Lögberg - 16.09.1943, Blaðsíða 6

6
L6GBERG, FIMTUDAGINJM 16. SEPTEMBER, 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eflir Edgar Wallace.
Frá glugganum í setustofu hennar var gott
útsýni yfir Cavendish stræti. Það var stór
grá bíll, liggjandi á hliðinni, og lítill bíll sem
hafði runnið inn í hann.
1 þeirri fjarlægð sem hún var, gat hún þó
séð að strætið í kringum bílana var blóði Jitað.
Ritchie kom upp til hennar, fullur af frétt-
um. “Þeir náðu tveimum af þeim—þeir voru
ekki slasaðir, það var þó farið með annan í
hospítalið . . . Ó, já, maðurinn sem var í litla
bílnum var drepinn. Hann rendi beint á stóra
bílinn, en þessir kauðar kæra sig ekki um nvað
þeir gera. Þeir sögðu að bílstjórin hefði verið
undir cocaine áhrifum.”
Hún vildi ekki heyra meira, og benti mann-
inum að fara, og lokaði dyrunum það fljótasta.
Þessi djöfullega eiturlyfja verzlun Marks virt-
ist engan endir hafa. Hún sá nú glögt að pessir
litlu pakkar sem hún var að tína upp frá flug-
vélum, og dreifa svo út til agenta Marks; þetta
sem hún gerði með svo mikilli ánægju og
glöðu geði, hvaða dæmalaus bjáni gat hún
verið, hún skildi það r.ú, að hún v^r notuð til
að villa lögreglunni sjónir og tefja fyrir þeim
á allan hátt; en hverjar voru svo afléiðingarnar
—hörmungar og dauði saklausra manna og
kvenna—innilokanir í fúlum fangaklefum, þar
sem menn biðu hinnar óhjákvæmilegu og hræð-
ilegu stundar.
Um kvöldið fékk hún gest—Mr. Sedemann,
betur búinn en vanalega, nú var hvíti topphatt-
unin hans snjóhvítur og hreinn. Engin vissi
neitt uppá víst hvenær Sedemann hafði byrjað
sinn smáglæpa feril. Hann hafði verið í nærri
því öllum fangelsum á Englandi, og komið sér
alstaðar vel við fangaverðina. Hann var
alveg ódrukkinn og hinn skrafhreifnasti.
Það einkennilegasta við Mr. Sedemann var það
að þegar hann var ódrukkinn lét hann miklu
meira yfir sér. Hann gat altaf verið að tala
um hina ímynduðu vini sína, sem væru í háum
stöðum, um útlenda greifa, og aðra herramenn,
til og frá á meginlandinu, og hversu velkomin
að hann hefði ávalt verið í þeirra félagsskap.
Það gat hafa verið eitthvað til í þessum sögum
því hann var vel mentaður maður, talaði sem
innfæddur, frönsku og þýzku, og var sæmilega
góður í spönsku og ítölsku, auk latínu og grísku.
Hann hafði sagt henni tvisvar að hann væri
útskrifaður af einum elsta og nafntogaðasta
liáskólanum á Englandi og það hefir lÍKlega
verið satt.
“Fáið yður sæti Mr. Sedemann. Eg held
eg hafi séðu yður í gær—”
"“Drukkin, býst eg við.” Sedemann hristi sitt
hélugráa höfuð, og sagði: “Vín er ekki það sem
það var á mínum yngri árum—eða kanske að
nöfnin séu dálítið breytt. Eg, til allrar óhaming
ju, vandist á að drekka með konungbornum
mönnum, við drykkjuborðin í Long Acre. Hvort
hann var konungborin eða ekki, er eg í miklum
efa um. Hann sagðist vera konungur í Abys-
siníu og var að biðja um peningalán fyrir tvö
frímerki á bréf sem hann sagðist vera að skrifa
forsætisráðherranum í því merkilega landi.
