Lögberg - 23.12.1943, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. DESEMBER 1943
7
til íslenzka þjóðarbrotsins í þessu landi, með þökk
fyrir ánægjuleg og ábyggileg viðskifti.
Mestu framleiðendur af fiskiveiðaáhöldum í Canada
uiemose
ram
55 ARTHUR STREET
Winnipeg, Man.
SÍMI 21 020

nnilegar
Við hátíðir Þaer, sem nú fara í hönd, flytjum vér
vorum íslenzku viðskiftavinum hugheilar
árnaðarkveðjur
með Þökkum fyrir
gjnleg viðskifti
New York
Tailoring
748 Sargenl Ave.
Óskum vorum íslenzku við-
skiftavinum gleðilegra jóla
og farsæls úýárs.
S. Lepkin, eigandi
VICTOR
Matvöruverzlum
og nýir ávextir
687 SARGENT AVE.
Jóla og nýársóskir lil
vorra íslenzku
viðskiflavina
Innilegar hátíðakveðjur
til Islendinga
W
G' K. STEPHENSON
Plumber
1061 DOMINION ST.
Sími 89 767
Innilegar hátíðakveðjur
Jo-Ann
Beauty:Shoppe
H. Josephson
Joan Green
693 Sargent Ave.
Phone 80 859
Jóla-og nýárskveðjur
R. J. MERCER
670-72 Sargcnt Ave.
Dry Goods,
Men’s Furnishings
Skór og Stígvél
VARIETY SHOPPE
697 SARGENT AVE.
630 NOTRE DAME AVE.
Sími 21 102
óskar öllum sínum við
skiftavinum gleðilegra jóla
og góðs og farsæls nýárs.
LOVISA BERGMAN
MUNDY’S
Barber Shop
643 PORTAGE AVENUE
Phone 31 131
Gleðileg jól
og
farsælt nyár
Kraftur lífsins
Kauptúnið heitir Vík og stend-
ur á eyri inst í firðinum. En bær-
inn Vík er utan með firðinum
í vík einni, stór og vel hýstur
bær. Á milli bæjarins og kaup-
túnsins er háls, kjarri vaxinn,
hæðir og hólar, klettar og smá-
gil, um hálftíma hæg reið á
milli bæja. Er þar fagurt um að
litast á björtum og heiðum vor-
morgni, eins og þeim. þá er þessi
saga gerðist.
Jón gamli, bóndinn í Vík, og
eg vorum á heimleið frá Vík inn
í kaupstaðinn þennan morgun. Eg
var læknir þar þá, og Jón hafði
rifið mig upp um miðja nótt. Það
var kerling um eða yfir áttrætt,
sem lá þar í lungnabólgu.
“Er nokkuð hægt að gera fyrir
kerlingar angann?” spurði Jón
mig. Klárarnir okkar töltu hlið
við hlið inn göturnar.
“Eg held nú tæplsga að hún
lifi þetta af”, sagði eg, “en sjálf-
sagt er hægt að láta hana fá eitt-
hvað sem róar hana”.
“Það er annars undarlegt með
hana, aumingjann þann arna”,
sagði Jón, “hvað hún hangir fast
við þetta vesæla líf”.
“Ójá,” sagði eg. “það virðist
vera það. — Henni líður víst ekki
illa hjá þér.”
Jón þagði stundarkorn.
“Hún er búin að vera hjá okk-
ur um fimtíu ár, fyrst hjá föður
mínum sáluga og svo mér,” sagði
Jón. Svo hló hann dálítið við og
mælti: “Það er annars nokkuð
|einkennileg saga, sem eg get sagt
þér um hana. Vegurinn er svo
grýttur hér á kafla, að við getum
hvort sem er ekki riðið nema fót
^fvrir fót.
Það er nú, eða réttara sagt,
I voru í vor fimtíu ár síðan þetta
gerðist, sem eg ætla að segja þér
frá. Eg var þá á tvítugasta árinu,
jfaðir minn bjó í Vík. Bíðum við,”
hann sneri hestinum við, “jú, við
sjáum það enn. Þarna út með
víkinni, hinu megin framarlega,
sérðu grænan blett. Þar stóð þá
kot, sem löngu er komið í eyði,
eg bætti því við jörðina. Sæunn
gamla, kerlingin sem eg sótti þig
til, bjó þá í þessu koti með manni
sínum og tveim börnum. Þau
munu hafa verið 10 og 12 ára,
drengur og stúlka. Þau voru þar
fjögur í kotinu. Ofboö fátæk voru
þau, og karlinn hálfgerður glanni
og kjáni, og heldur óduglegur til
verka.
