Lögberg - 12.08.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. ÁGÚST. 1943
Hin harðsnúna lögregiusveit
Eflir Edgar Wallace.
“Öllu nema einni eða tveimur únsum,” endui
tók Tiser. “Hvað meinið þér, minn kæri Mark?”
“Hún tók ofurlítið af því og lét það í litla
öskju, og hafði heim með sér, það getur komið
mér í vandræði. Eg hafði vakandi auga á henni
meðan hún var að leyta að pakkanum — eg
treysti ekki önnu, hún er of kunnug Bradley.
En eg býst samt ekki við að hún geri neinn
hávaða um þetta. Eg leigði mér bíl og fylgdi
henni eftir alla leiðina, og horfði á hana þegar
hún fann pakkann. Eins og eg hef sagt, fleygði
hún mestu af því, en hún tók nógu mikið með
sér til að koma mér í alvarlega hættu. Það er
sem eg er að kvíða fyrir. Hún hefir stefnumót
við Bradley; hann kemur heim til hennar
klukkan níu í kvöld.”
“Hvernig vitið þér það?” spurði Tiser.
Mark var undarlega rólegur; en vanalega var
hann stórbokkalegur, og leið ekki að hann væri
spurður nokkurs. Hann tók bréf upp úr vasa
sínum og fleygði því á borðið.
“Það er bréf frá Bradley,” sagði hann.
“Eg mætti drengnum sem var sendur með
bréfið, og tók við því af honum.”
Bréfið var stutt og ákveðið.
Kæra Anna!
Eg er hræddur um að eg geti ekki komið í
kvöld — eg hefi mjög áríðandi máli að sinna.
Getið þér hitt mig á morgun?
Tiser hallaði sér aftur í stólinn, náfölur og
skjálfandi.
“Hvað meinar þetta?” spurði hann skjálf-
raddaður.
Mark leit á hann með fyrirlitningu.
“Mun líða yfir yður ef eg segi yður eins og
er? Annaðhvort hefir hún cocainið, eða Bradley
sem stofnar okkur í beina hættu, eða hún hefir
tekið það til að fullvissa sig um að það hafi
verið cocaine sem hún keyrði út með. Hvort
heldur sem er, er hún orðin okkur hættnleg.
Það verðuf einhver að fara til París í fyrra-
málið, og senda kveðju til Bradley frá
Boulogna, með hraðskeyti, undir nafni önnu.”
Tiser leit upp, undrandi.
“Hvað verður um önnu?” spurði hann for-
viða.
“Þér segið að það séu engir hér á heimilinu,
— það ætti að vera auðvelt.”
Síminn hringdi, og Tiser flýtti sér í ofboði að
símanum.
“Ansið þér símanum, og vitið um hver er að
tala,” skipaði Mark.
Tiser tók upp heyrnartólið með skjálfandi
hendi.
“Hver —” byrjaði hann að segja, en þá allt
í einu þekkti hann málróminn.
“Eruð það þér, góði Tiser? Er Mark minn
þarna? Eg þarf að tala við hann.”
Tiser lagði lófann fyrir símatúðuna.
“Það er Eli,” hvíslaði hann í hásum róm.
“Hann vill fá að tala við yður, Mark.”
Mark hrifsaði heyrnatólið úr hendi hans.
“Eli, hvað vilt þú mér?” spurði hann snökkt.
“Hvar ert þú staddur núna?”
Hann heyrði ofurlitla skríkjur. ^
“Eg er ekki í Meyjastiganum núna hí hí.
Við höfum ekki síma þar. Eg skal bráðum sjá
yður, Mark.
“Hvar ertu?” spurði Mark aftur.
“Komið þér í Meyjastigann, Mark — ekki
á morgun, en daginn eftir, komið þér með ungu
stúlkuna, hí hí — systir vinar okkar, Ronnie.
Veslings pilturinn —
Mark heyrði að hann var að tala við ósýni-
legu börnin, eins og hann var vanur.
“Já, eg skal koma þangað.”
“Og þér komið með minn kæra vin, Tiser
með yður? Já eg held að þér komið, Mark —
eins og eg var búinn að missa mynnið, þá
man eg nú, allt svo vel.”
Það var ekkert efamál,' að í þessum sundur-
Iausu orðum fólst hótun.
“Á föstudaginn, á hvaða tíma?”
Gamli maðurinn ansaði ekki og Mark heyrði
að símanum var lokað.
“Hvað vildi hann, Mark? Hann er þó von-
andi ekki að koma okkur í nein vandræði, eða
hvað?”
