Lögberg - 03.08.1939, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. ÁGÚST, 1939
5
höfðu verið svo undur þolin-
móðir og góðir við mig undan-
farin ár, þegar eg hafði orðið
að bregðast loforðum mínum
við þá, aðj eg mátti með engu
móti svíkja þá í þetta skifti.
Eg reyndi samt að bæta úr
þessu lítið eitt á Tanganum
nieð því að lesa upp fáein
kvæði — því það kalla eg
ekki að tala. —• “Eg kalla
ekki hrútinn kind,” sagði
karlinn þegar hann var að
telja fram. Bjarni Lyngholt
studdi mig við þessi tíunda-
svik með sinni venjulegu
fyndni og gleði. Sýnast hvorki
ár né elli hafa hendur í hári
hans. Mér sýndist hann eins
ungur og hann var þegar eg
þekti hann í Winnipeg. Síðan
er þó langt liðið.
Samkoman var hin skemti-
legasta .að öllu leyti og mætt-
um við þar ýmsum góðum
kunningjum. Þar var Jóhann
Norman, bróðir Jakobs í
Wynyard og Ásta kona hans,
sem allir kannast við með
nafninu málarameistari. Var
verið að mála kirkijuna að
innan og gerði hún það. Þarna
mættum við Sölva Sölvasyni,
sem hér var lengi við verzlun.
Minti það mig á auglýsingu,
sem eg útbjó fyrir hann í
Dagskrá forðum daga og oft
var sungin af krökkum þegar
þeir gengu fram hjá búðinni
hans. Hann var hress og
hraustur sem fyr. Hér er
partur af auglýsingunni:
“Ef ætlarðu að kaupa þér há-
tíða hnoss
-—og helzt það, sem krakkar
ei mölva—*
þá er það á horninu’ á Ellen
og Ross
i allsnægta búðinni’ hans
Sölva.
Ef kemur í húsið hans ferð-
lúið fólk,
þá fær hann því hægindastól-
inn.
Ef langar þig, karl minn, i
kaffi’ eða mjólk
þá kemurðu þangað um jólin.”
Tveir gamlir kjunningjar
voru þarna, sem eg hafði
kynst í Foam Lake: Ingv^r og
Elias Guðmundssynir, kallar
Ingvar sig Goodman en Elías
Guðmundson, en þeir eru tví-
burar. Eg hefi þekt tvíbura,
sem fæddir voru sitt árið
hvor: annar fæddur kl. 11 á
gamlárskveld en hinn kl. 1
á nýársdagsmorgun; en eg
hefi aldrei áður þekt tvíbura,
sem hétu mismunandi nöfn-
um (seinni nöfnunum) Kona
Elíasar er systir Guðmundar
Grímssonar dómara; er dóttir
þeirra fötluð (varð það eftir
veikindi). Eg þekti hana sem
barn þegar eg var í Leslie.
Fanst mér það aðdáunarvert
hversu lífsglöð hún er og kát,
þrátt fyrir fötlunina. Datt
mér í hug Pauline Johnson,
Helen Keller og fleiri, sem svo
mikið hafa átt af andlegu sól-
skini að það hefir skinið
bjart og hlýtt í gegnum öll
ský og gert þeim lífið miklu
sælla, en margir þeirra þekkja,
sem heilir eru heilsu.
Mér fanst það vera eitthvað
svo — eg veit ekki hvað eg á
að kalla það — sorglega hug-
hreystandi að ryfja upp í hug-
anum endurminningarnar um
þetta veika barn, bera þær
saman við þessa fullorðnu
stúlku, sem alla æfi hafði átt
við þetta böl að búa, en brosti
samt eins glaðlega og drotn-
ingin í sumar þegar hún ók
í gegnum mannþyrpinguna.—
Þá mættum við þarna konu,
er við bæði höfðum þekt, hún
hafði verið hér í Winnipeg og
hét Anna Sveinson; er hún
gift Jóni Mýrdal, en hann er
hróðir Árna Mýrdal er margir
kannast við af ritgerðum hans
í íslenzku blöðunum. Kom-
um við heim til þeirra Jóns
og önnu og eiga þau myndar-
legt heimili. Kona Ingvars
Goodmans og Árna Mýrdal
eru systur og tviburar. Þarna
mætti eg einnig gamalli vin-
konu frá Elfros-, ekkju Jónas-
ar sál. Sturlaugssonar.
