Lögberg - 07.09.1939, Blaðsíða 6

fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. SEPTEMBER, 1939
I Leyndarmálið í turninum j
Eftir ANTHONY HOPE
Blll!!lllll!llll!lll!l!llllllll!llllllllllllllll!llllllllllllllllllllllllllllllll!!lllllllllllllllllllllllll!!l!ll!llllllllllll!illlllll|!!!!lll!ill!llllil!!llllllll!!!!i!il|||i;ill!2
Þótt undarlegt væri, virtist herramaðurinn
gjalda flokksforingjanum í sömu mynt og horfði
á hann all-gaumgæfilega. Svo lauk hann úr viskí-
og-sóda glasinu, sagði eitt eða tvö orð við Bill
Smithers og reikaði svo yfir stofugólfið þangað
sem flokksforinginn sat.
“Það er léleg athöfn, að drekka einsamall
jóladagskvöld,” mælti hann. “Mætti eg gerast
sessunautur yðar? Eg hefi pantað eitthvað ofur-
lítið, og — jæja, maður þarf ekki að gera sér
neina rellu út af því, þó maður á þessu kveldi
bjóði heiðursmanni eitthvað í glasi.”
Flokksforinginn leit til gestsins með auðsærri
vanþóknun — eins og annars til allra, sem nálg-
uðust hann, — en hneigði sig þó ógn óverulega
eins og til samþykkis. Smithers kom svo með
brennivínsflösku og tvö staup. “Þetta er góð-
gæti!” sagoi ókunni maðurinn um leið og hann
settist niður, fylti bæði staupin og tæmdi sitt eigið
þegar í stað. “Það bezta, sem hægt er að fá til
ábætis, heid eg!”
Flokksforinginn drakk nú og úr sínu staupi,
en hélt sig þó í viðmóti sínu eins og í fjarlægð
við gestinn. “Hvað er á seiði?” urraði hann svo.
“Hvað er í brúnu töskunni?” spurði ókunni
maðurinn blátt áfram og kurteislega. Flokks-
foringjanum brá ekkert við þessa spurningu; til
þess var hann of gamall í hettunni, en starði litl-
um nístandi augum og rannsakandi framan í nýja
kunningjann. “Þér vitið heilmikið!” sagði hann
svo. 1 ; V
i
“Meira en þér í sumu, tilliti, en minna, éf til
vill í öðru. Á eg að segja fyrst mína sögu? Við
verðum, flokksforingi, að treysta hvor öðrum.
Segja litla sögu um það, hvað tveir herramenn
hafast að í London á miðvikudögum, og hvað
þeir flytja heim með sér í brúnu leðurtöskunni!
— Myndi það vekja forvitni yðar? “Og þeir líka
hlutir í brúnu töskunni! Það er erfitt orðið að
ná haldi á slíkum hlutum, er það ekki? En þeir
vita hvar meira af þeim er að finna, og það veit
eg líka, — af tilviljun, mætti segja. Það voru,
Hooper flokksforingi, í raun og veru til menn, sem
vantreystu brezka sjónarmiðinu, það er að segja
(ókunni maðurinn brosti hæðnislega) vissunni um
að við myndum sigra Þýzkarana, og þeir nurluðu
þessu saman, óþokkarnir!
Hooper flokksforingi rétti út hönd sína eftir
flöskunni. “Leyfið mér,” sagði ókunni maður-
inn kurteislega. “Eg sé að þér eruð ögn skjálf-
hentur.” 1 ) 1
Það var líka satt. Flokksforinginn var orð-
inn óstyrkur af hugaræsing. ókunni maðurinn
virtist hafa snert við efni, sem ávalt æsti flokks-
foringjann og gerði hann órólegan — jafnvel svo
að hendur hans nötruðu, kiptust við og klæjaði
eftir að handfanga það, sem leyndarmálið hafði
að geyma, en hugur hans þó ekki sá.
“Þeir fá líka að borga það. Þrjátíu silfur-
skildinga fyrir hvert gullpundið; það er verðið
núna, eða þar um bil. Til hvers eru þeir að þessu
umstangi? Hver er leikur húsbónda þíns? Og
hver á annars að komast burt með þetta?” sagði
gesturinn.
“Hvað er þetta, sem þeir, durgur gamli og
Boomery (hann bar þannig fram nafn Beauma-
roys) eru að hafast að í London?” spurði flokks-
foringinn.
“Fyrst fara þeir til víxlakaupmannsins, svo í
einn eða tvo banka, eg veit jafnvel til að þeir hafa
farið í þrjá hanka; svo fara þeir í leiguvagni
austur í hæ og koma þar við á vissum stöðum.
Alt af hafa þeir töskuna, flokksforingi, og í hverj-
um viðkomustað þyngist hún. Eg hefi, mætti
segja, horft á hana þrútna,” mælti gesturinn.
“Hver annars skollinn eruð þér?” urraði
flokksforinginn ergilega.
“Nafn mitt fáið þér seinna — eftir venjulegar
sannanir um fullgilt traust okkar á milli,” svar-
aði herramaðurinn.
