Lögberg - 30.11.1939, Blaðsíða 6

fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. NóVEMBER, 1939
Leyndarmálið í turninum \
Eftir ANTHONY HOPE
J B
ýlilIllllllilllllll>!lllll!ll!lllll!IUllll!llllllllll!illl!!!lllil!l!Ulli:ili!li;!;i!!iii!!l!!lllll!lllllllll!!llill!lllllllll!IIII!!Uillllli!ii!!!lll'll!llllllli!llíl:ll!ii!!l!ii^
En atferli bófanna væri' þó viðbjóðslegt —
þa® væri andstyggilegt; og flokksforinginn myndi
halda að hann hefði náð sér niðri, unnið sigur —
yfir velgjörðamanni sínum einnig og verndara,
hugsaði Beaumaroy með háðslegu brosi. Flokks-
foringinn átti vissulega skilið að verða verulega
skelkaður, — og ef unt væri, fá duglega lúskrun.
Eftir þær hegningar mætti svo sparka honum út;
ef til vildi — ójá, vesalings dýrinu — með hand-
fylli af Radbolts gullinu. Þau myndi aldrei sakna
þess, því þau vissu ekki hversu mikið af því væri
þarna, og slík skerðing á löglegri eign þeirra
myndi á engan hátt ónáða samvizku Beaumaroys.
Og hvað um vitorðsmanninn — glæpafélag-
ann? hugsaði hann og ypti öxlum. Af reynslu
sinni um flokksforingjann, frá stríðsárunum, vissi
hann vel, að sá heiðursmaður væri alræmdur
heigull. Hann myndi ekki stympast við. Ef vit-
orðsmaðurinn gerði það, var Beaumaroy albúinn
til að tuskast við hann. En meðan hann væri
að eiga við annan bófann, kæmist hinn kannske
burtu með peningana —1 með eins mikið og hann
gæti borið. Og jafnvel þótt þetta væri nú ein-
vörðungu Radbolts peningar, þá fanst Beaumarov
að hann gæti ekki að lokum felt sig við hugmynd-
ina — þá, að annar hvor þessara óþokka þarna
inni kæmist á burt með féð. En það væri heimsku-
legt af sér að ráðast að þeim úr þeirri átt, er þeir
byggjust við að truflun gæti komið. Á svip-
stundu datt honum svo í hug önnur aðferð.
Hann sneri sér við, læddist út úr stofunni og eftir
ganginum að framdyrum hússins.
Eftir að Neddy hafði inist veldissprota Mr.
Saffrons niður í gröf Duggles kafteins (hefði
hann vitað að þetta var Duggles gröf, og ekki
orðið gagntekinn af þeirri heimskulegu gryllu,
að hún væri ætluð. eða jafnvel — ó, sú veiklandi
ímyndun — allareiðu verið legstaður Mr. Saffrons
sjálfs, inyndi Neddy ekki hafa orðið svona æstur
í geði) tók Mike duglega ofan í við hann. f
beizkum og hvæsandi hvíslings tón og með við-
eigandi orðalagi benti hann Neddy á hina hé-
gómlegu heimsku barnalegs ótta og veiklandi
hjátrúarvillu, sem hindraði starf þeirra og gerði
framkvæmd þess ómögulega. Hin mælska rök-
semd Mikes og knýjandi löngun Neddys til að
komást sem allra bráðast út úr Turninum, höfðu
þau áhrif, að hann kom með pokann, sem fjár-
sjóðurinn skyldi fluttur í, og hélt honum — þó
með skjálfandi hendi — opnum meðan Mike
dembdi hverri handfylli sinni eftir aðra ofan i
hann. Þeir voru í óða önn við þetta sameiginlega
starf sitt, þegar Beaumaroy læddist fram ganginn
og þegar hann kom að framdyrunum, stanzaði
hann aftur og hlustaði.
Flokksforinginn var enn á verði sínum fram-
an við dyrnar. Ha.nn efaðist ekkert um að þær
væri lokaðar; hafði Beaumaroy ekki fylgt Mrs.
