Lögberg - 04.03.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGbERG. FIMTUDAGINN 4. MARZ 1943.
R U F U S
Eftir Grace S. Richmond
sig um að brosa að Nancy, þar sem hún kraup
á gólfið í sínum dýrmæta búningi, alveg óax-
vitandi um, að hún kynni að eyðileggja hann.
Nancy brosti að honum í staðinn, þar sem
hann stóð jakkalaus og hafði ekki gefið sér
tíma til að fara í hvíta sloppinn, sem hann
var vanur að vinna í. Nú heyrðist loksins ofur-
lítið væl koma frá barninu. Móðirin, sem hafði
kropið niður úti í horni á stofunni, fór að
snökta, þegar hún heyrði hljóð barnsins. Oliver
átti nú bágt með að halda tárunum; djúpur
andardráttur læknaði viðkvæmnina.
XLVII. /
Barnið var nú sett í rúmið, sem Rúfus hafði
eitt sinn átt, og þar var búið um það sem
bezt var hægt.
“í>að líkist nú raunar ekki sjúkrahússvöggu,”
sagði Nancy, þegar hún nokkru seinna fór
með Oliver að líta eftir barninu. “En í þessu
rúmi var það, sem Rúfus gaf upp andann, litli
anginn.” Vaggan var af því tagi, sem einungis
ríkt fólk kaupir handa börnum sínum.”
“Eg veit alt um Rúfus,” sagði Oliver. Ein-
ungis eitt er mér ókunnugt um. Og það er,
því hann hét Rúfus. Nafnið ber það með sér,
að mínum dómi, að sá, sem það ber, sé stór
og sterkur.”
“Svona finst mér það líka hljóma. En það
var nafn gamals, viturs manns í Denver, sem
mér og manninum mínum þótti vænt um. Hann
líktist Rúfusi töluvert — hann var mjög gam-
all og þróttlítill. En hann var ungur í anda.
Barnið líktist litlum, gömlum manni, þegar
eg sá það. Því lét eg hann heita eftir þessum
kunningja mínum “Rúfus Redman”.
“Einmitt það. Og nú hafið þér frelsað líf
annars “Rúfusar” í kvöld.”
“Eg vona það. Það þarf nákvæma hjúkrun.
Þegar undirstaðan er svona léleg, verður áð
byggja mjög gætilega ofan á hana. En barnið
lifir til næsta morguns, vona eg. Það er dásam-
legt, hvað hægt er að gera með innsprauting-
um, þegar rétt meðöl eru notuð. Læknar gera
kraftaverk nú á dögum. Það er fyrir ofan minn
skilning margt, sem fram fer á þeirra sviði.
Það sem okkur hinum er ætlað, er að gefa
þeim tækifæri til að láta almenning njóta
þekkingar þeirra. Og. herra Oliver,” augu
Nancyar ljómuðu nú meðan hún breiddi aftur
voðirnar ofan á vögguna, “alt þetta kennir
okkur betur en nokkuð annað að sjá tilgang
lífsins og skyggnast inn í leyndardóma þess •—
hvers vegna við erum hér. Að mér skyldi nokk
urn tíma finnast, að skemtanir og iðjuleysis-
líf væri það eina, sem væri eftirsóknarvert hér
i heimi — þegar nóg var að gera af þessu
tagi!”
“Eg býst við, að þér hafið fengið fullnægj-
andi reynslu, hvað það snertir,” svaraði Oliver.
“Það er bersýnilegt, hvers vegna þér eruð hér,
frú Ramsey. Á stríðstímunum var auglýsinga-
spjald, sem kallaðist: “Heimsins mesta móðir.”
Þér minnið mig á það — fullvissa eg yður um!”
Hún hló ánægjulega að þessu. “Hamingjan —
en sú samlíking. Eg með fáeina munaðarleys-
ingja í miljónum. En eg þarf ekki að kvarta
um iðjuleysi. Og dr. Bruce — þér sjáið, hvaða
breytingu það hefir gert á honum.”
