Lögberg - 15.09.1938, Page 6

I
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. SEPTEMBER 1938
,—SKUGGINN---------------------------.
Eftir GEORGE OWEN BAXTER |
Hann stökk í skjól við trjástofn. Um
ieið drundu nokkur skot. Það heyrðist gleði-
óp frá þessari hæð fyrir framan hann.
Mennirnir héldu auðsjáanlega, að þeir
hefðu hitt. Að minsta kaSti birtist nú einn
þeirra. Það var leikur að senda honum kúlu,
en á þessu augnabliki, sem hann langaði mest
til þess, mótmælti samvizkan.
Þess vegna gaf hann manninum góða að
vörun. Hann miðaði rifflinum og skaut
tvisvar í flýti. Það hitti pípuna í munni
mannsins og stein, er var næstur fæti hans.
Ef maðurinn var með fullu viti, gat hann séð,
að sú skytta, sem skotið gæti tveim skotum
svo nákvæmt í einu, hefði getað hitt mitt á
milli, látið hann fá kúlu í hjartað.
Með ópi miklu stökk maðurinn til baka
og reyndi að fela sig. Tom andvarpaði.
Aldrei á æfi sinni hafði hann langað til að
drepa mann fyr, hvílík freisting.
Skotum hans var nú svarað lengra í
burtu. Tom sá því strax að fjandmenn hans
höfðu dreift sér yfir mikið svæði, og nú skildi
bann hvað þeir höfðu lokað vel gildrunni.
Til að fullvissa sig um þetta teymdi hann
hestinn lengra inn í skóginn og litaðist um
eftir tré, sem hann gæti klifrað upp í og svo
þéttvöxnu, að óvinirnir kæmu ekki auga á
hann.
Hann klifraði upp og hafði þaðan gott
útsýni yfir það landslag er leitarmennirnir
földu sig í.
Af þessum níu mönnum sá hann fimm.
Þeir höfðu einfaldlega skriðið bak við stóra
steina, og þarna biðu þeir í fullu öryggi fyrir
skotum þess, sem stæði niður á jafnsléttu. En
þeir voru algerlega varnarlausir gagnvart
Tom Converse þarna, sem hann stóð í trénu.
Hann miðaði rifflinum hugsandi. Ef
hann vildi, gat hann skotið einn mann í hverju
skoti. Tvö skot hvert á eftir öðru mundu losa
hann við tvo þá næstu. Þegar hinir sæu það,
mundu þeir rjúka upp og reyna að komast
iengra í burtu, og þá gæti hann áreiðanlega
skotið þá niður einn af öðrum. Nóg hafði
hann af kúlum í forðabúri sínu. Þegar þetta
væri um garð gengið, gæti liann kaliað á
Captain undir tréð og rent sér niður í hnakk-
inn og þeyst út um það hlið, sem hann hafði
rofið á þessa fjandsamlegu víglínu. Og þá
mundi Captain bráltt koma honum í öryggi
með flýti sínum.
Hann sneri sér við og blístraði lágt, svo
lágt, að aðeins hesturinn gat heyrt það, en
ekki óvinir hans, hversu nálægt, sem þeir
voru. Að stundarkorsi liðnu sá hann líka
Captain koma gangandi inn undir tréð. Hann
hneggjaði lágt og leit upp í tréð til húsbónda
síns.
Svo lyfti Tom rifflinum, og er hann mið-
aði, varð Joe Shriner, sá maður, sem hann
langaði mest til að drepa fyrir miðinu. Hann
leit nú til hægri, og þá sá hann strax hið
magra, föla andlit Skuggans.
Það var eins og forlögin hefðu stefnt
þessum mönnum beint fram fyrir byssuhlaup
hans. Hann gat séð Skuggann bæra sig svo-
lítið, þar sem hann lá. Það var Shriner, sem
fyrir skömmu hafði stokkið upp og mist píp-
una vegna kúlunnar. Hann hlaut, að hafa
fundið til í tönnunum.
Tom gat ekki annað en brosað, er hann
hugsaði til þess. Nú miðaði hann einu sinni
enn og í þetta sinn í enni Skuggans. Fvrst
hann — hann allra fyrst og svo hina.