Hann var að minsta kosti svartur, en eg hefi
komist að því síðan, að hann selur leynilega
upplýsingamiða að veðreiðum, sem samsvarar
ekki vel þeirri lýsingu sem hann gaf af sér, og
hirðlífi sínu.”
Hann varp mæðilega öndinni.
“Eg kom hingað til að biðja yður, að beita
áhrifum yðar við okkar góða vin, Mr. Bradley,
sem er bæði lögreglumaður og þrúðmenni, að
hann falli frá þeirri vanhugsuðu fyrirætlun að
setja mig á Stofnun. Eg hefi forðast að vera
settur á neina slíka stofnun alla æfina—” hann
þagnaði sem snöggvast. — “að undantekinni
stofnunni í Tentonville — og eg er alveg viss
um að geðsmunalega er eg algjörlega óhæfur
til að vera á slíkum stofnunum. I fyrsta lagi,
er eg ekki gamall, nema ef þér kallið fjörutíu
og níu ár háan áldur.”
Hann horfði fast í andlit Önnu, en Anna var
hin alvarlegasta, og stökk ekki bros.
“í öðru lagi, eg ann óháðu frelsi, þar sem
eg get farið ferða minna óhindraður, og séð
hið nýja í verklegum og vísindalegum fram-
förum. í þriðja lagi, vinkona mín hefir boðið
að gefa mér gott kristilegt heimili, ef lögreglan
fæst til að samþykkja það — henni verður
slept út úr Hallaway fangelsinu í næstu viku.
í millitíðinni, kæra Miss Perryman — þér haf-
ið svo mikinn svip af Sedemanns ættinni, að
mér gæti komið til hugar að við værum skyld.
— Jæja, eins og eg var að segja, þrátt fyrir
ógæfu mína og þær áhyggjur og kvíða sem
mitt umflakkandi líf hefur haft í för með
sér, ef eg má svo að orði komast, þá er enn
þá mín sterkasta þrá, að taka þátt í kjörum
hinna undirokuðu og fótum troðnu og eg hefi
hugsað mér snjallt ráð til að bæta kjör rnargra,
ef eg get fengið nægilega mikið af peningum
til að byggja röð af smáhýsum, nálægt Esher,
það er fallegur staður. Eg hef, eða er búinn
að fá loforð fyrir þrjátíu þúsund og sjö hundr-
uð pundum sterling, og gó^ðir vinir og velunn-
arar þessa fyrirtækis, leggja allt sem þeir
geta til þessa.” Hann sagði þetta mjög alvar-
lega. Anna opnaði handtöskuna sína, og tók
upp úr henni fimm dollara bankaseðil og rétti
honum.
“Þakka yður, fyrir,” sagði Mr. Sedemann.
“Yður verður send kvittun frá féhirðinum þeg-
ar þar að kemur. Mér þykir fyrir að segja
yður, að lögreglan hefur ekki mikla trú á
þessu fyrirtæki. Eg hefi farið þrisvar til. Meyja
stigans, sem hefur kostað mig talsverða pen-
inga, bæði í fargjaldi og hressingu, en þar
til nú hefur þessi kostnaður ekki verið tekinn
til greina.”
“Farið þér oft til Meyjastigans?”
Hann kinkaði kolli.
“Hafið þér mætt Mrs. Shiffan? Hún lítur
eftir öllu þar — lauslætis budda, hún er
gift manni, sem síst hefur meiri siðferðilega
eiginleika en hún sjálf —.” Sedeman leit út
um gluggann, brosti, og kjamsaði með munn-
inum.
“Er það virkilega, Mr. Sedemann?”
“Eg dáist að fegurðinni út af fyrir . sig.” -
flýtti gamli maðurinn sér að segja, “eins og
maður dáist að málverki eftir Leonard da
Vinci, eða lítilli standmynd af Benvenuto, eða
ítölsku sólarlagi.” Og svo alt í einu.