“Hann er nú allur annar maður— nýr mað-
ui!” sagði Oliver. “Eg mundi ekki furða mig
á þó eg sæi hann dansa, næst þegar eg kem.”
“Ó-nei, stafnum mun hann aldrei fleygja, þó
hann losni við hækjurnar, því er nú ver. Dr.
Mac Farland heldur, að taugaveiklunin standi
meir í vegi fyrir algjörðum bata heldur en
meiðslið í hryggnum. Gipsumbúðirnar verður
hann að hafa lengi enn, eins og þér vitið. En —
hefir það nokkuð að segja, samanborið við
það, sem honum hefir batnað á öðrum sviðum?”
“Mjög lítið,” sagði Oliver, um leið og hann
gaf Nancy nánar gætur. “Þó býst eg við, að
honum sjálfum finnist hann lítilfjörlegur, sam-
anborið við hraustlegan, laglegan náunga, eins
og dr. Mac Farland.”
Nancy gaf þetta dularfulla svar: “Eg held
að þeim tveimur sé ekki saman að jafna á
reinn hátt.” Hún flýtti sér niður stigann á
undan Oliver. Hann gat ekki verið viss um,
hvað hún meinti með svari þessu — þó hélt
hann, að hann vissi það. En svo fullviss um
það var hann ekki, að hann þyrði að minnast
á það við dr. Bruce, vin sinn.
Mac Farland mætti Nancy, þegar hún kom
niður stigann. “Frú Ramsey, klukkan er ekki
meira en tíu. Þar sem alt er nú komið í kyrð,
vilduð þér þá ekki aka með mér fáeinar mín-
útur? Eg fer ekki fram á annað. Finst yður
ekki, að eg eigi það skilið af yður?”
Hún greip kvöldkápuna, sem hún hafði fleygt
aí sér í anddyrinu, þegar hún kom inn með
barnið, og sagði: “Eg hef ætíð hug á að borga
skuldir mínar.”
Oliver horfði á eftir bifreiðinni þeirra, og
honum var skrítið innanbrjósts. “Konur eiga
enga sældardaga með okkur karlmönnum nú á
t:mum,” sagði hann við sjálfan sig. “Eg vildi
óska, að eg hefði getað farið með þeim, til að
gæta þessarar litlu stúlku. Samt vona eg, að
öllu athuguðu, að hún viti, hvað bezt er fyrir
hana sjálfa.”
Hann gekk út á svalirnar og fann þar dr.
Bruce, sem hallaði sér þreytulega upp að
svörtum járnstólpa.
“Dálítið þreyttur, kunningi?” spurði Oliver
glaðlega. “Engin undur, þó svo væri, eftir þetta
ofan á fult dagsverk.”
“Smámunir,” var svarið.
“Frú Ramsey er farin út aftur með lækn-
inum.”
Ekkert svar.
“Heldur þú að hepnin sé með honum?”
“Veit það ekki.”
“Þú lætur þér standa á sama?”
“Eg ætla að fara að hátta,” sagði Bruce,
stuttur í spuna. “Eg vil ráða þér til að gera
það sama. Þetta mál kemur okkur ekkert við,
eins og þú veizt.”
“Þar hefir þú á réttu að standa,” sagði Oliver
um leið og hann fylgdi á eftir vini sínum, sem
staulaðist á hækjunum á undan honum.
XLVIII.
Nancy kom heim klukkan ellefu. Hún opn-
aði húsið hljóðlega og læddist upp stigann.
Hún gaf sér ekki einu sinni tíma til að taka
aí sér kvöldkápuna, áður en hún fór inn í
herbergið, þar sem barnið svaf í vöggu Rúf-
usar. Hún beygði sig ofan yfir það og kraup
svo niður, til þess að geta betur hlustað á
andardráttinn, sem var mjög daufur enn. Hún
snerti með hendinni við litlu barnshendinni,
til að vita, hvort hún væri heit. Um leið og
hún reis á fætur, birtist önnur vera í dyrun-
um. Dr. Bruce nam staðar, þegar hann sá
Nancy. Hún gekk brosandi til hans.
