Lögberg - 03.08.1938, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. AGUST, 1938
7
Vakna Darraðardrótt
(Bjarkamál hin fornu)
Fyrir þúsund árum var norræn
tunga tolu'Ö á NorSurlöndum, í Dan-
mörku, Noregi og SvíþjóÖ, og flutt-
ist óbreytt til íslands meÖ landnáms-
mönnum, en þá var ekkert ritmál
með þeim þjóðum nema rúnir, sem
ristar voru á kefli, og var merkilegt
táknletur, þar sem hver rún meinti
orð, eins og kinverska letrið gerir
enn í dag.
Á niundu og tíundu öld urðu Dan-
ir fyrir sterkum áhrifum frá Ger-
mönum, ásamt kristnum sið, sem út-
breiddist um Norðurlönd, fyrir
kapp Hinriks fuglara og Ottós
keisara af Germaníu, og mál þeirra
tók að breytast og blandast norrænu,
sem svo er kölluð dönsk tunga.
Svíar og Norðmenn héldu sínu
forna máli miklu lengur. En þegar
prentlistin útbreiddist í lok 15. aldar,
voru allar bækur Norðmanna, og
jafnvel Svía, fyrst prentaðar á
dönsku, og mun það hafa haft ill
áhrif á daglegt mál Norðmanna og
Svia, svo úr þvi varð hinn versti
hrærigrautur, sem enginn vill nema
ótifneyddur.
1 þá tíð réðu Danir yfir Norð-
mönnum og íslendingum og einnig
Svium frá 1300—1520, og sóttu
hart að koma sínu tungumáli til önd-
vegis um öil Norðurlönd. Og Dön-
urn varð svo mikið ágengt,, að nor-
ræn tunga er ekki lengur töluð né
lesin hjá neinni þjóð, nema Islend-
ingum, og eru það fyrn mikil, og
er það eflaust að þakka hinum vitra
mentamanni Sæmundi Sigfússyni
hinum fróða, enda áleit íslenzka
þjóðin hann rammgöldróttan.
Slíkt var engin furða, því hann
hafði lært að reikna út tímatalið
eftir latneskri aðferð, á háskólanum
í París. Svartiskóli er hann nefnd-
ur af því að kápuklæddir klerkar,
katólskir, sjtórnuðu honum.
Karlamagnús stofnaði hinn fyrsta
skóla í Parísarborg, sem nokkuð
kveður að, seint á áttundu öld, og
afkomendur hans líklega eflt hann
svo, að hann hefir verið álitinn hinn
bezti á meginlandi Norðurálfu, fyrst
að Sæmundur sótti þar nám. Svo
stórbrotinn maður gat eigi látið sér
lynda nema hið bezta.
Svo þegar Sæmundur kom heim
1076, setti hann skóla á laggir í
Odda, höfuðbóli sínu, hinn fyrsta,
norræna skóla á Norðurlöndum. En
hvað er þá aðallega kent í skólanum
i Odda? Vissulega hefir þar verið
kend guðfræði, reikningslist og
latnesk tunga, sem nauðsynleg var
íslenzkum kennimönnumi. En aðal
áherzluna hefir hann þó lagt á nor-
rænar bókmentir og skáldskap, eða
máske réttar sagt, að gera norrænt
tungumál að bókmáli, og skrifa á
skinnbækur fornan fróðleik, goða-
fræði, sagnfræði, ættfræði og merk-
isviðburði á Norðurlöndum.
Séð hefi eg það skrifað, að Sæ-
mundur fróði hafi ritað mest. á
latínu, því annað bókmál var ekki
til í Norðurálfu, nema gríska, en
hún sýndist ekki hafa náð eins mi’k-
illi útbreiðslu og latinan, sem út-
breiddist með katólskri trú um alla
álfuna, og messugjörðir fóru að
mestu leyti fram á latinu. Fólkið
skildi lítið af því sem því var pré-
dikað, en það bætti mikið úr skák,
að englar og dýrlingar skildu aðeins
latneskt mál, en þeir voru, og eru
enn, málaflutningsmenn á himnum,
samkvæmt katólskri trú.
