Lögberg - 16.11.1939, Blaðsíða 6
fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. NÓVEMBER, 1939
Leyndarmálið í turninum
Eftir ANTHONY HOPE
Bllllllllllll!lllll!ll!lllllllll!llli!lll!l1l!l!l!llll!!ll!ll!!>lllllllllll>ll!l!lll!l!lllllllll!l!!ll!!l!l!ll!l!!!!l!lllllllllllllllllll!ll!ll!!!ill!l!ll!l!!l!!il!l!lj!l!!l!!!S;!lllM
“Það hefði verið hreint og l>eint rán,” sagði
Mary.
“ó-já, ekkert annað,” viðurkendi Beaumaroy
“Ef eg hefði gert það og svo yfirgefið hann, þá
hefði eg átt skilið að hengjast. Um slíkt var engin
vafaspurning í huga mínum. Eg átti og ætlaði að
annast um hann meðan hann lifði og þyrfti mín
við; en hann var kominn yfir sjötugt, var hrör-
legur, með hjartasjúkdóm, og, að því er mér
skildist, mjög líklegur til að sökkva í algert mátt-
leysis-ástand. Jæja, ef eg ætti svo að nota rétt
sigrarans og færa mér ávexti hans í nyt, virtust
tvær leiðir opnar til þess: Það væri með erfða-
skrá; þér minnist þess víst, að eg var að ráðfæra
mig við yður um slíkt og munið hverju þér svör-
uðuð?”
“Lét hann semja erfðaskrá?” spurði Mary
með áherzlu.
“Nei. Erfðaskrá myndi valda alvarlegri mót-
stöðu. Jafnvel þótt framburður yðar — sem eg
myndi auðvitað æskja eftir, ef á þyrfti að halda
—hefði verið fullnægjandi, vrði málastappið við
Radbolts-fólkið mjög leiðinlegt. Og svo væri
annað enn verra — alla mína æfi myndi eg verða
að mæta kröfum um þagnarskattsgjald til Hoopers
flokksforingja, sem kunnugt var ásigkomulag Mr.
Saffrons, þótt hann vissi ekkert um peningana,
sein hér eru. Jafnvel áður en þér komust að hinu
sanna um líðan aumingja gamla vinar míns, hafði
eg yfirgefið hugmyndina um erfðaskrá — þótt eg
hefði ef til vildi getað jafnað sakirnar við Radbolts
fólkið með því að taka í minn hlut þetta smáhýsi
— og það sem í því væri — en láta þeim eftir
alt annað. Einnig það varð ómögulegt eftir upp-
götvun yðar. Þá var aðeins um gullið i turninum
að ræða. Því gat eg leynt, beðið dauða gamla
mannsins, og notið þess svo. Og, hví skyldi eg
ekki hafa til þess fullan rétt? Honum hefði verið
mjög þóknanlegt að eg færi til Morocco; og hánn
hefði vissulega miklu fremur viljað að eg nyti
gullsins — kæmist eg ekki til Aforocco — en að
það lenti til Radbolts-hjónanna. Þannig komu
málavextirnir mér fyrir sjónir, og eg er fátækl-
ingur, með enga sjáanlega lífsstöðu fram undan
mér. Réttina'tið í afstöðu sigrarans virtist mér
hafa mikið lil síns máls, Doktor Mary.”
“Eg skil það, að þér hafið orðið fyrir inikilli
freistingu,” sagði Mary í alvarlegum og áhyggju-
fullum málrómi. “Og kringumstæðurnar hefðu
gert yður hægt um að færa fram afsakanir fyrir
því sem þér hugsuðuð yður að gera.”
“Afsakanir? Viljið þér ekki einu sinni ganga
svo langt að viðurkenna tvær hliðar á þessu máli?
Aðra, sem samvizkusamur maður gæti litið á frá
háðum hliðuin?” sagði Beaumaroy og var nú aftur
brosandi.
“Jafnvel þótt eg gerði það, myhdi menn
-með—”
7Ó-já, Dr. Mary — með viðkvæma sómatil-
finning!”
