Lögberg - 01.04.1943, Blaðsíða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 1. APRÍL 1943.
7
Frá Lundarprestum
á 19. öld
Efiir Krisileif Þorsieinsson.
Lundarreykjadalur eða Reykja
dalur syðri, eins og hann var
nefndur í fornöld, er nálega
rastir að vegalengd. Hann
er skýrt takmarkaður af tveim
suarbröttum hálsum. Liggur
hann sem aðrir dalir Borgar-
^jarðar frá austri til vesturs.
^ærinn Lundur stendur neð-
an til um miðjan dalinn norðan
’Uegin. Það er fögur jöj'ð, stórt
tun við rætur hárrar hlíðar og
ut frá því grasgefnar engjar.
bar er búsældarlegt umhverfi
°S nokkdrar glæsilegar jarðir
SV0 að segja á næstu grösúm.
arurinn er einn hreppur og
eiga allir hreppsbúar kirkjusókn
að Lundi.
^feð fram Grímsá, sem renn-
Ur eftir dalnum, er víða ágætur
reiðvegur að sumarlagi; hefir
unn verið notaður af góðum
reiðmönnum, sem löngum hafa
verið þar 1 og með, bæði í
Presta- og bændastétt. Á 19.
öld
v°ru líka nokkurir bændur
^ði í Lundar- og Fitjasókn öl-
aerir og óheflaðir. Uxu sumir
Peirra prestunum yfir höfuð og
etu þá lúta í lægra haldi. —
þeim árum áttu prestar því
Víðast áð venjast að hafa í fullu
re við sóknarbændur sína. Flest
lr 19- aldar prestar urðu held-
nr lausir í sessi á Lundi, en til
Pess hafa víst legið fleiri orsakir
etl bændaVeldi. — — Af þeim
. ®ndum, sém taldir voru mesrt-
lr fyrir sér í Lundar- og Fitja-
s°kn á þeim árum, er hér um
r®ðir, vil eg pefna: Jón Þórð-
arson á Gullberastöðum, föður
°niasar á Skarði, Bjarna Her-
f^nnsson hreppstjóra í Vatns-
,°rni og Guðmund Þorvaldsson
a Háafeih. Sumir þessara bænda
v°ru ertnir við vín, en aðrir
uPpstökkir. Eldu þeir því löng-
um
Pei
gratt silfur og lét enginn
rra sinn hlut fyr en í fulla
lnefana. — Á síðari hluta ald-
arinnar kom þar líka til sög-
mjög áberandi maður.
unnar
Lað
hr
Var
var Árni Sveinbjarnarson
ePPstjóri á Oddsstöðum. Hann
i atgjörvismaður á márga
. hraustmenni, hestamaður,
astagjarn og ölkær. Var honum
Jærri skapi að lúta í lægra
ui, hver sem í hlut átti, enda
honum sigur vís, þar sem
ndalögmál átti úrskurðarvald.
^ Drengskap og mannúð átti
ann líka j far^ sínu. Þessara
s„anna varð eg að geta því til
°nnunar, að Lundarprestar
ðu ekkert einveldi í sóknum
lnUm á 19 öld, hvorki seint né
Ueinma.
Il^h 1790 til 1902, eða m. ö. o.
ar, eru tíu prestar á Lundi
vg Saekja níu þeirra burt þaðan.
naf bújörðin Þó ágæt. Vil eg
Ugreina Þa alla og láta fylgja
^ kurar skýringar um þá
nokL.a ^erða þæf því miður
*uð í molum. Tel eg þá eftir
°g byrja ofan frá.
ið ^^hert Jónsson fékk brauð^
Pj og var á Lpndi í 25 ár.
L Uttl hann að Saurbæ á Hval-
Í]nr. arströnd 1815. — Um séra
er ^bert hefi eg fáar sagnir,
Þ°ri að herma, en um
kj. u hann eg tvær skemtilegar
að°ubgUr’ sem Penda til þess,
L
°„ ,ann hafi verið smár vexti
^, rykkfeldur í meira lagi.