Samræðan öll hafði farið fram í lágum róin,
og heyrðist því ekki gegn um hina háróina glað-
værð, söngkviður, glens og skríkjur hinna gest-
anna; enginn skifti sér af inönnunum tveim, sem
ræddu saman í stofuhorninu. Þó lækkaði ókunni
maðurinn röddina, er hann hvíslaði:
“Eg gef yður fimtíu seðla sem niðurborgun,
þér lofið mér svo rétt að líta á staðinn, þar sem
þcir láta þetta.”
Hooper flokksforingi fékk sér drykk og
reykjar-teig, meðan hann hraut heilann um þetta
tilboð. ókunni maðurinn lét hann sjá á endann á
seðlabunka, sem stóð upp úr brjóstvasanum á
yfirhöfninni. Flokksforinginn kinkaði kolli við
þessu, því það skildi hann. En það var inargt
annað, í sambandi við alt þetta, sem hann ekki
skildi neitt í. “Það er mér hreinasta ráðgáta til
hvers þeir eru að gera þetta,” muldraði hann.
“Hvers peningar væru þetta?” spurði ókunni
maðurinn.
“Gainla durgsins, auðvitað. Boomery er
svíðingur, nema fyrir eigin hag,” svaraði flokks-
foringinn, starði fast á herramannlega gestinn og
Letilegt bros lék um varir hans er hann sagði:
“Þetta er yðar hugmynd, herra, er það?”
“Gainli herramaðurinn yirðist veiklulegur og
gæti dáið skyndiiegá., Og, hvað þá? Vinir koma
þá í ljós, þstð er ávalt svo, þegar maður deyr, eins
og kunnugt er. Jæja, hvað skeður þá? Minni
peningar í sjóðnum en haldið yar; kæri, gamli
maðurinn hafði ekki skift upp arfinum eins vel og
þeir höl'ðu vonað. Svo, á hinn bóginn, er vinur
okkar B —. Getið þér ekki, flokksforingi, litið á
þetta frá B—s kunningja okkar sjónarmiði? Eg
misskil málið kannske, og þetta er liráðabirgða
tilgáta mín. En ráðgátan um það er óleyst enn,
hvernig hann kom gamla manninum inn í þennan
leik, er það ekki?”
Þetta vai* einmitt ráðgátan, sem hugur flokks-
foringjans var að snúast um! Það sem honum
var kunnugt — sá helmingur leyndarmálsins, —
sem gesturinn vissi- ekkert um, gat verið áríðandi
til úrlausnar málinu; flokksforinginn taldi ó-
hyggilegt að skýra frá því of snemina, svona að
þarflausu, fyrir ekkert. En hafði það ekki vissu-
lega þýðingu um málið! Sljó-vitur eins og flokks-
foringinn var, virtist þó nú renna upp fyrir hon-
um ljós, sem dró að sér athygli hans.
“Jæja, við getum ekki setið hér í alt kvöld,”
sagði ókunni maðurinn með góðlátlegum hreim
í röddinni. “Eg verð að ná í kvöldlestina.”
“Það fer engin lest héðan í kvöld.”
“Hún fer frá Sportsfield, og eg ætla aá ganga
þangað,” svaraði gesturinn.
Flokksforinginn brosti. “Ef þér ætlið að
ganga til Sportsfield, þá skal eg vísa yður leið.
Ef einhver kynni að sjá til okkar, Boomery til
dæmis, þá gæti hann ekki haft neitt um það að
segja, þó að eg gengi á veg með gömlum félaga á
jóladagskveld. Það væri skaðlaust; líktist ekkert
hnuplferð, njósnun, eða slíku! Og þér eruð gamall
félagi, er ekki svo?”
“Auðvitað; forvinur yðar — látum okkur
sjá — gamli vinur yðar Percy Bennett.”
“Svo gæti það verið, eða ekki verið. En hvað
um—” Flokksforinginn benti á brjóstvasa Percy
Benftetts.
“Eg skal fá yður það úti. Þér viljið ekki að
aðrir sjái mig fá yður það hér inni, eða hvað?”
Flokksforinginn hafði eina spurning enn til
að leggja fyrir gestinn: “Hvað mikið, hér um
bil, haldið þér að nú gæti verið þar?”
“Hvað oft hafa þeir farið til London? Þeir
koma víst ekki æfinlega, hygg eg, til kunningja
minna.”
“F’erðirnar hljóta nú að vera orðnar sex eða
sjö. Leikurinn byrjaði skömmu eftir að Boomery
kom hingað.”
“Það hlýtur þá, svona laust á gizkað, að vera
orðið all-mikið, að dæma af viðskiftum okkar —
eg ineina vina minna — við þá, og frá því að
reikna gæti það náð sjö eða átta þúsund sterlings-
pundum.”