Þá var það einn dag um vorið.
Það var norðan strekkingsgola og
fremur kalt í veðri, en þó sólskin.
Eg man það eins og það hefði
skeð í dag. Við vorum niður við
sjó, faðir minn og piltarnir fimm
— sem og margar stúlkur, í fiski,
Við, eg og faðir minn, stóðum
við staflann og hlóðum, fólkið bar
að. Faðir minn lítur fram á vík-
ina og segir: “Bara að hann drepi
sig nú ekki og alt hyskið, karl-
aulinn”. Eg leit í sömu átt og sá,
að Páll í kotinu er kominn fram
á miðja vík á smábát, sem hann
átti, gamalli manndráps-kænu, og
er háfermi í af má. Mátakið var
hinu megin og nú þetti honum
bjálfanum, tækifæri að sækja
móinn í norðan-strekkingnum.
Og það er eins og við manninn
mælt, þegar faðir minn segir
þetta, þá hvolfir undir Páli og
alt fer í grænan sjó.
Þá þótti mér nú heldur koma
skriður á gamla manninn. “Nið-
ur með sexæringinn!” hrópaði
hann, grýtti frá sér fiskinum, sem
hann hélt á og hljóp af stað og
við hin á eftir. Við vorum flest
komin jafn snemma að skipinu
og röðuðum okkur kringum það,
menn og konur. “Fram með bát-
inn og hlaupið þið”, hrópaði fað-
ir minn, og fram var hlaupið með
skipið. “Karlmenn upp í og kon-
ur ýti á meðan”, öskraði faðir
minn. Sjö karlmenn fóru upp í
og konurnar ýttu og óðu sumar
í mitti og ýttu fast. Þá var ekki
dregið af sér, ónei, ekki var þsð
| gert, og ekki var dregið af sér
ivið róðurinn út víkina,.móti gol-
* unni. Við rerum sex, sumir af-
! burða-ræðarar, en pabbi kr'aup
: aftur í og ýtti á árarnar hjá báð-
um afturímönum og stjórnaði
með því stefnunni.
| Enginn mælti orð, og enginn
jleit aftur, þótt viðfieyrðum hljóð
{þrjú sár og skerandi barnshljóð,
|sem golan bar okkur utan að;
faðir minn starði stöðugt fram á
'víkina, og sýndist mér hann æði
svipþungur þá stundina. Eg held
mér sé óhætt að segja, að enginn
lá þá á liði sínu, og allir gerðu
heldur meira en þeir gátu. En
þegar við loks, — því þó að þetta
tæki ekki nema nokkrar mínút-
ur, fanst mér það langt, — kom-
umst fram að staðnum þar sem
slysið varð, þá var þó svo kom-
i'ð, að Sæunn auminginn hékk ein
á kilinum á bátskrattanum, þessi
manndráps-kæna, sem þeir drukn
uðu af árið áður Vogs-feðgar
tveir. Hann morraði þar í miðju
kafi, og Sæunn hékk á honum.
Páll og krakkarnir voru horfin
og sáust aldrei framar, þvi út-
fallið bar þau fram á fjörðinn
og þau rak aldrei.
Skriðurinn minkaði nú á bátn-
um, og Sigurður Magnússon, sem
sat fram í á hlé, því við vorum
komnir út fyrir kænuna, lagði
inn og bjóst til að draga Sæunni
upp í. Hún lítur þá á okkur og
hrópar: “Látið þið mig vera,
bjargið þið blessuðum börnun-
um mínum, börnunum mínum!”
Hún endurtók það hvað eftir
annað. Og þegar Sigurður hallar
sér út og ætlar að ná í hana, þá
tekst henni einhvern veginn að
reka fótinn í kinnung bátsins,
svo framstafninn hrekkur frá
henni, en Sigurður, steypist út.
Eg sat miðskipa á hlé, næ í Sig-
urð strax, en í því slær skutnum
að kænunni, og faðir minn grípur
í Sæunni. Við það og hitt, að eg
hékk í Sigurði, hallar bátnum svo
að hann sýpur á og hálf-fyllist.