Viðnrður Jónsson kom að Lund:
Ra urtför séra Engilberts 1815.
h'Un'1 Par 1 1® ár. Hann
°Uu nU ^rir löngu gleymdur
uúlifandi mönnum. Að-
Uokkurar sagnir, sem eg
ejji . ’,nata geymst um hann, en
°g ^P0ri eg að fulltreysta þeim
bær ÞV1 eiíki skráðar
beyrðT ^Úl5lr min sa hann og
Pegaj.1 bann eitt sinn messa,
Var bún Var a bernskuskeiði.
r£eðu enni Þaið minnistætt úr
áruin b&ns’ er hann var að
sáttf áheyrendur sína um
hanifh *°S bræðraÞel> Þ« tók
úað fram, að til svo mikils
ann ekki ætlast af nokk-
urum manni, að hann elskaði
óvini sína. Hann sagðist segja
fyrir sig, að það gæti hann
ómögulega. Þessi hreinskilnis-
lega játning þótti ekki kristileg
og vakti hún umtal. En að lík-
um hefir ekki átt nokkurn óvin,
því að hann var glaður og reif-
ur friðsemdarmaður.
Séra Þórður átti nokkur börn,
sem ættir eru frá komnar. Son-
ur hans var Halldór bóndi í
Bakkakoti, Hvítárbakka, faðir
Þorsteins, sem þar var lengi
stórbóndi. Dóttir hans var líka
Guðrún, móðir séra Magnúsar
Grímssonar á Mosfelli og þeirra
mörgu systkina, og er margt
þjóðkunnra rnanna frá þeim
komið, flest í Vesturheimi. Hefi
eg minzt þeirra.ættmenna í hér-
aðssögu Borgarfjarðar I. bindi.
Hýr og glöð lund samfara á-
gætum gáfum voru ríkjandi
ættareinkenni meðal afkomenda
séra Þórðar.
Benedikt Eggertsson, prófasts,
í Reykholti, fékk brauðið 1833.
Var hann þá búinn að vera
aðstoðarprestur föður síns í
Reykholti í sjö ár. Séra Bene-
dikt var friðsamur og þokka-
sæll og að líkamsgervi myndar-
maður; hestamaður, svo að orð
var á gjört, og bar gott skyn á
veraldleg efni. Svo var og um
föður hans. Mundu þeir feðgar
hafa verið kallaðir efnishyggju-
menn nú á dögum, en það orð
var þá óþekt á tungu alþýðunn-
ar, — Ekki þóttu þeir feðgar
mælskir eða ræðuskörungar í
anda þeirrar tíðar. Kom það
fyrir, að gáskafullir hagyrðing-
ar köstuðu fram stökum undir
ræðum þeirra. Meðal annars
var þessi vísa kveðin í orða stað
séra Eggerts, þegar hann í stól-
ræðu var að áminna áheyrend-
ur sína um að líkna nauðstödd-
um, en tók þó fram, að þess
yrði líka að gæta að gefa ekki
í “fleng”:
“Gefa skaltu fjárs af feng
fátækt þeim sem bera,
en maður enginn má í fleng
miskunnsamur vera.”
Öðru sinni í ræðu var séra
Benedikt sonur hans að útmála
og dást að sköpun alheimsins.
Má vera, að honum hafi ekki
fekist það svo vel sem skyldi.
Um það var þessi vísa kveðin:
“Þá hjalað hafði hetjan frökk
heims um bygginguna,
undir sig tók ógnar-stökk
upp í Sjöstjörnuna”.
Þótt séra Eggert væri frið-
semdarmaður, varð hann mjög
fyrir áreitni sóknarbænda sinna
á Lundi. Einkum Guðmundar
Þorvaldssonar á háafelli. Það
sagði móðir mín mér, að hún
hefði undrast þrek hans og still-
ingu, þegar Guðmundur í fjöl-
mennri veizlu hrakyrti hann og
ærumeiddi. En hann átti líka
aldavini meðal sóknarbarna
sinna, svo sem Björn Jakobsson
á Fitjum, sem var mágur hans,
Björn átti Ragnheiði Eggerts-
dóttur, systur séra Benedikts.
