eins og
hann átti skilið. En forvitnin varð reiðinni
yfirsterkari og iiélt henni á þröskuldinum
eitt augnablik. Hún þurfti ekki lengi að bíða.
Hinn seki Zero gleypti eggið, braut
skurnið með tönnunum á augnabliki og alt
hvarf óðfluga niður í maga.
h’rú Pigault varð ofsavond, og hún liafði
ástæðu til þess. En samt var ekki laust við
að henni væri skemt. Hún hafði mist af
morgunmatnum enn einu sinni og það var
slæmt. En nú hafði hún fundið þann seka, og
hún var í sjöunda himni yfir því að geta nú
sagt að þjófurinn væri enginn annar en þessi
hundur, sem hún hataði svo mjög, og sem
hún haíði ávalt haft ógeð á, jafnvel áður en
hún vissi að hann var rummungs þjófur.
Hatrið var ekki lengur að orsakalausu.
Hún hefði viljað, án þess að draga hann
fyrir lög og dóm, hegna honum eins og hún
áleit við eiga, þótt hún hefði orðið að svara
einhverjum óþægilegum spumingum seinna;
en Zero, sem þekti manneðlið, gaf henni ekki
tækifærið; hann las í augum hennar hvað
henni bjó í hug. Hann skauzt eins og byssu-
skot út um dvrnar, sem húsmóðirin iiafði
opnað aftur, fann garðinn lokaðan, og,fór því
inn í eldhúsið og þaðan út um opinn glugga
og stökk út á s'træti, til mikillar undrunar
fyrir Jeanneton, sem var að koma af mark-
aðnum og þekti enga svo illa uppalda hunda.
Eins fljótt og hann kom út á strætið, beið
hann engra boða, en hljój^ af stað upp Grace-
hlíðina eins hart og hann gat komist.
Síðan kafteinnínn hætti ferðalagi, —
máske of snemma og var nú iðjulaus daglega
—leiddis*t honum og reyndi því að stytta dag-
inn méð því að fara seint á fætur en snemma
í rúmið. Hann hafði góða samvizku og ágæt-
an maga og svaf því vært. Rúmið er ágæt
þrautalending íyrir iðjuleysingja.'
Lise, sem var hneigð til hússtarfa, lét
hann sofa í næði og sá um að alt væri til reiðu
þegar hann kæmi fram á sviðið. En þennan
morgun hafði hún of mikið að segja honum
til þess að geta látið hann sofa fram eftir.
Hún varð að létta á samvizkunni með því að
Segja manni sínum frá því sem Zero hefði að-
hafst. Hún varð líka að svala sér á að sýna
hvað þetta hundkvikindi var ósvífið.
Hún kom því inn eins og bálviðri, setti
um koll ruggnstól og steypti um tveimur
minni stólum,. sem voru á vegi hennar. Kaf-
teinninn vaknaði snögglega. Hann opnaði
augun aðeins til hálfs en nógu mikið til þess
að sjá svip konu sinnar og’honum duldist það
ekki að óveður væri í aðsigi. Hann fór að
eins og Zero, þót'tist ekki hafa séð neitt, lok-
aði augunum og þóttist sofa. En Lise sá í
gegnum þennan hrekk. Hún hafði séð það á
svip manns síns að hann hafði vaknað, þótt
hann léti sem svo væri ekki. Það var nægi-
legt til þess að tilraun kafteinsins varð á-
rangurslaus.
“Hann er hræddur,” hugsaði hún með
sér. “Alt fer eins og eg óska.”
Hún gekk að rúminu og án þess að gefa
honum tíma til að átta sig, 'tók hún í öxlina á
kafteininum, með hinni smáu, fallegu og nettu
hendi.
“Komdu! Vaknaðu strax,” sagði hún.
“Þú hefir nú sofið nóg. Þú hefir nú sofið í
tólf tíma. Reyndu að hlusta á mig. Bg hefi
t^lsvert alvarlegt að segja þér!”
“Og geturðu ekki látið það bíða til klukk-
an átta f”
“Nei.”
Jean Pigault sá mjög vel að hann komst
ekki undan í þetta sinn. Konan hafði búið
svo um að hann gat ekki með neinu móti
smeygt sér út. Það var ómögulegt.
Hann reis því við olnboga og lét kodda
undir olnbogann. Lagði svo eyrað á lófann
og beið.
“Halt þú áfram, eg skal lilusta!”
“Eg hefi séð þjófinn, sem s'tal eggjunum
mínum. ’ ’
“Er það mögulegtf Ertu viss um þaðf”
Það verður að ná honum.”
“Mig langaði til þess, en hann flúði.”
