Lögberg - 22.04.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 22. APRÍL 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eftir Edgar Wallace.
þurfa að lyfta þungum sendingum — hann kom
því svo fyrir, — aðeins léttum sendingum, sem
voru sendar leynilega yfir hafið, var hennar
hlutverk 'að taka á máti. Það var farið að
dimma, en hún lét bílinn þjóta með fullum
hraða yfir skógarkjarr og ósléttur, þar til hún
kom á þjóðveginn. Hún var viss um að það
• mundu hafa verið einhverjir þetta fagra kvöld,
sem hefðu verið að njóta hinnar viltu náttúru-
fegurðar þar úti, og hefðu séð flugvélina, en
það var mjög ólíklegt að nokkur hefði verið
svo nærri að sjá þegar kassinn kom niður;
því hún hafði farið svo mikið út af almanna-
leið. Þegar hún kom á þjóðveginn sneri hún
bílnum í áttina til Lundúna. Hún fór eins
hart og bíllinn gat komist. Vélin í bílnum var
afar sterk, svo hún gat farið harðara en vana-
legt var, enda þaut hún framhjá öllum bílum
er héldu í sömu áft; eins og elding. Mark,
sem var verkfræðingur, hafði séð svo um að
hún yrði ekki á eftir öðrum, ef í eltingaleik
kæmi.
Það var ómótstæðileg löngun, sem Anna
hafði til að fara sem harðast, og þegar hrað-
inn var orðinn níutíu mílur á klukkustund, þá
fyrst var hún ánægð.
Bíllinn rann með sama feikna hraða upp
Kingston hæðarnar. Lögregluþjónn kallaði til
hennar, og hún sneri bílljósunum á, því hún
hafði keyrt ljóslaust í dimmunni.
Fyrir ári síðan muhdi hún bara hafa brosað
að þessum auðvirðilega bjálfa í einkennisbún-
ingi, og virt skipun hans að vettugi. En Mark
hafði stranglega skipað henni, og öðrum í
hans þjónustu að hlýða lögreglunni tafarlaust,
og brjóta engar lögreglureglur. — Hún hataði
lögreglumenn. — Stöðvunarmerki á krossgötum
var henni þyrnir í augum. Lögreglumenn voru
í huga hennar sem tákn; grimdar og mannúðar-
leysis, svika og jafnvel morða.
Hún hægði ferðina er lögreglumaður gaf
henni merki, og brosti til hennar er hún fór
framhjá. Hún hefði slegið hann í andlitið, ef
hún hefði þorað, og þó var eins og útlit hans
hefði góð áhrif á hana. Ef hann vissi---! Ef
hann hefði verið gæddur þeirri fjarsýnisgáfu,
að geta séð í gegnum holt og hæðir, mundi
hann hafa stöðvað bílinn og gætt að hvað var
i kassanum, sem var undir sætinu.
Þegar hún kom inn á Hammersmith og
Broadway, sá hún á allri ljósadýrðinni þar
að fram á kvöld var komið, og hér komst hún
í þrengsli, sökum hinnar miklu umferðar. Hún
reyndi að komast áfram milli vörubílanna,
sem voru í þéttri breiðu, en komst ekki, og
varð að stöðva bílinn við jaðarsteininn. Hún
sá mann standa við strætið, og hrökk við,
eins og naðra hefði bitið hana. Ljósbirtan frá
búðarglugga skein á andlit hennar, og það
var enginn vegur að verjast því að hin rann-
sakandi augu mannsins sem stóð við strætið
sæu hana. Hann stóð í fremur einkennilegum
stellingum, með báðar hendur djúpt í buxna-
vösunum, álútur, svo vart sást í andlit hans,
, það var auðvelt að ímynda sér eftir háttalagi
hans að dæma, að hugur hans væri að fást við
eitthvert viðfangsefni, afarlangt í burtu. Fyrst
gaf hann ekkert merki að hann þekti hana,
svo hún hélt hann hefði ekki veitt sér eftir-
tekt, og sneri sér að flutningsvagni sem ók
fast að bíl hennar, en hún sá útundan sér að
hann hreifði sig, og áður hún vissi af var hann
kominn að bílnum, og studdi olnboganum á
gluggasilluna.
