Lögberg - 12.01.1939, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. JANÚAR 1939
7
Vemdun
kynstofnsins
Engum er jafn hættulegt og
smáþjóÖum sem íslendingum,
'nnflutningur erlendra manna og
blöndun kynstofnsins á þann
hátt. Merkur íslenzkur vísinda-
matSur hefir sagt, aÖ ekki þyrfti
nema fimmtiu GyÖinga, er
hlönduÖust þjóÖstofninum, til
þess aÖ þjóÖin hefÖi mist sin
norrænu einkenni eftir 2—3
mannsaldra.
Vegna þeirra ofsókna, sem
eiga sér staÖ í Þýzkalandi gegn
GyÖingum, er mjög skiljanlegt
aÖ þessi hrjáÖi kynflokkur leiti
kaöan og reyni einhversstaÖar að
Enna sér griðland. En þótt for-
raöamenn stórþjóðanna haldi
hjartnæmar ræður og fordæmi
ofsóknirnar virðist titið gert af
þeirra hálfu til að veita því fólki
viðtöku sem leitar burtu frá
Þýzkalandi. Af þeirn hundruð-
um þúsunda sem biðja stórveldi
alfunnar um landvist, fá'aðeins
uokkur hundruð manns dvalar-
jeyfi. Þetta sýnir að stórþjóð-
lrnar eru á verði gegn því að
hleypa inn til sín nýju fólki af
erlendfum kynstofni, sem þarfnast
starfs og viðurværis, meðan
landsins eigin börn skortir at-
vinnu.
Ef þjóðir með 400 miljón-
um íbúa treystast ekki til að taka
yiÖ nema nokkur hundruð Gyð-
mgum, þá mundi á sama mæli-
hvarða ekki verða margir sem
’slenzka þjóðin veitti viðtöku.
hlú þegar er farið að bera á þvi
ah þýzkir Gyðingar eru farnir
ah leita hingað til dvalar. Er
hér um að ræða svo alvarlegt
mál fyrir þjóðina, að full ástæða
er til að gera sér grein fyrir
ivað er að gerast áður en það er
®r^iÖ um seinan. Rikisstjórnin
efil7 aÖ vísu látið hafa nokkurt
eftirlit með útlendingum, en ekki
virÖist því vera fylgt fram af
neinni festu.
. Hér 1' bænum er félagsskapur
einn. er nefnir sig “friðarvina-
félagið.” Rr sagt að félag þetta
se stofnað til að greiða götu
Þýzkra flóttamanna hingað til
Hnds. Þótt félag þetta sé í orði
kveÖnu mannúðarfélasskapur, þá
mun sannara sagt að starfsemi
þcss sé stórhættuleg. Félagið
mnn skipað öfgafólki, aðallega
ommúnistum. Eitt af afreleum
þessa félags er sagt að sé það,
a” útvega gyðingakonu einni
Pyzkri ísLenzkan mann, svo að
ún gæti fengið hér landvist.
jolskylda hennar mun nú hing-
að komin og hún hefir nú sett á
stofn hér fyrirtæki i samkepni
Vl° samskonar innlend fyrirtæki.
'k félagsstarfsemi sem
ætti að varða við lög.
Þótt eðlilegt sé að íslenzkir
. rgarar hafi sarnúð með Gyð-
mgunumi í Þýzkalandi í þeim
ormungum sem að þeim steðja,
Pa or þó hver sjálfum sér næst-
Vr og íslenzka þjóðin verður
■ ”* I?t ah sjá farborða sínum eig-
ln börnum, áður en hún tekur á
S1g framfærs]u erlendra flótta-
manna. Og þjóðin hefir enn-
vremur þá helgu skyldu, að
ernda ,hinn islenzka kynstofn,
norræna og keltneska blóð,
a$ ekki blandist honum
^ erkur erlendur stofn sem þurk-
getur út hin norrænu ættar-
le,~ki eftir fáa -mannsaldra. Það
þessi
hlýtur að verða ófrávíkjanleg
krafa hvers einasta íslendings, að
ríkisstjórnin sjái svo um að
settar verði rammar skorður við
innflutningi útlendinga, sem nú
leita dvalar um gervalla Evrópu.
Þjóðin er einhuga um slíka á-
kvörðun.
—Visir 11. des.