Eftir lát Björns giftist Ragnheið-
ur Sigurði Helgasyni frá Jörfa
á Mýrum, föður séra Helga á
Melum. Sigurður var hagorður
í bezta lagi og lágu honum jafn-
an stökur lausar á tungu. —
Björn Jakobsson var þjóðhagi
og glæsimenni, og unni Ragn-
heiður honum, en Sigurði síðari
manni sínum minna, sem var
sínöldrandi, en hún stórlynd.
Út af sambúð þeirra hjóna kvað
Sigurður þessa vísu:
“Þótt eg fari margs á mis
myndi1 eg una högum,
ef friðarögn til fágætis
fengi á sunnudögum.”
Séra Benedikt var veittur
Breiðabólstaður á Skógarströnd
1853, en Vatnsfjörður 1868, og
þar dó hann 1871.
Kona séra Benedikts var
Agnes Þorsteinsdóttir. Eftir lát
hans flutti hún á eignarjörð sína
hálfa, Signýjarstaði í Hálsasveit,
og bjó þar nokkur ár með börn-
um sínum: Þorsteini, sem síðar
varð prestur á Lundi, Eggert
bónda í Laugardælum og Guð-
rúnu.
Þórður Þórðarson, Jónassonar
gamla, prests í Reykholti, fékk
Lund 1853 við burtför séra
Benedikts. Um hann þarf ekki
að fjölyrða hér. í þætti frá
Reykholtsprestum hefi eg K'st
honum.
Það skal samt tekið fram, að
mælska hans og orðgnótt varð
fljótt hljóðbær. Konurnar voru
hrifpar af því, hve orðsnjall
hann var, er hann las þær í
kirkju, og við skírn barna flutti
hann stundum ræður, sem við-
stöddum fanst mikið um. —
Fólkið hópaðist að kirkjunni til
hans, ekki einungis sóknarfólkið,
þar við bættust flokkar utan
sóknar. I einni slíkri heimreið
að Lundarkirkju var vísa þessi
kveðin af Jóni Þorleifssyni
bónda á Snældubeinsstöðum í
Reykholtsdal:
“Að Lundi ríður flokkur fríður,
farin hlíðin er á snið.
I kirkju bíður klerkur þýður,
kennir prýðilegan sið”.
Þá er þ^ð öðru sinni, er Jón
Þorleifsson reið um sumar með
flokk manna að Bæjarkirkju, aö
hann kastaði fram þessari stöku:
“Bæ að ríða margir menn
og menja fríðar spengur.
Prestur tíðir syngur senn,
sízt má bíða lengur”.
Þessi vísa er nær sönnun þess,
hve hlýjan hug menn báru til
kirkju og klerka á þessum ár-
um. Þessi gáfaði bóndi minnist
lofsamlega á prestinn á Lundi
og kenningar hans og hið sama
kveður við, er hann ríður til
Bæjarkirkju, að hann áminnir
samferðafólkið um það að koma
í tæka tíð til kirkjunnar, enda
þótt þá mesti ósiður að vera
ekki kominn á kirkjustað, áður
en messa byrjaði. En fólkið
krafðist þess líka af prestum,
að þeir létu messur byrja á
hádegi.
Séra Þórður fór frá Lundi
1856. Var honum þá veitt Möðru
vallaklaustur, en Reykholt fékk
hann 1873 og dó þar 1884.
Andrési Hjaltasyni var veití
Lundur 1856. Var hann áður
prestur í Gufudal. Hann var
þá öllum óþektur um Borgar-
fjörð. Strax varð hann hér mjög
umtalaður, einkum fyrir það,
hvað hann þótti kátlegur í lát-
bragði og háttum. Varð hann
fyrir eftirhermum gáskafullra
unglinga. Kirkja var þó sótt til
hans, eins og þá var undantekn-
ingarlaust viðtekinn vani. En lítt
hafa messur hans orðið þeim
til sálubótar, sem lærðu í kirkj-
unni að leika prestinn á eftir.
