Lögberg - 09.09.1943, Blaðsíða 6

6
LOGBERG, FIMTUDAGINN 9. SEPTEMBER 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eflir Edgar Wallace.
“Hver drap hann? Gerðuð þér það?”
Hann nærri því hentist upp úr stólnum.
“Eg,” skrækti hann upp. “Guð minn! Eg
mundi ekki láta mér til hugar koma að
leggja hendur á versta óvin minn! Eg veit
ekki hver drap hann. Það getur eins vel verið
að hann hafi orðið fyrir slysi.”
“Hvers vegna segið þér þá að Bradley hafi
drepið hann?” hún hélt áfram hlýfðarlaust.
“Var það Mark?”
Hann glápti á hana í ráðaleysi.
“Var það Mark?” endurtók hún.
“Mín kæra Miss Bradley — eg meina Miss
Anna, því spyrjið þér slíkrar spurningar?-
Það er heimskulegt, finst yður ekki? Eg skil
yður ekki — hreint ekki. Eg veit ekkert um
það.”
Alt í einu greip hann hræðileg hugsun.
“Þér eruð í samvinnu við Bradley — eg
er viss um það, Miss Anna. Slíkum ágætis
manni! Eg þekki engan mann sem eg dáist
eins mikið að.”
Hún greip fram í fyrir honunTT og sleit í
sundur þessa lofræðu.
“Eg er ekki að vinna fyrir neinn, ekki einu
sinni fyrir yður Mr. Tiser, þér verðið að láta
þessi fimm hundruð pund aftur í bankann —
eða þér brúkið það, ef til vill, til að bæta
úr báginda kjörum einhverra þeirra vesalinga,
sem þér og Mark hafið eyðilagt.”
Hún drakk teið úr bollanum, stóð upp án
þess að segja meir og fór. Þegar hún kom
ofan í búðina, keypti hún nokkra smámuni,
en mundi þá að hún hafði skilið eftir hand-
töskuna sína uppi, þar sem hún drakk teið.
Henni þótti ilt að þurfa að fara þangað aftur
og mæta Tiser, ef hann skyldi fara að bjóða
henni peningana aftur, til að segja sér fcver
væri útsö'lumaður Marks í Cardiff. Þegar hún
var komin hálfa leið að lyftunni, sá hún Tiser
fara út, og veitingastúlkan, sem bar henni
teið, kom á móti henni með handtöskuna
hennar. Hún hafði tvisvar, síðustu fimm dag-
ana, tínt eða gleymt handtöskunni sinni. í
annað skiftið hafði Bradley komið henni til
skila. Hún smeygði hendinni í hankan. og
gekk svo út. Mr. Tiser sá hana ganga í hægðum
sínum eftir strætinu. Hann gaf merki, til
manns, sem stóð á næsta götuhorni, sem hún
þekti ekki, en hafði veitt því eftirtekt að hann
hafði fylgt á eftir Tiser allan daginn. Hann
var afar ógeðslegur, og fremur illa búinn,
með háan togleðurkraga um hálsinn. Þegar
maðurinn kom til Tisers sagði hann.
“Þarna er stúlkan,” og benti á Önnu, “hafðu
gætur á henni.”
Það bíða margir leiguvagnar hér við rand-
steininn — segðu fyrsta bílstjóranum sem þú
nærð í —,” maðurinn kinkaði kolli, og h.élt
í humátt eftir Önnu, en Tiser beið þar til
hann var horfinn, þá tók hann leiguvagn og
hélt heim.
30. kafli.
önnu kom ekki til hugar að sér væri veitt
eftirför. Hún fór -i hægðum sínum, stansaði
af og til, til að horfa á ýmsan skraut varning
í búðar gluggunum.
1 einum búðarglugganum sá hún nokkuð sem
vakti sérstaka athygli hennar, það voru bún-
ingar, og ýmislegt, sem fólk brúkar í hita-
beltislöndunum. Meðan hún var að horfa á
þetta kom vel búinn maður, sem. bar á sér
hermansblæ, og slengdist á hana. Hann lyfti
hattinum og beiddi fonláts, og hélt svo áfram.
Anna gleymdi þessu atviki, sem snöggvast, en
þá —:
“Afsakið Miss,” var sagt í höstum og skip-
andi róm. Hún vissi strax að það var leyni-
lögreglumaður sem talaði til sín.
“Hafið þér séð þennan mann áður?'” og
benti á manninn með háa togleðurskragann,
sem stóð fáein skref frá henni. Hún leit á
manninn, og hristi höfuðið undrandi yfir þess-
ari spurningu.
