Lögberg - 16.09.1943, Blaðsíða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 18. SEPTEMBER, 1943.
7
Á mynd þessari sézt snörp árás brezkra sprengjuflugvéla á skipakvíar í
Rotterdam á Hollandi. , ^
Kveðju minning
Mrs. Guðrún Björnson að Vindheimum við Riverion, Man.
Dáin 7. ágúsi 1943.
Fluii við jarðarför hennar.
Kveður Guðrún
kæra Vindheima.
Skarð er nú
hvar skjöldur hlífði,
árin mörgu
sem eru að baki
horfin sjónum
huldar leiðir.
Margs að minnast
mega vinir,
heimili þá
hennar líta,
þar sem rausn
var rík í eðli,
stjórnsöm lund
þar stýrði verki.
Börnin minnast
mætrar móður,
sitt þar traust
þau óskift áttu.
Það sem trygð
og trúskap festi
tengda móður
muna sína.
Systkin hennar
sárt hér sakna.
Ei hér systir
inn nú leiðir.
Sæti er autt,
er á það minnir
breyting þá
sem nú er orðin.
Lækning fengin- Liðin þjáning er,
leiðin vonar hafin böli frá
þangað sem að engin eymdir sér;
alsælunnar veldi birtist þá.
Alt er breytt, — þá ekkert jarðneskt sjáum
alt fullkomið litið þá vér fáum.
Umbverfið, hvar æfileið þíri' var,
atorkunnar markað tímans skeið.
Samleið þakkar, sorg og gleði þar
sinna daga stundar förnu leið.
Verkin miklu vitni henni bera,
viðfangsefnin, kona sönn að vera.
öldruð móðir, er nú starir hljóð, —
ætíð reynist bitur sorgar stund.
Ferðabúin foldar reikar slóð, ^
fjör að þrjóta, svíður hjartans und.
En það huggar, aftur mun hún finna
elsku dóttir- meðal kærra sinna.
Himins fagra helga vonarland,
heimur nýr, þar sælt er bústað fá;
þar er friðar fullkomnasta band,
framtíð, eilífð reynist mönnum þá.
Eiginmanni og öllum þínum meður
í þeim fögnuð’ sérhver stund þig gleður.
B. J. Hornfjörð.
Ólafur Andrésson
Fæddur 23. sept. 1856 að Gils-
bakka í Skagafirði, dáinn 8. júlí
1943. Foreldrar Andrés Guð-
mundsson og Ingibjörg Eyjólfs-
dóttir. Stundaði Ólafur sjó-
mensku og gekk að algengum
vinnubrögðum öðrum. Fluttist til
Canada 1888; var um þrjú ár
í Nýja íslandi; fluttist þaðan
til Lögbergsbygðar í Sask., og
settist þar á heimilisréttarland
sitt, og bjó þar blómabúi, þar til
hann brá búi, en hélt til á þeim
stöðvum til endadægurs.
Árið 1881 giftist hann Guð-
rúnu Þorleifsdóttur frá Reykjum
á Reykjaströnd í Skagaíjarðar-
sýslu þann 20. júní. Guðrún
lézt þann 5. ágúst 1933.
Börn þeirra hjóna eru: Þor-
leifur, bóndi við Calder, Sask.,
Sigríður gift Jóni Þorleifssyni,
til heimilis í Flin Flon. Andrés,
til heimilis í Winniþeg. Guð-
rún gift Thom. Smith við Salt
Coats, Sask. Pétur póstafgreiðslu
maður í McNut, Sask., og Ingi-
björg, uppkomin, látin fyrir
nokkrum árum.
Öll eru börnin mannvænleg.
Ekki er mér kunnugt um náin
skyldmenni Ólafs önnur, nema
um eina systur, Ingibjörgu. sem
var vestur við haf; dáin fyrir
nokkru.
Ólafur var maður yfirlætis-
laus; taldi sig lítt til bókmenta
borinn. Hann taldi sér aldrei til
ágætis, að hann var atorkumað-
ur við alla vinnu og ráðdeild-
arsamur; fór sérlega vel með
skepnur sínar, stóð með mynd-
arskap fyrir heimili sínu, og
ástundaði að ala önn fyrir börn-
um sínum andlega og líkamlega;
naut þar aðstoðar sinnar ágætu
konu, sem var honum í öllu sam-
hent. Gestrisnin “sat á gullstóli”
á því heimili; átti margur þar
leið um.
Aldrei heyrðist Ólafur halla á
nokkurn mann eða málefni, en
bar fyrir brjósti hag allra, sem
áttu við örðug kjör að búa.
Han langaði til að öllum gæti
liðið vel; vildi koma vel fram
í öllum málum; var sérstaklega
ant um hin andlegu mal.
Hann var einn af stofnendum
Lögbergssafnaðar, og studdi mál-
efni hans af öllu megni; bar
hlýleika til fólks og kirkju.