— Séra Andrés var að sumu
leyti gáfaður maður, en klaufa-
legt látbragð varð þess valdandi,
að gjört var gys að honum.
Hann var tvígiftur. Fyrri kona
hans var Margrét Ásgeirsdóttir
frá Rauðamýri, systir Ásgeirs
kaupmanns eldra, á ísafirði. Var
hún talin búforkur mikill og
rak með dugnaði búskap og
vinnu bæði úti og inni. Þessa
konu misti hann á Lundi hnign-
aði þá fljótt hagur bús og heim-
ilis.
Um þesáar mundir var dóttir
séra Jónasar gamla, sem Hall-
dóra hét, ógift í Reykholti. Hún
var þá nokkuð við aldur, kom-
in um fimtugt. Sigríðui Jónas-
dóttir, systir hennar var þá
nýgift séra Vernharði Þorkels-
syni. En báðar þær systur höfðu
sett þar sök við súlu, að verða
prestskonur, ella giftast ekki að
Öðrum kosti. — Hugkvæmdist
nú séra Andrési að leita ráða-
hags við Halldóru. Ríður hann
að Reykholti í þeim erindum, en
gekk ekki í augu Halldóru og
vísaði hún honum frá.
Séra Vernharður, sem þá var
í Reykholti, kvað þetta um bón-
orðsförina:
Karlinn úr Lundinum klakaði1
um fljóð,
köld voru‘ hans beinin, en Hall-
dóra stóð
hissa og horfði á manninn.
Maður að álitum enginn hann er.
ei heldur söngfugl, en það eitt
■ eg ber,
að fullsæl er fimtugur svanninn.
Af þessu má ráða, að Vern-
harði hafði ekki þótt mágkona
sín mega vænta annars betra.
Þess skal getið, að Halldóra
giftist litlu síðar, blindum og
háöldruðum uppgjafarpresti,
séra Guðlaugi Sveinbjarnarsyni.
Séra Andrés náði þá í aðra
prestsdóttur, Eggþóru að nafni,
dóttur Eggerts prests í Staf-
halti Bjarnajsonar, landlæknis
Pálssonar, en systur séra Bjarna
í Garpsdal og Gísla bónda á
Stóra-Kroppi. — Um búskap og
heimilisháttu þeirra hjóna spunn
ust margar sögur, sem urðu
héraðsfleygar og lifa enn í minni
manna. Kona þessi hafði lítið í
það að fullnægja þeim kröfum,
sem þá voru gerðar til hús-
mæðra. Voru veilur hennar ekki
lagðar í lágina. Ekki var þeim
hjónum þó brugðið um skaplesti
né sundurþykkju.
Eftir átta ára prestsþjónustu
á Lundi var Andrési veittur
Garpsdalur. Síðar varð hann
prestur í Flatey á Breiðafirði.
Lifðu þau hjón til hárrar elli og
komust síðast að Möðruvöllum
til Jóns Hjaltalíns, skólastjóra,
sem var sonur séra Andrésar
og Margrétar Ásgeirsdóttur fyrri
konu hans. Albróðir Jóns var
Sigurður, faðir Ásgeirs Sigurðs-
sonar konsúls í Reykjavík.
Bjarni Sigvaldason fékk Lund
1864. Kom hann þangað frá
Dýrafjarðarþingum. Hann var
sonur séra Sigvalda í Gríms-
tungu Snæbjarnarsonar. Föður-
systur séra Bjarna voru þær
Helga, síðari kona Einars Þórólfs
sonar í Kalmanstungu, og Mar-
grét, móðir séra Arnljóts Ólafs-
sonar prests á Bægisá. Þeir
frændur voru komnir frá Sig-
valda Halldórssyni prests að
Húsafelli og sömuleiðis frá Hall-
dóri Brynjólfssyni biskupi á
Hólum. Systkin séra Bjarna voru
Ólafur læknir í Bæ í Króksfirði,
og kona Benedikts Blöndals
bónda í Hvammi í Vatnsdal.