“Verið að fá yður skemtitúr, Miss Perry-
man?”
Hún hataði hann, hún hataði málróm hans,
hún hataði allt sem var í sambandi við hann
Mark hafði sagt henni að brúka alla aðgætni
og varfærni, en hún átti sjálfri sér um að
kenna kunningskap sinn við þennan mann,
það var hennar eigið áform. Með köldu blóði,
hafði hún komið til vegar, mörgum samfundum
við hann. Hún hafði enn sársaukann af drápi
Ronnie í huga, en hún lék hlutverk sitt vel,
var mjúkmál í að afsaka öll stóry^ðin, sem
hún hafði brúkað við hann; hún duldi hatrið
sem henni brann í brjósti fyrir honum.
“Mr. Bradley! eg sá yður ekki.”
“Fóljk sér mig sjaldan þegar það horfir í
aðra átt,” svaraði hann í viðfeldnum róm.
Hún hélt hann væri að rannsaka með aug-
unum hvað hún hefði í bílnum.
“Einsömul á ferð? Það er ágætt! Eg segi
fyrir mig, eg þekki engan sem eg vildi frem-
ur vera einn með, en sjálfum mér! Eg ímvnda
mér að yður finnist það sama.
Hann sá nú að það var að þynnast troðning-
urinn á strætinu.
“Liggur leið yðar nokkuð nærri Marble
Arch? Eg vildi gjarnan spara mér fáein cent,
með því að þurfa ekki að kaupa mér farmiða
með strætisvagni, þér haldið víst að eg sé
skoti.”
Hún var í efa, ef hann kæmi inn í bílinn
og sæti við hlið hennar, fanst henni að hún
mundi ekki geta varist því að orga upp. En
Mark hafði sagt------
“Gerið þér svo vel og komið inn. Eg fer
framhjá Marble Arch,” sagði hún.
Hann var búinn að opna hurðina og sestur
hjá henni, í einni svipan. “Þetta gæti orðið
mér til upphefðar,” sagði hann dræmt. “Eg
aðstoðarumboðsmaðurinn, eða sjálfur lögreglu-
stjórinn gæti bara séð mig í slíkum ágætis
félagsskap, yrði eg hækkaður í tigninni, strax
í næstu viku. Hvað við erum virðingagjarnir.”
Hún hafði verstu óbeit á þessu slefulega rugli,
og hataði hann enn meir fyrir það, að einhver
innri tilfinning sagði henni að hann væri að
hlægja að sér, því að hann þekti hvaða hlut-
verk hún var höfð til að vinna í félagi Marks,
en það stældi hug hennar, fremur en bugaði.
Hún keyrði eins hart og bíllinn gat farið, á
milli og framhjá allri umferðinni á strætinu,
og inn á veginn sem lá til Shephards Bush.
“Hvernig líður Mr. Mc. Gill?” spurði hann
með mestu kurteysi, og næstum með hluttekn-
ingu.
“Eg veit ekki fnikið um Mc Gill,” svaraði
hún- stutt. “Eg bara sé hann stöku sinnum.”
“Auðvitað,” nöldraði hann lágt, “búa í sömu
byggingu og á sama gólfi, það er ekki eðlilegt
að þér vitið mikið um hann.*' Heimilið í góðu
lagi? >Þar er maður sem gerir góðverk! Sýnið
mér kærleiksríkari mannvin! Ef eg hefði ekki
crðið lögreglumaður, hefði eg orðið banka-
eigandi og gefið peninga á báðar hendur.”
Hún svaraði honum engu,, og Bradley þurfti
ekkert svar.