En nú munu menn spyrja hvaða
sönnun eg hafi fyrir þvi, að Sæ-
mundur hafi ritað fyrst norrænt
mál ? Það hefir ætíð verið sagt, að
reynslan sé ólýgnust, og henni ætla
eg að byggja á ályktun mína.
Sæmundur kemur heim til Is-
lands af skólanum í París 1076 —
22 ára gamall, og sest að í Odda á
Rangárvöllum, föðurleifð sinni.—
Tekur prestvígslu hjá ísleifi bisk-
upi ? Hann lifði 3 ár eftir að Sæ-
mundur kom heim. Kvongaðist
skömmu seinna og fer svo að koma
mientaskóla á laggirnar, sem líklega
hefir verið tekinn til starfa, að
menta efnilegustu ungmenni Is-
lands fyrir 1090.
Þess er til að mynda getið í
Sturlungu, að Þorgils Oddason
sendir Odd son sinn á skólann í
Odda, og varð hann af því fróður
maður. Látum nú sjá; Ari fróði er
13 árum yngri en Sæmundur, og
hefir eflaust mentast á skólanum 1
Odda, því þess er eigi getið í annál-
um, að hann hafi siglt til útlanda,
og þó að fóstri hans Hallur í Hauka-
dal kendi honum mikinn fróðleik,
gat hann ekki kent honum að lesa
eða skrifa, því hann kunni hvorugt
sjálfur, þessvegna er auðsætt að Ari
fróði hefir lært að rita íslenzkuna i
skóla Sæmundar fróða í Odda.
Veturinn 1117 tekur Hafliði
Máson heimi til sín á Breiðabólsstað
lærða menn, til að skrifa upp ís-
lenzka lagabálkinn á íslenzku, nor-
rænu máli. Og hvar haldið þið að
þessir ungu menn hafi lært að rita
norrænu, nema |hjá Sæmundi í
Odda.
Svo tekur Ari fróði til að rita
landnámssögu íslendinga, og getur
þess sérstaklega, að hann hafi borið
I handrit sitt til Sæmundar fróða, til
að láta hann dæma um gildi þess.
Hvernig gat nú Sæmundur dæmt um
! gildi bókarinnar bezt allra manna,
nema af því að hann var vitrasti og
j ritfærasti íslendingur sem uppi var
! á þeirri tíð? (Samanber G. Vigfús-
1 son).
Þessi fyrsti og frægasti skóli ís-
1 lands stóð svo í 120 ár. Þeim skóla
' eigum við mest að þakka og stofn-
anda hans, að norræn tunga varð
I
^ óbreytt að bókmáli þjóðar vorrar.
I Á þeim skóla mentaðist Snorri
^ Sturluson og lærði þá prýðilegustu
ritlist, sem allir dást að, er bezt hafa
vit á slíku.
Ari fróði getur þess ekki í Is-
lendingabók sinni, að hann hafi
fundið sjálfur upp á að stafa, eða
stafsetja íslenzkuna, enda var það
varla við eins manns hæfi, sem ekki
hafði lært í það minsta latneska
málfræði og fleiri en tvö tungumál,
því það er eitt af ágætum norræn-
unnar, að hún er rituð með eins fá-
um bókstöfum og mögulegt er;
kveðið að öllum stöfum og enginn
dauður stafur i nokkru orði, sean
úir og grúir af í ensku, þýzku og
frönsku, svo eg nefni helstu tungu-
mál i Norðurálfu; en í austunlanda-
málum er eg öddungis ófróður, en
þó hefi eg ekki heyrt þess getið, að
þau væru betri en germönsk eða
rómversk tungumál, nerna máske
sansknit.
