Lögberg - 14.12.1939, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. DESEMBER, 1939
5
Frá Jórsalaför
Eftir
sérn Ásmund Guðmundsson
(Framh.)
Ferðin hin tók okknr ná-
lega allan næsta sunnudag,
því að við fórum ýmsa króka
og stóðum lengi við og leiðin
til Jórdan er um 40 km. Þá
skildum við það vel, sem segir
í dæmisögunni: “Maður nokk-
ur ferðaðist frá Jerúsalem
niður til Jeríkó.” Þvi að
Jerúsalem er 2300 fet yfir
sjávarmál, en Jórdandalurinn
1300 fet fyrir neðan, þar sem
hann verður dýpstur, við
Dauðahafið. Hæðarmunurinn
á ekki meiri vegalengd er með
öðrum orðum 3600 fet. Leiðin
lá um Betaníu, litið og fá-
tæklegt Arabaþorp suðaustan
undir Olíufjallinu, þá um ó-
bygðir Júdeu, hólaland, sund-
urskorið af giljum og dala-
drögum og gróðurlítið. Á vor.
in er það þó þakið blóma-
breiðu, en nú sáum við aðeins
grastoppa, rauðbrúna líkt og á
haustin heima. Þar var sauð-
fé og geitfé á beit og úlfalda-
hjarðir. Uppi á hæð sáum
við lítið hús og fóruin þar
hjá. Það er gistihús, kent við
miskunnsama Samverjann.
Því var lokað nú. Seinna sá-
um við klaustur, steypt við
hamarinn að djúpu klettagili.
Var þá landslag alt orðið
næsta hrikalegt, þar sem Júda
fjöllin ganga fram í Jórdandal-
inn með snarbröttum skrið-
um og hyrnum. Eitt fjall til
vinstri með stýfðum tindi,
Quarantana, vakti sérstaka at-
hygli. Þar, segir erfikenning-
in, að Jesús hafi verið, er
hans var freistað eftir skírn-
ina. Móabsfjöll með Nebótindi
fyrir handan Jórdandalinn og
Dauðahafið risu hærra og
hærra framundan okkur því
neðar sem við ókum. Þau
eru eins og ægistór múr, skifta
mjög um Ut, roðna og verða
jfegurri, er á daginn líður.
Jórdandalurinn er á köflum
eins og grátt hraun tilsýndar,
skógi vaxið, minnir mig á
Gilsbakkahraun, og blátt
Dauðahafið með skógarhlíðar
í kring líkt Skorradalsvatni.
Jórdan sjálf er hulin skógin.
um. Mesta athygli vekur þó
Jerikó, bæði nýja og gamla
borgin, sem er litlu norðar,
því að vinjarnar umhverfis
þær skera sig alveg úr iðja-
grænar, líkt og túnin á vor-
degi heima. Þar vex hitabeltis-
gróður, svo sem bananatré og
döðlupálmar með stórum,
grænum klösum. Við ókum
áfram til Jódanar, i áttina
þangað, sem erfikenningin
telur, að Jóhannes hafi skírt
Jesú. Þar heitir Mahadet
Hajle. Við sáum ekki ána
fyr en við vorum komin alveg
að henni, því að tré vaxa fram
á bakkann og meira að segja
alveg út í hana og breiða lim-
ið yfir vatnið, terpentínutré,
evkalyptus og víðitré. Hávax-
inn reyr blaktir þar fyrir
mlnsta andvara. Áin rennur
í bug, hún er gulhvít eins og
leirinn, sem hún fellur um,
allbreið og vatnsmikil, og vott-
aði fyrir hringiðu. Undur-
samleg helgi og friður var
yfiij þessum. stað, og rauf
ekkert kyrðina nema kurr í
dúfum úr skóginum fyrir
handan. Við ókum hratt suð-
ur að Dauðahafi, þar var gott
að fá golu í bílinn, þótt hún
væri glóðheit. Saltbörð sáust
ineð vatninu og mintu á hvíta
brimröst. Enn einkennilegri
var uppistaðan, þar sem unn-
in er pottaska og önnur efni
úr vatninu. Hún var eins og
grænn ís, en gránaði, þegar á
daginn leið, ís í 40 stiga hita!