Kona séra Bjarna hét Gróa
Erlendsdóttir, systir Árna bónda
á Flögu í Vatnsdal. Þau áttu
tvær dætur, sem hétu Elín og
Gróa. Gróa giftist frænda sínum
Birni Benediktssyni Blöndal frá
Hvammi, þeim sem druknaði af
hesti undir Þyrilsklifi. Eru
niðjar þeirra í Vatnsdal. Séra
Bjarni var maður vinsæll og
alþýðlegur. Lítið mun hann hafa
verið riðinn við héraðsmál, að
minsta kosti aldrei í fylkingar-
brjósti. Hann fékk Stað í Stein-
grímsfirði 1876.
Oddur Gíslason var vígðiþ: að
Lundi 1876, þá fertugur að aldri
Þegar hann kom að Lundi, var
hann orðinn víðkunnur og mik-
ið umtalaður, m. a. vegna þess,
að konu sína, Önnu Vilhjálms-
dóttur frá Kirkjuvogi í Höfn-
um, fékk hann með harðfylgi
þvert gegn vilja föður hennar.
Kom þar fram kjarkur Odds
og viljafesta samhliða dirfsku
og ofurhug. Náði hann unnustu
sinni á laun, reið hann inn í
Njarðvíkur og sigldi með hana
þaðan til Reykjavíkur og gifti
sig strax, er í land kom. Á þeim
árum vildu stórbændur eiga rétt
til þess að ráða giftingu dætra
sinna, en þann rétt braut Oddur
á bak aftur. Þótti slíkt í frá-
sögur færandi. — Þá var séra
Oddi talið það til gildis, að hann
kunni bæði að tala og rita ensku,
en ekki var það á þeim árum
alment meðal prestlærðra
manna. Hann hafði þýtt úr
ensku skáldsögu, sem í þýðingu
hans nefndist “Krossgangan”.
Síðan kom saga þessi út í annari
þýðingu og nefndist þá: “För
pílagrímsins frá þessum x heimi
til hins ókunna”.
Séra Oddur var mesti íþrótta-
maður, m.a. ágætis sundmaður
og lista formaður og skipstjóri.
Honum voru að eðlisfari hug-
leikin öll þau mál, sem við
komu sjósókn og sjómensku.
Varð hann síðar frummælandi
að slysavörnum í veiðistöðvum
syðra og ennfremur bindindis-
frömuður. — Flestir prestar
héldu sér að mestu frá líkam-
legu erfiði á þeim árum, en
aar var séra Oddur undantekn-
ing. Búmaður var hann þó ekki
að sama skapi, sem hann var
athafnamikill að öðru leyti. —
Hann fékk stað í Grindavík
1879. Þar var hann formaður á
vetrarvertíðum, og var það eins-
dæmi með presta á þeim árum.
Oddur var meðalmaður á vöxt
knálegur, fríður sýnum og vel
á sig kominn að öllu. Hann fór
til Vesturheims og alt hans fólk
að undantekinni einni dóttur,
sem er kona Ólafs Ketilssonar
í Kotvogi. Séra Oddur var lengi
prestur í Nýja-Islandi.
Þorsteinn Benediktsson fékk
Lund 1879. Hann var sonur séra
Benedikts Eggertssonar, sem
talinn er hér að framan. Séra
Þorsteinn var lítill bóknáms-
maður, en hóglátur, prúður og
vinsæll. Embættið rækti hann
af fremsta megni og verður ekki
meira af neinum krafist, en bet-
ur þótti hann njóta sín á hesti
en í hempu. Kona hans var
Guðrún, systir Þórðar Knudsens
sýsluskrifara í Arnarholti. Hún
dó á Lundi 1882 úr mislingum.