Það er engin tilviljun að norræna
þjóðin fegraði og vandaði tungumál
sitt; það eru meira en þúsund ár
síðan sú þjóð þótti skara fram úr
öðrum þjóðum i heiminum, bæði að
andlegu og líkamlegu atgjörvi, og
enn í dag getum við glögt séð, að
Norðurlandaþjóðir 'standa á miklu
hærra menningarstigi en aðrar þjóð-
ir heimsins. T. a. m. að því leyti,
að útkljá ölil sín deilumál fyrir dóm-
stóli viturra rnanna, og einnig fyrir
það, að grimdin og morðhneigðin er
alveg horfin hjá þeim þjóðurn, en
rnildi og réttlæti skipar þar öndvegi
í staðinn. Þó voru þær miklar vík-
ingaþjóðir fram til landnámstíðar
íslands.
Það er heiminum mikill skaði, að
norræn tunga náði ekki nógu sterku
haldi á ensku þjóðinni til að verðá
ríkismái þar, eins göfugt og glæsi-
legt bókmentamál sem það er, og
mun það koma til af því, að Vil-
hjálmur Rúðujarl og forfeður hans,
afkomendur Röngvalds Mærajarls,
voru svo lengi búnir að dvelja i
Frakklandi þegar hann lagði undir
sig England 10Ó6, að norræna málið
var orðið svo samtvinnað frönsku,
að úr því varð þessi hrærigrautur,
sem kallað er enska. Brez-kir menta-
nlenn viðurkenna nú, að einmitt af
þvi að Norðmenn blönduðu mjög
blóði við Englendinga, hefir þroski
þeirrar þjóðar orðið svo undra mik-
ill, sem raun gefur vitni.
En áður en Vilhjálmur tók við
stjórn á Englandi, var meginhluti
þess í víkinda höndum af og til, og
sumir þeirra voru þar konungar yfir
WE'RE ALL NtJTTY
. HERE AND THERE
Ry P. N. Britt
SOME girls are very resourceful
and just as many girls are very
forgetful. The other day, two
girls went fishing, down to Netley
river. Ben Bolt, who is a cracker-
jack fisherman, told them the fish-
ing was good down there. They
bought a pole, hooks, line and all the
paraphernalia Ben told them they
would require for the sport. They
went out in the garden or the lawn
or somewhere and dug up worms
and put them in an empty salmon
can, as Ben had told them to do. Ben
said the salmon can would give the
worms a sort of fishy flavor which
seemed to make the smaller fish at
Netley bite splendidly. When the
girls got down to Netley they dis-
covered they had forgotten to take
the can of worms along and' they
were greatly distressed. Finally, one
of the girls thought of something.
Most girls are deep thinkers. She
had several packages of chewing
gum in her handbag. Both girls set
to work to chew up the gum into
wads, such as most people put on the
bottoms of the seats of chairs. When
they got the gum pretty well chew-
ed, they rolled it into worms and
it worked on hooks just as well as
worms. The fish fell for it, the girls
declare. It sounds gummy.
» * *
I’d like to be out on the prairie, •
Cutting the golden grain;
But I guess I’d get awfully scary,
And come right home again.
WHEN the green’s on the coast
is clear and they go helter-skel-
ter generally. But they didn’t
this time. At the corner of Osborne
street and Roslyn road the other
day, the girl hopped out of a block.
She had green slippers, green shorts
(quite short), not much “tops,” ex-
cepting a kerchief of variegated col-
ors (colorful). It stopped a couple
of trucks (truck drives are timid),
four or five motors came to a stand-
still, a street car motorman put on
the emergency. The green seemed
to look checkered black and white
to all of them. When the smoke or
whatever it was cleared the little
green onion tripped across to a car
that was waiting for her. Some girls
look well in green, other girls won’t
wear green to the races, think the
color is unlucky or not good for tne
horses or something. At Roslyn foad
it stopped the trucks and cars and
even after they moved on most of
them looked back! What a gal!