Mark horfði með fyrirlitningu á þennan hug-
lausa félaga sinn, og honum hefði verið hin
mesta ánægja, að gefa honum ærlega á kjaft-
inn.
“Hann er búinn að fá minnið aftur,, en hver
tekur þennan vitlausa gamla djöful trúanleg-
ann?”
Hann stóð upp og fór að símanum. Tiser
heyrði hann kalla upp símanúmer önnu, sem
jók á óstyrk hans og hræðslu!
“Eruð það þér Anna? Það er Mark sem er
að tala. Eg er staddur á Heimilinu. Bradley
er hér, hann vill sjá yður í sambandi við
það sem þér komuð með frá Ashdown.”
Anna varð alveg hissa.
“Það sem eg kom með?”
“Þér vitið það, Anna. Hann segir að þér
hafið komið með litla öskjur fullar af cocaine
— já, cocaine, þér vitið hvað það er.”
Það var óþolinmæði og einlægni í röddinni,
sem sannfærði hana um að hann væri að segja
satt, og að Bradley væri þar, og xannsókn yrði
hafin, fanst henni trúlegt.
“Eg skal koma strax.”
“Takið þér leiguvagn,” sagði ’nann og lokaði
af símanum.
Tiser starði undrandi á hann.
“Því eruð þér að láta hana koma hingað?”
spurði hann með ákefð, en Mark ansaði ekki
spurningunni. Hann kveikti sér í vindling og
púaði reyknum út úr sér með ákefð.
“Munið^þér eftir vandræðunum sem lentum
• í fyrir fjórum eða fimm árum, út af mann-
inum, sem gerði hér uppreisnina á Heimilinu,
að náttu til?” spurði Mark. Tiser gaf merki
um. að hann myndi það.
“Hvað gerðum við við hann?” spurði Mark.
Tiser stundi við, eins og sársaukakend endur-
minning væri vakin upp í huga hans.
“Minn kæri Mark, þér vitið hvað við gerð-
um. Það voruð þér sem stunguð upp á því,
að mig minnir. Við settum hann í númer sex.
En við höfum ekki brúkað það síðan.”
Mark knikaði kolli.
“Við settum hann í númer sex, svo hann
gæti sagt eins mikið og hann vildi, og enginn
heyrði til hans, var það ekki ágætt ráð?” spurði
hann hörkulega.
“Það herbergi er tómt núna?”
“Já, Mark —- en þér gerið það ekki — þeir
leita þar fyrst aftir henni”.
“Því þá,” spurði Mark. “Ef Bradley fær
hraðskeytið í fyrramálið, sem segir að Anna
hafi farið burtu, þá skiftir hann sér ekki meira
um hana. Eg skal sjá um að ferðakistan hennar
sé tekin burt úr íbúð hennar, og allt sem
henni tilheyrir.”
Tiser engdist sundur og saman í stólnum,
eins og hann hefði óbærilegar kvalir.
“Gerið þér það ekki, kæri Mark, gerið það
ekki! Vesalings stúlkan —”. .
“Þér eruð ekki að hugsa um yðar vesling
sjálfan, eða eruð þér?” spurði Mark kulda-
lega. í
“Hafið þér hugsað um hverju, að síðustu
tuttugu og fjórir tímarnir í fangaklefa dauða-
dæmds manns muni vera — hvenær þér legg-
ist á bakið og hvenær þér farið á fætur —
hvað þér hugsið um þegar þér opnið augun?
Ef þeir taka vitnisburð Eli gamla gildan, þá
verðum við báðir hengdir. Þeir geta aðeins
hengt okkur einu sinni, þó við hefðum drepið
hvert mannsbarn í Lundúnaborg.”
“Þér ætlið þó ekki að drepa hana?” spurði
Tiser í ofsa geðshræringu.
“Eg lýð það ekki —”.
Mark tók með sinni þykku og sterku hendi
fyrir munn Tisers, og þrýsti honum niður í
stólinn.
“Sitjið þér bara kyr, eða eg skal taka ómakið
af Mr. Steen- Hvað óttist þér?”
Það leið gáð stund áður en Tiser gæti náð
sér, hann varð svo skelkaður af því sem Mark
hafði sagt. Það var barið að dyrum, Mark
opnaði hurðina, og sá Önnu standa við dyrnar.
“Hvernig komust þér inn?” spurði hann í
fremur höstum róm.
“Hurðin var opin,” svaraði hún.