Séra Þorsteinn giftist ekki aftur
og átti enga niðja. Hann fór
frá Lundi að Rafnseyri 1882 og
síðan að Bjarnanesi og slðast að
Krossi í Landeyjum.
Eiríkur Gíslason fékk Lund
1882. Hann var sonur séra Gísla
Jóhannessonar á Reynivöllum
og konu hans, Guðlaugar Eiríks-
dóttur. Voru þær systur Guð-
laug,- móðir Eiríks, og Ingibjörg,
kona Eggerts Briems sýslumanns
á Reynistað í Skagafirði, móðir
þeirra mörgu Reynistaðarsyst-
kiná. Þess má líka geta, að séra
Eiríkur Gíslason og Vilhjálmur
Stefánsson, hinn nafnkendi
heimskautafari, voru systkina-
synir. — Af þessu má ráða, að
frændlið séra Eiríks var ekki í
smámenna tölu. Svo var og um
hann, að hann var áberandi
maður, stór vexti, karlmannleg-
ur, hispurslaus og blátt áfram,
en ekki fágaður í orðum. Dreng-
ur góður mun hann hafa verið
talinn af þeim, sem þektu hann
bezt. Á Lundi átti hann litla
sögu, en síðar varð hann nafn-
kendur, m. a. þingmaður Snæ-
fellinga 1894—’99, og síðar pró-
fastur í Strandasýslu og póst-
afgreiðslumaður á Stað í Hrúta-
firði. Hann fór frá Lundi að
Breiðabólstað á Skógarströnd
1885. Síðan að Staðastað, en síð-
ast að Prestsbakka í Hrútafirði.
Kona séra Eiríks var Vilborg
Jónsdóttir, prests á Auðkúlu.
Voru þau hjón systrabörn. Börn
þeirra eru Jóhartna, Gísli og
Jón, bændur á stað í Hrúta-
firði.
Ólafur Ólafsson vígðist að
Lundi 1885^ * Hann var kaup-
mannsson úr Hafnarfirði. Kona
hans var Ingibjörg Pálsdóttir,
systir séra Jens Pálssonar síðast
í Görðum að Álptanesi. Séra
Ólafur var hagur og listhneigð-
ur. Léttur á fæti og snar í hreyf-
ingum, áhugasamur og fylginn
sér. Var hann bezti liðsmaður
í öllum þeim málum, sem til
heilla horfðu, bæði í sveit og
sýslu.
Búnaðist honum ágætlega,
enda var stjórnsemi og myndar-
skap konu hanc við brugðið.
Voru þau hjúasæl og slitu aldrei
trygð við það fólk, sem hjá
þeim vann. Eftir 16 ára prests-
pjónustu á Lundi, fékk séra
Ólafur Hjarðarholt í Dölum,
1902. Þar stofnaði hann og starf-
rækti samhliða prestsembætt-
inu skóla með líku sniði og hér
aðsskóla þá, sem um það leyti
voru að rísa upp, en hefir síðan
fjölgað og þeir eflzt á ýmsa
lund. — Skóli séra Ólafs, ásamt
heimili þeirra hjóna í Hjarðar-
holti, þótti ungu fólki, sem
þangað sótti, sannnefndur sælu-
staður. Eiga margir Borgfirð-
ingar, sem þangað sóttu nám,
kærar minningar frá þeim tím-
um.
Séra Ólafur og Ingibjörg kona
hans fluttu til Reykjavíkur frá
Hjarðarholti. Lézt hann þar 1935
en kona hans 1929. ,
Börn þeirra hjóna, sem enn
eru á lífi, eru þessi: Páll fram-
kvæmdarstjóri í Reykjavík,
Kristín læknir, kona Vilmundar
Jónssonar landlæknis, og Ásta,
kona Ólafs Bjarnasonar bónda í
Brautarholti.
Eg hygg, að alt frá landnáms-
tíð hafi 19. öldin verið mesta
búferlaöld hér á landi.