» * *
THERE is a well defined rumor
down town now that one of the
old gals who has been delving
into everything is laying plans to
run for mayor. Tagged onto the
rumor there’s an after thought that
none of the hardy annual mayor run-
ners would have the nerve to stand
in front of a gal’s ambition I
wonder!
* * *
* * *
SCENES reminiscent of India of
the epic age were witnessed in
Nawalgarh the other day when
six rivals for the hand of a local
beauty were required to display their
skill. Attired in colorful costume
and carrying bows and arrows, the
swains took their seats on a specially
erected platform. Before them was
suspended a lemon tied to a string.
The 'young contestants were told by
the girl’s father that he who succeed-
ed in bringing down the lemon by
severing the string at the first shot
would be entitled to claim his
daughter. The first five missed but
the sixth suitor snapped the thread,
whereupon the girl decorated him
with garlands amid the incantations
of the priests and the applause of
the populace.
Do our girls apply any better test
of matrimonial seaworthiness to
their prospective hubbies? Every
day we see marriages which are
grounded on no íirmer footing than
that the young man has 17 consecu-
tive strikeouts to his credit on the
softball diamond, or cuts a mean iug
in the graceful mazes of the Big Ap-
ple.
* * *
“Daddy,” asked a little Gooley-
town boy, “why is bread like the
sun?”
“I couldn’t say,” he confessed.
“ ’Cos it rises in the yeast and sets
in the vest,” chortled the youngster.
UNDER the aegis of the League
of Friendship for the Pursuit of
Community Happiness—there’s
a title for you!—hundreds of swel-
tering residents of New York’s
Greenwich Village gathered in
Washington Square the other night
for the first of a series of commun-
ity “sings.” They put their hearts
and their lungs into “Love’s Old
Sweet Song” and “My Old Kentucky
Home” and, for the time at least,
forgot heat, social insecurity and
whatnot. There are few better anti-
dotes for the world’s ills than an
orgy of free-for-all singing.
* * »
Transmigration:—
If I could be
A chickadee
Then I’d be he
But who’d be me?
* * *
TIERE is some indication of a sort
of of friendliness between the
gang leaders. When Premier
King and Conservative leader Man-
ion met at a get-together affair in
Toronto the other evening they were
quite jovial and the Grit asked the
Tory to come around and see him
some time, when in CRtawa. And
the Tory gave the Grit an okey look.
• * *
Some things look better and
better.
víðlendum héruðum, t. a. m. ívar
víðfaðmi, Ivar beinlausi, Ólafur
hvíti, Þorsteinn rauði, Sigtryggur
silkiskegg, Knútur ríki, Sveinn son
hans og enn fleiri.
Síðan Vil’hjálmur hinn norræni
höfðingi tók við stjórn á brezku
þjóðnni, hefir engin þjóð getað stað-
ið henni á sporði, en hún lagt undir
sig nærri hálfan heiminn. Og þó
Englendngar oft hafi beitt víkings-
aðferð í landvinningum, verður því
ekki neitað, að þeir eru þó vægir í
viðskiftum við undirmenn sína og
aðrar þjóðir, ef vel er farið að þeim,
og líkjast mjög sínum norrænu
frændum, að vera seinir að reiðast
en öruggir í framgöngu og hagsýnir
i öllum samningum.
Nú eu liðin meira en 800 ár síðan
Sæmundur hinn fróði, og ef til vill
fíleiri fróðir menn stofnsettu nor-
rænt tungumál, nefnilega, gjörðu
það að bókmáli, sem er svo þýðing-
armikið og þjóðlegt málefni, að
enginn getur sagt með vissu hvað
mikið hefði tapast af fornum fróð-
leik og fögrum skáldskap, ef ekki
hefði þó verið byrjað á bókagerð
um 1100 eftir Kristsburð.