“Ráða fram úr slikum peningamálum sjálfum
sér í óhag.”
“Nú, jæja, en heyrið þér, er sú hugsjón al-
geng í starfslífinu? Eg hefi sjálfur rekið verzlun-
arstarf, en efast þó um þetta.”
“Menn — með einlæga sómatilfinning — gera
þetta,” sagði Mary með festu.
“Jæja, er miklum auði þannig safnað? Það
er þannig að einstaklingar — að ekkert sé sagt
um þjóðir — hefja sig upp til auðs og valda! Og
mér var ókunnugt um það,” mælt Beaumaroy
íhugulslega í mjúkum róm. Hann leit i augu
Mary og hún hló ofurlítið. “Með því að ráða
fram úr málunum sér sjálfum í óhag! ó-já, guð
komi til!”
“Eg sagði ekki að þeir hefði sig til auðs og
valda.”
Skyldi þeir menn, sem hefja sig upp til auðs
og vahla — og þjóðirnar — ekki haga sér sam-
kvæmt rétti sigrarans, Dr. Mary? Ráða þeir ekki
fram úr málunum sjálfum sér í hag?”
“Var það vissulega ásetningur yðar að — að
hirða peningana?”
“Eg skal skýra þetta fyrir yður eins nákvæm-
lega og mér er unt. Eg ætlaði mér að annast
gamla manninn eftir beztu getu. Eg ætlaðist til
að hann gæti, meðan kraftarnir entust, notið lífs-
ins frjáls, ofsóknarlaust og eins ánægður og hægt
va*ri að gera hann. Þetta vildi eg af því að mér
þótti vænt um hann, og honum þótti vænt um
mig. Jæja, en eg hefi mist hann; og eg er nú
einstæðingur í heiminum.” Þessi síðustu orð
voru ekki eins og ávarp til Mary; það virtist sem
hann hefði gleymt nærveru hennar þetta augna-
blikið; og væri að segja sjálfum sér frá tilfinn-
ingum eigin hjarta síns. En orðin vöktu einmitt
þess vegna viðkvæmari meðaumkvunarstreng í
hjarta henni; maður er mjög einmana, þegar
honum finst enginn sá vera til, sem hann með
rétti kærleikskendarinnar geti kvartað við um
einstæðingsskap sinn.
“En ef eg, eftir að hafa séð um hann til
síðustu stundar og friðurinn hlotnast honum,
flytti héð burtu, nú, jæja, þá er mér nær að halda,
að eg myndi helga mér það. Já, eg tel fremur
líklegt, a*ð eg gerði það.”
“Yður hefir orðið það á að gera glundroða
úr aðstöðu yðar!” sagði Mary í umkvörtunartón.
“Hvað snertir hollustu yðar við Mr. Saffron —
vegna hennar get eg íyrirgefið yður það að dylja
leyndarmál hans og gabha mig og okkur öll. En
svo blönduðuð þér peningamálunum þar inn í!”
“Þetta hvorttveggja Var alt af óaðskiljanlegt.
Eg var ekki valdur að tengslunum.”
“Hvað ætlið þér nú að gera?” spurði hún
alt í einu forvitnislega.
“ó, núna? Nú er öll aðstaðan öðruvísi en
áður var. Þér hafið eins og þér vitið, séð alt með
eigin augum, og eg get jafnvel ekki boðið yður
hlutdeild i sjóðnum, er ekki svo? Ef eg væri ekki
afar-lélegur samsærismaður, þá hefði eg átt að
byrgja Duggles-gröfina og setja alt í röð og reglu
áður en eg fór að sækja yður, því eg mátti vita
að hann myndi fara aftur inn í turninn. Þau
kveldin, sem hann var verst haldinn, lét hann
mig opna gröfina og dreifa út peningahrúgunni,
eins og til að miklast yfir þeim. Svo varð eg að
láta þá aftur í pokana — sem samastað áttu í
brúnu töskunni — og loka gröfinni vandlega. Að
öllu samanlögðu var þetta all-mikið verk. Eg
hafði rétt opnað gröfina og breitt úr peningunum
þegar eitt kastið greip hann — eins og hann féll
saman svipað því er þér sáuð; eg hafði svo inikið
staut við að koma honum í rúmið, að eg gleymdi
grafar-skömminni og peningunum — alveg eins og
eg hafði gleymt hnífapars-samstæðunni þegar þér
lyrst komuð — og sáuð gegnum grímuleik ininn.”
