Lögberg - 19.10.1939, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. OKTÓBER, 1939
R
| Leyndarmálið í turninum j
Eftir ANTHONY HOPE
SÍIIIII!lll!lllllllllllllllllllll!!lllllllllll>llll!llllllllll!ll!llllllll!IIIIIIIHHII!!l!llllllllllllllllllllllllll!lllllllllllillllUIIIUII!!lil!lllllllllllllllllll!lll!ll!!iillll]l
Mary gat ekki staðist gegn þessari áfrýjun;
það gat naumast verið skylda hennar, og vissu-
lega var það ekki eðli hennar. Angur hennar var
alls ekki gegn gamla Mr. Saffron, aumingjanum,
er þjáðist af aumkunarverðri blekking um tign
sína og göfgi, sem þó einnig nú hafði hrunið í
rústir, með þvínær eins sorglegum hætti eins og
henti hans eigin vit. Hvílík kaldhæðni var ekki
nú hans óða eftirherma göfginnar!
“Eg skal koma, Mr. Beaumaroy, með því
skilyrði að þér látið mér hreinskilnislega og að
fullu í té allar upplýsingar, sem eg eins og læknir
Mr. Saffrons hefi rétt til að spyrja um og fti.”
“Eg skal segja yður alt, sem eg um hann
veit, og um sjálfan mig líka.”
“Yðar athafnir og — eða —- staða, kemur
mér aðeins við að svo miklu leyti sem hún snertir
Mr. Saffron.”
“Svo sé það. Komið aðeins sem fyrst, og
hafið með yður eitthvað af því, sem orðið getur
til bóta manni, sem þjáist af hjartabilun.”
Mary fór inn í skrifstofu sína og kom að
vörmu spori aftur með læknistöskuna. “Eg skal
ná út bilnum,” sagði hún.
“Þó eg viti, að það taki ögn lengri tíma, þá
vildi eg spyrja hvort þér hafið nokkuð á móti
því að ganga? Hann verður altaf órólegur þegar
vögnum er ekið að húsinu; heldur að komið sé
til að sækja sig. I hvert sinn, sem keyrt er um
veginn, æsist hann og hefir auga á því hvort
stanzað sé. Og þegar yðar vagn stanzar—” Hann
þagnaði og ypti öxlum.
Nú var það sem Mary fann í fyrsta sinn til
sárrar meðaumkunar. Aumingja gamli maður-
ínn! Að hugsa sér það, að hann skuli lifa við
þetta! Og umferðin, jafnvel af hermanna-vögn-
um, hafði verið svo mikil um heiðarg'ituna.
“Eg skil þetta. Við skulum leggja strax af
stað. Þér komuð sjálfur gangandi, geri eg ráð
fyrir?”
“Eg hljóp,” sagði Beaumarpy og gerði nú
fyrst tilraun til að brosa, er hann þurkaði svit-
ann af enni sínu með handarbakinu.
“Eg er ferðbúin, Mr. Beaumaroy,” sagði
Doktor Mary.
Þau gengu samhliða þegjandi fullan helming
leiðarinnar. Svo hóf Beaumaroy máls og sagði:
“Hann var ákaflega æstur — með versta móti —
þegar hann fór inn í húsið. Eg varð að haga mér
í öllu eftir geðþótta hans; það var hið eina, sem
eg gat gert fyrir hann. Svo varð hann ákaflega
þreytulegur, eða eimS' og féll saman, og eg fékk
hann til að fara í rúmið. Eg vona að við komum
þar að honum, þó eg viti það nú ekki. Hann
slepti mér burt aðeins með því skilyrði, að eg
skildi við turnhurðina ólokaða, svo að hann gæti
farið þangað inn, ef hann vildi. Hafi hann gert
það, er eg hræddur um, Dr. Arkroyd, að þér fáið
kannske að sjá eitthvað — jæja, eitthvað fremur
undarlegt.”
“Alt slíkt heyrir til verkahring mínum.”