Við hrestum okkur á baði í
vatninu, þótt það væri alveg
volgt að vísu, um 30 stig. Við
gátum ekki synt bringusund,
bezt var að ganga áfram eða
liggja á bakið með hendurnar
fyrir aftan hnakka. Það er
ómögulegt að sökkva, salt.
magnið er svo mikið. Á
heimleiðinni til Jerúsalem ók-
um við fram á bíl, sem hafði
bilað og komst ekki lengra,
og fólkið í honum var i stand-
andi vandræðum, og við sáum
annan bíl þjóta fram hjá án
þess að skeyta um það hið
minsta. En þá var það pró-
fastsfrúin, sem átti bílinn
okkar og ók honum aðra leið-
ina, er reyndist hinn miskunn-
sami Samverji. Hún taldi
enga fyrirhöfn eftir sér, held-
ur snéri aftur til Jeríkó og
skildist ekki fyr við þetta mál
en trygt var, að fólkið gæti
haldið áfram leiðar sinnar.
Mér þótti vænt um það, að
ferðin okkar milli Jerúsalem
og Jerikó skyldi enda svona,
fanst frammistaða prestkon-
unnar nokkur uppbót á van-
rækslu þeirra prestsins og
Levítans forðum og hún halda
uppi heiðri prestastéttarinnar.
❖
Frá Jerúsalem fórum við
þriðjudagsmorguninn 11. júli
i litlum bíl áleiðis til Nazaret.
Það var viðburðaríkur dagur,
líkt og fyrsti dagurinn okkar
á Gyðingalandi, og ókleift að
lýsa nema í löngu máli því,
sein fyrir augu bar. Við ók-
um norður Júdeu fram hjá
ýmsum merkum sögustöðum,
inn í Samaríu, tókum á okkur
alllangan krók til Síló, þar
sein Elí og Samúel þjónuðu
sáttmálsörkinni og um hríð
var miðstöð ísraelsmanna,
fórum um Sikem og skoðuð-
um Jakobsbrunninn og gröf
Jóseps, meðfram fjöllunum
Ebal og Garísím,, um Nablus
og Samaríu, höfuðborg ísraels-
rikis til forna, yfir Esdralons-
sléttuna og alla leið upp til
Nazaret í Suðurfjöllum Galí-
leu.
f Nazaret vorum við 5 næt-
ur í Casa Nova, gislihúsi
Fransiskana. Þar reyndist
ekki einhlít enska né þýzka,
heldur urðum við að reyna að
bjarga okkur með latínu.
Einum þessara daga vörðum
við til þess að fara upp á
Taborfjall, en hinum til þess
að festa í huga útsýnina víðu
og fögru, sem oft hefié blasað
við Jesú frá Neby Sain, 1600
feta háum tindi fyrir ofan
Nazaret, og til að sjá inerlc-
uslu staðina í bænum, sem
taldir eru koma við sögu Jesú.
En þeir eru: Þverhnipið, sem
borgarbúar ætluðu að hrinda
Jesú fram af, sainkunduhús-
ið, sem hann talaði í — það
er nú hluti af kristinni kirkju
— Maríulindin, sem konur
sækja enn vatn úr með krukk-
ur á höfði, heimili Jesú, for-
eldra hans og systkina, höggv-
ið í klett og nú niðri í jörð-
inni, og síðast en ekki sízt
heimili Maríu, áður en hún
var gefin Jósep. Yfir það
hvelfist nú Boðunarkirkja
Fransiskana, en krossfara-
kirkja áður. Herbergi Maríu
er höggvið í klett undir há-
altari. Það er nú nefnt engils
kapellan. Marmarasúlur eru
sin hvoru megin við inngang-
inn niður í hana, en fjórar
yfir altari hennar. Það er
lagt ljósgulum marmara, út-
flúrslaust, en þakið blómum.
Á gólfinu fyrir framan það
eru teningsmyndir, fagurlega
gerðar, og stjarna, sem minnir
á Betlehemsstjörnuna. Inni
eru tvær súlur, sem eiga að
marka Tíberias og Genesaret-
sléttuna, fram hjá Magdala til
fyrir framan altarið blöktu
tvö rauð lampaljós, en þrjú
fyrir ofan. Mátti ■ lesa við
skin þeirra á altarinu þessi
orð: Verbum caro hic fact-
um est, hér var orðið hold.
En kvölds og morgna hringdu
kirkjuklukkurnar gamalt ka-
þólskt lag við kveðju engils-
ins og Maríubænina: Heil
vert þú, María, sem nýtur
náðar Guðs. Drottinn er með
þér. Blessuð sért þú meðal
kvenna, og blessaður sé ávöxt-
ur kviðar þíns, Jesús. Heilaga
María, bið fyrir oss, syndur-
um, nú og á dauðastund vorri.
Amen.