“Nei, eg hef aldrei séð hann áður.”
“Hafið þér nokkurntíma boðið honum nokk-
uð til kaups?”
“Boðið honum nokkuð til kaups?” erdurtók
Anna undrandi.
“Auðvitað ekki! Eg hefi ekkert að selja.”
“Buðuð þér honum ekki tvo pakka af cocaine
úr handtöskunni yðar?”
“Hvaða fjarstæða,” sagði hún, með ofur-
lítilli óþolinmæði.
“Eg hefi ekkert slíkt í handtöskunni minni.
Henni varð litið niður á gangstéttina, og sá
að handtaskan hennar lá þar opin og tóm. Tií
allrar hamingju voru peningarnir hennar í
vel læstum litlum vasa í töskunni. Henni
flaug nú í hug maðurinn sem slengdist á
hana.
“Eg hefi verið rænd,” sagði hún. “Það var
maður sem lést óvart slengjast á mig, þar
sem eg stóð við búðarglugga.”
Hún sagði söguna um það, og iögreglu
maðurinn skildi að hún var að segja satt, en
hann sagði hógværlega við hana, að hún skvldi
ganga með sér til næstu lögreglustöðvar, á-
samt manninum sem hafði kært hana. Hann,
hefði fegin viljað þverfa sem fyrst burt, en
lögreglu maðurinn var við því búinn.
“Þú gengur á undan mér drengur minn,”
sagði hann, og maðurinn, þó hann langaði til,
þorði ekki að sýna óhlýðni.
Þegar Anna kom á lögreglustöðina, heyrði
hún hina furðulegu sögu. Maðurinn með hvíta
togleðurskragann, hafði kært hana fyrir að
hafa boðið sér til kaups tvo pakka af cocaine,
og svarið að hann hefði séð að hún hafði í
handtösku sinni, að minsta kosti tyift, eða
meyra af cocaine pökkum. Hann bar þessa
kæru fram við fyrsta leynilögreglumanninn,
sem hann mætti, sem var þess valdandi að
Anna var kölluð á lögreglustöðina.
Það var enginn hamingjudagur fyrir þennan
ræfil, sem bar þessa lýgi á Önnu, því á lög-
reglustöðinni var leynilögreglumaður sem var
sérstaklega kunnugur atfertli þessara skugga-
valda, og kannaðist strax við þennan kaupa, og
talaði til hans kunnuglega.
“Mér þykir mjög mikið fyrir, Miss Perry-
man,” sagði maðurinn sem hafði tekið hana
til fanga.
“En þessi maður hefir sjáanlega gabbað log-
regluna. Viljið þér gera svo vel og gefa okkur
lýsingu á manninum, sem slengdist a yður?”
Hún gaf nákvæma lýsingu af honum, og log-
reglumaðurinn brosti lítilsháttar.
“Eg þekki hann,” sagði hann ákveðið.
Þegar hún var að fara úr lögreglustöðinni,
ætlaði maðurinn sem hafði kært hana að
fylgja á eftir henni, en hann var gripinn með
sterkri hendi og haldið kyrrum.
“Þú verður nú hér,” sagði lögreglumaður-
inn, með íbyggilegu glotti.
“Fyrir hvað er eg tekinn til fanga,” krafðist
hann að vita, og fékk það svar, að hann yrði
í fyrramálið að gera grein fyrir lögreglurétt-
inum, í hvaða tilgangi að hann væri að slæp-
ast á hverju kvöldi, og allar nætur um göt-
urnar.
Lögreglumaðurinn sem hafði tekið önnu á
lögreglustöðina, fylgdi henni ofan strætið.
Hann sýndi henni alla kurteysi, og var hinn
vingjarnlegasti við hana, og á leiðinni sagði
hann henni að hann hefði verið samstarfs-
maður Bradleys, þá fanst henni, sér til óþæg-
inda, að hún væri ekki með öllu óþekt meðal
lögreglunnar.
“Eg get ekki skilið hvernig á því stendur að
þessi maður fór að kæra yður; hann hefur
blotið að vera alveg viss um að hér hefðuð
cocaine í handtöskunni yðar”.
“Það er aldeilis ómögulegt,” sagði hún.
“Ekki eins ómögulegt og þér haldið, Miss
Perryman. Eg gæti búist við að hann hefði
komið fáeinum cocaine pökkum í töskuna
yðar, til þess að geta kært yður. Skilduð þér
töskuna yðar eftir nokkurstaðar?”