Flokksforingnn blístraði lágt um leið og hann
stóð á fætur og gekk fram að dyrunum. Höfðing-
legi gesturinn stanzaði við háborð gestgjafans til
að borga fyrir brennivínið, og eftir að bjóða veit-|
ingamanni virðulega góða nótt og gleðilegrar há-
tíðar, fór hann á eftir flokksforingjanum út á
þorpsgötuna.
Eftir fimtán mínútna léttigang voru þeir
komnir að Hinton Avenue. Við enda götunnar!
fóru þeir fram hjá húsi Dr. Marys; stáss-stofu-
hengin voru ekki samandregin og á gluggablæj-
unni sáust skuggar manns og meyjar, er stóðu
samhliða inni í stofunni. “Mistilteinn! ha-ha!”
hvíslaði ókunni maðurinn, en flokksforinginn
spýtti bara á götuna og þeir héldu svo leiðar sinn-
ar út eftir heiðargötunni.
\reðrið var ágætt, en loft skýjað og því skugg-
sýnt injög. Bennett (svo maður noti gerfinafn,
eins og hann gaf óbeinlínis i skyn áður) kastaði
geisla af vasaljósi sínu af og til á götuna. “Mig
langar ekkert til að rekast á þyrnirunna,” mælti
hann eins og til skýringar því að bregða upp ljós-
inu.
“Láttu vasaljósið niður,. árans aulinn þinn!
Við erum því nær komnir að húsinu,” urraði
flokksforinginn.
ókunni maðurinn hlýddi óðara. Eftir sjö eða
átta mínútur hilti óljóst inni í skugganum undir
bústað Mr. Sal'frons — ferhyrnda smáhýsið, með
viðfesta turninum.
“Hér erum við þá!” hvíslaði flokksforinginn.
“Þetta er það, sem þér viljið sjá.”
“En eg get ekki séð það — ekki nógu vel til
að geta gert mér neina ljósa hugmynd um það,”
in'ælti förunauturinn.
Ekkert ljós sást í húsinu, né heldur auðvitað
í turninum; fyrir eina gluggann á honum var
negldur lileri, eins og Mr. Penrose hafði sagt.
Golan, sem vanalega lék um heiðina, hreiíði
buskana og trjálimið svo að lágt skrjáf heyrðist
úr þeim. En næmt og opið eyra hefði kannske
grijiið annað hljóð — fótatak á veginum nokkurn
spöl að baki göngumannanna tveggja, sem þó
ekki tóku eftir þessu, því hugur þeirra og aðgætni
var á öðruin stað.
“Þeir eru líklega báðir gengnir til hvílu, svo
óhætt sé fyrir okkur að yfirvega þetta nánar,”
sagði ókunni maðurinn.
“Já, eg geri ráð fyrir því. En verið viðbúinn
að slökkva kastgeislann, því Boomery er vís til
að koma í Ijós þegar minst varir.” Flokksforing-
inn virtist fremur órólegur eða hræddur.
Mr. Bennett var öruggur. Hann tók upp vasa-
Ijósið og kastaði geisla þess á götuna, (en varaðist
hinsvegar að beina því að húsgluggunum) og að
garðshliðinu; flokksforinginn gekk á eftir honum
og hugði vandlega að umhverfinu. Það var eftir-
tektarvert, að strax og Ijósgeislinn birtist, hætti
fótatakið úti á götunni að heyrast.
“Hafið gætur á gluggunum og hnippið í mig,
ef ljós birtist, en mælið ekkert,” sagði ókunni
maðurinn, sem nú var önnum kafinn við ætlunar-
verk sitt, að yfirvega aðstöðuna. “Við skulum
ekki eiga á hættu að fara inn hliðið. Eg sé alt
vel héðan,” sagði hann enn fremur. Hann gat
líka ágætlega yfirvegað Turnhúsið, sem stóð að-
eins tólf eða fimtán fet frá veginum, og vasaljósið
var all-sterkt.
ókunni maðurinn stóð þarna við rannsókn
sína einar fjórar eða fimm mínútur og slökti svo
kastljósið. “Þetta virðist auðsótt,” mælti hann,
“en svo er hér auðvitað vörður.” Hann brá þá
aftur upp ljósinu til að líta snöggvast og að síð-
ustu á aðstöðuna, og sagði svo: “Nú get eg ekki
tafið lengur, eða eg missi af lestinni, og vil ekki
þurfa að gista í Sportsfield. ókunnur jólakvelds-
ráfari festist kannske of vel ( minnum manna.
Hafið þér heimilisfang?”
“Já, hjá Mrs. Willnough, þvottakonu, Inks-
ton,” svaraði flokksforinginn.
“Ágætt! Góða nótt!” mælti ókunni maður-
inn um leið og hann lagði á stað, áleiðis til
Sportsfield. Flokksforinginn sá glampa af ljós-
inu bregða fyrir einu sinni eða tvisvar og hverfa
svo undarlega fljótt út í næturhúmið. Svo þreif-
aði hann á seðlabunkanum í vasa sínum — til
þess ef til vill að fullvissa sig um að þetta hefði
ekki alt saman verið draumur — og sneri síðan
aftur áleiðis inn til Inkston.