Frá Nazaret fórum við
austur að Genesaretvatni, um
Tíberías og Genesaretsléttuna,
fram hjá Magdala lil Tabgha,
sem er smáþorp að vestan-
verðu niðri við vatnið rétt
fyrir sunnan Tell Hum, eða
Kapernaum fornu. Var nú
aftur komið í hitabeltislofts-
lag, því að Genesaret er rúm-
um 700 fetum fyrir neðan
sjávarmál. Við fengum unaðs-
legt hús til íbúðar, með blóm.
fléttum, sem vöfðust upp á
svalir, og aldinlundi alt í
kring, en útsýn dýrleg yfir
vatnið og hálsana og fjöllin í
kring. Dáltill geigur var þó
í okkur við hitann þarna, sem
fór upp í 42 stig á Celsíus í
skugganum. Við hádegisverð-
inn fyrsta daginn, sunnudag-
inn 16., hittum við húsbónd-
ann, föður Tapper, bláeygan
og svipbjartan siðskegg með
gletnisglampa í augum, og að
öllu hinn drengilegasta. Eg
hafði orð á því við hann, að
nú langaði okkur til að ganga
yfir til Kapernaum. “Nei, það
er ekki hægt,” sagði hann.
“Englendingar hafa sett upp
gaddavirsgirðingu i milli, og
svo er hætta á skotum.” Þá
mintist eg á það að fá leigð-
an bát ineð okkur ineðfram
bökkum vatnsins i sveig norð-
uc og austur alla leið til
Gergesa, eða Kursi, hinumegin
við vatnið. “Nei, það er ekki
heldur hægt. Því að þá kemst
báturinn ekki aftur vestur
yfir, því að vestanvindur blæs
allhvass, þegar á daginn líð-
ur.” “En til róta Merman-
fjalls og Sesareu Filippí er þó
vonandi hægt að komast héð-
an?” spurði eg. “Nei, alls
ekki. Sesarea Filippi telst til
Sýrlands, og til Sýrlands eru
allar samgöngur bannaðar þá
leið.” “En til Palestínuþorp-
anna í grend við Sesareu
Filiþpí?” spurði eg enn.
“Þangað fer enginn almenn-
ingsvagn.” Þetta voru nú
heldur dauflegar fréttir. Þó
rættist betur úr öllu en á
horfðist. Morguninn eftir
fengum við fiskimann, Abu
Ali, og son hans, eitthvað 12
ára gamlan, til þess að róa
með okkur norður að Kaper-
naum, en gátum þess á leið-
inni, að við hefðum hug á
því að fara lengra. Þegar við
vorum komnir á móts við
Kapernaum, lét Abu Ali þess
getið, að hann væri fáanleg-
ur til þess að róa okkur norð-
ur til Jórdanósa og sýna okk-
ur legu Betsaídu Júlías fyrir
austan þá. Þessu boði tók-
um við fegins hendi, og alt
gekk að óskum. Við sáum
meira að segja fiskimenn
leggja dragnet sitt í vatnið
fyrir framan ósa Jórdanar. Á
heimleiðinni tafði vestanvind-
urinn okkur og sóttist erfið-
lega róðurinn. En við náðum
Kapernaum og virtum stað-
inn fyrir okkur, þar sem
borgin stóð eitt sinn, og rúst-
irnar frægu af samkunduhús-
inu þar. Um kvöldið báðum
við föður Tapper að útvega |
okkur bát og fjóra róðrar-
menn kl. 4 um nóttina til
þess að róa okkur til Gergesa
og svo nokkuð norður með
landi og aftur vestur um.
Myndum við þá væntanlega
komnir áður en vestanvindur-
inn tæki að ýfa vatnið. — Kl.
langt gengin 4 vakti Abu Ali
okkur, og við hröðuðum okk-
ur niður að bátnum. Voru
þar fyrir synir hans þrír, og
sá yngsti a. m. k. ekki hár í
loftið. Kl. 5 vorum við úti á
miðju vatninu. Þá kom sólin
upp. Við sáum hlika á hvit
segl, bátar að halda til fiskj-
ar, en engir héldu upp að
austurströndinni nema við.
Þar stigu upp reykir frá tjöld-
um Bedúna, og í hlöðnu varð-
byrgi voru þeir margir saman.
Þangað stefndum við. Við
komu okkar varð heldur en
ekki ys og þys í tjöldunum:
“Hverir eru þessir með húf-
una og hattinn.” “Jehúdi,”
segja sumir. Það líkar Abu
AIi ekki. “Ameríkanar,” seg-
ir hann, “góðir menn.” Þeir
þrætast eitthvað um þetta.