Þögn féll aftur á milli þeirra, þangað til í
daufa mynd Turnhússins grylti gegnum nætur-
húmið. Beaumaroy yrti aðeins einu sinni á föru-
naut sinn áður en þau komu að garðshliðinu.
“Ef hann skyldi nú vera rólegri,” mælti hann,
“vona eg að yður finnist ekki nauðsynlegt að
segja honum, að yður gruni nokkuð óvanalegt.”
“Hann mun vera pukursgjarn?”
“Hann lifir í sífeldum ótta.”
“Við hvað?”
“Að vera lokaður inni. Má eg ganga inn á
undan yður, Dr. Arkroyd?”
Þau fóru inn í húsið, og Beaumaroy lét aftur
dyrnar. Dauft ljós logaði á lampa í ganginum.
Beaumaroy glæddi það með því að hækka kveik-
inn. “Viljið þér vera svo góð að bíða hérna eina
mínútu?” Hún hneigði sig því til samþykkis,
hann gekk hljóðlega upp stigann og hún heyrði
hann opna dyr uppi á loftinu; hún vissi að þær
voru að svefnherbergi Mr. Saffrons, þar sem hún
hafði áður vitjað gamla mannsins. Kvíða tilfinn-
ing koin snögglega að henni, meðan hún beið.
Kyrðin í húsinu var svo alger.
Beaumaroy kom niður.aftur mjög skjótlega.
“Það er eins og eg óttaðist,” sagði hann stilli-
lega. “Hann hefir þotið upp úr rúminu aftur og
gengið inn í turninn. Á eg að reyna að ná honum
út þaðan, eða ætlið þér—”
“Eg fer auðvitað þangað með yður, Mr.
Beaumaroy.”
Hið gamla og glaðværa hrygðar-bros lýsti sér
á vörum háns — aðeins eitt augnablik. Svo varð
hann aftur alvörugefinn eins og hann átti að sér.
“Gerið svo vel að koma þá þessa leið, Dr. Ark-
royd,” mælti hann kurteislega.
XI. KAPÍTULI.
Vngninn að baki trjánna.
Mr. Percy Bennett, herramannlegi gesturinn ó-
kunni, var andvígur því að draga á langinn fyrir-
ætlanir sínar; bæði að eðlisfari og vegna fenginn-
ar reynslu ófú^ til að leika sér með hamingjuna;
taldi fangaðan fugl meira virði en. heilan hóp
þeirra, sem enn hafði ekki verið hnuplað frá ná-
unganum. Hann hugsaði sem svo að Beaumaroy
hlypi kannske burt með fjársjóðinn; svo vissi
hann, að hvenær sem væri gæti það óvelkomna, en
þó ekki óvanalega atvik skeð, að klappað væri á
öxl hans og sagt: “Eg er að leita yðar” (er undir
öðrum kringumstæðum og af öðr'um framborið,
gæti verið ánægjulegt), en gerði honum nú ómögu-
legt að framkvæma fyrirtæki sitt (hann bar fram
þessa hugmynd sína í fremur ósnotrum og algeng-
um orðatiltækjum, en ákveðnum); og svo hafði
hann lka hreinasta vantraust á samverkamönnum
sinum, sem nauðsynlegt er til þess að ódáðaverk
hepnist; ef til vildi brygðist Hooper flokksforingi,
þegar mest á riði.
Hooper flokksforingi var hikandi; hann mót-
mælti of miklum flýti og vildi láta bíða og velja
hina réttu stund er hún sýndi sig. Hann hafði
verið undir yfirráðum Mr. Beaumaroys í Frakk-
landi og vildi heldur (hverjar aðfínslur, sem
Punnett herforingi kynni að hafa fram að færa
gegn framkomu þess foringja) að hann yrði fjar-
verandi þá stundina, sem Mr. Bennett og hann
sjálfur kæmi óboðnir dg leyfislaust, í heimsókn
til Turnhússins. “Hann er snarpur í ryskingum,”
sagði flokksforinginn, þar sem hann að kveldi
annars í jólum sat í veitingahúsi í Sportsfield
ásamt Mr. Bennett og ýmsum öðrum gestum frá
London, er voru þar að skemta sér.