Islendingar geta með fullum rétti
talið norrænu sitt mál, því þeir eru
þeri einu menn, sem tala málið, lesa
það, skrifa það og syngja fornaldar.
ljóðin á því máli. Engin Norður-
landaþjóðin komst upp á að rita
norræna tungu nokkurn tímá, né
heldur að lesa hana eða skrifa; þær
þjóðir hafa gjört sé að góðu að
rita málízku, sem er blendingur af
germönsku og norrænu og breytt-
um framburði.
Sverrir konungur Noregs, dáinn
1203 varð að fá íslenzkan mann til
að rita æfisögu sína, því enginn
kunni að skrifa í Nbregi, nema
kennimenn latínu. Og ekkert gat
hrest Hákon konung gamla í hel-
stríði hans, nema æfisaga hans
sjálfs og lofkvæði, sem Snorri
Sturluson sæmdi hann, en Hákon
lét Gissur Þorvaldsson myrða
Snorra, liiklega af því hann óttaðist
að Snorri myndi aldrei styðja sig að
skattgilda Islendinga.
Eftir að Danir náðu yfirráðum á
íslandi gjörðu þeir alt sein þeir gátu
til að óvirða og eyðideggja íslenzka
tungu; heimtuðu að öll lögskil og
skýrslur væri skrifuð á dönsku, og
eggjuðu íslendinga á að taka upp
dönsku í staðinn fyrir sitt móður-
mál.
En íslendingar sátu fast við sinn
keip og héldu vel á sinni norrænu
tungu og bókmáli, þrátt fyrir alla
ánauð og kúgun Dana, og þegar
kom fram á 19. öld tóku margir
mentamenn á íslandi að endurskíra
málið og kasta burtu öllutn dönskum
sora, sem blandast hafði inn í hina
fögru, fornhdgu norrænu tungu.
Þá varð einnig að skapa ný nafn-
orð yfir ný vinnutæki, og þau orð
urðu að skýra hlutina á íslenzku,
svo hver maður skildi tilgang hlut-
arins um leið og íhann væri nefnd-
ur; t. a. m. bifreið, eimreið, flugvél,
ritsimi, talsími. Bretar eiga ekkert
orð yfir þau, svo sem: automobile,
locomotive, aeroplane, telegraph,
telephone, alt útlend nöfn.
Nú hefi eg reynt að útskýra eftir
mætti ágæti hins norræna máls, en
ekki var það fyr en á næstliðinni
öld að mentamenn Norðurálfunnar
fundu út hvað norrænt mál og bók-
mentir var dýrmæt eign. Og ekki
var það nein Norðurlandaþjóðin,
sem kom auga á það fyrst, þó mað-
ur gæti búist við því. Nei, það voru
frændur vorir Germanir og Bretar,
sem viðurkendu fyrst og bezt ágæti
og fróðleik íslenzkra bókmenta og
hafa látið ótvírætt í ljósi að þær
væru jafngildar því bezta sem til
væri í heiminum, ef grísku bókment-
irnar væru undanskildar, enda eru
þær miklu eldri, en ekki er það
tungumál lengur talað af nokkurri
þjóð, og á seinni árum hafa griska
og hebreska fallið í gildi, en norræn
tunga hækkað í áliti að sama skapi;
það er líka lifandi mál.
Bandaríkin í Ameríiku, sem áreið-
anlega má telja mestu framfaraþjóð
heimsins, hefir nú á síðustu árum
tekið norrænt bókmál inn í 32 há-
skóla rikisins, og skipað kennara í
þvi máli, sem háskólarnir launa, og
sagt er mér, að enginn geti öðlast
doktors einkunn við þá skóla, nema
hann hafi staðist próf i norrænu.
En í Canada er íslenzkan ekki
komin inn í háskólana ennþá, þar
sent Islendingar eru f jölimennastir
og hafa sýnt mestan manndóm, og
er það mjög einkennilegt, en einmitt
þess vegna hafa íslendingar ekki náð
svo góðri mentun í norrænu hér í
landi, að þeir gætu tekið að sér há-
skólakenslu í Bandarikjunum.