“Honum líður ágætlega,” sagði hún.
Hann kinkaði kolli til samþykkis. Þau fylgd-
ust að út á ganginn, þar voru ljósin dauf. Hún
lagði aðra hendina á öxl hans.
“Eg er svo óvenjulega hamingjusöm í kvöld,”
sagði hún lágt.
Hann leit á hana um öxl og lagði sína hendi
ofan á hennar og sagði: “Það er mér ánægja.
Eg óska, að þú sért altaf hamingjusöm, kæra
Nancy.”
Þau drógu að sér hendurnar, og hann gekk
áleiðis til svefnherbergis síns, sem nú var uppi
á lofti, svo hægara væri að ná til hans, þegar
mikið lá við að næturlagi. Nancy staðnæmdist
og horfði á eftir honum, dálítið róleg innan
brjósts. Henni varð nú Ijóst, hvað hann átti
við með því, sem hann sagði, og hún gekk
eftir ganginum spölkorn á eftir honum, en
sneri svo við og fór inn í sitt herbergi, kveikti
á borðlampanum og skrifaði í skyndi fáein orð
á blað. Hún gekk hljóðlega að hurð læknisins
með blaðið og smeygði því undir hana. Þetta
var skrifað á blaðið:
“Eg er hrædd um, að þú misskiljir mig
Eg ætla ekki að giftast dr. Mac Farland.
Eg óska heldur að halda áfram að bjarga,
ef hægt væri, nokkrum fleiri “Rúfusum”
— eins og herra Oliver kallar þá — með
þér, heldur en að njóta lífsins með nokkr-
um öðrum manni. Eg var “óvenjulega ham-
ingjusöm”, eins og eg sagði, en það var
vegna þess, að lífi barnsins var bjargað
og að þú gerðir það.
Nancy.”
Eftir nokkurn tíma, sem henni fanst skifta
klukkustundum, sem þó tæpast var meira en
hálftími, heyrði hún hækjuhljóð. Hún starði á
hurðina og sá koma inn með henni að neðan
hvítan pappírsmiða. Hún reis á fætur og náði
honum. Hún hélt niðri í sér andanum meðan
bun las það, sem á miðanum stóð, og á meðan
heyrði hún að hækjuhljóðið fjarlægðist og að
lokað var huró.
“Eg er búinn að lesa, það sem á blaðinu
stendur, tíu þúsund sinnum, Nancy, og
mun sennilega eiga eftir að lesa það jafn
oft, áður en lýkur. Hafi félagsskapur okk-
ar svona mikið að segja fyrir þig, getur
þú ímyndað þér, hvaða þýðingu hann hefir
fyrir mig.
Lynn.”
Áður en fimm mínútur voru liðnar, hagði
Nancy læðst inn ganginn með blað, sem hún
stakk undir hurð læknisins. Á það var skrifað:
“Nú hefi eg fengið mína síðustu ósk
uppfylta: Fullvissuna um, að félagsskap-
urinn — þetta orð líkar mér svo vel —
hefir í sannleika nokkra þýðingu fyrir þig.
Eg hefi ekki þorað að trúa því.
Nancy.”
Hún átti ekki von á, að hann gæti komið
aftur svona fljótt. Það var eins og hann þyrfti
ekkert á hækjunum að halda. Það var barið á
hurðina. Hún opnaði dyrnar, og þar stóð hann
— hækjulaus. Hún starði á hann undrandi.
Hann sagði í lágum róm, sem henni kom
kynlega fyrír: “Eg held að það sé þér að
þakka. Eg get gengið hækjulaus.”
Hún lét hann styðjast við sig, eins og hún
hafði séð Pat og Oliver styðja hann, og með
skjálfandi rödd sagði hún: “Þú verður að vera
varkár. Styddu þig við mig.”
Hann lagði handlegginn um herðar hennar,
en gerði það einungis til að hlýðnast henni,
því hann þurfti engan stuðning. Hún horfði
framan í hann, föl en fagnandi á svipinn.