“Eg hefi orðsendingu til yðar.” Hann stakk
hendinni í vasa innan á yfirhöfninni sinni,
og tók upp stórt bréf og rétti hénr.i. Hún
þekti skriftina, og sá að bréfið var frá Bradley.
Það var aðeins fáein orð, á þessa leið.
“Eg bið yður að fara ekki út úr húsinu í
dag, hversu knýjandi ástæða sem virðist til
þess. Prófið sannleiksgildi allrd upplýsinga sem
yður berast, með því, að kalla upp síma númer
49.”
“Frá sameiginlegum vini okkar,” sagði Mr.
Sedemann ánægjulega. Þegar hann var að
fara út, sneri hann sér alt í einu að Önnu
og sagði.
“Eg vil biðja yður að minnast ekki á þessi
litlu heimili mín við Bradley — eg býst ekki
við að hann hafi mikla samhygð með því íyrir-
tæki, og þar sem viðleitni mín hefir verið svo
hörmulega misskilin undanfarið, er alls ekki
óhugsandi að hann álíti þessa góðgjörnu við-
leitni mína, alt annars eðlis.”
Anna hló að þessari romsu, þrátt fyrir þann
kvíða sem orðsending Bradleys vakti hjá
henni.
“Þér meinið, það sem eg gaf yður,” sagði
hún.
“Já”, svaraði hann.
Hún varð þess brátt vör að það var ekki
ófyrirsynju að Bradley varaði hana við hætt-
unni sem yfir henni vofði.
Um klukkan sjö um kvöldið, þegar hún var
tið borða kvöldverð, kom sendi drengur inn til
hennar með bréf, sem var skrifað á sendi-
bréfa pappír, sem prentað var á “Scotland
Yard”, hún var beðin að koma strax í bílnum,
sem biði fyrir framan húsið. Hún fór inn í
svefnherbergið sitt, til að skifta um búning,
þegar hún mundi eftir bréfinu sem Bradley
skrifaði henni, og kallaði upp síma r.úmerið
sem hann vísaði henni til. Henni var svarað:
“Nei, við höfum ekki sent eftir neinum. Þér
skuluð láta sem þér ætlið að fara, við skulum
vera komnir innan þriggja mínútna.”
Þegar hún leit út um gluggann, sá hún
lokaðan bíl renná upp að randsteininum fyrir
framan húsið. Hún fór til sendimannsins og
sagði hönum að skila til bílstjórans, að hún
yrði búin að koma, eftir fáeinar mínútur.
Hún sá brátt að hver sem í bílnum var
ætlaði ekki að eiga neitt á hættu, því þegar
hún leit aftur út um gluggann til að gæta að
hvort lögreglubíllinn væri kominn, sá hún
þennan bíl, sem beið hennar hraða sér í burtu.
í sömu svifum kom lögreglubíllinn. í honum
var Bradley sjálfur, með nokkra lögreglu-
menn með sér.
“Því í ósköpunum er þeim svo umhugað að
ná mér? Eg mundi verða þeim til meiri travala
en gagns.”
“Þér gætuð orðið þeim til mikils liðs,” sagði
Bradley.
“Mark mundi hvort sem er ekki vita neitt
um það, hvað skeði — það var útreikningur
Tisers. Hann er eins illgjarn eins og afbrýðis-
söm kona. Eg sendi yður konu til að vera hjá
yður í nótt — hafið þér nokkuð á móti því?
Hún er meðlimur í kvennlögreglunni, og mjög
ábyggileg. Eg vil ógjarna setja lögregluvörð
hér, en þetta er það minst áberandi sem eg
get hugsað mér.”
Sannast að segja, varð Anna hjartanlega
fegin, þegar hin beinabera og fremur Iirikalega
kona kom inn til hennar til að vera hjá henni
um nóttina, þó henni yrði ekki svefnsamt, því
hún vaknaði hvað eftir annað við hinar hræði-
legu hrotur í lögreglukonunni.