“Mundi yður líka að fara í leikhús í kvöld,
Miss Perryman?”
“Nei,” sagði hún stutt í spuna.
“En til kvöldverðar, ef til vill?”
Mark hafði sagt henni að hann þyrfti hennar
með heim það bráðasta.
“Voruð þér að hugsa um að bjóða mér út
til kvöldverðar?” spurði hún hryssingslega.
Bardley hóstaði. “Jáí bæði og ekki.”
Hún sá hann í annað sinn horfa um öxl sér
á baksætið í bílnum. 11.
“Ef eg væri ekki leynilögreglumaður, skyldi
eg hafa lagt leiklist fyrir rhig. Hafið þér lesið
það, sem vestur Lundúna Gazette sagði um
hlutverkið sem eg lék í léiknum “The School
of Seandal”, sem leikfélagið okkar sýndi?”
“Það er rétt samboðið ykkur,” svaraði hún.
Hann hneigði sig.
“Ef mér væri hlátur í hug, skyldi eg hlæja,
Sshool for Scandal for Scotland Yard.” sagði
hann, eins og við sjálfan sig. Hann sagði ekk-
ert meira, þar til að bíllinn staðnæmdist fyrir
framan Mable Arch.
“Eg þakka yður fyrir greiðann, Miss Perry-
man.” Hann ætlaði að stansa við bílgluggan
og tala meira við hana, en áður en hann gat
nokkuð sagt, var bíllinn þotinn af stað.
Maðurinn, sem leit eftir bílum Marks og
gerði við þá, bjó í herbergi uppi á lofti í bíl-
skúrnum; hann var að bíða eftir Miss Perry-
man til að taka á móti bílnum og láta hann
inn.
“Gott kvöld, Miss — þér eruð nokkuð seint á
ferð.”
Hún brosti að þessari athugasemd. Mark var
ekki vandur að hvaðan hann fékk þjónustu-
fólk sitt. Þennan mann hafði hann fengið frá
hvíldarheimilinu.
“Það gerir ekkert til Manford, eg hafði far-
þega, sem þoldi ekki harða keyrslu.”
Rétt í þessu fór fólksflutningabíll framhjá,
og sneri inn á Cavendish Szuare. Þegar hún
kom þar, sá hún að bíllinn hafði stansað. Far-
þeginn var( kominn út, og stóð við randstein-
inn. Hún rétt rendi augum til hans þegar hún
gekk framhjá. Hafði hún séð hann áður? Það
var eins og hún hefði óljósa hugmvnd um
það. Eða hafði hun aðeins búið til mynd í
huga sínum ag slíkum manni? Hann stóð
þreyfingarlaus, og þegjandi, kynleg fígúra, sem
samsvaraði illa hinu fágæta umhverfi þar sem
hún var. Þegar hún gekk upp tröppurnar að
framdyrum hússins, leit hún til baka og sá,
að hann stóð enn hreifingarlaus í sömu spor-
um, henni datt í hug, að það væri einhver
scm væri að njósna um ferð hennar.
Hún vissi að Mark var inni, því ljósbirta
sást í gegnum gluggan, sem var yfir dyrunum
að stofu hans. Anna lauk upp hurðinni, og
sá að hann sat í hægindastól við arininn, að
lesa kvöldblaðið. Hann leit upp þegar hann
heyrði að inn var gengið og sagði í viðfeldum
róm.
“Komnar aftur, yður hefir gengið vel vona
eg?”
Anna hafði tekið af sér hattinn, og var að
laga hárið á sér, fyrir framan stóran spegil.
“Eg hafði samferðamann, frá Hammersmith
alla leið til Mable Arch — getið þér hver það
var í þriðju gátu.”
Hann hristi höfuðið, seildist með hendina
eftir vindli, sem var á silfurbakka á borðinu.
“Eg er of latur til að geta, auk þess býst
eg ekki við að vera kunnugur svo nánum vini
yðar.”
“Getið þér.”