Mark gekk snúðugt framhjá henni. Hús-
gæzlumaðurinn var farinn. Hann hafði búist
við að vera látinn fara úr vistinni, og hafði
farið með ýmsa verðmæta muni, sem ekki var
saknað í bráð. Mark lokaði vandlega úti hurð-
inni, og sneri svo til Önnu, sem var komin
inn í stofuna.
“Hvar er Bradley?” spurði hún.
“Hann fór út en hann kemur strax aftur.
Það hefir verið hann sem skildi hurðina eftir
opna, fáið yður sæti, Anna. Hvaðan stafar
þetta umtal, að þér hafið tekið með yður cocain
frá Ashdown til London?” Hún sat um stund
þegjandi, og starði á gólfið, þar til allt í einu
að hún leit upp.
“Já, eg tók með mér svolítið af cocaine til
London. Eg vildi vera viss um hvað það væri
sem þér létuð mig keyra út með. En, Mark,
þér hafið altaf logið að mér. — Það var sann-
leikur sem Bradley sagði mér um það.”
“Mr. Bradley hefir altaf rétt fyrir sér, er
ekki svo?” sagði hann í háði. “Því ekki, sjálfur
hjartaásinn meðal lögreglunnar! Þér hafið kom
ið mér í mjög hættulegar kringumstæður, og
þér verðið að hjálpa mér út úr því. Bradley
hefir fundið talsvert af því hér, og vill láta
yður segja til um hvað það var sem þér keyrð-
uð út með.”
Hún horfði undrandi á hann.
“Hvernig get eg gert það? Eg sá sjaldnast
pakkana sem eg fór með,” svaraði hún.
Hún veitti Tiser, sem sat í hnipri í stólnum
sem Mark henti honum í enga eftirtekt. Hann
var öskugrár í andliti, og var óaflátanlega að
flétta sínar beinaberu og löngu fingur hvern
yfir annan.
“Ef þér getið þekt þá pakka sem þér hafið
farið með, þá er yður frjálst að segja til þess
þeir eru fimtíu, eða þar um bil,” sagði Mark.
Hann opnaði hurðina og gaf henni merki um
að fylgja sér, og hún fylgdi honum hiklaust
upp stigann. Næst við stigann, þegar upp var
komið, var afar þung hurð, sem hann opnaði.
Það var myrkur í herberginu, en hann kveikti
ljós sem gaf daufa birtu, en nóg til þess að
■hún sá að þetta herbergi var afar ógeðslegt.
Þar voru engin húsgögn nema lélegt rúmstæði,
einn gamall stólgarmur, og brotin vatnskanna.
“Þarna er það,” hann benti henni bak við
hurðina, og hún fór án frekari hugsunar inn í
herbergið.
Hann spirnti jafnskjótt með fætinum í hurð-
ina, og hún féll í lás. Hún horfði eitt augna-
blik á hann, og gat ekki áttað sig á hvað.
hann hafði í huga, hljóp því næst að dyrunum
og ætlaði út, en hann tók hana í fang sér og
hélt henni.
“Það er til einskis fyrir yður að hljóða upp
eða kalla,” sagði hann.
“Þetta herbergi var sérstaklega svo tilbúið,
að hið kyrláta fólk sem hér býr á Hammer-
smith, væri ekki ónáðað með neinum hávaða.
Við höfum haft hér í þessu herbergi menn
sem hafa haft drykkjuæði. Það heyrist ekkert
héðan hvað hátt sem er haft.”
Hún sá nú að veggirnir voru lagðir að innan
með þykkum stoppuðum dúk, og að það var
enginn gluggi á herberginu, aðeins ofurlítill
strompur upp í gegnun^ loftið, hann sá að hún
hvítnaði í andliti, er hún gerði sér ljóst í hvaða
hættu að hún var stödd.
“Bradley og þessir vinir yðar verða að fljúga
ef þeir ætla að ná þessari dúfu,” sagði hann
ögrandi. “Anna þér hafið verið slæm stúlka.”
“Lofið mér að fara út, viljið þér gera svo
vel.”
“Þér verðið hér einn eða tvo daga, eða þar
til eg er kominn burt úr landinu. Ef þér gerið
mér nokkra frekari erviðleika, verið þér út
úr landinu, og út úr heiminum, löngu áður en
eg verð kominn til Sauthamton.”
Hann sagði þetta í viðfeldum róm, en hún
gerði sér ljósa grein þeirrar ægilegu hótunar
sem lá í orðum hans.