“Þú munt ekki þekkja hannf — Það
verður að gjöra borgarstjóranum aðvart og
aðstoðarmönnum hans og fótgöngulögregl-
unni. Viltu að eg skrifi yfirmanni lögregl-
unnar f ’ ’
“Það þarf hreint ekki svona marga í lið
með okkur,” sagði Lise, og horfði fast á
mann sinn til þess að komast að hvort hon-
um var alvara eða væri að skopas't að henni,
eins og stundum hafði komið fyrir. “Ef þú
bara vilt, þá getur þú gjört alt sem eg óska
í þessu sambandi,” sagði frú Pigault.
“Það máttu vera viss um að eg er vilj-
ugur til að gjöra það sem þarf, en segðu mér
fyrst nafn þjófsins.”
‘ ‘ Hinn seki er hundurinn þinn, einmitt, ’ ’
svaraði frú Pigault svo skýrt og greinilega
og ákveðið, að enginn gat efast um að hún
sagði sa'tt.
“Zero?”
“Já, einmitt liann!”
“Zero þjófurf Nei, það er ómögulegt,
það hlýtur að vera misskilningur. Eg trúi
því ekki. Hvað getur hann gjört við þessi
egg f Ekki selur hann þau á markaðnum þó! ”
“Nei, hann étur þau!”
“Hann étur þau,” heyrðist til kafteins-
ins eins og bergmál og með hvaða kryddif—
Steikt, útþynt, hrærð, eða hvaðf”
Augu frúarinnar léiíltruðu og svolítill
titringur sást í kringum munninn.
“Eg læt þig vita, herra Pigault, að eg
álít þetta skop þitt eiga illa við,” sagði hún
og röddin varð skræk-kend, en það leizt kaf-
teininum aldrei á. Þegar eg er að reyna að
laga það sem aflaga fer í húsi okkar, þá ætl-
ast eg til að þú hjálpir mér en sýnir mér ekki
skop og afskiftaleysi. ”
Pigault þótti of vænt um konu sína til
þess að stríða henni mikið. Hann hélt að bezt
myndi að hætta öllu spaugi og ertni, því það
gæti orðið honum dýrt þegar friðarsamning-
arnir yrðu s'taðfestir með undirskriftum.
Rómur lians var því mjög alvarlegur þegar
hann svaraði:
“Svo þú ert alveg viss u mað það er þetta
grey, Zero, sem hefir stolið eggjunum og étið
morgunverð þinnf ”
“Eg er búin að segja þér, að eg sá það,”
sagði Lise, og sagði nú alla söguna um það
hvað hún sá þar sem hún horfði í gegnum
rifuna á kjallarhurðinni, án þess þjófurinn
vissi að á hann var horft.
Til mikillar undrunar fyrir frúna virt-
ist kafteinninn meira dást að hundinum en
nokkru öðru fyrir vit hans og kænsku þar sem
hann hlustaði á söguna. Engin reiði né fyr-
litning virtist koma fram í svip hans gagn-
vart þessum forherta þrjót, sem svona hafði
leikið á konu hans.
“Eg vissi vel,”sagði hann, “að Zero var
vitur liundur, en mér datt ekki í hug að hann
væri svona vi'tur.
Þessi lofræða um hundinn af vörum þess
manns, sem hún var að segja raunasögu sína
og heimta réttláta hegningu yfir, varð til þess
að gera ungu konuna alveg æfa. Þolinmæðin
haíði aldrei verið eitt af einkennum hennar.
Og liún var búin með þann litla skerf, sem
forsjónin hafði lánað henni af þeirri dygð.
(j svona tilfellum var hún vön að segja
manni sínum til syndanna svo um munaði.
“Bg held virkilega,” sagði liún, “að þú
notir svona tækifæri til þess að gera mér alt
sem erfiðast. ”
“Kæra vina, hvernig getur þér liugsasd
það?”
“Ef svo væri ekki værirðu ekki svona
þver, þrátt fyrir bænir mínar, að vilja endi-
leða láta þennan liund vera með þér í húsinu,
á milli okkar. ...”
“Það er engin hæfa, hann hefir aldrei
verið á milli okkar, Lise, þú ættir að skilja
það mjög vel,” sagði kafteinninn dálítið óþol-
inmóður.
“ Jú, einmitt á milli okkar. Þessum ræfli
hefirðu haldið, þessum ljóta vanskapaða ó-
þokka, kynlausa flæking!”
‘ ‘ Gáðu að því kona, að það er ekki lionum
að kenna, heldur foreldrunum.”
“•—Hundi, sem hefir ekkert til síns á-
gætis-----óskiljanlegt ræfils samsafn.”
“Ó, fyrirgefðu, liann hefir eitt til sín á-
gætis, þessi vesalings Zero!”