Séra Albert Kristjánsson hreyfði
þvi fyrir nokkrum árum, að eini veg-
örinn til að fá háskólakennara settan
í norrænu við Manitobaháskólann,
væri sá, að íslendingar mynduðu
svo öflugan háskólasjóð, að vextir
af honum nægðu til að launa pró-
fessor í norrænu. En ekki hefir
það málefni fengið sterkan byr fyr
en á næstliðnum vetri, að herra
HjáLmar Bergman tekur málið upp i
jólablaði Lögbergs, og segir þar
berum orðum, að ef íslendingar
ekki gangist fyrir þvi sjálfir, að
prófessor í norrænu verði skipaður
við Manitoba háskóla og gott, is-
lenzkt bókasafn stofnað þar, verði
það aldrei gjört, því háskólinn hafi
ekki fé til að færa út kvíar, enda
svo margir þjóðflokkar hér í landi
sem mundi þykja sér misboðið, ef
eitt tungumál væri tekið fram yfir
annað.
Hér eggjar Hálmar Islendinga
lögeggjan, því hér er um þjóðar-
heiður og nauðsyn að ræða og málið
komið í það öngþveiti, að engin bið
er afsakanlleg.
Það mun eiga við hér sem áður
fyr að “fátæks manns hjal er sem
krákugal”; að meira þarf en góð
orð, til að koma máli þessu í fram-
kvæmd. En nú er sá maður búinn
að reifa háskólamálið sem bæði hef-
ir mátt og vilja til a<? hrinda þvi
áfram, og ísliendingar ættu nú að
fylkja sér undir merki Hjálmars
Bergmans, og sérstaklega þeir menn
sem fé eiga og fasteignir, þeir gætu
eigi varið fé sinu öllu betur en léggja
það í háskólasjóðinn. Að gefa
ungu kynslóðinni í þessu landi auð
að erfðum, er sama sem að eyði-
leggja hana. Varla er sá maður til
sem kann að míeta það fé, sem hann
eigi heíir aflað sjálfur á heiðarleg-
an hátt.
Að endingu vil eg biðja alla góða
íslendinga að grípa aftur jólablað
Lögbergs 1937, og lesa grein
Hjálmars Bergmans “Er ekki kom-
inn tími til framkvæmda.” Ritstjór-
inn á virðingu skilið fyrir að sietja
hana fremst af öllum grenum í
jólablaðinu. Almenningur ætti
einnig að setja norræna málið
fremst á framkvæmdalista framtið-
arinnar.
—Ritað á Lundar, í júlí 1938.
Sigurður Baldvinsson.
Frá gömlum og góðum
dögum
Reikningur sá, er hér fylgir, hefir
fundist meðal gamalla skjala í Glava
kirkju í Vermalandi í Svíþjóð:
kr. au.
Breyta hinum 10 boðorðum og
bera gljákvoðu á það sjötta 2.24
Sietja nýtt nef á ræningjann á
krossinum og rétt úr fingr-
unum ................... 1.30
Fæja Pontíus Pílatus, setja á
hann nýjan liðkraga, og
bera á hann gljákvoðu aftan
og framán ................. 3.36
Setja nýja skygnda vængi á
Gabríel engil ............. 2.40
Setja nýjan tanngarð í St.
Pétur og bera á fjaðrirnar
á hananum .. ........... 1.30
EF ÞÉR KENNIÐ MAGNLEYSIS
NOTIÐ NUGA-TONE
Pau hin ýmsu eitureíni, er setjast aö
i iíkamanum og írá meltingarleysi stata,
verða að rýma sæti, er NUGA-TONE
kemur til sögunnar; gildir þetta einnig
um höfuðverk, o. s. frv.
NUGA-TONE vísar óhoilum efnum á
dyr, enda eiga miljónir manna og
kvenna þvl heilsu slna að þakka.