Verzlunarvelta
Islands við útlönd
Innflutningurinn var 30. nóv.
síðastliðinn orðinn 45.8 miljón
krónur. í nóvembermánuði var
flutt inn fyrir 3.7 miljón krónur.
Endanlegar tölur lágu ekki
fyrir í gær um útflutninginn í
nóvember. En talið var að
hann myndi nema ca. 6 miljón
krónum. Heildarútflutningurinn
30. nóv. mun samkvæmt þv.í
hafa verið orðinn sem nemur
yfir 51 miljón krónum.
Eftir þvi mun verzlunarjöfn-
uðurinn 30. nóvember hafa ver-
ið hagstæður um 5—6 miljón
krónur.
Um sama leyti í fyrra var
verzlunarjöfnuðurinn hagstæður
um 7.4 miljón krónur. Útflutn-
ingurinn var 30. nóv. í fyrra
orðinn 54.4 miljón krónur eða
alt að þrem miljón krónum meiri
en í ár. Til samanburðar má
geta þess, að útflutningurinn í
nóv. í fyrra varð 8.8 milj. krón-
ur (ca. milj. kr. í ár).
Innflutningurinn 30. nóv. í
fyrra var orðinn 46.9 milj. krón-
ur, eða 1.1 milj. k r.meiri en i
ár.
Heildar verzlunarveltan við
útlönd var 30. nóv. í fyrra yfir
101 miljón krónur. í ár mun
hún hafa orðið rúml. 97 milj.
krónur. Þessi mismunur er at-
hyglisverður, þegar á það er litið
að á sama tíma hefir fólkinu i
landinu fjölgað.
—Morgunb! 8. des.
Gufu-baðstofa
í Mýrdal
Að undanförnu hefir ung-
mennafélagið Reynir í Hvamms-
hreppi unnið að því að koma upp
gufubaðstofu eftir sænskri fyrir-
mynd.
Er baðstofan reist við Reynis-
barnaskóla og var tekin til al-
mennra afnota 29. f. m. og þá
fyrst og fremst fyrir skólátiörn-
in.
Baðstofan er öll úr stein-
steypu, einnig þakið. Útveggir
eru tvöfaldir, með reiðingstróði.
Stærð hússins er 5.3 sinnum 4
m. og hæð 2,2 m. Baðklefi er
3,3 sinnum 2,7 m. og búnings
2,0 sinnum 2,2. I baðklefanum
er ofninn, sem er siívalningur úr
járni, 55 cm. víður og 1 m. á
hæð. Stendur hann á 30 cm.
háum fótum. Neðst í honum er
eldhol, 30 cm. hátt, þá rist og
holið þar fyrir ofan fylt með
blágrýtishnuHungum. Kynt er
með .kolum og notaður sérstak-
ur hlásari, líkt og i smiðju.
Þegar grjótið er orðið heitt, er
stökt á það vatni og gufunni
hleypt nin í baðklefann. Hitinn
getur orðið alt að 50 stigum
Kalt steypibað er og i klefanum.
—Mb! 8. des.
Handrit séra Haralds
Neilssonar
Prófessor Ásmundur Guð-
mundsson gat þess í minningar-
fyrirlestri sínum um séra Harald
Níelsson, að ekkja hans, frú
Aðalbjörg Sigurðardóttir, hefði
gefið guðfræðideild Háskólans
nokkuð af handritum séra Har-
alds.
Handritin eru fyrst og fremst
handrit að þýðingu Gamla testa-
mentisins, öllum þeim ritum þess,
sem séra Haraldur þýddi, og er
þannig frá því gengið, að hin
eldri þýðing Gamla testamentis-
ins er klipt niður í dálka og limt
við þá handritið að þýðingunni,
þannig að vers fylgir versi, og
má því mjög auðveldlega sja,
hversu mjög hinum eldri texta er
breytt.
Hin önnur handrit er prédik-
anasafn séra Haralds, og munu
í því vera allar eða flestallar
prédikanir hans, sem ekki voru
gefnar út i prédikanasafninu
“Árin og eilifðin.”
—Morgunbl. 8. des.
Hringjarinn gamli
(Frá blaðsiðu 5)
Og hann vissi' það sannarlega.
Hann þurfti ekki á úri að halda.