Anna var ekki hræðslugjörn, en nú greip
hana hræðsla. Hún vissi að Bradley var ekki
í húsinu, og hafði ekki komið þar, og sagan
sem Mark sagði henni um rannsóknina var blá-
ber lygasaga.
“Mark, þér eruð að reyna að gera yður skáld-
legan,” sagði hún, og reyndi að hafa vald á
málróm sínum.
“Þér vitið vel hversvegna að eg tók svolítið
af cocaininu og hafði með mér til London —
eg vildi ver viss um, hvort það væri saccharine
eða ekki, og það var eina ráðið fyrir mig að
komast að því.”
“Þér hafið þó ekki sent það til að láta rann-
saka það, vona eg?” spurði hann í ertni.
“Það var ekki nauðsynlegt. Eg þurfti ekki
annað en snerta það með tungunni til að vera
viss um að það var ekki saccharine, heldur
þetta hræðilega eitur. Ef eg hefði haft í huga
að koma yður í hendurnar á lögreglunni, því
skyldi eg þá ekki hafa farið með pakkann til
London? Því skyldi eg hafa eyðilagt svo gott
sönnunargagn gegn yður, með því að fleyja
því í tjörnina?”
Mark hugsaði sig um eitt augnablik, hann
var fljótur að hugsa.
“Þetta er rétt ályktað, mín kæra Anna, en
eg ætla að hafa yður hér, einn eða tvo daga,
í tilfelli ef nokkuð kemur fyrir. Eg skal sjá
um að þér fáið nóg að borða.”
“Því ekki að lofa mér að fara til Parísar?”
spurði hún, með ofurlitlum óstyrk í rómnum.
“Þá væri eg með öllu úr vegi, Mark. Þér
þyrftuð ekki að óttast að eg sæi Mr. Bradley.”
“Þér getið farði til París egtir tvo eða þrjá
ciaga,” svaraði Mark. “En á meðan verðið þér
hér — og þér getið verið þakklátar fyrir það
■ þegar þér farið að sofa í kvöld, að þér eruð
vissar um að vakna upp í fyrramálið.” Hann
opnaði hurðina og sneri bakinu að henni. Áður
en hann varði hafði hún gripið um handlegginn
á honum og snúið honum í kring. Þar eð hann
var ekki við þessu búinn, misti hann sem
snöggvast jafnvægið, og áður en hann gat
áttað sig, hafði hún opnað hurðina og hlaupið
út, en áður en hún komst að stiganum, náði
Mark henni, og hélt utan um hana með annari
hendi, en hinni fyrir andlit hennar.
“Hvað gengur á hér?”
Mark leit í kringum sig og sá, sér til mik-
illar undrunar, Sedemann gamla standa þar
rétt hjá sér. Hann var aðeins hálfklæddur, í
buxum og uppletaðri skyrtu; hið mikla hvíta
skegg hans flaxaðist til hliðar fyrir dragsúg frá
opnum glugga, sem gerði hann skringilega
afkáralegann ásýndum. Á hið hárlausa höfjjjð
hans skein eins og vel skygða málmkúlu, og
í hendinni hafði hann sinn svera og þunga
göngustaf, sem hann skildi aldrei við sig.
“Hvaða leikur er þetta, Mark?” endurtók
hann.
Mark leit heiftaraugum á hann, og reyndi
að draga önnu aftur inn í herbergið, sem hún
slapp út úr; en með skjótu viðbragði var
Sedemann kominn milli hans og dyranna.
“Sleppið þér þessari ungu stúlku strax, eða
eg stein rota yður.”
Mark hafði áður fengið að kenna á hinu
ægilega afli gamla mannsins svo hann slepti
Önnu. Hún stóð ráðalaus og hallaði sér upp
að veggnum, því það var næstum liðið yfir
hana.
“Ekki með hendina í vasann,” þrumaði Sede-
mann, og á sama augnabliki sá hann, að Mark
hafði skammbyssuna í hendinni.
“Burt úr vegi frá mér!” hvæsti Mark.
Kynlegu brosi brá fyrir á andliti gamla
mannsins.
“Þér hegðið yður eins og sumar þessar
hræðilegu hetjur, sem ráðast á varnarlaust
kvenfólk til að ræna það af fáeinum skilding-
um,” sagði Sedemann.
“Nei, minn kæri Mark, eg fer ekki úr
vegi, og þér skjótið ekki. Og hvers vegna?