“Keyrarinn minn lítur eftir honum,” sagði
Mr. Bennett. Það virðist kannske skrítið, að Mr.
Bennett skyldi hafa keyrara; en hann hafði —
eða ætlaði að hafa — bilstjóra — eða aðstoðar-
mann við þetta sérstaka hlutverk, sem ráðgert
var að framkvæma. Án flutningstækis yrði hlut-
urinn Turnhúsinu — einhversstaðar i Turn-
húsinu — erfiður viðfangs, eða til flutnings.
Enn var flokksforinginn hikandi, þó engan
veginn af því að hann langaði til að hlífa bjórnum
á Mr. Beaumaroy, heldur enn aðeins af þeirri á-
stæðum er áður voru nefndar; en þó varð hann
að játa, að hann gat ekki tilnefnt nokkurn tíma,
er hann gæti ábyrgst að Mr. Beauinaroy yrði ekki
heima í Turnhúsinu. “Hann skilur gamla durg-
inn aldrei eftir einan seinna en kl. ellefu og
sjaldan svo seint.”
“Nú, jæja, það gildir þá einu hvert kveldið
er,” sagði hinn herramannlegi Bennett; “og hvað
er svo um afstöðunU, kæri flokksforingi!”
Hooper flokksforingi örvænti um að hægt
væri að komast með leynd inn um dyrnar. Hús-
dyrnar sjálfar mætti ef til vildi opna hávaðalítið,
með þeirri líklegu áhættu þó að vekja athygli
Beaumaroys — og jafnvel gamla durgsins líka.
En óyfirstíganlegir örðugleikar væri á því, að
komast gegnum dyrnar, sem opnuðust úr stof-
unni inn í turninn. Þeim væri ávalt læst af;
skráin væri mjög margbrotin; hann hefði aldrei
einu sinni séð lykilinn álengdar, og jafnvel þó
hann hefði haft tækfæri til, þá væri hann alls
óæfður í þeirri list að taka þrýst-mót af lyklum—
slíkt yrði ekki gert með nákvæmni eins hæglega
og sumir virtist halda.
“Hvað mig snertir,” sagði Mr. Bennett og
kinkaði kolli, “þá hefi eg ávalt hallast að glugga-
leiðinni. Við getum opnað turngluggann án svo
að segja hins minsta hávaða, og það ætti ekki að
vera nema fárra minútna verk. Hlerinn er, geri
eg ráð fyrir, bara úr þunnum borðum! Líklegast
svæfu þeir, gamli maðurinn og félagi yðar Beau-
maroy — flokksforinginn fussaði við — svæfu
vært á meðan!”
“Séu þeir ekki í sjálfum turninum,” skaut
flokksforinginn inn í þungbúinn.
“Hvar sem þeir kunna að vera,” sagði Mr.
Bennett hálf óþolinmóðlega — hann var sjálfur
mjög bjartsýnn maður og hafði ömun á hugs-
unarhætti sem þrunginn væri af mótbárum —*■
“þá geri eg ráð fyrir að hlutirnir séu geymdir í
turninum, væri það ekki líklegt?”
“Þangað er farið með þá, og eg hefi aldrei
orðið þess var, að neitt væri flutt burt þaðan,
Mr. Bennett,” svaraði flokksforinginn, og af
hljómnum í rödd hans mátti merkja, að hér væri
hann viss í sinni sök.
“En hvar í turninum, flokksforingi?”
“Hvernig ætti eg að vita það? Eg hefi aldrei
komið inn í skollans klefann.”
“Þetta eru alt saman fremur hlálegar at-
hafnir,” mælti Mr. Bennett, og leyfði nú sjálfum
sér að líta eitt augnablik á allar kringumstæður
hlutdrægnislaust.
“Svei þvi,” sagði flokksforinginn stuttlega.