En honum fanst sem sá fingur, er átti að
hreyfa gikkinn, væri dofinn. Það var eins
og hann neitaði fyrir fram að framkvæma
þessa skipun. Hvernig átti hann að fara að
kreppa fingurinn og aflífa einn mann ? Það
gilti einu þótt þessa tvo menn þyrsti í líf hans
og blóð, og vildu vinna alt á móti honum —
þeir voru samt mannlegar verur, sem hann
hafði ekki vald til að kveða dauðadóm yfir.
Aldrei hafði Tom Converse lent í jafn
mikilli andlegri þrekraun. Hann lét, riffilinn
síga og var um leið ljóst, að engin von var
fyrir hann að sleppa og harla lítil til að hann
léldi lífinu. Þetta var einasta leiðin, annars
var alt úti. Dauðinn beið eftir honum þarna
fyrir handan.
Það mundi ekki verða farið að yfirheyra
hann. Ekki einu sinni, þegar hann hafði ver-
ið í veitigahúsinu, var honum gefið tækifæri
til að sanna, hver hann væri. Núna, þegar
þeir voru búnir að hafa svona mikið fyrir
að taka hann fastan, mundu þeir sízt vilja
hlusta á hann. Þeir mundu ekki hlusta á eitt
orð frá'þeim manni, sem þeir álitu Skuggann.
Nú dó síðasti vonarneistinn. í fjarska
heyrðist hávaði og læti. Hófadynur frá
hundruðum hesta, hróp og köll frá fjölda
fólks. Niður hæðirnar sáust nú koma hópar
af fólki, ungir menn og gamlir. Allir voru
vopnaðir rifflum, skammbyssum og barefl-
um. Þessi hjörð dreifði sér nú eins og vatns-
fall, er endar í vængmynduðu afrensli.
Þarna komu þeir argandi og gargandi, og
það leit út fvrir, að þessir menn, er fyrir
voru, yrðu full fífldjarfir, því nú stóðu þeir
upp og heilsuðu fólkinu frá Curtin með gleði-
ópi.
Nú voru dagar Skuggans taldir, það var
sýnilegt. Enginn gat efast um það. Tom
Converse hnipraði sig saman í trénu sínu og
andvarpaði þunglega.
Það var aðeins ein spurning, sem kom
til greina: Ilvað gat hann dvalið lengi í
skóginum án þess að fá mat eða drykk.
XXXVII.
Harry Lcmg lifnar við.
Það var komið fram á miðjan dag, þegar
Harry Lang, liggjandi þar sem Skugginn
hafði fleygt honum, hreyfði sig og stundi við.
Hann settist upp með miklum erfiðismunum.
Hann haíði fulla rænu, en óþolandi kvalir í
brotna handleggnum.
Höfuðið fanst honum alveg tilfinninga-
laust. Með aðstoð vinstri handarinnar tókst
honum að standa á fætur, með því að hann
náði í grein þar rétt hjá. Hann leit á hægri
handlegg sinn.
Honum var ómögulegt að muna hvað
hafði skeð. Hugsanir hans gátu ekki snúist
um annað en líðandi stund. Það fyrsta, sem
hann var viss um, var sársaukinn í hand-
leggnum og hendin hékk máttlaus niður og
einkennilega snúin.
Þetta var einkennilegt. Og svo fanst
honum eins og gríma væri límd á ásjónu hans.
Hann þreifaði framan í sig með vinstri hend-
inni og fann, að það var eins og þomuð aur-
leðja yfir alt andlitið. Þegar hann leit svo
á höndina, sá hann, að þurt, rautt duft var
á fingurgómunum. Já, nú vissi hann hvernig
í öllu lá.
Hann lineig niður og hallaði sér upp að
1 ré, veikur af kvölum. Hægt og hægt fór hann
að reyna að muna, hvað hefði skeð frá því er
þeir Jim Cochrane fóru frá bálinu. Hvernig
þeir hefðu læðst í gegnum skóginn, til að
finna Skuggann, hvernig þeir hefðu skotið,
en Skugginn sloppið. Hann mundi að hann
hafði rekist á Jim Cochrane.
Orðin, sem Cochrane hafði skelt á hann
höfðu brent sig inn í vitund hans. Cochrane
var Skugginn, og hann var kominn til að
•hefna þeirrar kúlu, sem Harry hafði sent hon-
um fyrir tveim árum, þegar þremenningarnir
biðu hans í rjóðrinu.
Svo hafði hann heyrt hljóðið af riffil-
skoti, hann hafði fengið högg í ennið, og svo
varð alt svart.
Hann strauk hendinni aftur yfir ennið,
það var sár í hársrótunum og hárið alt blóði
sborkið. Þannig — nú skildi hann samheng-
ið í þessu öllu.