Er það líkt um bændur og
presta. Þó hafa prestar jafnan
orðið að færa sig lengra um
set. Hér er eitt glögt dæmi í
þessu máli af 19. aldar prestum
á Lundi. Níu af þeim flytja sig
burt og hafa svo sumir hverjir
brauðaskifti aftur og aftur. Fyr
á tímum virðist hafa verið yfir-
leitt miklu meiri kyrð á prgst-
um. Því til sönnunar vil eg
benda hér á það, að í presta-
tali Sveins Níelssonar eru ekki
taldir nema níu þjónandi prest-
ar á Lundi frá 1542 til 1790,
eða meira en hálfa þriðju öld.
Fyrir þann tíma nefnir hann
þar aðeins tvo presta, Þórð Sig-
urðsson Lundarskalla, 1120, og
Gísla, sem hann gjörir enga
grein fyrir að öðru leyti en því
að láta nafns hans getið.
í þessum þætti hefi eg bundið
mig við 19. aldar presta á Lundi.
Þó þykir mér hlýða að láta hér
að síðustu getið séra Sigurðar
Jónssonar, sem kom að Lundi
1902 við burtför séra Ólafs og
dvaldi þar til æfiloka 1932. Fékk
hann, sem aðrir prestar á því
tímabili, mjög að kenna á tóm-
læti í kirkjurækni, þótt hann
værí á ýmsa lund vel látinn í
sveit sinni og sóknum. Gestris-
inn og hýr heim að sækja, skýr
í tali, skáldmæltur vel, en dulur
og fámáll í fjölmenni. Kona hans
var Guðrún Sveinsdóttir, Sveins-
sonar prests Níelssonar. Býr hún
enn á Lundi. — Við andlát séra
Sigurðar féll Lundur úr tölu
prestsetra og lagðist við Hest-
þing. Kirkjan stendur þar enn,
og er kirkjusóknin óbreytt.
Verð eg að ljúka hér þessu
litla ágripi af sögu Lundarpresta
á 19. öld, þótt margt sé ósagt,
er vert væri að minnast, og
e. t. v. eitthvað sagt, sem hefði
mátt kyrt liggja.
Hann sá Jón Sigurðsson
í forsetastóli
(Framli. frá bls. 3)
bót að hafa reiðhesta með. Til
þess að fleiri gætu notað hest-
ana og útiloftsins eignaðist eg
snemma léttivagn sem heimilis-
fólk mitt notaði á sunnudögum.
Þá voru ekki bílarnir.
Því hafði verið spáð fyrir
mér, að ef eg kæmist yfir fert-
ugt, þá myndi eg verða gamall
maður. En svo bar við rétt þeg-
ar eg var að verða fertugur, að
eg lagðist í lungnabólgu. — Þá
sat Þórður Thoroddsen í þrjá
tíma á rúmstokknum hjá mér
og setti á mig hvern sinneps-
plásturinn eftir qinnan. Það er
ekki sársaukalaust, en eg fann
ekkert til, en flaug á læknirinn
hvað eftir annað í óráði. Eftir
þessa þriggja tíma viðureign
stóð Þórður upp og sagði: Nú
er eg ánægður. Með það fór
hann. En mér batnaði. Hann
hefir á þessum þrem tímum tvö-
faldað æfi mína — og meira
til. En merkilegt var það að
þessu skyldi hafa verið spáð
fyrir mér. Eg sem aldrei trúi á
neina spádóma, sagði hinn átt-
ræði varfærni heiðursmaður.
En það þarf enga spádóms-
gáfu til að sjá, að Magnús Guðna
son á marga vinnudaga eftir
enn, þó hann sé einn af þeim
sem unnu við Alþingishúsið og
hafi séð Jón Sigurðsson í for-
setastól og heyrt Benedikt
Sveinsson halda miklar ræður
upp í Alþingissal Latínuskólans.
En alt þetta er nú orðið fjarlægt
rútíðinni.
Magnús er áttræður í dag,
fæddur 25. okt. 1862.
V. St. Lesbók Mbl.