Mark bara kýmdi og hagræddi sér í stóln-
um. “Eg reyni aldrei að svara gátum, ekki
einu sinni gátum tollgæzlumannanna, sem taka
svo óheyrilegan toll af því, sem fóþtið þarf
að kaupa. Eg er viss um að það hefir verið
einhver, sem hefir haft áhuga fyrir yður.”
“Það var Bradley, lögreglueftirlitsmaður.”
Hann varð sem steini lostinn.
“Bradley- Hvað gat hann meint? Stöðvaði
hann yður á leiðinni? Hvar var það sem þér
höfðuð meðferðis?”
Hún hló að öllum þessum ákafaspurningum,
og hlátur hennar«sýndist gera hann rólegan.
“Hann bara beiddi mig að lofa sér að sitja
í bílnum, og eg lofaði honum að gera það. Eg
gat ekki vel neitað honum um það. Hann
spurði eftir yður.”
Mark hvítnaði í andliti.
“Skrítinn náungi,” sagði hann, og reyndi
að láta sýnast sem svo að hann brosti. Hún
síóð fyrir framan spegilinn, og var að snirta
hár sitt með ofurlítilli gyltri greiðu. Hann sá
hið fagra anddlit hennar endurspeglast, í spegl-
inum.
“f hvert sinn, sem eg sé mig sjálfa í spegl-
inum, finst mér eg vera að líkjast meir og
meir slarkarakvendi, Mark. Eg held eg ætti að
lita hárið mitt svart.”
Mark svaraði þessu engu, og þau þögðu um
stund. Hann hafði fært sig í legubekkinn, og
starði á myndir í hinum mjúka og kostulega
gólfdúk, þegar hún tók aftur til máls.
“Stundum fljúga mér í hug minningar, sem
eg á svo erfitt að gera mér ljósa grein fyrir.
Bradley— hvað kallið þið hann — Brad? Eg gat
ekki gert mér rétta hugmynd um hann á
leiðinni. Eg hefði átt að verða veik af að hafa
hann í bílnum, en eg varð ekki. Það er afar
þreytandi að hafa persónu nálægt sér, sem æsir
upp allt það versta í huga manns. Eg sagði
við sjálfa mig: Hér er maðurinn sem drap
minn kæra bróður Ronnie — hann drap hann,
gerði hann það ekki? — Það gat hafa verið
einhver annar af þeim — Simmond — sá
oþokki?”
“Brad vissulega drap hann.” Mark starði
þungbúinn á gólfdúkinn. “Og Eli gamla líkaj
býst eg við. Það er skrítið að hann finst ekki.”
“Hvað kom fyrir Eli Josef?” spurði hún.
Hann þristi bara höfuðið, en svaraði ekki.
“Guð má vita. Hann hefir líklega flúið þegar
hann hefir komist að því að hann var í hættu.
Hann hefir líklega komist á Þýzkt eða Holl-
enskt skip, sem hafa verið á leið ofan eftir
fljótinu; við vissum að hann átti bát sem hann
' gat ávalt gripið til ef hann þurfti að fara
út í skipin sem fóru eftir fljótinu. Hann var
sérstaklega sterkbygður maður.”
“Hafið' þér reynt að finna hann?” Hann
hikaði við augnablik að svara. “Já, eg sendi
mann til Hollands og til Litaníu til að spyrj-
ast fyrir um hann — hann er dauður. Hann
dó í Utrekt. Þetta veit enginn nema eg og
þér.”
Hún sýndi engin viðbrigði, svo honum flaug
í hug að hún mundi, ef til vill ekki trúa sér,
og kannske fengið einhverja vitneskju um hvað
skeði í Meyjastiganum.
“Hvernig leit hann út? Eg sá hann einu
sinni, hann er mjög / óljóst í mynni mínu.
Viljið þér lýsa honum fyrir mér?”
“Hverjum — Eli Josef? Eg held eg hafi sagt
yður það. Hann var um sextugt — fremur hár
vexti, með dálítinn herðakistil, gulur í andliti.