Skotið, sem átti að drepa hann, hafði
iarið of hátt, og breytt stefnu á ennisbeininu.
Skugginn hafði ekki látið sér detta í hug að
hann gæti mist marks á svona stuttu færi, og
því álitið hann dauðann.
Jess Shermann var með mjög líkt sár á
enninu, en hann fanst dauður. Jim Cochrane
var Skugginn. Hann, verndaður af heiðvirðu
fólki, var nú að elta annan mann alsaklaus-
an, sem var dæmdur til að deyja fyrir afbrot
Cochranes. Með blóði hans mundi Skugginn
þvo hendur sínar.
Af hugsuninni um þessa djöfullegu
kænsku spratt kaldur sviti út á enni Harry
Lang. Hann stökk á fætur og eftir stundar-
korn var hann kominn til rjóðursins, þar sem
Scottie og Limpy höfðu kveikt bál sitt. En
nú var þar enginn, aðeins traðk eftir hesta.
Engin mannvera sýndist í nánd.
Hvað var langt síðan þeir höfðu farið?
Harry Lang svimaði,er hann hugsaði til, hve
langt hann var frá öllum mannabygðum.
Hann fann, að hann gat ekkert komist.
Honum var það Ijóst, að hann mundi
aldni í þessu ástandi geta komist þangað,
sem lólk væri. Það var ekki einungis það, að
hann var viðþolslaus í handleggnum, heldur
var höfuðið svo létt, að honum fanst það varla
vera við búkinn, og það suðaði fyrir eyrun-
um. Fyr eða seinna mundi honum syrta
fyrir augum, og hann þá tapa allri meðvit-
und.
Hann mundi hníga til jarðar og aldrei
vakna til þéssa lífs aftur. Hann mundi deyja
—og liggja hér í skóginum. Það var samt
ekki þessi hugsun, sem fylti hann skelfingu.
Nei, það voru þessar hræðilegu kringumstæð-
ur, að saklaus maður var í lífshættu í stað
annars, sem sekur var. Og sjálfur Skugginn
var með ofsóknarmönnunum til að tortíma
honum.
1 þannig sljóvu ástandi verður maðurinn
oft að bráð þrákelknislegum liugmyndum og
hugmyndin um, að saklaus yrði að líða fyrir
sekan, fylti Lang hræðslu, sem yfirbugaði
allar aðrar tiifinningar.
Honum tókst að útbúa sér fatla úr trefl-
inum. Með tönnunum og vinstri hendinni gat
hann hnýtt hnút og smeygði síðan treflinum
upp á hálsinn. Svo lét hann handlegginn
hvíla í fatlanum. Þá reis hann aftur á fætur
og reyndi að ganga.
Fyrstu hundrað skrefin voru verst.
Hverri hreyfingu fylgdi hroðalegur sársauki
og sorti og eldglæringar voru fyrir augum
hans ógnandi á víxl að draga hann niður í
djúp meðvitundarlyesisins. Hann háði tvenns-
konar stríð, fyrst og fremst við kvalirnar og í
öðru lagi við máttleysið.
En smátt og smátt deyfðust skynjanir
hans og hann þvingaði sig til að þola hinar
líkamlegu kvalir. Hann var ákveðinn að
komast áfram og skýra frá því, er hann vissi,
hann hefði getað vaðið bál, án þess að láta
brunann fá nokkuð á sig.
Hann andaði djúpt, fylti lungun lofti,
eins og hann reyndi þannig að sækja í sig
þrótt til að ná næstu bygðum. Það var hon-
um ljóst, hvaða veg hann átti að fara. Til
næsta húss var nokkurra klukkustunda gang-
ur ,það var nýlegt með rauðu þaki. Hann
haf'ði séð það, er hann var hér á ferð fyrir
rúmum mánuði. Hann mundi sjá það, er
hann kæmi hærra, þá mundi sjást rautt þakið
milli trjátoppanna.
Hann skjögraði lengra áfram. Af og til
nam hann staðar og fanst hann þá hafa farið
ranga leið. Erfiðið við að halda réttri braut
var afskaplegt. En verst var hræðslan við að
villast. Það var ekki hans sjálfs vegna, sem
óttinn sótti að honum; það var vegna manns-
ins, sem var eltur af logskipuðum mönnum.