Wiles og honum sjálfum út um þessar dyr á
hverju kveldi — hakdyrnar á þessu litla húsi
vissu aðeins út að heiðalandinu og enginn heinn
aðgangur þangað frá veginum — og lokað hurð-
inni á eftir þeim með glamrandi lykli? Hann
hlyti því að verða þess var, ef einhver sneri lykl-
inum i skránni; og hann sneri andlitinu gegnt
veginum; þaðan væri freinur mögulegt að einhver
kæmi að honuin óvörum; húsdyrnar hafði hann
að baki sér, þar sem hann stóð skamt framan
við þær.
En þegar Beaumaroy fór inn um framdyrnar,.
er hann kom með Dr. Mary, hafði hann ekki af-
læst hurðinni; hann opnaði hana nú hægt og
gætilega, og sá í bakið á flokksforingjanum —
um það var ekki að villast. Án jiess að láta
undrun sína — hann hafði haldið að flokksfor-
inginn vaeri áreiðanlega í turninum — tefja fyrir
þeim skjótu aðgerðum, er kringumstæðurnar
kröfðust, rétti hann frant hinn langa hægri hand-
legg sinn, greip með heljartaki uin háls flokks-
foringjans og dró hann aftur á bak inn í húsið.
Maðurinn fékk ekkert svigrúm til að gefa af sér
nokkurt hljóð, sein borist gæti til glæpafélaga
hans, er að verki sínu voru í turnklefanum.
Beaumaroy lagði hann gætilega á gólfið i gang-
inum, og hvíslaði: “Ef þú hreyfir þig eða reynir
að tala nokkurt heyranlegt orð, þó kyrki eg þig!”
Það var nægileg hirta þarna frá ljósinu í gang-
inum, til þess að flokksforinginn gæti séð i svip
Beaumaroys að hann meinti það sem hann hafði
sagt, og hann þorði jafnvel ekki að nudda á sér
hálsinn, þó hann væri óþægilega sár eftir heljar-
þrýstinginn af hinu snögga átaki Beaumaroys.
Á gangsveggnum, rétt innan við dyrnar, var
snaga-röð þar sem, á meðal hatta, háfna og yfir-
hafna — auk hins gráa sjals Mr. Saffrons —
héngu tveir langir hálstreflar , er þægilegir voru
til skjóls á útigöngu gegn hráslaga heiðargjól-
unnar. Beaumaroy greip treflana og fjötraði
fanga sinn með þeim á höndum og fótum. Hann
hafði rétt lokið þessu fljótunna starfi sínu með
þeirri handlægni, er hann hafði la>rt í herþjón-
ustunni, þegar hann heyrði fótatak í stiganuin.
Og er hann leit upp, sá hann Doktor Mary standa
þar.
Biðin i herherginu uppi hafði henni fimdist
vera orðin ærið löng. Hún hafði altaf átt von á
að heyra fótatak Beaumaroys I stiganum, er hann
kæmi upp með byrði sína. Það hljóð barst henni
ekki; en í þess stað varð hún vör við því nær
ómerkjanlegan hlunk, þegar skrokkúr flokksfor-
ingjans valt um á gangsgólfinu. Henni datt í
hug, að Beaumaroy hefði ef til vildi orðið fyrir
einhverri hindrun og ætti eitthvað erfitt með
byrði sína. Hún var því á leið niður stigann til
að bjóða honum aðstoð sína. Við að sjá hvað
þarna væri að gerast, stanzaði hún undrandi i
niiðjum stiganum.
Beaumaroy leit brosandi upp til hennar og
mælti: “Hér er ekkert til að hræðast; en eg þarf
að skreppa snöggvast út. Viljið þér hafa auga á
þessum óþokka á meðan? Og, Doktor Mary, ef
hann hreyfir sig eða reynir að losa sig úr fjötr-
unum, þá takið bara eldskörunginn í stofunni og
Iemjið í koll honum! Þökk! Er yður ekki sama
þótt þér gætið hans? Og þú, flokksforingi,
glevmdu ekki því, sem eg hefi verið að segja.”
Um leið og Beaumaroy sagði þetta smokraði
hann sér út úr dyrunum og lét hurðina gætilega
aftur á eftir sér.
VX. KAPÍTULI '
Af eðlilegum orsökum.