“Ef þér eruð lélegur samsærismaður, Mr.
Beaumaroy, þá er það önnur gild ástæða til þess
að þér iðkið ekki þann leik. Eg veit þér gerðuð
þetta fyrst og fremst hans vegna, en—”
“Jæja, hann hefir nú náð trúrri friðarhöfn
og fengið varanlgea hvíld. Alt getur nú komið
út, og hlýtur að opinberast. Þér vitið, að eg verð
að segja allan sannleikann. Eg veit ekkert hvort
þeir gæti sett mig í hegningarhús fyrir athafnir
mínar. Held naumast að þeir gerði sér það ómak,
ef þeir ná í peningana með góðum skilum. Mér
er enda hér um hil sama, hvernig alt veltur. En,
hamingjan góða, hvílíkur fjöldi myndi segja:
‘Eg sagði þér þetta — viðsjálsgripur þessi Beau-
maroy!’ Nú, mér er þá sama. Gamli maðurinn
er óhultur; eg hefi, Dr. Mary, eftir alt unnið minn
stóra hulduleik!”
“Eg held ekki að þér hafið kært yður veru-
lega um peninganaí” sagði hún. “Þetta hefir að-
eins verið leikur yðar eða grikkur, sem þér höfð-
uð ánægju af að gabba með sómafólkið!”
Hann hrosti til hennar einlægnislega. “Mér
þykir mjög gaman af að leika á hina heiðruðu,”
sagði hann. Svo leit hann á úrið sitt og mælti
ennfremur: “Eg verð að framkvæma það, sem
gera þarf fyrir gamla manninn. En nú er orðið
áliðið — klukkan þvínær eitt. Þér hljótið að
vera þreytt — og verkið er dapurlegt.”
“Nei, eg skal aðstoða yður. Eg — eg hefi
unnið í sjúkrahúsi, eins og þér vitið. Farið þér
aðeins á undan, hyljið þessa hræðilegu gryfju og
andstvggilegu peningahrúgu, áður en eg kem inn
í turnklefann. Viljið þér gera svo vel?” Og það
fór hrollur um hana, þegar hún hugleiddi það sem
hún hafði verið sjónarvottur að í turninum.
“Þér þurfið alls ekki að koma inn í klefann.
Gamli maðurinn er fisléttur — eg hefi iðulega
horið hann upp í rúmið, og eg get eins vel gert
það í þetta sinn. Ef þér krefjist þess að hjálpa
mér, viljið þér þá gera svo vel að fara upp í
svefnherbergi hans og taka til í því?” Um leið og
hann sagði þetta, gekk hann að hliðarskápnuin,
tók þar upp svefnstofu-ljósastiku og kveikti á
kertinu af ljósinu sem stóð á stofuborðinu. “Og
þér sjáið svo um að líkið verði flutt í útfararstof-
una, er ekki svo? Eg skal tilkynna Radbolts-
fólkinu þetta — alt eins og er; eg geri ráð fyrir
að það annist um útförina. Jæja — hann hefir
nú ekki neina vitneskju um það, guði sé lof!”
Það var ofurlítill titringur í rödd Beaumaroys,
þegar hann sagði þetta.
Mary tók ekki við ljósastikunni, en sagði:
“Eg hefi látið falla ýms hörkuleg orð við yður,
Mr. Beaumaroy. Eg er viss um að þau hafa
hljómað mjög sjálfbirgingslega í eyrum yðar.”