Gott var að hafa Ólaf þátt-
takandi við messugjörð; hugur
hans var allur með því, sem
fram var borið; enda söngmað-
ur góður og lagviss; sótti hann
kirkju reglulega þegar hann gat
mögulega komið því við.
Þeir eru kallaðir gáfumenn,
sem skara fram úr í ýmsu bók-
legu, þótt þá skorti þekkingu á
mörgum nytsemismálum mann-
félagsins; séu á þeim svæðum
“barn í lögum.”
Því má þá ekki alveg eins
telja þá gáfumenn, sem hafa
hyggindi og þrautseigju til að
bera og brjótast í gegn um
brimgarð frumbýlis og þúsund
örðugleika; það kostar líka mik-
ið vit og hyggindi.
Ólafur bar gæfu til þess að
greind til, að ná lendingu á
þennan hátt. Hann vildi standa
á eigin fótum, og vera engum
skuldbundinn; hafði góða þekk-
ingu þeirra mála, sem lutu að
verkahring hans; var varfær-
inn í tali og vel hagmæltur, og
hafði ánægju af ljóðum og lestri
góðra bóka.
Ekki fer hjá því, að þeir sem
kyntust Ólafi muni finna sig
fátækari við burtför hans.
Nú hvíla hinar jarðnesku leif-
ar Ólafs við staðinn, sem hon-
um var kærastur allra staða hér-
lendis, og andlegt heimili hans.
“Nú þegar Guðs vilji var,
við lokið æfistarf,
öndin frá nauðum útlegðar,
aftur til Drottins hvarf.
Svo geymir herrans hönd
húsið, sem dauðlegt var
Hve mun þá honum önd hámæt
sem bygði þar.”
s. s. c.
Dánarfregn
Þann 7. ágúst andaðist á Al-
menna sjúkrahúsinu í Winni-
peg, Mrs. Guðný MacMillan, til
heimilis að 169 Inkster Blvd.
Bar dauða hennar að stuttu
eftir barnsburð.
Hún var fædd 10. febr. 1906,
í Grunnavatnsbygð. Foreldrar
hennar voru hjónin Daniel Dan-
ielsson, þingeyingur að ætt, og
Guðrún kona hans. Systkini
hennar á dífi eru: Ólöf, kona
Gísla kaupmanns Sigpmndsson-
ar að Hnausum í Breiðuvík,
Jónína Þuríður, kona Jóhanesar
Bergmann Thordarsonar, bónda
í Nýhaga í Hnausabygð, og
Jóhann, búsettur í Winnipeg,
kvæntur Ástu Magnússon frá
Eyjólfsstöðum í Hnausabygð.
Guðrún ólst upp með foreldr-
um sínum, ung að aldri giftist
hún Friðjóni Victor, syni Krist-
jóns kaupmanns Finnssonar, en
misti hann 3. júní 1938.
Árið 1941 giftist hún Frederich
W. MacMillan, Winnipeg, þau
eignuðust dreng og stúlku, bæði
í fyrsta bernsku.
Guðrún var fögur kona á-
sýndum hugrökk og bjartsýn í
baráttu við veila eigin heilsu,
og fyrri manns síns. Er hennar
sárt saknað af eftirskildum eig-
inmanni, systkinum, frændaliði
og fjölmennum vinahópi. Er sár
harmur kveðinn að ungum
eiginmanni við fráfall henn-
ar. Útförin fór fram frá út-
fararstofu Mordue Bros, í
Winnipeg, þann 10. ágúst, að
mörgu fólki viðsrtöddu.
Kveðjuorð flutti sá er þetta
ritar. Jarðsett var í Elmwood
grafreit.
S. Ólafsson.
(Aðstandendur eru beðnir af-
sökunar á því, hve lengi hefir
dregist að birta þessa dánar-
fregn, er hafði áður verið rit-
uð, en glatast.) S. Ó.
R. B. Emerson is Elect-
ed President of Line
Elevators
R. R. Emerson, prominent Win-
nipeg grain man, was elected
president of The North-West
Line Elevators Association, at
the thirty-ninth annual general
meeting held in the Grain
Exchange Building, Winnipeg,
Tuesday. C. C. Head and S. D.
MacEachern were elected vice-
presidents. Directors elected
were C. E. Austen, General
Manager, McCabe Bros. Grain
Co. Ltd.; G. F. Copeland, Ass-
istant Manager, Reliance Grain
Co. Ltd.; W. J. Dower, Secretary
Treasurer, Parrish & Heimbeck-
er Ltd.; R. R. Emerson, Vice-
President and General Manager,
National Grain Co. Ltd.; J. M.
Gilchrist, Vice-President, Searle
Grain Company Ltd.; W. A.
Hastings, Manager, Lake of the
Wood Milling Cö. Ltd.; C. E.
Hayles, President, Canadian
Consolidated Grain Co. Ltd.; C.