Þegar Alec kafteinn kom aftur heim með
ástmey sína, eftir hamingjuóskirnar og ánægju-
lega máltíð að F'ornasetri, var klukkan langt
gengin tólf. Samt sem áður var Jeanne — sem
nú var sibrosandi og alveg ólík hinni grátmildu
fylgdarmær, sem komið hafði með fórnarlambi
Cransters kafteins til Inkston fáum vikum áður
-s— enn á ferli og beið eftir heimkomu Cynthiu;
og þar eð hún varð að inna af hendi þá skyld-
unnar þjónustu — sem nú var miklu geðþekkara
vegna vonarinnar um að sér yrði þá og þegar
trúað fyrir munarljúíu leyndarmáli, því slíkt væri
vissulega á döfinni? — þá hafði það orðið að
samkomulagi milli hennar og hinna þernanna, að
hún skyldi líka vaka eftir lækninum. Hún sagði
elskendunum, að Mr. Beaumaroy hefði komið til
að sækja Doktor Mary, og að hún hefði farið
með honum, að líkindum til þess að vitja Mr.
Saffrons. Hvorugu þeirra hafði þó hugkvæmst
að grenslast eftir því, hvenær Mary hefði farið
að heiman; þau létu sér bæði nægja að lýsa með
augnaráðinu vanþóknun sinni út af þessu. Hvað
það væri leitt að Mary skyldi hafa nokkur meiri
mök. við þennan Mr. Saffron og Beaumaroy hans!
Samt sem áður var, eins og á stóð, ánægju-
legri hlið á þessu: Það væri vel gert af Cynthiu
að bíða eftir Mary og gefa henni heitt te, sem
Jeanne hefði lagað; og það væri líka ánægjulegt
— og nú sem sjálfsagt — að Alec kafteinn sæti
þarna hjá henni. Það gat vissulega ekki liðið
langt um þangað til Mary kæmi heim, þar sem
svo framorðið væri.
Þau sátu svo nokkra stund þarna í stofunni
án þess að hugsa ineira um Mary — eins og ekki
var ónáttúrlegt. Þau höfðu svo margt að ræða
um og ráðgera viðvíkjandi hinu nýja og undur-
samlega framtíðarlífi er þau væri nú að byrja, og
endurskoða liðna kynning sina; kannast varð við
gamlar efasemdir og brosa að þeim; óhjákvæmi.
lega afleiðing undanfarinna samverustunda varð
að viðurkenna, sanna og sýna. Við jiessa hug-
Ijúfu samræðu liðu mínúturnar óðfluga án þess
þær væri taldar, og hefði haldið áfram að hverfa
þannig, ef Jeanne hefði ekki af eigin hvöt litið
inn til að minnast á það, hvað mjög frainorðið
væri; hélt ungfrúin að nokkuð gæti kannske hafa
komið fyrir Doktor Mary?
“Hamingjan góða, það er vissulega áliðið,”
hrópaði Alec kafteinn um leið og hann leit á úrið
sitt. “Klukkan er meira en hálf-tvö!”
Cynthiu undraði mjög að heyra þetta.
“Hann hlýtur að vera mjög veilcur, gamli
maðurinn,” mælti Jeanne. “Og aumingja Doktor
Mary hlýtur að verða mjög lúin; að ganga heim
yfir heiðina verður undur þreytandi fyrir hana.”
“Ganga? Jeanne! Fór hún ekki í bíinum?”
hrópaði Cvnthia forviða.
Nei. Mary hafði ekki tekið út bílinn, en farið
á stað gangandi með Mr. Beaumaroy; stofustúlkan
hafði áreiðanlega sagt Jeanne það.
“Eg skal segja þér, hvað eg ætti að gera,”
mælti kafteinninn. “Eg ætla að skreppa yfir að
Turnhúsinu og huga að Doktor Mary; mæti eg
henni á veginum, læt eg hana koma upp í bílinn
og keyri hingað heim með hana. Mæti eg henni
ekki. stanza eg við húsgarðshliðið og læt Béaum-
aroy segja henni, að eg sé þangað kominn til að
fjytja hana heim, þegar hún sé reiðubúin. Þú
ættir að fara í rúmið, Cynthia.”
Jeanne, sem vissi hvað við átti, hafði sig út
úr stofunni meðan elskendurnir buðu hvert öðru
góðar nætur. Eftir að Alec var farinn,, var Jeánne
trúað fyrir leyndarmálinu, sem hún hafði verið
að vonast eftir að heyra um.