Að lokjnu samkvæminu fór
Hinrik Eiríksson með okkur
heim til sín og var það heim-
ili okkar á meðan við dvöld-
um á Tanganum. Er kona
Hinriks fósturdóttir Gunnars
á Hamri í Borgarhreppi á ís-
landi, sem var nafnkunnur
framkvæmdabóndi á sinni tíð;
er Mrs. Eiríksson hin mesta
myndarkona. Hinrik hafði frá
mörgu að segja og hafði eg
hina mestu .skemtun af að
tala við hann, ryfja upp forn-
ar og hálfgleymdar endur-
minningar; heyra hann segja
frá lífi og haráttu landanna
vestur frá eftri að þeir námu
lönd og meðan þeir voru að
ná fótfestu. Þegar eg þekti
Hinrik áður var hann ungur
maður, sem logaði af fjöri og
áhuga og horfði upp í háan
himinn bjartra vona. Þær
vonir hafa óefað margar ræzt,
því Hinrik hefir yfir höfuð
verið gæfumaður, en hann er
orðinn slitinn og þau bæði og
verðskulda hvíld eftir langan
erfiðisdag. En það er hægra
sagt en gert að bregða búi og
setjast í helgan stein. Mynd-
ina, sem eg átti í huga mér
af Hinrik um tvítugt ber eg
saman við þá mynd, sem eg
hefi nú og þá minnist eg vís-
unnar hans Stephans G.
Stephansonar:
“Örlögl búin heimi hjá
hendur trúar sýna:
skorið er lúa letur á
lófa og hnúa þína.”
En samt var Hinrik hress
og glaður og ennþá fullur af
fjöri. Þau hjónin fóru með
okkur eins og við værum syst-
kini þeirra. Heimili þeirra er
hið myndarlegasta úti og inni
með úllum mögulegum þæg-
indum, sem þar er völ á; en
samt er ómögulegt að selja.
Mér finst það yfirleitt í þess-
ari fallegu, litlu íslenzku bygð,
eins og víða annarsstaðar, að
helzt líti út fyrir að jarðirnar
fari í eyði og húsin fúni niður
þegar gamla fólkið — frum-
byggjarnir — fattast eða fell-
ur frá. Er það illa farið, en
verður ekki við gert.
Hinrik ók með okkur næsta
dag um allan Tangann; er
þar víða einkar fagurt. Þann
dag vorum við boðin til Eiríks
bónda Andersonar og konu
hans; vorum þar til miðdags-
verðar og mættum hinum á-
gætustu viðtökum; er það hið
mesta myndarheimili.
Eitt þótti mér leiðinlegt, er
eg sá á Tanganum: það var
stóreflis skipafloti — fiski-
skip. Eg á ekki við það að
mér þætti leiðinlegt að sjá
blessuð skipin; langt frá; eg
er gamall sjómaður sjálfur og
hefi æfinlega gaman af því að
sjá skip. En það var annað:
eg spurði hver ættij þessi skip
og komst að því að enginn fs-
lendingur átti eitt einasta
þeirra.—
Sama var sagan hjá þeim
Tangabúum og öðrum íslend-
ingum hér í landi, að inargir
hafa þeir reynt að klífa þrí-
tugan hamarinn til þess að
menta börn sin. Heima í
bygðinni er myndarlegur skóli
og var þar skólastjóri séra
Erlingur sonur séra K. K. ól-
afssonar, efnilegur mentamað-
ur. (Framh.)
Bænir eru máttugri, er
margir biðja.
-f ♦
Ekkert hljóð hrífur mig
eins mikið og rödd spóans
þegar hann “vellir graut.”-—
Bisk. af Canterbury.
•f -f
Ástfangið fólk ætti aldrei
að verá að tala um gömul ást-
aræfintýri hvert við annað.
Slíkt hefir undantekningar-
laust óþægindi í för með sér.
—Regs Edynbryn.
Trauát á Veátur-Canada
Til þess að geta haft traust á framtíðinni, er það
nauðsynlegt að hafa eigi aðeins traust á framleiðslu-
skilyrðum lands og vatna, heldur traust á íbúunum í
þá átt, að þeir færi sér náttúrufríðindin í nyt.
The Searle Grain Company, Limited, hefir sannað
traust sitt á Vestur-Canada með því að byggja korh-
hlöður til sveita í Sléttufylkjunum þremur, og vér
erum við því búnir að veita þeim afgreiðslu, er svo
diarfmannlega starfa að akuryrkju Vesturlandsins.