Það kom ekkert fyrir um nóttina. Ekkert
síma kall, hvorki frá Mark né Tiser.
Tiser var heima hjá sér þetta kvöld og
hugsaði ekki um neitt nema hvernig hann
gæti sem best komið ár sinni fyrir borð.
Húsið sem hann nú bjó í var fremur lítið, á
afskektum stað skamt frá Bayswater vegin-
um. Hann bjó þar einn, hafði bara tvo bjóna
á daginn, sem fóru burt klukkan sex á kvöld-
in. Hann bjó sér til kvöldverð sjálíur, eftir
að þjónustumennirnir voru farnir; í þetta sinn
var hann að steikja handa sér reykt svíns-
flesk og egg, þegar dyrabjallan í eldhúsinu
hringdi. Hann opnaði hurðina og leit út. Hann
sá við dyrnar þann menn sem hann allra
manna síst vildi sjá.
“Komið þér inn kæri Mark,” sagði hann,
vandræðalega.
“Eg ætlaði að skrifa yður i kvöld, og biðja
yður að koma og sjá nýja húsið mitt.”
“Eg hef þá með því að koma, sparað vður
að kaupa frímerki,” svaraði Mark.
“Eru fleiri en þéf hér?”
Sviksamlegt glott lék um varir Tisers.
“Bara tveir menn og þjónustu stúlka.”
Hann kallaði upp á loft og sagði: “Eg vil
ekki láta ónáða mig fyrir stund. Mr. Mark
Mc Gill er hér.”
Þegar hann þóttist vera búinn að gera þessu
fólki aðvart um að ónáða sig ekki, sá hann að
Mark var brosandi.
“Þetta er bæði óþarft og illa hugsað, finst
yður ekki?” sagði Mark.
“Jafnvel þó eg hefði ekki séð þegar þjónar
yðar fóru, hefði eg samt sem áður verið viss
um að þér væruð einn í húsinu. Þér þurfið
ekki að vera hræddur, eg ætla ekki að gera
yður neitt illt í kvöld.”
Þeir fóru inn í litla stofu, lestrastofu Tisers,
og áttu þar langt samtal, sem var ekki eins
ijlt og Tiser bjóst við,
Hann var vanyr að Mark skammaði sig, og
tók því með dýrslegri undirgefni; en hann
bjóst við einhverju miklu verra, en Mark,
sem vissi vel hvað hann hugsaði, sá í andliti
hans bregða fyrir vonarglampa, sem skýringu
þess að Tiser hefði búist við miklu verra.
“Þér eruð heppinn Tiser,” sagði Mark, í nýst-
andi köldum róm, sem oft var merki þess að
hann væri að komast í ofsalega geðshrærmgu.
“Ef eg hefði vitað um það fyr, og ekki lægi
eins mikið á hefði eg látið það bíða um stund
að heimsækja yður, þar til eg hefði séð mér
fært að komast hingað, án þess að hafa lög-
regluspæjara á hælunum á mér.”
“Voru þeir á eftir yður?”
Mark kinkaði kolli.
“Þér megið vera vissir um það Mr. Tiser,
að ef eg verð engdur, þá verðið þér hengdir
líka. Þér eruð svo flæktur í öllum okkar sam-
eiginlegu málum, að þér getið enga vörn haft
gegn lögreglunni. Bradley vill sjá yður dingla
í gálganum, engu síður en mig, og ef það
kemur fyrir, þá bið eg um, að við verðum
ekki báðir hengdir sama daginn. Eg mótmæli
því að síðustu augnablik æfi minnar verði gerð
óbærilegri með því, að hafa nálægt sér aðra
eins skrækjandi rottu eins og yður.”
Hann sagði alt í einu:
“Við förum á morgun til að sjá Eli gamla
Josef, til að jafna sakirnar við hann.”
“Hvar er hann?”
“Hann er kominn aftur í Meyjastigann. Hann
er búinn að vera þar nokkra daga.”