Hún hugsaði sig um, og mundi þá eftir hvar
hún hafði skilið eftir töskuna.
“Já, eg skildi hana eftir í te veitingastof-
unni.”
“Var nokkur með yður?”
Hún hikaði við að svara.
“Enginn sem eg get grunað,” sagði hún.
Það, var Tiser sem var með henni, auð-
vitað. Það var eitthvað lymskulegt í fram-
komu þessa manns, og henni datt í hug að
hann væri að reyna að fiska upp úr henni,
hvort Bradley hefði verið með henni í te-
veitinga salnum.
Þegar hún kom heim, voru dyrnar að
íbúð Marks opnar, og auðsjáanlega hafði hann
verið að hafa gætur á því þegar hún kæmi.
“Komið þér inn, sem snöggvast, Anna.”
Það var fremur einlægni en skipun í mál-
róm hans.
“Þér þurfið ekkert að óttast, húsið er fullt
af þjónustufólki, mönnum og konum.”
Hún fór inn til hans, og hann lokaði hurð-
inni á eftir henni, og fylgdi henni inn í setu-
stofuna. Þegar hann hafði lokað dyrunum og
þau voru sest, spurði hann:
“Því tóku þeir yður fasta?”
Hún sagði honum alla söguna, eins og hún
var.
“Þér fóruð inn í teveitingasal, og -skilduð þar
eftir handtöskuna yðar? Hver var með yður?”
Átti hún að segja honum það? Henni fanst
það ekkert vera neitt til að koma upp tvö-
feldni Tisers.
“Mr. Tiser,” svaraði hún. “Eg gat ekki
ímyndað mér að hann mundi gera neitt svo
svívirðilegt.”
Mark kipraði saman varirnar, eins og hann
ætlaði að fara að blístra.
“Tiser, hann hefur með þessu ætlað að kom-
ast að mér baka til.”
“Ekki hugsa eg það,” byrjaði hún að segja.
“Auðvitað var það tilgangur hans”.
Hann kreisti samar. augun, og sagði eftir
stundar þögn:
“Það er skrítið ef eg verð hengdur í staðinn
fyrri Tiser.”
“Því skyldi hann vilja koma því til leiðar?”
“Því skyldi hann vilja”, hreytti Mark út úr
sér.
“Af því hann er rotta, og hann vissi að ef
þér yrðuð teknar fyrir lögregluréttinn, þá
kæmist eg í málið. Tiser er þessi stóri óþekti,
eg komst að því í dag, þegar þér voruð úti.
Reyndi hann að múta yður til að segja sér
hver væri umboðsmaður minn í Cardiff.”
Hún stundi við..
“Eg veit ekki hvað hann reyndi til að
kaupa. Eg er orðin svo veik af öllu þessu
djöfullega atferli — það er mér gleðitilhugsun
að komast sem fyrst burt héðan.”
“Eruð þér enn að hugsa um að fara til
París?” spurði Mark, og horfði ísmeygilega á
hana.
“Það held eg.”
“Ekki þó alveg vissar um það? Mun ekki
verða fremur óþægilegt fyrir yður að vera
hér í London? Nafn yðar hefur verið býsna
mikið nefnt meðal lögreglunnar, og það er
engin hjálp fyrir Bradley, þegar þér eruð giftar
honum”. '
Hún svaraði þessu engu.
“Hann gengur kannske úr lögregluliðinu?”
“Gera þeir það ekki flestir, fyr eða síðar?”
spurði hún kæi;uleysislega.
Hann hló kuldahlátur; hann var allt annað
en í góðu skapi.
“Það væri það skrítnasta af öllu — giftast
lögregluþjón, eg meina, þér hefðuð átt að gera
betur en það, Anna.”
“Eg hefði getað gifst eiturlyfjaprangara.”
svaraði hún storkandi.
“Varla,” svaraði hann, með mestu róleg-
heitum.
“Eg er giftur — eg veit ekki hvar hún er,
eða hvort eg get fengið skilnað frá henni.
Eg býst ekki við því. Eruð þér hissa?”
“Nei, ef verð ekki hissa nú orðið á neinu,
Mark — engu um yður.”
Hann klappaði henni léttilega á herðarnar,
en hún hrökk við undan hendi hans.
“Verið þér ekki svona heimskar, eg ætla
ekki að myrða yður. Ef eg skyldi kyrkja
nokkurn í nótt þá væri það — þér vitið hvern.
Þetta er alt sem eg hefi að segja, Anna.”