Þessi burtför Alecs bar upp á sömu stund og
þá, er tvær athafnir voru að gerast í Turnhúsinu.
Hin fyrri var sú, að Be'aumaroy smokraði sér út
um framdyranar og skildi Mary eftir við að líta
eftir flokksforingjanum, er þar af leiðandi gat
nú ekki lengur staðið á verði sinum á steinlagða
stígnuin né heldur varað yfirboðara sína við að-
vífandi hættu. Hitt var það, er stóri Neddy stað-
ha>fði, að sér virtist nú vera komið eins mikið
í pokann og hann gæti borið. Hann lyfti pokan-
um með báðum höndum upp frá gólfinu og sagði:
“Hann hlýtur að vera ein hundrað pund á þyngd,
eða meira.” Það þýddi heila hrúgu al' peningum,
stóran haug gullpeninga. Hræðsla hans var því-
nær horfin, þar eð ekkert yfirnáttúrlegt eða jafn-
vel launþrusk hafði látið á sér bæra. Hann hafði
jafnvel að lokum samþykt, að Ijósin væri slökt.
“Gnægð er á við góða veizlu, eins og máltækið
segir, Mike,” skríkti hann í lágum hljóðum.
Mike hafði látið nýjan rafvirkja í vasablys sitt.
Það skein nú skært á Neddy og pokaopið, sem
hann var að binda um. “Eg gæti líka fylt vasa
inína,” sagði Mike, er hann leit hina álitlegu
hrúgu af gulJpeningum, sem enn voru eftir í gröf
Duggles kafteins.
“Gerðu það ekki, gamli félagi,” ráðlagði
Neddy. “Ef við þyrftum að hafa hraðann á við
að komast út eða ef eitthvað slíkt kæmi fyrir, þá
kærir þú Jiig liklega ekki um að í jiér glamri
eins og Ijósahjálms glerskrauti, eða hvað?”
Mike viðurkendi sönnunargildi mótbárunnar,
og þeir komu sér sainan um að verða þegar á
burt úr turninum. Mike lagði þegar á stað að
glugganúm. “Eg a'lla bara að ná sambandi við
flokksforingjann,” sagði hann, “og gefa jiér svo
merki um að öllu sé óhætt. Svo kemur þú út
á eftir mér.”
“Nei, Mike,” sagði Neddy seinlega, en með
áherzlu. “lif þér er sama, þá verður Jiað eg, sem
fyrst fer út um gluggann þarna. Eg er ekki
maður með þína inentun og — jæja, svei mér
ef eg læt skilja mig hérna eftir einan með —
Jiessu þarna-” Hann kinkaði kolli aftur um öxl
sér, í áttina þangað sem hinn þögli Mr. Saffron
sat.
“Þú ert hreinn og beinn asni, Neddy; en
hafðu Jietta eins og Jiér þóknast,” muldraði Mike.
“Eg ætla þó fyrst að athuga, hvort nokkuð sé til
hindru nar.”
Mike Iæddist svo að glugganum og horl'ði i
allar áttir. Hann taldi víst að flokksforinginn
væri á sínum stað, en vildi þó skima sjálfur út á
heiðarveginn. Hann gcrði svo, og komst að þeirri
niðurstððu, að ekkert væri að óttast. Það var
naumast við Jiví að búast, að hann færi að rann-
saka nákvæmlega blettinn rétt neðan við glugg-
ann; að minsta kosti datt honum það ekki í hug.
Það var, eins og Beaumaroy gizkaði á, úr annari
átt, stofunni nefnilega, sem hann bjóst við mögu-
legri aðsókn. Þar var algerð kyrð. Svo fór hann
aftur inn til Neddy til að láta hann vita að hin
hágstæða stund til útgöngu væri fyrir hendi.
“Eg ætla þö, lil vonar og vara, að slökkva vasa-
ljósið. Þú getur Jireifað Jiig áfram; haltu Jiig
fast að tröppu-nöfinni; rektu Jiig ekki á—.”
“Eg skal svei mér gæta mín að gera það
ekki!” muldraði Neddy með ofurlitlum hrolls-
hljóm í röddinni.