Lítið hljóð heyrðist úr herberginu á móti. Þau
foru bæði þangað inn. Nancy kraup við vögg-
una. Bruce náði sér -í stól og settist á móti
henni. Nancy sneri barninu lítið eitt á hliðina.
Það hætti að gráta og sofnaði aftur eftir augna-
blik.
XLIX.
Hjúkrunarkona leit inn til barnsins, það sem
eftir var næturinnar, að minsta kosti einu sinni
á hverjum klukkutíma. Nancy lét sér þó ekki
rægja það, heldur fór sjálf tvisvar, á nátt-
kjólnum, til þess að vitja um það.
Patrick Spense var snemma á fótum næsta
morgun. Hann ætlaði varla að trúa sínum
eigin augum, þegar hann sá frú Coon læðast
á tánum fram ganginn og inn í herbergið, þar
sem “Rúfus” var í skrautlegu vöggunni sinni,
sem var til minja um hégómaskap Nancyar,
sem nú var að hverfa fyrir nauðsynlegri um-
hyggju og áhyggjum umsjónarstarfsins. Frú
Coon kraup við vögguna, lyfti rekkjuvoðinni
lítið eitt og hlustaði eftir andardrættinum.
Síðan snerti hún með fingrunum kinn barns-
ins, lagði svo rekkjuvoðina aftur niður og
læddist út.
Pat stóð hlægjandi við stigann, þegar hún
kom niður og ávarpaði hana: “Nú þurfum
við ekki framar vitnanna við, frú Coon, þú
ert ekkert minna áhyggjufull út af sjúklingn-
um heldur en við hin. Gott ef þú tekur ekki
einn góðan veðurdag, alla umsjón spítalans í
þínar hendur, og við hin gerum bara það sem
þú segir okkur.”
L.
“Hvað gengur nú á! Alt húsið uppljórpað
— eins og það væri skemtisamkoma .... væri
annars hægt að hugsa sér skemtisamkomu í
sjúkrahúsi Eg ætla að ganga beint inn,
hvað svo sem um er að vera.”
Frú María Cliff Bruce varð að halda þess-
um hugsunum fyrir sig eina, því enginn nema
ökumáðurinn var með, henni, þegar hún kom
að dyrunum á spítalanum. Þegar hann hafði
borið farangur hennar upp dyraþrepin og að
dyrunum, borgaði hún honum og lét hann
fara, áður en hún hringdi dyrabjöllunni.
Dyrnar opnuðust mjög hægt og hljóðlega.
Það var Patrick Spense, sem kom þarna á
móti frú Bruce og benti henni að koma inn.
um leið og hann lagði fingurinn á varirnar.
Hann tók farangur hennar og setti hann í
hornið á bak við hurðina og læddist síðan að
dagstofudyrunum, með látbragði, sem bar það
með sér, að þar færi eitthvað sérstakt fram,
enginn mætti trufla. Þegar frú Bruce opnaði
munninn til að spyrja, var Pat með hendina á
lofti til þess að vara hana við, svo hún þorði
ekki annað en loka munninum. Á sama augna-
bliki heyrðist rödd inni í stofunni segja. “Kæri
vinir! Við komum hér saman ”
Frú Bruce gekk nokkur fet áfram og gapti
af forvitni. Pat lagði hendina aðvarandi á hand-
legg hennar, en lofaði henni þó að færa sig
hægt og hægt þangað, sem hún sá inn í stof-
una. Enginn gat efast um, að hún, skyldmenn-
ið, hefði fullan rétt til að vera viðstödd, þó
henni hefði ekki verið boðið. Þar að auki vildi
Pat ekki missa af neinu, sem fram fór. Alt í
einu varð frú Bruce þess vör, að hún stóð við
hliðina á frú Coon fyrir framan stofudyrnar;
en fyrst gat hún ekki komið henni fyrir sig,
hún hafði aldrei fyr séð hana í silkikjól með
blúndukraga.