Hann var æfinlega eins búinn, sumar og vetur,
í dökkum frakka, eins og kapteinar brúka
hneptum upp í hálsmál, og með rússneska loð-
skinns húfu á höfði — því spyrjið þér eftir
þessu?” ^
Hún starði á hanu með opnum augum.
“Eg sá hann, fyrir svo sem fimtán mínútum,
hér fyrir utan húsið,” svaraði hún, og andlit
IVlark Mc Gill fölnaði upp allt í e.inu.
VI. kafli.
Mark MC Gill varð eins, og allt afl hefði
á því augnabliki horfið úr líkama hans. Hann
hvorki talaði né hreifði legg né lið. Loksins
stamaði hann út úr sér. “Þér sáuð hann —
Eli Josef í — í Cacandis? Þér eruð ekki með
fullu ráði, vitleysa!”
Hann hristist, eins og hann væri að hrista
aí sér einhverja þunga byrði, sem hún hefði
lagt á hann.
“Hvar? segið mér.”
Hún sagði honum alt um manninn, sem hún
sa standa við randsteininn, hjá leiguvagninum.
Hann hljóp að glugganum, reif gluggatjaldið
frá, opnaði gluggan og fór út á sválirnar.
“Hvar?”
Hún fylgdi honum út, og benti honum á, þar
sem hún sá manninn.
“Hann var þarna rétt við hornið.”
Leiguvagninn og gamli maðurinn voru
horfnir.
“Rugl — Guð minn! Þér svei mér létuð mig
bregða við! Auðvitað, eg skil hvernig í þessu
liggur. Það er náungi, sem á heima í hornhús-
inu, Rússneskur prins, eða aðalsmaður, það
koma oft menn að heimsækja hann, Rússar,
eða einhverjir þeim líkir.”
Hendur hans titruðu, og einhver óstyrkur
virtist hafa heltekið hann allan. Hún hafði
a'drei séð hann því líkan áður, og stóð undr-
andi yfir því, hversu mikil áhrif það hafði
á hann, ef Eli Josef skyldi vera lifandi.
“Hann er dauður — eg veit það, hann er
dauður — hvert í hel ?”
Hann snerist í hring eins og fældur hestur
þegar Tiser kom inn í stofuna. Mr. Tiser. var
klæddur í dökkan búning. Hann var í svört-
um klæðisfrakka, sem var heldur stór fyrir
hann, um hálsinn hafði hann svart bindi, en
skyrta hans og kragi var æfinlega hreint. Hann
hafði stórar framtennur, sem æfinlega bar
mikið á, er hann brosti. Mr. Tiser var fjarska
sæll með sig. Hann var sæll yfir því að hann
var enn á lífi, sem hann hafði næga ástæðu til
að vera; sæll yfir því að hafa tækifæri til
að hjálpa, sem hann kallaði olnbogabörnum, en
sælastur var hann þegar hann bauð velkon>na
einhverja nafnkenda gesti í Hvíldarheimilið.
Hann var mjög sæll nú, er hann kom dansandi
inn í stofuna.
“Góður Guð! Vinir mínir. Það er eins og
eg hafi gert ykkur bilt við! Eg skal ekki láta
það koma fyrir aftur, eg skal muna eftir að
berja að dyrum. Eg hefi líklega komið á
oþægilegum tíma.”
Anna horfði á hann, og hafði gaman af
mikilmensku látum hans og umslætti, þó henni
geðjaðist ekki með öllu mjög illa að honum, þá
fanst henni erfitt að gjalda honuro þakklæti
fyrir þá þjónustu sem hann þóttist veita um-
komulausu fólki, í mannúðarskini.