Hann opnaði hurðina fyrir henni, og þegar
hún var að ganga út, sagði hann.
“Vitið þér hvað Tiser er hræddur við?”
“Þig,” gat hún til.
Hann sagði ekkert, en ypti öxlum.
“Steen”.
Hann hló að þessu, og virtist hafa hina
mestu ánægju af því sem hann hafði í huga.
“Hann er hræddur um að hann verði hengd-
ur. Það er alveg þjáningalaus dauði — og
hræðilega vel viðeigandi. Mér væri sama
fyrir sjálfan mig.”
Hún leit snöggvast í augu hans, og virti
fyrir sér hið óútreiknanlega augnaráð hans.
"Hverja hafið þér drepið, Mark?”
Hún hélt að hún hefði séð hann eins og
kveinka sér. Það var engin efi á því að í
huga hans var einhver viðkvæmur blettur sem
fann til sársauka.
“Eg hefi drepið fjórar manneskjur,” svaraði
hann. “Eg sé ekki eftir að hafa drepið nema
einn af þessum fjórum. Svona, farið þór nú.”
Hann hálf ýtti henni út úr dyrunum, og þvert
a móti venju sinni fylgdi hann henni ekki út
að framdyrunum.
Þegar hún kom inn í herbergi sín, var sím-
inn að hringja, og hún heyrði málróm Bradleys
í símanum.
“Þeir tóku yður á lögreglustöðina, var það
ekki? Þér eruð nærri því að fá slæmt naín,
Anna. Mér þykir fjarska slæmt að bað skvidi
koma fyrir.”
“Ó, góði minn, það var ekkert —” byrjaði
hún að segja, og fann strax að hún roðnaði í
andliti.
“Segið, þetta aftur — nei, eg vil ekki biðja
yður þess. Passið að vera í sambandi við mig.
Eg þarf yðar með ef til vill á hverju augna-
bliki. Þér eruð ekki hrædd við Eli Joseí, eða
andana hans?”
“Þér vitið að eg er ekki hrædd við Eli
gamla, þér hafið spurt mig að því áður.”
Hún hikaði við eitt augnablik, og sagði svo.
“Eg fór þangað í gærkveldi, þér vitið það —
þér hafið ekki spurt mig til hvers.”
“Eg giskaði á það,” svaraði hann.
“Urðuð þér hræddar þegar ljósin voru slökt?”
Hún spurði hann ekki um hvernig að hann
vissi um að ljósin höfðu verið slökt. Það var
eins og honum væri kunnugt um alt sem
gerðist í Meyjastiganum. Það var nærri því
ótrúlegt hvernig smá atvik gátu valdið henni
órólegheitum. Skugginn sem lá á huga hennar
var að hún að öllum líkindum yrði að kæra
vasaþjófinn, sem stal fáeinum smápeningum
úr handtöskunni hennar, þetta varð henni
ljósara þegar lögreglumaður kom til hennar
seinni part dagsins, og sagði henni að hann
hefði verið tekinn til fanga, og að* í fórum
hans hefði fundist lítið gull vindlinga veski,
•sem hún ætti, og á því væri fangamark hennar.
En í þessu tilfelli, sem öðrum, var BradJey
ÍJjótur til að frelsa hana úr þessunr óþægind-
um. Lögreglumaðurinn hafði séð Bradley, og
hann hafði sagt honum að segja henni, að
það sem væri nauðsynlegt fyrir hana að
gera, væri bara að helga sér þá muni sem
var stolið úr töskunni hennar. Við höfum aðrar
sakir á móti honum.”
Þessi óþægindi voru brátt af staðin. Hun
þekti manninn strax og hún sá hann, og
sömuleiðis munina sem hann stal frá henni.
En hann virtist ekki skammast sín hið minsta,
og var hinn hróðugasti.
Mark hafði keypt nýjan bíl. Anna sá hann
með öðrum manni, sem var að reyna hann
og þegar hún fór fram hjá þeim, veifaði hann
til hennar. Hún varð strax hrædd um að hann
með því að veifa til sín, mundi vera að gefa
sér bendingu um að hann mundi koma til
hennar, en hún sá ek.ki meir af honum það
kvöld; en hann símaði henni, rétt áður en
hún fór að hátta.
“Eg held að Tiser sé búinn að fá sér nýtt
hús. Vitið þér nokkuð um hvar það muni
vera?”
“Er hann ekki á Heimilinu?” spurði hun
eins og í undanfærslu.