Hann bandaði hendinni í mótmælaskyni, en hún
hélt áfrain með það sem hún vildi segja: “En eg
vildi gjarnan segja eitthvað annað við yður, þar
eð vegir okkar skiljast nú i kvöld. Þér hafið
sýnt sjálfan yður dyggan vin, eins góðan og sann-
an, sem manni er unt að eignast.”
“Mér þótti vænt um gamla manninn,” svar-
aði Beaumaroy.
Það var hans eina málsvörn. Og Mary virt-
ist hún fullnægjandi. Hann hafði unnað vesalings
gamla vitfirringnum; og hafði annast hann trú-
lega. “Já, gamli maðurinn eignaðist í yður góðan
vin; eg vona að þér eignist líka góða vini. Þess
óska eg vissulega. Því það er löngun yðar og
þörf.”
Það myndi gleðja mig mjög mikið mætti eg
halda, að þrátt fyrir alt hefði eg hitt hér á þess-
um stað slíka vinkonu —- jafnvel þótt hún gæti
birzt mér aðeins í endurminningunni.”
Mary hugsaði sig uin eitt augnablik, en sagði
svo um leið og hún rétti honum hönd sína: “Frá
þessum samfundi okkai^ hér í kveld, skil eg yður
miklu betur en áður. Endurminning mín um
yður verður mjög hlýleg. — Nú til starfs!”
“Já — kæra þökk. Eg þakka yður innilegar
en þér getið haft hugmynd um.”
Hann fékk henni kertisstjakann og fylgdi
henni fram í ganginnj
“Þér vitið hvar svefnherbergið er. Eg skal
setja alt — í turninum — á sinn stað og koma
svo upp með hann. Þetta tekur mig ekki margar
minútur — tíu, eða svo. Það er fremur seinlegt
verk að koma hlemmnum í réttar stellingar.”
Mary hnegiði sig við þessu, þar sem hún
stóð ofan við stigann. Vegna hinna átakanlegu
atburða, er hún var sjónarvottur að þetta kveld
og af samræðunni við Beaumaroy, var hún nú
aftur mjög nærri því að gráta; augu hennar
glömpuðu skært í kertaljóssbirtunni og lýstu
sterkri hugaræsing. Beaumaroy fór aftur inn í
stofuna á leið sinni til turnsins. Hann stanzaði
alt í einu—stóð grafkyr og hlustaði nákvæmlega.
Uppi á loftinu gekk Mary að því með æfðri
kunnáttu, að undirbúa komu gamla mannsins
látna á örmum Beaumaroys. Hugaræsing henn-
ar hindraði hana ekkert við verkið — þar sagði
þjálfunin til sín — en innifyrir hafði hugarstríðið
öll umráð. Hún óttaðist einveruna — þarna i
húxinu. Og hún þráði á ný hið vinsainlega hand-
tgjí. Jæja, hann kæmi nú bráðlega; en hann
hlaut að koma einnig með byrði sína. Þegar
hún hafði lokið því, sem gera þurfti, settist hún
niður, og beið.
Beaumaroy beið einnig utan við dyrnar sem
að turninum vissu.
XIV. KAPÍTULI
Veldissprotinn í gröfinn.
Hooper flokksforingja var ætlað að halda
vörð á steinlögðu götunni er lá frá heiðarveginum
upp að húsdyrunum. Aðal hlutverk hans var að
segja til, ef einhver skyldi koma út um dyrnar,
og í öðru lagi að vara við þeirri hættu, er af því
stóð að einhver, sem um veginn kynni að fara,
yrði til að hindra þá — þó ólíklegt virtist að slíkt
þyrfti að óttast á þessum tíma dimmrar nætur, og
svo mætti reiða sig á að Mike myndi með æfðri
leikni framkvæma verk sitt hávaðalaust. Þarna
var því flokksforinginn settur á vörð, og eftir að
hafa fengið annan sopa úr flöskunni — sem
Neddy nú þó hélt í hendi sér — ámintur í lágum
hljóðum og með sterkri eggjan um að láta nú
ekki hugfallast.
I