“Ilvað skyldi það vera?”
“Ágætis kostur, í mínum augum.”
“Hann?”
“Já, hann er hændur að mér, lætur sér
ant um mig.”
“ Allir hundar láta sér aiit um húsbændur
sína?”
“Trúir þú því virkilega?”
“Eg er viss um það. Þú færð þér annan
hund á komandi tíð. Það verður það sama
með hann. Hver veit? Honum þykir ef til
vill enn vænna um þig — og þér um hann, ef
hann verður ungur, fallegur og fagur ....
og snertir aldrei eggin mín!”
Þegar Lise var komin af stað, þá var
ekki gaman að stöðva liana, ekki þægilegt.
Kafteinninn þekti liana of vel til þess, að lofa
henni ekki að tala út.. 1 þetta sinn gerði hann
það.
Unga konan notaði sér frjálsræðið. Hún
hélt nú langa ræðu um Zero; sagði söguna um
öll hans svikræði og skálkapör, sem þessi ó-
vinur hennar hafði í frammi haft . . . ekki að-
eins livað liann liefði aðhafst, heldur líka það
sem hann myndi gera úr því hann væri einu
sinni kominn af stað á þessum glæpaferli, al-
veg eins og menn. Fyrir sjálfa sig vissi liún
það að ef hann yrði einhversstaðar í nágrenn-
inu, þá hefði hún aldrei frið fyrir lionum.
Og alt sagði hún þetta eins og konum er
tamt, smátt og smátt, ísmeygilega en lagði
Jiunga á orðin, með óstöðvandi vonzku og ó-
þolandi liáði og allra handa raddbreytingum,
frá ávítunar til bænarróms.
Það verður að segja það kafteininum til
liróss, að í gegnum alt þetta ofviðri stóð hann
sig býsna vel, lét bara smátt og smátit undan,
en varði vin sinn drengilega, að svo miklu
leyti sem unt var. En smátt og smátt lét liann
undan síga, ^ins og herforingi, sem er neydd-
ur til að flýja, en fer hægt til þess að bjarga
lífi sínu og sinna manna, eða eins og lögmað-
ur, sem veit að skjólstæðingurinn er sekur, og
laétur sér nægja aðal upplýsingar í málinu.
Lise sá að hún var að vinna og gekk á
það lagið og að lokum kom hún með það sem
duga myndi.
“Ó, ” hrópaði hún og reyndi að koma út
tárunum með grátstaf í röddinni, “eg veit
mjög vel að þér þykir ekkert vænt um mig,—
j»ér hefir ef til vill aidrei þótt vænt um mig!
Ó, hvað illa er farið með mig! Eg er ekki
álitin Jiundsvirði. Þér þykir vænna um þenn-
að loðna, ljóta, ómerkiiega veiðihund en um
mig, konuna þína, og við erum ekki búin að
vera saman nema eina sex mánuði í lijóna-
bandinu.”
“Lise, hvernig geturðu sagt þetta?”
“Eg — eg liata þennan hund þinn, eg
hata hann, eg fyrirlít hann, og þú neyðir mig
til að hafa hann hér og fæða hann, sjá hann
á hverjum degi, eiga heima hjá þér með hon-
um. Ef þú ættir að velja um, eins og getur
komið fyrir, milli mín og hans, þá veit eg
hvernig fara myndi — eg myndi verða að
víkja,” sagði unga konan hágrátandi.
Hér þagnaði Lise yfirkomin, eins og hún
ætlaði að kafna og gæti ómögulega sagt meira.
Frú Pigault grét mikið, með ekka. Hrygð
hennar var samt ekki af þeirri tegund að
veikja svo taugarnar að það sæi mikið á
henni. Það var mikils virði. Margur hefði
viljað tína upp þessar fögru perlur, sem
íéllu niður kinnarnar, sem nú litu út sem
mjallhvítar rósir.
Það var fyrir kafteininum eins og mörg-
um þessum þrekmiklu starfsmönnum, sem
reiða sig á hinn vanalega styrk til stórræða,
en verða lieldur veikir til varnar við konur
sínar, þegar svona stendur á. Kafteinninn
fór vanalega lialloka fyrir hinni ungu, fallegu
konu sinni. Hann reis upp til hálfs í rúminu,
og sagði stillilega:
‘ ‘ Þú veizt það vel, Lise, að j)ú færð æfin-
lega l>að sem þú vilt frá vesalings Pigault
þínum. ”
Gleðibragur hvíldi yfir hvíta húsinu
þennan dag, þar sem þau hjónin sátu að morg-
unverði, dálítið seinna en vant var. Ekkert
var minst á Zero. Hjónin virtust mjög vina-
leg livort við annað. Fráin fanii ekkert að
eggjunum, þótt þau kæmu enn frá matfanga-
salanum. Kafteinninn virtist lengja borð-
bænina um helming, líklega til þess að gleyma
þessu missætti sem orðið liafði, og sem ekki
átti að koma fyrir aftur. Hann hafði lofað
henni því.