En nú kemur vörðurinn til
skjalanna, hár og vasklegur
Arabi. Hann kallar til okkar,
kann lítið í ensku, en gefur
okkur alveg ótvíræða bend-
ingu um það, hvað við kunni
að taka, ef við höldum lengra.
Jafnframt tekur hann sér
skammbyssu í hönd okkur til
varnar, ef til þurfi að taka.
Og nú fengum við svipaða
beiðni og þeir báru fram
Gergesabúar fyrir 19 öldum,
við vorum beðnir að fara sem
skjótast úr héruðum þeirra.
Báðum við þá Abu Ali að
leggja norður með landinu,
og það gerði hann, þangað til
við sáum flöt eina við vatnið
grasi gróna og grænleita, en
brekkur fyrir ofan sem mynd-
uðu dálítinn hvamm. Virtist
okkur staðurinn ágætur fyrir
mannsöfnuð og lending góð.
Þar þótti okkur líklegast, að
Jesús hefði mettað Galíleu-
fólkið forðum. Við sneruin
svo heim á leið og vorum
komnir áður en vestanvindur-
inn tók að| blása.
Næsta dag, 19. júlí, kvödd-
um við föður Tapper og
Tabgha, og fanst nú lokið
aðalerindi okkar til landsins
helga. Við fórum til Karmel
og vorum þar á fjallinu í
gistihúsi daginn eftir. Siðan
norður eftir um sönui slóðir
og Jesús, þegar hann ferðað-
ist með' lærisveinum sínum til
landamæra Týrusar og Sídon-
ar og læknaði dóttur kan-
versku konunnar. Þótti okkur
mikið til koma að sjá hinar
fornfrægu systurborgir við
hafið, og ókum við um Sídon.
Seinni hluta þessa dags, 21.
júlí, komum til við Beirut,
höfuðborgar Sýrlands. Þaðan
næsta dag um Líbanon og
Antí-Líbanon til Damaskus,
og frá Damaskus gátum við
loks komist frjálsir ferða
okkar til Sesareu Filippi og
skoðað eins og okkur lysti
glæsta tign og fegurð Hermon-
fjalls. 25. júlí sigldum við
frá Beírut, og vorum nú svo
lánsamir, að skipið hélt fyrst
til Tel.Aviv og svo aftur til
Haifa við Karinel. Gátum við
þannig séð alt það, sem við
áttum eftir að sjá af strand-
llengju Gyðingalands. Síðasta
kveðjan frá því að kvöldi 26.
júlí var ljósadýrðin frá hús-
unum á Karmel og allra sein-
ast blikið frá vitanum bjarta,
sein þar stendur —1 Stella
maris.
*
Ef eg ætti svo að lokum að
segja i sem fæstum orðum,
hvert gildi ferðin hefir haft
fyrir mig, þá er það þetta:
Hér eftir get eg séð í hugan-
um landið helga eins og það
er, en ekki aðeins óljósa mynd
af því. Eg hefi fengið við það
réttari skilning á ýmsum orð-
um og atburðum heldur en
áður, og mun fá. öll Biblían
— og þó einkum Nýja testa-
mentið — fær nú nýtt líf í
augum mínum, opnast betur,
ef svo má, að orði komast, og
huldir straumar spretta fram,
og vonandi á eg eftir að sjá
það miklu betur seinna.
Vilji menn skilja skáldið
rétt, þá verða menn að ferðast
um land skáldsins. Það á
einnig við um Jesú Krist að
einhverju leyti. Og eg þakka
Guði fyrir það, að eg hefi
lengið að sjá land hans. En
vfir því má þó ekki gleyma,
að til þess að skilja hann
þarf um fram alt að hafa
hreint hjarta og heilan hug,
og þess eiga menn jafnt kost,
hvort sem þeir koma til lands-
ins helga eða ekki.
Ásmundur Guðmundsson.
—Kirkjuritið.
GJOF
Vestur-íslenzku h j ó n i n,
Kristján Jónsson bóndi i
Sveinaturigu Jónssonar, og
Guðrún Davíðsdóttir bónda í
Fornahvammi Bjarnasonar,
hafa gefið Norðurárdalshreppi
allgott bókasafn og peninga-
upphæð, er nemur 500 dollur-
um. I þakklætisskyni fyrir
Jiessa góðu gjöf hafa hrepps-
búar sent þeim málverk eftir
Ásgrím Jónsson, málað í
hrauninu hjá Hreðavatni er
sýnir Hvasafell og Brók og
Baulu lengra inn í dalnum.
—Tíminn 18. okt.