Notið UGA-SOI. við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
Að þríbera gljákvoðu á þjón-
ustumey æðsta prestsins... 1.40
Stækka himininn og bæta á
hann mörgum stjörnum .. 2.15
Endurbæta eldinn í Víti og
gjöra djöfulinn illiliegri .. 1.12
Bæta skemdirnar á Magda-
lenu helgu ................. 5.00
Láta Móses fá alvarlegri svip
og bera gljákvoðu á Aron
bróður hans á vissum stöð-
um ....................... 1.40
Litið eftir þeim vitru meyjum
og endurbæta þær hér og þar 1.00
Silfra peninga Júdasar....... 1.45
Setja nýtt hár á Súsönnu hina
saklausu, járnað hestinn
fyrir vagni Eliasar, og skýrt
bietur leiðina til himnaríkis 3.34
Lengt leiðina á heimsenda, sem
áður var langt of stutt .... 2.24
Hreinsa fuglaskitinn af hafinu
rauða ..................... 3.17
Gjöra svip Jósefs greindar-
legri og bera á konu Pótífars
framan og aftan ........... 5.00
Endurnýjað fugladrítinn í aug-
um Tobíasar blinda, er var
orðinn bráð ónýtur ........ 1.12
Samtals.............kr. 38.99
Brúargötu í Glava 1790.
Olof Lesjou,
málarameistari.
-f
I ríkisskjalasafninu í Dramstadt
h'efir fundist þessi taxti á embættis-
verkum böðulsins í fyrri daga.
Gyllini
Að sjóða mann í olíu.........24.—
Að hluta mann sundur lifandi 15.—
Að taka af manni höf uðið.... 10.—
Að hjólbera kroppinn ........ 4.—
Að setja höfuðið á stöng .... 2.—
Að rífa mann sundur í 4 hluti 18.—
Að hengja mann á gálga .... 10.—
Að dysja hræið................ I.—
Að steikja mann lifandi ....12.—
Að brenna galdramann lifandi 14.—
Að færa mann í “spánska
sifiígvélið” ...............2.—
Að leggja mann á píningar-
bekkinn .................. 3.—
Að brennimerkja mann á baki
enni eða kinnum........... 5-—
Að leggja á mann hálsjárn og
sletja hann í gapastokkinn.. 1.—
Að hýða mann ................ I.—
Að skera af manni nef og eyru 5.—
Auk þess skyldi böðullinn hafa ó-
keypis fæði og fararbeina við hvert
embættisverk.
—ísafold 13.-5, 1878.
•f
Regla fyrir herzlu á Damaskus
sverði:
Það skyldi hitað, til þess það
flengi samlit við upprennandi sól,
svo átti að renna þvi sex sinnum
gegnum þræl frá Afríku, seinast átti
að höggva með því höfuðið af
þrælnum í einu höggi; sæjust þá
engin merki eftir í egginni og mætti
hringa það utan um sig sem belti
mátti telja það gallalaust.
Nýafstaðin próf á sVerðum þess-
um sanna, að þau hafa átt það
frægðarorð skilið, er af þeiin hefir
gengið. Þau skella í sundur kven-
mannshár, sem látið er berast fyrir
loftstraum á eggina, og svo eru þau
sveigjanleg að oddurinn getur snert
hjaltið.
—Popular Science Montihly,
júní 1935
-f
Ást og hjónaband eru tveir undra-
verðir himnastigar.
Maðurinn fetar upp stiga ástar-
innar og nemur staðar á ástarhimn-
inum, en — svo þrammar liann ofan
stiga hjónabandsins og er þá ærið
sneypulegur.
—Úr danskri bók frá 17. öld.
f
Til er mjög gamall málsháttur,
sem segir að djöfullinn komi svo oft
til einbúans, að annað hvort verði
einbúinn að djöfli eða djöfullinn að
einbúa.
—Úr danskri bók frá 17. öld.
Erlendur Guðniundsson sendir.