Hópur af fólki, sem stóð ijyrir innan dyrnar
skygði á það sem fram fór eða þá, sem tóku
aðalþáttinn í því. Frú Bruce þekti engan, að
minsta kosti ekki meðan hún sá einungis bakið
á þeim. Hún gat séð yfir höfuð fólksins, and-
litið á hávöxnum grannleitum presti, og and-
spænis honum grilti hún í tvær persónur.
“Hann er að giftast henni!” sagði hún með
ákefð við sjálfa sig. “Og lætur ekkert okkar
vita. Þetta fyrirgef eg aldrei.” Andlit hennar
varð sótrautt. Hún sneri höfðinu á ýmsar hlið-
ar, til þess að reyna að sjá fyrir víst, hvort
t lgáta hennar væri rétt. Náttúrlega var það
mögulegt, að einhver hjúkrunarkonan, í þessari
bjánalegu stofnun, væri að gifta sig; þó virtist
það fremur ólíklegt. Einhvernveginn mátti líka
sjá á öllu, að það væri ekki þjónustufólk, sem
hér átti hlut að máli. Hún sá að alt var blóm-
um prýtt. Karlmennirnir voru í samkvæmis-
búningum, og kvenfólkið í kvöldkjólum, sams-
konar svipur á öllu og hún var vön við að sjá,
þar sem hún þekti bezt til.
“Og láta ekki sína nánustu ættingja vita!”
hélt hún áfram að muldra við sjálfa sig. “Það
er til stórskammar Eg ætti bara að fara út
úr húsinu En það ætla eg nú samt ekki að
gcra — eg ætla að sjá það til enda. Þau skulu
fá að vita, hvað mér finst um það.”
Presturinn nefndi nafn, nafn karlmannsins.
Rödd hans var lág og lítið eitt loðin — sem
var ekki heppilegt fyrir prest, því framar öll-
im þurfa þeir á góðri rödd að halda. Frú Brucc
gat ekki gripið nafnið. Einn í hópnum færði
sig lítið eitt til. Hún gat séð grannvaxna konu
Það gat ekki verið Nancy Bruce Rramsey,
sem stóð andspænis prestinum! Karlmanninn
gat frú Bruce ekki séð; pálmablöð skygðu á
hann. Hver var hann, sem var brúðguminn?
Hún sá Lynn sjálfan augnabliki seinna; svo
sá hún Nancy skýrt. Jæja — nú var ekki um
að villast, þau voru ekki að gifta sig. Nancy
var í kjól, sem María frænka varð að játa aö
var fullkomleikinn sjálfur. Nancy stóð svo ná-
lægt Lynn Bruce, að hann, sem nú stóð alveg
beinn, snerti við öxl hennar. María frænka
sá hann líta alvörugefinn á Nancy, sem svar-
aði með því að líta framan í hann, án þess þó
að brosa. Það leyndi sér ekki, hverjar tilfinn-
ingar þau báru hvort til annars, nokkuð, sem
engin frænka gat afstýrt.
Hjónavígslan var á enda. Svipurinn á alvöru-
geína andlitinu á prestinum breyttist í bros.
Brúðhjónin sneru sér lítið eitt á annan veg, og
fólkið gekk til þeirra, hver af öðrum. Frú
Bruce gat enn ekki trúað sínum eigin augum-
Hún hallaði sér að frú Coon og hvíslaði í eyra
hennar: “Hver eru brúðhjónin?”
“Hvað, vitið þér það ekki,” svaraði frú Coon,
eins og hún lítillækkaði sig til að svara Maríu
frænku. “Þau eru herra Humphrey Oliver og
doktor Ferris.”
“Oliver!” Undrun hennar var mikil og um
leið feginleiki hennar. Það var þó ekki Bruce
og Nancy, nú gat hún þó verið alveg viss um
það. “Þetta getur ómögulega verið Oliver, hann
sem var með ýstru!”
Frú Coon sagði brosandi: “Nú er hann búinn
að ná henni /af sér. Hann er orðinn mátulega
feitur, frú Bruce, hvernig sem hann fór að því
að megra sig.”