'Samt sem áður, í hvert sinnsem dyrnar á
borðstofunni voru opnaðar, leit kafteinninri
flóttalega inn í eldhúsið, eins og hann væri að
bíða eftir að sjá hund sinn koma inn. En það
varð árangurslaust, hvorki skott né eyru hans
voru sjáanleg. Hann hafði komið mjög sjald-
an inn í þetta herbergi síðan frúin fór að
amast við honum; en það mátti reiða sig á, að
hann var ekki langt í burtu, þegar stóð á mat-
málstíma. Hann hafði nú aðeins tvo úrkosti.
sem hann ndtaði reglulega: að vera í eldhús-
inu eða einhversstaðar þar sem liann gat séð
húsbóndann.
Þeir, sem þekkja liunda yfirleitt, en sér-
staklega þó þeir, sem hafa heyrt um Zero,
skilja hvað hann hugsaði, eftir að liafa séð
augiiatillit frúarinnar, þar sem hún stóð hann
að verkinu. Hann hafði nú gert sér grein
fyrir sekt sinni. Hún var mikil, og hann
hefir álitið rétt að gefa henni tíma 'til að
gleyma. Lögbrjóturinn þorði ekki enn að
sýna sig og biðjast vopnahlés.
Pigault liugsaði nú ekki svo langt. En
vegna þess að liundurinn var vanur að vera
nálægt um máltíðir og var þá altaf gefið eitt-
livað smávegis, þá undraðist kafteinninn
burtuveruna og var að hugsa um hvar hann
gaéti verið. En hann mátti ekki láta á neinu
bera og hugsaði því í liljóði.
Þegar þau voru búin að borða, gekk Lise *
að manni sínum, og þar sem hún hugsaði að
bezt myndi að slá járnið meðan það væri heitt,
sagði hún:
“Ertu ekki einmitt að liugsa um þennan
óhræsis hund ?” Um leið kleip hún liann dá-
lítið í eyrað. Það var vináttuinerki, vinahót,
við þennan mikla sjávarúlf, sem ekki liafði
verið mikið kjassaður á liðinni tíð, og tók
þessu lieldur vel.
“Þgð er ákveðið loforð,” sagði hann,
eftir að liafa liikað um augnablik liálffeim-
inn.
“Ó, já, og loforðið er gott enn!” sagði
unga konan. ‘ ‘ Eg veit vel hvers eg óska nú,
og eg verð ekki róleg eina mínútu á meðan
hann er hér á slóðum. ”
“Þú baktalar greyið,” sagði Pigault og
ypti öxlum. “Eg get fullvissað þig um að
greyið gerir engum mein og þér sízt; þó þú
hafir komið honum í dálítil vandræði,” bætti
hann við dálítið þunglyndislega. “Hann
verður þér undirgefinn ekki síður en mér. ’ ’
Lise svaraði ekki þessu síðasta, vildi
hvorki játa né neita; en lét sem hún hefði ekki
heyrt.
Jean Pigault vissi vel að hann mátti til
að koma í verk því sem liann liafði lofað.
Hann tók liatt sinn og án þess að hugsa um
hvað hann var að gera, þá sökti hann þessum
stóru höndum sínum í hina ægilegu vasa á
dökk bláa smokknum, skildi við liina tilkomu-
miklu Grace hæð með öllum sínum breiðu
strætum, álmtrjám, beikitrjám og öðrum risa-
vöxnum trjám og fór liröðum fetum niður að
höfninni. Þangað lagði hann löngum leið
sína, þegar illa lá á lionum og hann þurfti að
lmgsa sig um.
Hann hafði ekki farið hundrað skref á
meðal hinna skuggasælu trjáa með samflött-
uðum, þéttum greinum, þegar Zero, sem hafði
verið á ferð í nágrenninu, tók eftir honum og
kom til hans og kastaði sér með svo miklum
ofsa að fótum kafteinsins, að hann steyptist
um, þó ekki alveg . .. en stanzaði svo alt í einu
í jiessum fleðulátum og leit til baka hvort
hann sæi nokkurn. Þegar hann sá engan,
byrjaði liann aftur á þessum miklu vinalátum
og vafði fætur kafteinsins, ef svo mætti að
orði kveða, með sjálfum sér, bröltandi, stökk
nálega upp í andlit honum og sleikti hendur
lians ákafur.