Það vill til að piltarnir eru öllu
vanir, alt afbragðs sjómenn, og
eru ekki lengi að snara sér yfir
í hitt borðið og drasla Sigurði
inn. Faðir minn, sem hafði slæmt
tak á Sæunni, hangir þó í henni.
“Sleptu mér,” hrópar hún,
“fyrst börnin eru farin, þá vil eg
fara líka”.
“Jæja”, svarar faðir minn, “eg
býst nú við að verða að sleppa
þér, því eg hef ekkert tak á þér.”
En í sama bili sveif báturinn til,
svo faðir minn náði betra taki á
henni. Hann sneri henni við í
sjónum, og eg sá andlitið náfölt
og ofboðslegt. “Á eg þá að
sleppa?” sagði faðir minn og var
æði brúnaþungur.
“Nei, í Jesú nafni, bjargaðu
mér”, sagði Sæunn. Þá virtist
mér bregða fyrir ofurlitlum vott
af brosi á andliti föður míns Svo
dró hann Sæunni inn í bátinn, og
við rerum í land, með kænuna í
eftirdragi.—
Sæunn hefur aldrei farið frá
Vík síðan, og eg man ekki til
þess að henni hafi nokkurn tíma
orðið misdægurt, öll þessi ár, fyr
en nú. Hún hefur aldrei verið
nein dugnaðarmanneskja, enda
lét faðir minn hana vinna það.
sem hún vildi, og allir vorkendu
henni fyrst í stað og það lengi.
Eg veit samt ekki hvort hún tók
sér þetta mjög nærri, en alt af
minnist hún veru sinnar í kotinu
með Páli og krökkunum, í allri
eymdinni og vesældómnum, sem
sinna mestu og einu sælustunda.
Síðustu árin hefur hún auðvitað,
auminginn, ekki gert annað en
sofa og eta, eins og von er til,
en þó aldrei kvartað um neinn
lasleika fyr en í gærkvældi, að
hún háttaði venju fyr og sagðist.
vera veik. Konan mín hélt að það
væri þetta, sem er að ganga, eins
og það víst er, velgdi ofan í hana
mjólk og hlúði að henni, og bað
Siggu, sem sefur í næsta rúmi,
að hafa andvara á sér og líta eftir
! skarinu. í nótt kallaði Sigga á
, mig og sagði, að kerling vild'
finna mig. Eg sá þegar, að hún
var talsvert veik. Eg settist á
rúmið hjá henni.
“Það er nú svona með mig.
Jón”, sagð hún, “eg er nú eins
og hver annar aumingi. Það gerir
ekkert til hvort eg fer einum deg-
, inum fyr eða seinna”.
“Jæja, Sæunn mín”, sagði eg.
í “þetta getur nú batnað, en ann-
| ars megum við nú öll búast við
því, að hver verði síðastur fyrir
' okkur gamla fólkinu”, sagði eg,
(jall 86391
or
BRlGDENSofWINNlPEG LTD.
eSTABUSHED 1913
NOTRE DAME . . . AND .... LANGSIDE
eða eitthvað á þá leið.
“Ójá, Jón minn”, sagði kerling,
“það er ekki verið að þjóta upp
og sækja lækni til mín, þó eg
sé við dauðans dyr, eins og til
hennar Gunnu í vetur, sem var
orðin frísk eftir þrjá daga. Sei-
sei-nei, við aumingjarnir verðum
að deyja drottni okkar hjálpar-
laust.”
Og þess vegna fór eg nú að
ónáða þig, læknir góður”, endaði
Jón sögu sína.
“Það er svo sem ekki víst, að
hún deyji úr þessu, kerlingar-
hróið, þótt líklega fari nú svo”,
sagði eg.
“Nei”, sagði Jón, “því kraftur
lífsins er mikill og voldugur”.
Þórir Bergson.
Vér verzlum með allar tegundir af
fyrsta flokks málningarvörum og
veggjapappír, sem margra ára reynsla
hefir sannfært almenning um, að nota-
drýgstar og ánægjulegastar verði, þá
um skreyting húsa og heimila ræðir-
'THE PAINTERS SUPPLY HOUSE"