“Kæri félagi minn. Þér lítið út eins og þér
séuð veikur. Sýnist yður það ekki Miss Perry-\
man? Eg er hræddur. Það er kannske vegna
þess, að eg veiti þessu eftirtekt, að eg lifi og
hrærist, og á mína tilveru í sterkri heilsu: —
Ruddamenni, en hraustir, þorparar en karl-
menni, vondir en heilsugóðir. Ha—ha! Ha—ha!”
Hann hló kuldahlátur*að fyndni sinni. Hann
gleymdi ekki sjálfum sér meðan hann var að
tala, því hann gekk rakleitt að veggskáp í
siofunni, tók þaðan út flösku og glas.
“Horfðu ekki á vínið þegar það er rautt,
þegar það hefir réttan lit, he”. En þegar það
er gult og mórautt, og lyktar sem mór, he.
En allt öðru máli er að gegna held eg.”
Hann saup vínið með góðri lyst, og brosti
ánægjulega.
“Það er allt í góðu lagi á Hvíldarheimilinu.”
“Anna heldur að hún hafi séð Eli Josef í
dag,” sagði Mark.
Andlit Tisers afmyndaðist hræðilega við að
Iieyra það.
“Fyrir Guðsskuld verið þér ekki að spauga,”
sagði Tiser í skjálfandi róm. “Eli Josef —
heldur skemtilegt umræðuefni, he. Látið þá
dauðu eiga sig, gamli Eli Josef — úh.”
Hann skalf á fótunum og setti glasið frá sér.
Svitinn stóð á andliti hans, og skuggar komu
undir augun. Öll gleðilætin voru horfin. Við-
brigðin sem þessi frétt hafði á hann, gerði
hann ringlaðan, og Anna varð þess nú fyrst
vör, hver þessi kærleiksríki trúboði var.
“Eli —Josef — munið þér Mark? Allir þeir
draugar og andar, sem hann var í sambandi
við. Hamingjan komi til, hann gerði mig oft
hræddan, og nú er hann orðinn draugur sjálf-
ur — það ér heldur skemtilegt.”
Hann skríkti einfeldnislega, fyllti glasið aft-.
ur og svolgraði hið sterka vín sem vatn.
“Eli Josef er dauður, eins langt og við vit-
-um.” Mark þurfti að beita átökum til að geta
talað í venjulegum málróm. Mr. Tisen óð að
honum, japlandi munninum eins og hálfviti.
“Já, já. Þér vitið að hann er dauður! Það
er öllum fyrir beztu. Munið þér hvernig hann
talaði við anda og drauga Mark? — talaði til
þeirra — það var stundum nærri því búið að
frysta blóðið í æðum mínum.”
Hann nötraði, og hendin sem hann hélt á
glasinu með, skalf sem strá í vindi. Hann
horfði út í auðnina, eins og hann sæi eitthvað.
I þessu hræðsluástandi veitti hann ekki athygli
þeim er inni voru. Anna heyrði hugsamr hans,
eins og hann talaði í fullum róm.
“Það var hræðilegt — helvítlegt. Eg vildi
ekki lenda í því aftur. Geturðu ekki séð hann
þar sem hann stóð storkandi, og sagði — he —
hann kæmi aftur?” Mark stóð hjá honum,
greip óþyrmilega í hann og sneri honum í
kring.
“Viljið þér ekki reyna að vakna, skræfan
yðar?” sagði hann hörkulega.
“Haldið yður saman! Getið þér ekki séð að
þetta fylliríisröfl gerir Miss Perryman
hrædda?”
“Eg bið fyrirgefningar.” drafaði í Tiser, sem
enn skalf eins og hrísla. Mark gaf önnu merki,
en hún þurfti þess ekki með, hún tók hatt
sinn og handtösku og fór hið bráðasta út úr
stofunni. Þegar hún var komin út í ganginn
heyrði hún Tiser segja í skrækum og skerandi
róm. “Eli Josef — Eli Josef — mennirnir eru
ekki ódauðlegir. Mark, þqr vitið að hann er
dauður! eruð þér ekki viss um það?”
(Kramhald)