1 Árborg og Riverton, bygðarlögum, sem auðsjáanlega
eiga fyrir sér góða framtíð, höfum vér kornhlöður, og
vér treystum því, að oss ávalt lánist að verða þessum
héruðum til uppbyggingar.
SEARLE GRAIN COMPANY LTD.
WINNIPEG FORT WILLIAM CALGARY
VANCOUVER
REGINA SASKATOON EDMONTON
ZICZAG
Orvals pappír í úrvals bók
5'
5
2 Tegundir
SVÖRT KAPA BLA KAPA
Hinn upprunalegi þunni
vindlinga pappír, sem flestir,
er reykja “Roll Your Own”
nota. BiiSjiS um
“ZIG-ZAG” Black Cover
“Egyptien’’ úrvals, h v í t .u r
vindlinga pappír — brennur
sjálfkrafa — og gerir vindl-
ingana eins og þeir væri
vaföir t verksmiöju. BiSjiS
um
“ZIG-ZAG” Blue Cover
Breytingar á útgáfu Sameiningarinnar
Eins og kunnugt er, hefir fjárhagur Sameiningarinnar staSið mjög
tæpt stðustu árin. Pað er naumast leyndarmál, að tslenzk útgáfu-
fyrirtæki eiga yfirleitt við vaxandi erfiðleika að stríða hér t Amerlku.
Hvorttveggja ræður, að tala áskrifenda er ekki há samanborið við
almenna útgáfu rita, og hitt, að áskriftargjöldin eru oft ekki greidd
í tæka tíð. Hefðu allir áskrifendur Sameiningarinnar greitt fyrir blaðið
á liðnu ári, auk þess er inn kemur fyrir auglýsingar, hefði útgáfan
getað þvt sem næst eða alveg borið sig. En eins og gekk, var hallinn
hátt á annað hundrað dollara, þrátt fyrir það að blaðinu bættust yfir
fimttu nýir kaupendur á árinu.
Kirkjuþingið síðasta hafði framttð blaðsins til meðferðar. Kom
greinilega t ljðs, að mönnum var ant um að útgáfa þessa elzta tslenzka
kirkjurits t allri sögu íslenzkrar kristni héldi áfram eins lengi og
nokkur tök væru' á. En hitt var mönnum einnig ljðst, að kirkjufélagið
mætti illa við þvt áð ja/na árlega svo mikinn tekjuhalla. pingið sá
sér eklcf fært að ráða fram úr málinu sjálft. Fðl framkyæmdarnefnd-
inni að kanna allar leiðir er hugsanlegar væru, og velja cvo þau úr-
ræði er helzt væru tiltœkileg.
Framkvæmdarnefndin hefir haft málið til meðferðar, og efur 5Vir,-
lega yfirvegun á ástæðum og möguleiku'm, hefir hún afráðið að breyta
ekki stærð á eintökum blaðsins, en fara að dæmi Kirkjuritsins á Is-
landi í því að láta það ekkl koma út nema ttu sinnum á ári en ekki
tðlf eins og verið hefir. Sparast þannig allmikið fé, svo að batni lítið
eitt skilsemi kaupenda einnig, ætti eklti um halla að vera að ræða.
pess þarf ekki að geta, að ekki er ljúft að taka þetta spor. Bn það
er á engra valdi nema almennings safnaða vorra og annara kristin-
dómsvina að gera aðrar leiðir færar. Um leið og aukin kaupendatala
og stundvts greiðsla á áskriftargjaldi mundu gera það mögulegt að
auka lesmálið aftur, væri það þeim er að útgáfunni standa hið mesta
gleðiefni að geta upphafið aftur þá ráðstöfun, er vér nú höfum tilkynt.
Vér treystum þvt að vinir blaðsins allir verði oss sammála um að eins
og stendur var þetta — eða eitthvað svipað — ðumflýjanlegt. Blaðið
á alla sína framtíð undir áframhaldandi trygð þeirra og velvild t garð
þessa málgagns kirkjufélags vors. — Petta eintak blaðsins er fyrir
júlt og ágúst, og hið næsta fyrir september og oktðber.
Fvrir hönd framkvæmdarnefndarinnar,
K. K. ÓLAFSON,
forseti kirkjufélagsins.
;■ ; ■
You’ll find it pays to keep in
touch with the market daily. . ..
A telephone can save many trips
to town—first call the market
and see if the price is right—
then deliver the goods.
Do Not Be Without
a Telephone

Sell your
produce by
TELEPHONE