“En þegar við erum komnir inn, þá hljótum
við að finna það! Og svo komum við því — í
bílnum — til London á fjörutíu mínútum, og eftir
aðrar tiu — þangað, sem það á að vera; hvar sá
staður er, þurfið þér ekki að hafa neinar áhyggjur
út af, kæri flokksforingi.”
“En hvað yrði svo, ef einhver færi um veg-
inn og sæi til okkar?” sagði hinn efagjarni flokks-
foringi með ákafa.
“Það er ekkert fyrirtæki til, sem svona spurn-
ing gæti ekki átt við um. Hvernig hefði til dæmis
farið, ef Ludendorf hefði vitað fyrirfram hvað
Foch ætlaði að gera, kæri flokksforingi? Að
minsta kosti væri sá, sem kynni að sjá okkur í
tveggja mílna fjarla>gð frá Iögreglustöð í hvora
áttina sem hann færi — og ef til vildi miklu
lengra, færi hann að skifta sér af okkur! Lík-
indin eru hundrað gegn einu móti því að nokkur
væri á ferð eftir veginum á þeim tíma nætur; við
skulum vona að myrkrið verði mikið og veðrið
slæmt — sem, að því er eg þykist hafa tekið
eftir, er einmitt það sem þið eigið að venjast í
þessu viðbjóðslega umhverfi.” Hinn höfðinglegi
Bennett laut áfram, klappaði á öxl flokksforingj-
ans og bætti við: “Við skulum ákveða, að beri
ekkert slys að höndum til hindrunar, segjum þetta
kveld næstu viku til framkvæmdanna; þangað til
munum við Neddy” — hann brosti, þegar hann
bætti við til skýringar: “Neddy er keyrarinn
okkar — hugsa um reglurnar fyrir þessari litlu
herferð okkar.”
“Verið þér nú ekki of örlátur! Skiljið mér
ekki eftír öll tækifærin til að vinna heiðursmerkin
fyrir góða útkomu þessa fyrirtækis,” grátbændi
floksforinginn.
“Neddy er beinn hákur í slík heiðursmerki.
Vandinn er að halda honum frá manndrápum’
Hann er sex fet, fjóra þumlunga á hæð og vegur
tvö hundruð og fimtíu pund.”
“Eg stend honum að baki til varnar og hjálp-
ar sem vörður,” mælti flokksforinginn glottandi
og töluvert hughraustari eftir þessa lýsing á að-
stoðarmanninum.
“Þú verður á þeim stað sem þér er ætlaður,
maður minn,” sagði Mr. Bennett með aðdáanlega
skringilegu herforingja sniði. “Fylkingaroddinn
er þar sem hermanninum er skipaður staður —
eins og Kítchener svo aðdáanlega orðaði það!
Munið það, flokksforingi!”
“Já, herra,” sagði flokksforinginn, enn glott-
andi.
Honum fanst Mr. Bennett fremur skemtilegur
félagi, þótt hann legði stundum áherzlu á það,
sem ótta gæti vakið; honum fanst, til dæmis,
engin sérstök ástæða til þess að dregin væri nú
fram drápsgirnin hjá Neddy; þó auðvitað væri, að
svo stór og sterkur inaður gæti orðið öðrum að
bana vegna ofurlítils og afsakanlegs misgánings í
beiting krafta sinna. “Svo sem eins og ef þessi
Naylor kafteinn danglaði til manns!” hugsaði
flokksforinginn með sjálfum sér, um leið og
hann lauk við hinn drjúga skerf sinn af romminu,
sem svo mjög hafði fjörgað samræðuna. Hann
var, að honum fanst, orðinn ánægjulega kendur
og sá nú, vegna sjóndepru, hina skörpu andlits-
mynd Mr. ©ennetts aðeins óljóst, sem í þoku.
Samt sem áður var ljósa hárkollan og yfirvara-
skeggið, sem sá herramaður notaði — eins og ein
persónan í jóla glaðskapar hóp — enn aðal ein-
kennin í augum flokksforingjans. Um slík ein-
kenni hefði hver sem væri getað lagt fram dýran
eið.