“Nei, hann er farinn burt af Heimilinu, með
alt sem honum tilheyrði. Refurinn hefir grafið
sig niður.”
“Hvers vegna þurfið þér að sjá hann?”
Hún heyrði hann hlægja.
“Erþ að óeðlilegt að mig langi til að vita
um gamlan og tryggan félaga?” spurði hann
í bitrum tón, og lokaði símanum áður en hun
gæti svarað honum.
31. kafli.
Atburðirnir voru sem hraðast að breytast og
dragast saman til einhverra úrslita. Anna haíði
einhverja óljósa ímyndun um, að hún væri
að berast með feikna hraða að einhverju —
hræðilegu marki. Hún hafði enga sérstaka
ástæðu fyrir þessari ímyndún sinni, því ekkert
óvanalegt hafði komið fyrir. Morguninn eftir
er hún sat við gluggan í setustofu sinni. sá
hún Mark ganga yfir strætið. Hann var prúð-
búinn, með háan hatt, og í fínum morgun-
frakka. Þessi búningur fór honum nvjög vel,
og sýndi sem best hans stóru og sterklegu
líkams byggingu. Það gat skeð að hann væri
að fara til að vera við giftingu, en hann var
í raun og veru að fara til að sjá yfirmanninn
á ferðaleyfisskrifstofunni. Mark treysti mjö<? á
það, þegar hann vildi koma einhverju, sem hon
um þótti mikils varða fram, að vera sem best
útlítandi.
Hún hefði átt að geta getið sér þess til, að
hann væri í einhverjum djörfum, eða ósvíín-
um erindagerðum, er hann bjó sig slikum
viðhafnarbúningi.
Síðari hluta þessa sama dags bar það fyrir,
1 hana, sem fyllti hug hennar hræðslu og við-
bjóði. Hún var stödd á Regent stræti, og sá,
an þess að gefa því neinn gaum, sóðalega
útlítandi tveggja manna bíl sem fór í hægðum
sínum inn á Oxford strxti. Bíllinn næstum
stansaði, þó ekkert virtist vera í vegi fyrir
honum, svo þessi hægi akstur virtist alls ekki
nauðsynlegur. Allt í einu heyrði hún skell,
og skerandi org, og sá mann hlaupa í áttina
til' bílsins, og lögreglumann á eftir honum-
Þegar maðurinn hljóp upp á pallborðið á
bílnum, sem þá var kominn á hraða ferð, sneri
hann sér við, og hún heyrði að skotið var úr
skammbyssu, tveimur skotum, hvoru á eftir
öðru. Hún sá að lögreglumaðurinn riðaði og
féll á hnéin. Á sama augnabliki var bíllinn
þotinn í burt og beygði fyrir næsta horn.
Hún var .fyrst til að koma til lögregíu-
mannsins, sem var lítið sem ekkert meiddur,
þó kúlurnar hefðu farið í gegnum hjálminn
hans, og rifið stykki úr honum. Áður en hún
komst út úr mannfjöldanum sem þyrptist í
kringum lögreglumainninn, sá hún annan bíl,
sem ók með feikna hraða í sömu átt sem
hinn fór.
Það var stærri bíll og margir menn í hon-
um, hann gaf merki með sérkennilegu hljóði,
svo öll umferð stöðvaðist. Báðir bílarnir. hurfu
fyrir næsta götuhorn. Hún heyrði einhvern
segja “svifhraða lögreglan”, og var að furða
sig yfir hvaðan þeri hefðu komið, svona a
svipstundu. Hún heyrði mann sem stóð rétt
hjá henni segja við félaga sinn, nokkuð sem
setti hroll um allar taugar hennar.
“Sáuð þér náungann- sem skaut á lcgreglu-
manninn? Hann var hvítur sem snjór í and-
litinu. Ef hann var ekki undir cocaine áhrif-
um, þá hef eg aldrei séð slíkan.”
Hún varð bókstaflega veik af viðbjóði er
hún heyrði þetta. Kannske hún hefði koiruð
þessu djöfullega eitri þangað, sem þessi half
brjólaði glæpaðmaður hafi fengið það. Ef log
reglumaðurinn hefði dáið, hefði hún talið sig
seka um það. Hún hraðaði sér heim, veik af
að hugsa um allt það, sem kynni að hafa leitt
af starfi hennar í þjónustu Marks. Þegar hún
kom inn á Cacendish stræti, sá hún fjölda
fólks í kringum eitthvað, hún forvitnaðist ekki
neitt um það, en hélt rakleitt til herbergja
sinna.
(Framhald)