Hann tók úr vasa sínum, samanböglað ó-
hreint blað og lagði á borðið fyrir framan sig.
Á blaðinu var illa skrifuð orðsending.
“Komið á morgun í Meyjastigann, klukkan
ellefu. Eg hefi nokkuð sem eg vil sýna yður,
kæri Mark. — Eli”.
“Þér skuluð koma heim til mín í fyrramálið,”
sagði Mark, og braut saman blaðið.
“Við skulum fara saman til að sjá Eli gamla.”
“Eg vil ekki, eg vil ekki fara!” skrækti
Tiser.
• “Eg vil ekki fara þangað aftur Mark! Þetta
er slagsmunabragð sem Bradley hefir fundið
upp til að koma okkur þangað.”
“Slagsmunabragð Bradleys!” Endurtók Mark
með fyrirlitningu.
“Haldið þér að eg þekki ekki öll hans slags-
munabrögð, og það afturábak? Þér verðið að
koma, og það þó eg verði að draga yður þang-
að. Hvað hafið þér að óttast? Þér látið yður
þó ekki detta í hug, að nokkur kviðdómur muni
taka til greina vitnisburð þessa gamla hálf-
bjána? Getið þér ekki ímyndað yður að við
værum ekki látnir ganga lausir núna, ef
vitnisburður Eli Josefs væri tekinn gildur?
Hann hefir sagt þeim allt sem hann veit; en
Bradley er nógu hygginn til að taka okkur
ekki fyrir rétt, og þurfa að byggja kæruna á
sögusögn Elis. Þér þurfið ekkert að óttast —
þess þarf eg ekki heldur.”
Hann sá svipbrigði sem snöggvast á andliti
Tisers, og hló.
“Það væri skrambans mikið snjallræði,
Tiser. Hversu oft hefur yður komið það til
hugar? Þér haldið að Bradley mundi taka
vitnisburð yðar góðan? Þér eruð bjáni' Hann
gat verið búinn að láta yður meðganga, hve-
nær sem hann hefði viljað, en þér eruð of-
mikið flæktur í afdrifum Ronnie Perrymans,
þér voruð til aðstoðar —”.
“Eg reyndi að bjarga honum — þér vitið,
að eg reyndi að bjarga honum, Mark!” stamaði
Tiser út úr sér.
“Eg beiddi yður að skjóta ekki, munið þér
það ekki Mark? Þér hafið æfinlega verið sann
gjarn við mig, Mark — þér viljið þó ekki láta
þá hengja mig fyrir það sem þér gerðuð? Að
hvaða gagni væri yður það? Eg revndi að
bjarga Ronnie. Eg sagði yður —.”
“Þér sögðuð ekki neitt,” hreytti Mark út úr
sér, “nema að það mundi vera það besta fyrir
okkur að koma honum sem fyrst úr vegi. Hann
sá þig aldrei, svo að hann ekki hræddist að
þér og móðgaði þig, og þér hötuðuð hann. Eg
hataði hann aldrei. Það var 'óhjákvæmileg
nauðsyn að honum yrði rutt úr vegi, og með
sjálfum mér þótti mér mikið fyrir því að
hann yrði að fara. En þér fögnuðuð yfir því.
Það voruð þér sem slóuð á handlegginn á
honum þegar eg skaut hann.”
Tiser sat í hnipri í stólnum, og fléttaði
saman sína löngu fingur í ráðleysis ákafa, og
andlitið afmyndaðist, svo það mátti varla mann
leg ásjóna kallast. Hann var stirnaður upp af
hræðslu. Hann var fljótur að skijla hvað Mark
meinti með því, að þeir skyldu ekk; verða
hengdir samtímis, og það jók svo á hræðsluna
að hann næstum misti vitið.