C. Head, General Manager, N.
M. Paterson & Co. Ltd.; S. D.
MacEachern, Winnipeg Manag-
er, The Alberta Pacific Grain
Co. Ltd.; Wm. McG. Rait,
President,,, Pioneer Gra’n Co.
Ltd.; A. C. Reid, President,
Western Grain Co. Ltd.; V. W.
Tryon, Manager, Federal Grain
Limited
Officers ap-
p o i n t e d for
the e n s u i n g
year at a sub-
sequent meet-
ing of direct-
tors were: J.
G. Fraser, sec-
retary - man-
ager; J a m e s
Seaton, assist-
ant secretary; Dr. K. W. Neatby,
director of the agricultural
department; Cecil Lamont, ex-
ecutive vice-president.
The North-West Line Eleva-
tors Association is comprised of
the owners and operators of
3,400 country grain elevators
located throughout the prairie
provinces and terminal elevators
at the Head of the Great Lakes
and on the Pacific Coast with
a total storage capacity of
approximately 274,000,000 bus-
hels. The Association was organ
ized in 1899 “for the purpose
of formulating rules to govern
transactions between its memb-
ers in the handling and shipp-
ing of grain, with the object of
reducing expenses of handling
the crop of the country to a
minimum.” Since the formation
of the Association charges for
handling grain have been reduc-
ed to a point where Canada is
recognized as having the most
efficient and economical grain
handling system in the world.
The Association has extended
its activities to act as a service
R. R. EMERSON
organization for prairie farm-
ers and öperates its own argi-
cultural department for the
benefit of the farming commun-
ity.
Gaman og alvara
- Hér á eftir birtist saga um sér-
kennilega flugferö og nýstárlegan
flugfarþega.' Er sagan a8 mestu tek-
in úr “Hlin” 22. árg. 1941.
Nálægt miðri öldinni, sem leiö, bjó
á KollabúSum í I'orskafirbi bóndi sá,
sem Sumarliði hét. — Dag einn um
vor gekk hann fram í KollabúSadal,
til aS gæta aS kindum. Sér hann þá
í laut eitthvað missmíSi, heldur þaS
sé dauS kind, en er nær kemur sýnist
honum þaS vera nokkuS annaS, geng-
ur því þangaS og hyggur aS. harna
lá þá dauSur örn og köttur á baki
hans. — SumarliSi tekur á kettinum
og talar viS hann. Sézt þá lífsmark
meS kisu. SumarliSi ætlar þá aS taka
hana, en þaS er ekki auShlaupiS aS
því, klær kisu eru svo fastar i arnar-
skrokknum, aS SumarliSi verSur aS
nota vasahníf sinn til aS ná sundur
beinum í hrygg arnarins. Var þaS
ekki vandalaust, því ekki mátti meiSa
kisu. Loks var hún þó laus, en gat
bvorki staSiS né gengiS. — Sumar-
liSi hættir viS kindaleitina aS sinni,
tekur kisu.# lætur bana á brjóst sér,
utan yfir nærfötin og fer heim. Þar
er hlúS aS kisu sem bezt, látin i volgt
rúm, gefin volg ntjólk o. s. frv. og
eftir nokkra daga er kisa orSin hress
og sér ekki á henni. — En hvernig
stóS á þessu ferSalagi hjá kisu? —
ÞaS komu margir aS Kollabúöum í
þá daga. Var fjölfarinn vegur yfir
KollabúSaheiSi, sem liggur upp af
bænum KollabúSum, hér um bil þyers
yfir fjallgarSinn norSur í StaSardal í
Strandasýslu. Barst því fregnin um
fund kisu noröur aS StaS. — En svo
var mál meS vexti, aS kötturinn á
StaS var týndur og fanst hvergi.
Hafði hún veriS hinn bezti veiöi-
köttur og ekki látið sér alt fyrir brjósti
brenna- hafSi t. d. oft setiS um aS
veiða örn, sem var þar stundum upp
viS fjalliS. Sunnudaginn áður en kisa
fanst frá KollabúSum var messaS á
StaS, sem oftar, og margt fólk viS
kirkju. Drógst fram á kvöldiS aS
fólkiS færi heim til sín frá kirkj-
unni. En þegar fariS var aS borða
um kvöldiS, kemur kisa ekki, mót
venju. ÞaS er fariS aS kalla á hana
og leita út um alt, strax um kveldiS
og svo næstu daga, en árangurslaust;
kisa finst ekki.,— En eftir upplýsing-
um, er seinna fengust, þegar boriö
var saman hvarf kisu á StaS og
fundur arnarins í Kollabúöardalnum,
svo og sögu kunnugra manna, sem
séu kisu þessa og þektu þá, sem
hvarf, aS alt var sami kötturinn. —i
Þótti vmsum gestum gaman aS sjá
kisu, því loftferöalög voru þá ókunn
hér um slóöir. Var kisa i KollabúS-
um til dánardægurs. H.