Sífelt, er hann braust áfram tautaði hann, að
hann yrði að flýta sér, því ef hann gerði það
ekki, kæmi hann of seint.
Svo þrammaði hann af stað aftur. Ýmist
var hann í svitakófi, eða hann skalf af kulda
frá hvirfli til ilja.
Honum fanst tungan og hálsinn skræln-
uð af þorsta, og þegar hann svo beygði sig
niður til að drékka úr smálækjum, er urðu á
vegi hans, ætlaði hann að missa meðvitund-
ina.
Hann var staddur á lágu hæðardragi, er
hann sá að stutt var til sólarlags, og í hinum
rauðleita bjarma sá hann hús með rauðu
þaki. Eða gat það stafað af sólarlginu, að
þakið sýndist rautt? Loks áttaði hann sig á
því, að það var alveg sama, hvaða hús þetta
væri: Þarna var bústaður og þar mundi
hann hitta fólk, sem mundi hjálpa honum að
koma því áfram, að Jim Cochrane væri
Skugginn'.
Síðasta spölinn mátti segja, að hann
hlypi. Hann komst að húsinu og barði á
dymar. Hann hrópaði og kallaði.
Ein enginn svaraði, ekkert heyrðist nema
bergmálið. Hann reif upp glugga og kallaði
aftur. Ekkert svar kom að heldur.
Húsið stóð autt. Hann mundi núna, að
hann hafði ekki séð rjúka úr reykháfnum.
Örvæntingin greip hana. Hann henti sér
á hurðina. Ógurlegur sársauki gagntók all-
an líkamann. Það syrti fyrir augum hans og
Harry Lang hneig meðvitundarlaus niður.
XXXYIII.
Aaiðunnin bráð.
Hin langa bið hjá leitarmönnunum átti
ekki að verða svo afleit. Þegar tók að kvölda,
komu kónur. frá Curtin og næstu sveitabæj-
um, með fullar körfur af mat. Konurnar voru
ekki síður en mennirnir áf jáðar í, að bundinn
væri endi á hin hræðilegu verk Skuggans.
Það var hrein og bein veizla, sem haldin
var með söngvum og hrópum, sem hinn
hungraði maður í kjarrinu gat heyrt. Þeir
sýndu samt mestu varkárni og gættu þess að
gefa ekki færi á sér. A hverri stundu gátu
þeir búist við að Skugginn kæmi þjótandi eins
og óður hundur og réðist á þá.—
Þeir höfðu aðsetur sitt bak við hæðina.
Og smátt og smátt höfðu safnast þangað tvö
—þrjú hundruð manns. Allir voru þeir
vopnaðir með skammbyssum og rifflum.
Lágu þeir nú og biðu þess að ráða niðurlög-
um Skuggans. Allir höfðu það sama í höfð-
inu, að vinna hér hetjuverk, og vitundin um
liðsfjöldann gerði þá mjög hugrakka.
Skugginn gat ekki sloppið, það var á-
reiðanlegt. 1 þeim háf, sem þeir höfðu veitt
hann í, var engin möskvi svo stór, að hann
kæmist út. Með fram kjarrinu öllu var ó-
slitin víglína af varðmönnum . Einnig voru
menn komnir á flekum út á fljótið. Einasta
leiðin, þar sem ekki voru varðfnenn, var kvik-
syndið. Allar leiðir voru þaktar mönnum
með vopn.
Sérhver hafði hest sinn tilbúinn, ef
Skugginn skyldi samt á yfirnáttúrlegan hátt
komast í gegn. Heilir heystabbar höfðu ver-
ið settir fyrir gæðingana. Þetta var eins og
smáþorp, sem risið liafði upp á nokkrum
klukkustundum — til heiðurs einum einasta
manni.
Skömmu fyrir sólarlag var auðsjáanlega
einhver hreyfing í þessu þorpi. Það var frétt
sem gekk mann frá manni og hafði áhrif á
hvern einstakan.
Hún var komin! Sylvia Rann var kom-
in til að vera viðstödd dauðdaga ástvinar
síns — þannig var orðrómurinn, og þessu
fylgdi mikill óróleiki. Það var ekki hægt ann-
að, en að hafa samúð með henni, hversu
kjánalegt sem þetta annars virtist alt vera.
Þeir gátu ekJp annað en virt trygð hennar
við Skuggann í þessi tvö ár, sem hann hafði
sézt á þessum slóðum. Nú var hún komin til
að standa við hlið haná síðustu stundina og
kannske til að deyja með honum .