Stjörnur Guðs myndu segja hon-
um til. Himinn og jörð, skýja-
farið, daufur þyturinn i dimmutn
skóginum og gárarnir á ánni
í rökkrinti — alt var þetta ná-
kunnugt honum, hluti af honum,
Hann hafði ekki alið hér aldur
sinn til einskis.
Löngu liðnir dagar birtust
fyrir hugarsjónum hans. Hann
mintist þess, hvernig hann klifr-
aði í fyrsta skifti upp á þennan
turn með föður sínum. Guð
minn góður. En hve langt var
síðan, og þó var það alveg ferskt
í huga hans. . . . Hann sá sjálfan
sig í anda, bjarthærðan snáða,
augun ljómuðu; vindurinn snart
hár hans — ekki vindurinn sá,
sem þyrlar upp rykinu á stræt-
unum, heldur undursamlegr blær
með hljóðu vængjataki. . . .
Langt niðri voru smáverur á
kreik og hreysin í þorpinu virt-
ust heldur lágkúruleg. Skógur-
inn hafði hörfað frá, og egglaga
bletturinn, sem þorpið stóð á,
sýndist vera svo feiknastór, svo
óendanlegur.
“Og þarna er það alt saman,”
tautaði gráhærði öldungurinn
brosandi og starði á blettinn
litla. . . . Þetta er gangur lifsins.
Þegar maður er ungur, sér hann
ekki fyrir endi þess. Og nú er
það þarna rétt lófastórt, frá
vöggunni til grafarinnar, sem
han hafði hugsað sé úti i horn-
inu á kirkjugarðinum. . . . Já,
Guði sé lof og dýrð. Það var
kominn tími til að taka á sig
náðir. Fljótt, nijög fljótt.
En tíminn var kominn. Mik-
heyich leit tii stjarnanna enn
einu sinni, tók ofan, gjörði
krossmark fyrir sér og greip
klukkustrenginn. Samstundis
kvað við næturloftið af klukku-
slaginu. Annað, þriðja, fjórða
klukkukallið og hvert af öðru
fyltu hið friðsæla, heilaga kvöld
máttugum, langdregnum söngva-
hljóm.
Klukkan hljóðnaði. Guðsþjón-
ustan var hafin. Áður hafli
Mikheyich verið vanur því að
ganga niður og standa í dyra-
ZIC'ZAG
Orvals pappír í úrvals bók
5* 5'
SVÖRT KÁPA
Hinn upprunalegi þ u n n i
vindlinga pappír, sem flestir,
er reykja "Roll Your Own"
nota. BiSjið um
“ZIG-ZAG” Black Cover
BLÁ KÁPA
“Egyptien’’ úrvals, h v í t u r
vindlinga papplr — brennur
sjálfkrafa — og gerir vindl-
ingana eins og þeir væri
vaf8ir I verksmiSju. BiSjiÖ
um
“ZIG-ZAG” Blue Cover
króknum t)l þess að biðjast fyrir
og hlusta á söngmn. Nú beið
hann kyr í turninum. Það var
of erfitt að ganga stigaþrepin,
og auk þess var hann dálitið
þreyttur. Hann settist á bekk.
hneigði höfði og lét hugann
reika. “Nú eru þeir að syngja
sálm,” hugsaði hann og þóttist
staddur í kirkjunni og heyra
liarnsraddirnar í kórnum og sjá
föður Naun sáluga stjórna bæna-
haldi safnaðarins. Hundruð
bændahöfða hnigu og hófust eins
og lifandi kornstangamóða fyrir
vindinum. . . . Bændurnir gjörðu
krossmark fyrir sér. . . . Þetta
eru alt vinir hans og kunningj-
ar, þó þeir séu dánir. . . , Þarna
sá hann föður sinn strangan á
svip, og þarna bræður sína biðja
heitt. 'Og sjálfur stóð hann þar
líka, hraustur og heilsugóður og
vonaðist eftir mikilli gæfu i líf-
inu. . . . En hvar var þessi gæfa?
Og nú hópuðust að honum um
stund hugsanirnar og brugðu
birtu á ýrnsa kafla í æfi hans. . .
Hann sá erfiði, sorgir, áhyggj-
ur. . . . Hvar var gæfan? Erfið-
ið mun rista rúnir jafnvel á and-
lit æskumanns, beygja sterkt bak
og kenna honum að andvarpa
eins og eldra bróður hans.