“Eg skal segja yður, Mr. Tiser. Þér komist
ekki burt héðan. Eg sagði yður að maður
hefði fylgt á eftir mér — og annar er á verði
hér í kringum húsið. Þeir eru engir asnar þess-
ir lögreglumenn. Þeir vita upp á hár hvað
þér hafið verið að hafast að, og hversu lengi
að þér hafið verið hér. Þeir vita vel hvar
þeir eiga að finna yður, þegar þeir þurfa yðar
með.”
Hann tók fína hanska upp úr vasa sínum,
smeygði öðrum á hendi sér, og hnepti honum
með mestu aðgætni.
“Klukkan tíu í fyrramálið komið þér heim
til mín,”. sagði hann í skipandi róm.
“Þér hafið ekki nema eina einustu afsök-
un fyrir því að koma ekki, og það er: ef þér
verðið dauðir; en ef þér reynið að snúa á mig
á nokkurn hátt, þá vitið þér hvað yðar bíður.”
Að svo mæltu gakk Mark hægt og róJega
út, en Tiser sat samanhnipraður í stólnum, nær
dauða en lífi, af ótta og skelfingu. Hann sat
þannig alla nóttina, til að hugsa upp ráð til
að komast burt, en öll jafn ómöguleg.
32. kafli.
Meyjastiginn var nú orðinn nýtt almennings
umræðuefni. Gamli Eli Josef var kominn þang-
að aftur. Mrs. Shiffan hafði séð hann nokkr-
um sinnum seinni part nætur — hrörlegann,
boginn — slagandi úr einu herbergi í annað,
nóldrandi eitthvað við sig sjálfan, og ósýni-
legu litlu börnin sín. Hún hafði yrt á hann
en-hann svaraði henni ekki. Maðurinn hennar
hafði gert frekari tilraunir til að kynnast hon-
um. Hann hafði mætt Eli gamla eina nótt í
stiganum, og reynt að hefja samtal við hann,
en árangurslaust, Eli gamli þyrlaðist framhjá
honum, meir eins og dragsúgur, en lifandi
maður. Hann heyrði eitthvað hljóð, líkt hænu-
klaki, sem Mr. Shiffan sagði að hefði næstum
frosið blóðið í æðum sínum.
Mr. Sedimann var tíður, en óvelkominn gest-
ur í Meyjastiganum. Hann kom þegar minst
varði, gekk drembilega um húsið en spurði
engann um leyfi. Um það leiti átti hann
heima í þorpinu meðfram læknum; bjó hjá
ungri og laglegri ekkju. Hann eyddi mestum
tíma í drykkju stofunni í næsta hóteli, þar
sem hann naut hinnar mestu virðnigar, ekki
einungis fyrir hversu fróður hann var, heldur
og fyrir hversu oft hann hafði verið dæmdur
fyrir ýms lagabrot, og smá glæpi. Svo var
og önnur ástæða fyrir þeirri lotningu sem
honum var sýnd þar, þrátt fyrir aldur hans
— hann hlaut að vera nær áttatíu en sjötíu ■—
var hann ennþá afburða sterkur. Með annari
hendi hafði hann hent Cosh Martin út í gegn-
um vyngja hurðina, sem voru fyrir drykkju-
stofunni. Hann var eins dularfullur eins og
nókkur maður hafði nokkurn tíma verið, drap
mjög óákveðið á vináttu sína við Eli, en neit-
aði algjörlega að gefa neinar upplýsingar um
hann eða hvar hann væri. Hann sagðist vera
eini maðurinn sem hefði séð hann og talað
við hann.
Hann var álitinn að vita meira en nokkur
annar hvað hefði gerst í Meyjastiganum. Eitt
kvöld, er hann var á rangli út á stræti, óvana-
lega mikið drukkinn, tók lögreglan þann og
fylgdi honum heim til sín. Hann skammaði
lögregluna eins og hund fyrir að vera að
skifta sér af slíkum manni sem hann var, en
lögreglumaðurinn lét það gott heita og setti
enga kæru á móti honum. Þetta þótti félögum
hans í drykkjukránni, honum hinn mesti vegs-
auki.
(Framhald)