Þegar hún kom, fór hún beina leið til
sheriffans, Algie Thomas. Það heyrðist
undrandi hluttekningarfult skraf milli manna.
Andlit hennar var náfölt og svartbláir baugar
í kringum augun, og öll hennar framkoma og
útlit bar vott um, hvílíka erfiðleika hún hafði
átt við að stríða þetta síðasta dægur og þá
örvinglun, sem kramdi hjarta hennar. A
eftir henni reið fósturfaðir hennar, Plummer.
Það var Plummer, sem fyrstur tók til
máls.
“Thomas,” sagði hann, “þetta er nú
kannske ekki rétta leiðin, sem eg fer, en það
var ekki um annað að gera. Eg gat ekki horft
á stúlkuna veslast upp af eintómri eymd. Því
það er nú svo, að hún sver og sárt við leggur,
að maður sá, sem þið eruð að elta sé ekki
Skugginn, en það sé sá sem kallar sig Jim
Cochrane, sem þið eigið að taka.”
Algie Thomas horfði með meðaumkvun á
ungu stúíkuna, á svipinn eins og hann væri
faðir hennar. Svo benti hann og sagði:
“Þarna er Jim Cochrane!”
Eiginlega var það nú ekkert svar að
benda á manninn, en það var nóg til þess, að
Plummer þagnaði. Hann neri hökuna með
beinaberri hendinni og hristi höfuðið.
“Mér fanst eg vera skyldugur að koma
hingað,” sagði hann, “það var henni svo
mikið áhugamál. ”
Með örvæntingarfullri röddu hrópaði
Sylvia: “Thomas sheriff, ef eg sver, að . . .”
Gamli sheriffinn bandaði á móti með ‘
hendinni.
“Eg vil enga svardaga,” sagði hann.
“Þegar ung stúlka er í svona ástandi, getur
hún gert hvað sem er til að bjarga þeim
manni, sem hún elskar. Það gæti hugsast,
Sylvia Rann, að þess vegna reynduð þér að
koma ódáðaverkum Skuggans á saklausan
mann. En eg læt ekki villa mér sýn á þenna
hátt. Eg hefi séð mörg dæmi þess, hvernig
kvenfólk getur hagað sér undir þessum
kringumstæðum. Það sem eg ráðlegg þér
er, að snúa til baka og reyna að gleyma hon-
um. Hann er brátt ekki lengur til. ’ ’
Síðustu orðin sagði hann með svo mikl-
um hátíðleik, eins og Tom Converse hefði
þegar gefið upp andann. Unga stúlkan leit
ráðþrota í kringum sig. Meðal hinna mörgu
andlita sá hún andlit Skuggans sigri hrósandi
en þó jafnframt eftirvæntingarfult.
“Viljið þið kannske lofa mér að fara nið-
ur eftir og tala við hann?” spurði hún.
“Með fæði til hans, svo að hann geti
lengur hafst þarna við! Finst þér þú geta
beðið mig um það, Sylvia?”
“Eg hefi engan mat meðferðis. Eg ætla
einungis að sjá hann og kveðja hann í síðasta
skifti. Viljið þér gefa mér leyfi til þess,
sheriff ?”
Framkoma hennar og rödd var svo biðj-
andi, að ef sheriffinn hefði svarað með nei,
mundi hvep maður í hópnum hafa mótmælt
og staðið með henni.
“Það veldur þér einungis meiri erfið-
it'ikum — og gerir þér alt örðugra, Sylvia, en
. . . ef þú endilega vilt fara, þá máttu það,”
sagði sheriffinn. “Eg skal ekki vera á móti
því. En eg krefst þess, að þú lofir því upp á
æru þína og trú, að koma strax aftur. Viltu
lofaþví?”
“ Já!”
“Jæja, farðu þá niður eftir til hans.”
Hún reyndi að þakka fyrir, en gat það
ekki, og þeir sáu hana flýta sér niður hall-
ann og hverfa inn í pílviðinn. Enginn hreyfði
sig. Lítil gola, er var úr þeirri átt, er skóg-
urinn var, bar með sér óminn af rödd henn-
ar — það voru kveinstafir frá henni “Tom
— ó Tom!”
Sýnilega brá sérhverjum, er heyrði þessi
hjálparvana kvein.
“Sheiliff!” sag*ði Plnmmer. “Það er
eitthvað skakt í þessu. Við verðum að gera
eitthvað.”