“Hvaða fólk er þetta?” Frú Bruce lét sig
það engu skifta, hver var kona sú, sem Oliver
kvæntist. Hún hafði megna óbeit á honum, og
'hvaða kona, sem var, var nógu góð handa
honum.
“Það eru læknar og konur þeirra, flest alt
Þessi litli gráhærði maður er bezti skurðlækn-
irinn í borginni, er mér sagt. Dr. Bruce og frú
Ramsey umgangast, einungis fólk, sem er af
læknastéttinni; þó þau gætu valið um í hvaða
' stétt sem væri, en tími þeirra er takmarkaður.”
Frú Bruce leit á frú Coon. Henni fanst fram-
koma hennar vera önnur en verið hafði í gamla
daga. Nú mintist hún á frú Ramsey án þess
að röddin væri óvingjarnleg, eins og áður vildi
brenna við, en í þess stað brosti hún nú, þegar
hún mintist á hana. “Þarna kemur frú Ramsey,”
hvíslaði ráðskonan. Pat hefir sagt henni, að
þér væruð komin.”
“En hvað það var gaman, María frænka, að
þú skyldir einmitt koma núna!” sagði frú
Ramsey, um leið og hún snerti við kinn frú
Eruce með vörunum, svo létt eins og blómi
væri strokið um hana.
Og á bak við Nancy stóð Lynn. “Jæja, María
frænka, þú komst á rétta augnablikinu til
þess að óska hamingjusömustu hjónunum í
aiiri borginni til hamingju.”
Þegar María frænka var búin að heilsa og
þakka fyrir vinalegar móttökur frændfólks
síns, gat hún náð Lynn á eintal til þess að
spyrja hann, hvernig í öllu þessu lægi og
hvernig það hefði eiginlega viljað til, að þaU
gíftu sig.
“Enginn hlutur var eðlilegri,” sagði Lynn
glaðlega. “Humphrey Oliver er einn sá bezti
náungi, sem hægt er að finna í heiminum-
Holdin, sem á honum voru, afmynduðu hann
nokkuð meðan hann hafði ýstruna. Eg fékk
hann til að vinna, svo hann losaðist við hana.
Nú er hann mátulegur og ætlar að halda sé”
í þessum holdum. Það gerir hann með vissu
mataræði og hreyfingu. Dr. Ferris fór að lítast
á hann, þegar hann var orðinn eðlilegur í vexti.
Þau eiga ágætlega saman — hann er upp með
sér af henni og lætur hana sjálfráða um, hvað
hún gerir; hann mun þó ekki leyfa henni að
vinna, þegar hann veit, að hún þarf að hvíla
sig. Nú ætla þau að vera erlendis í nokkra
mánuði. Eg vildi óska að eg og Nancy gætum
farið með þeim.” Hann leit til Nancyar og
hvíldi augun um stund á henni. “Við verðum
næst; það er ákveðið að við giftum okkur í
vor. Viltu vera í brúðkaupinu, María frænka?”
“Eg hugsaði að Nancy mundi giftast þess-
um lækni — hvað heitir hann nú aftur? —
sem altaf var að koma hér,” muldraði hún, og
var, að vanda, í uppreisnarhug. Þessu svaraði
Lynn engu. Henni fanst hann fámáll, en ekki
var að undra, þó honum væri málið viðkvæmt,
þegar í hlut átti hans bezti vinur.
Frú Bruce var nú sett við háborðið, svo hún
gleymdi erfiðleikum sínum fyrir góðum mat
og drykk og glaðværð gestanna. Þegar kom
að því, að drekka skál brúðhjónanna, lyfti hún
glasi sínu full af fögnuði og árnaði brúðhjón-
unum hamingju af öllu sínu hjarta.
Humphrey Oliver hallaði sér að Bruce, sem sat
við hlið brúðarinnar, og sagði: “Ekkert ga^
veitt mér meiri ánægju, en að frú Bruce skyldi
(Framh. frá. bls. 7)