Þarna á vinstri hönd, kvenna
megin, stóð unnustan hass, ofur-
liítið álút. Góð stúlka. Guð gefi
henni að erfa ríki sitt. En alt
sem hún varð að þola, aumingja
konan. Fátækt og strit og sorg-
irnar sem hljóta að fylgja æfi
konunnar, munu eyða fegurð
hennar. . . . Jæja, hvar var
hennar gæfa? . . . Einn son áttu
þau eftir, en hann var of veikur
fyrir til þess að standast freist-
ingarnar. . . .
Alt lá nú þetta að baki. I
augum hans var nú öll veröldin
tengd við klukkuturninn, þar
sem vindurinn stundi í dimmunni
og bærði strengina. .... “Guð
metur alt að lokum,” tautaði
gamli maðurinn, laut silfurhvítu
höfði sínu og tár féllu hægt um
vanga hans.
♦
“Mikheyich, Mikheyich. Ertu
sofnaður þarna uppi?” var kall-
að að neðan.
“Hvað?” svaraði gamli maður-
inn og reis á fætur. “Guð minn
góður. Hefi eg sofnað? Það
hefir aldrei lient mig fyr.”
Og hann greip strenginn með
sn°&g11 æfðu taki. Fyrir neðan
hann var fólkið á iði eins og í
maurabúi. Helgiganga var hafin
umhverfis kirkjuna, og fagnað-
arlofsöngurinn barst upp til Mik-
heyich. Og hjarta hans tók undir
af insta grunni. . . . Honum
virtust ljósin loga bjartar, þyrp-
ingin öl! lifna við og vindurinn
bera söngbylgjurnar á vængjum
sér hærra og hærra og láta þær
renna saman við háan og hátíð-
legan klukknahljóminn.
Aldrei hafði Miikheyich vamli
hringt svo vel.
Það var eins og hjarta gamla
mannsins hefði farið i dauðan
málminn, og ómar klukknanna
sungu og hlógu og grétu. Þeir
runnu í einn tignarlegan sam-
hljóm, risu hærra og hærra upp
i blikandi bjartan stjörnuhimin-
inn og liðu titrandi aftur til
jarðarinnar.
Voldug dimmróma klukka tók
undir tótíðalofsönginn og tvær
aðrar svöruðu henni fagnandi
hvellum tungum.
Tvær litlar sungu millirödd og
höfðu hraðan á, svo að þær yrðu
ekki á eftir. Þær voru eins og
lítil börn, sem taka fagnandi
undir með þeim, er hafa sterk-
ari róminn.
Það var eins og gamli turn-
inn hristist og skylfi og vind-
urinn, sem lék um andlit gamla
hringjarans syngi með.
Gamla hjartað gleymdi li.fi
sínu fullu- af áhyggjum og sorg-
um. Gamli hringjarinn gleymdi
því að líf hans var einskorðað
við þennan dimma turn og hann
var einn í heiminum eins og
gamall trjábolur brotinn af
storminum. Hann heyrði ómana,
syngjandi og grátandi, er hófust
til himins og hnigu aftur til jarð-
ar, og honum fanst synir sínir
og sonarsynir vera alt í kring um
sig og að hann heyrði fagnaðar-
raddir þeirra. Raddir ungra og
gamalla blönduðust saman í vold-
ugt lag og sungu honum þá sælu
og gleði, er liann hafði aldrei
fengið að reyna um alla æfi sína.
Hann kipti í strengina og tárin
runnu niður kinnarnar og hjart-
að sló ört við hrifninguna,
Niðri hlustaði fólkið, og hver
sagði við annan, að aldrei hefði
Mikheyich gamli hring svo ve!
Alt í einu gaf stóra klukkan
frá sér óskilmerkilegt hljóð og
þagnaði. Og minni klukkurnar
gáfust upp í miðjum klíðum.
Hringjarinn gamli hné örmagna
á bekkinn og síðustu tárin runnu
niður fölvar kinnarnar.
“Heyrið þarna. Sendið annan
upp. Þetta er síðasta kluikknatak
gamla hringjarans.”
Lauslega þýtt. Nokkuð stytt.
—Kirkjuritið.
Nevv German Slogan—
Germans are ordered to tighten
their belts for a “four year plan”
to build up the nation. Reversing
the advertising slogan “East and
Grow Thin,” the Germans are
asked to “Starve and Grow Fat.”
1