Því þér vitið að skothvellurinn heyrðist út um
allt nágrennið. Fleyjið byssunni.” Hann talaði
rólega, hann rétti út hendina, og áður en Mark
vissi af fanst honum eins og hendin væri brot-
in af um úlnliðinn, og heyrði byssuna detta
á gólfið.
“Nú, Anna, ætlið þér að vera hér?” *
“Eg fer sagði Anna,” í lágum róm.
“Þér eruð ekki færar um að fara, eins og
þér eruð,” sagði Mark. Hann hafði náð jafn-
vægi sínu undra fljótt.
“Komið þér inn í herbergi Tisers og hvílið
yður. Eg lofa yður, að hafa engar meiri glett-
ur í frammi við yður.
Fylgið þér Sedemann ofan, eg býst við að
hann vilji fá sér í staupinu fyrir lítið.”
Hann sneri sér að Önnu og sagði:
“Mér þykir fjarskamikið fyrir þessu. Eg
hefði aldrei gert sl,kt, ef eg væri ekki viti
mínu fjær af ótta við það sem bíður mín. Eg
vildi ekki hafa gert yður mein — það get eg
svarið.”
Hún riðaði á fótunum þegar hún fór ofan
stigann. Jafnvel þó hún hefði viljað gat hún
ekki gengið út úr húsinu og út á strætið, nema
vekja eftirtekt, og það vildi hún síst gera. Hún
fylgdi Sedemann gamla inn í herbergi Tisers.
Hann sat í sömu skorðum eins og hann var
þegar hún fór upp með Mark, nábleikur í
andliti, og ennþá að vefja sína löngu og mögru
fingur, hvern yfir annan.
Sedemap var í góðu skapi, og gerði grín að
hvernig Tiser leit út.
“Það eru engin rúm eins þægileg eins og
rúmin hér á Heimilinu, Tiser, vinur minn.”
Hann sagði þetta meðan hann var að hella
whisky í stórt ölglas.
“Viljið þér ekki bragða á þessu jómfrú.”
Anna bara hristi höfuðið neitandi.
“Það var mikil hamingja að eg var hér —
já, mikil hamingja. Okkar göfugi Marcus var
að brjóta á móti sínu betra eðli — slæmt, mjög
slæmt.”
Hann hristi höfuðið þunglyndislega, eins og
hann vaknaði af vondum draumi, en Anna
veitti því eftirtekt, að hann hélt stöðugt sín-
um svera göngustaf í hendinnir-
Mark sá það, að hann gat ekki haft neitt
heimulegt samtal við hana, svo það sem hann
vildi segja, varð hann að segja svo Sedemann
heyrði.
“Getið þér fyrirgefið mér, Anna?”
Hún svaraði dræmt, og utan við sig.
“Eg held það.” Það var eins og hún hefði
mist alla orku og viljakraft, og gerði sér hvorki
grein fyrir þeirri hættu sem hún var stödd í,
né óttaðist þrælmennsku Marks.
“Eg held eg vilji fara heim.”
“Upp með yður,” sagði Sedemann glaðlega.
“Eg skal gæta yðar þangað til þér náið í
leigubíl,” það voru talsverð umsvið á gamla
manninum, hann hratt Tiser úr vegi frá sér,
hann vissi að Tiser langaði til að fylgja henni,
en hann trúði sjálfum sér best, og stóð berfætt-
ur á kaldri steinstéttinni, þar til hún var horfin
sjónum; þá fór hann inn til Marks.
“Eg hefi forðað yður frá mikilli hættu/kæri
Mark, sagði Sedemann gamli, mjög hróðugur.
“Þér haldið kannske að það sé ekki satt-
Bradley kemur hér klukkan ellefu.”
XXV. kafli.
Mark hlustaði á það sem Sedemann sagði
eins og ekkert væri um að vera. Það var
ómögulegt að sjá á andliti hans, minnstu merki
þess dauðlega haturs sem hann bjó yfir.
“Ætlar hann að klifra upp eftir regnvatns
pípunni til að heimsækja þig?”
Sedemann gamli brosti sjálfbirginslega að
þessari spurningu.
“Þegar eg set ákveðinn tíma, þá meina eg
það, eins og Romeo; hann stendur fyrir utan
gluggann, og eg tala við hann.”
Mark læsti hurðinni.
“Setjist niður, Sedemann,” sagði hann vin-
gjarnlega.
“Mér skyldi þykja gaman að vita hvaða
erindi hann hefir við þig. Hvað svosem getur
þú sagt Bradley?”
(Framhald)