Lögberg - 17.07.1947, Blaðsíða 1

PHONE 21 374
LÍOt^
ÚU'iVe^
-TSSf"
A Complele
Cleanihg
I islilution
PHONE 21 374
áVC
Wu^
A **£
l‘a yU* A Complele
Cleaning
Instilulion
w
60. ÁRGANGUR
WINNIPEG, FIMTUDAGINN 17. JÚLl, 1947
NÚMER 28
Elizabeih prinsessa Lieut. Mountbatten
Á fimtudaginn í vikunni sem leið, geerðu brezku konungshjónin alþjóð manna það kunnugt,
að eldri dóttir þeirra, Elizabeth ríkiserfingi, hefði trúlofasf Philip Mountbatten fyrrum Grikkja
prins, en núverandi liðsforingja í brezka flotanum. Elizabeth prinsessa varð nýlega lögaldra,
en unnusti hennar er tuttugu og sex ára að aldri; hann hafði fyrir nokkru afsalað sér tilkalli
til ríkiserfða á Grikklandi og gerst brezkur þegn; hann er að engu leyti grískrar ættar; fað-
ít hans var danskur, en móðirin dóttir prins Louis af Battenberg. — Líklegt þykir að hjóna-
vígslan fari fram í októbermánuði næstkomandi; hamingjuóskaskeytum hefir rignt yfir Eliza-
beth prinsessu og elskhuga hennar, eigi aðeins frá þeim þjóðum, er brezku veldisheildina
mynda, heldur og víða annarsstaðar frá. — Þess er vænst, að skömmu fyrir giftingu sína
verði Lieut. Mountbatten hafinn til hertogatignar.
—Photos by Courtesy of “The Winnipeg Tribune”
Minningarorð
Sr. , Brynjólfur Magnússon
sóknarprestur í Grindavík, and-
aðist 3. júlí síðastliðinn í Land-
spítalanum í Rvík. Þar kvaddi
ég síðast þennan hjartkæra vin
minn, sem verið hafði nágranna
prestur minn frá þvúég vígðist
til Útskála vorið 1928. Daginn,
sem ég kvaddi hann sat hann
úti sunnan undir sjúkrahúsinu.
Það var sólskin í lofti, um jörð
og haf. Alt bar vott um lífið,
sumarið og sólina, nema vinur
minn, það var auðséð, að dauð-
inn, þessi mikli, ósigrandi gest-
ur, hafði rist rúnir sínar á and-
lit hans. Og nú er hann horfinn
Liberalar vinna
aukakosningu
Við nýafstaðna auknakosningu
til sambandsþings, sem fram
fór í Halifax, gekk frambjóð-
andi Liberalflokksins, John
Dickey, lögfræðingur, sigrandi
af hólmi með yfirgnæfandi
meiri hluta umfram gagnsækj-
endur sína tvo, C. C. F. og Kon-
servative.
Mr. og Mrs. J. G. Jóhannsson
fóru vestur til Vancouver á
þriðjudagsmorguninn, og ráð-
gerðu að verða mánaðartíma í
ferðalaginu.
Inngangsorð Kára Byrons sveitaroddvita
á landnámshátíðinni að Lundar
Mr. Chairman, Ladies and
Gentlemen:
The Living Poem, by Long-
fellow, still applies: “Act is long
and time is fleeting,” therefore,
I shall not take much time,
knowing that we have a long,
and I will say: very good pro-
gram for this day, that we have
selected men to give entertain-
rhent, but I am pleased to have
an opportunity to say a few
words, and to bid you all a
hearty welcome.
Some of the speeches will be
in the Icelandic language, and
therefore, not understood by all,
they will convey similar ex-
planation about the progress
made by the pioneers, and set-
tlers, up to the present time,
giving some details about how
the people of many nationalities
worked together as good
brothers and sisters, which,was
the real foundation for their
success, and I wish, hope and
trust, that the same dignity and
happiness will continue in fu-
ture, until, not only the peoples
°f this part of the country, but
of all Canada will speak and
understand the same language.
making the desired progress, in
peace and harmony, which
means, that we shall live: “For
the cause that’ lacks assistance,
the wrong that needs resistance
for the future in the distance,
and the good that we can do,”
and now just a few words in
Icelandic:
Mér er það sérstakt ánægju-
efni, að bjóða ykkur öll hjartan
Icga velkomin hingað í dag; —
þetta gleðimót er vel til þess
fallið, að minna okkur hina
Jmgri á þá braut risavaxinna
framfara, sem feður okkar og
mæður lögðu grundvöllinn að;
braut þeirra sjálfra var oft
grýtt og þyrnum stráð; vilja-
kraftur þeirra var ómótstæði-
legur, og það var engu líkara en
þeim yxi ásmegin við hverja
raun, og þess vegna gengu flestir
sigrandi af hólmi.
Það á ekki við, að ég verði
langorður, því hér eru mælsku-
menn og skáld, sem flytja munu
okkur mikinn fróðleik, og hvetja
til drengskapar og dáða; og nú
ætla ég að lesa tvö erindi, sem
vinur minn Ágúst Magnússon
stakk að mér áðan, er ég hygg
að lýsi all-nákvæmlega hugsun-
um margra, sem hér eru við-
staddir í dag:
Tími er að minnast á landnemans
leiðir,
er lífskröftum fórnaði, en tapaði
ei móð;
nýlögðu vegirnir voru ekki
greiðir,
vöntun, og margt, sem að
tálmanir hlóð.
En geymd voru orðin: “Aldrei
að víkja”,
innfluttur drengskapur festi hér
rót.
1 alþjóða kapphlaupi sízt vildu
svíkja
sókndjarfar hetjur, hver drengur
og snót.
Sú minning er iblandin söknuði
sárum,
sundfaður hópur, stórt komið
skarð;
fylking vor þynnist með
fjölgandi árum,
forlaga dómi því hlýða hver
varð.
En svo koma aðrir, sem eyðurnar
fyiia,
öflugri, menntaðri, drengir og
fljóð.
Því skulum við hugglöð strengi
svo stilla
að stefni til sigurs hin íslenzka
þjóð.
Kveðjuorð
Mér er ljúft og skylt, nú þeg-
ar ég er á förum úr Kanada, að
senda öllum þeim, er tekið hafa
mér tveimur höndum á ferðum
mínum í Manitoba, bestu kveðju
mína og þakka þeim þá fyrir-
greiðslu, er þeir hafa veitt mér.
Þeirri alúð og vináttu, sem ég
hefi mætt hér vestra, mun ég
seint gleyma.
Eins og þeir vita, sem lesið
hafa ávarp mitt í íslenzku blöð-
unum í Winnipeg, þá var erindi
mitt hingað vestur að safna alls-
konar þjóðlegum, íslenzkum
fróðleik með útgáfu heima á ís-
landi í huga.
Eg mun halda áfram að vinna
að þessu áhugamáli mínu heim-
an frá íslandi og vænti þess
fastlega, að sú fyrirgreiðsla, er
fjölmargir íslendingar í Vestur-
heimi hafa heitið mér við skrá-
setningu endurminninga, frá-
sagna og ýmsra þátta, bregðist
ekki.
Ágætur íslendingur í Winni-
peg, Davíð Björnsson bóksali,
hefir heitið mér að veita mót-
töku fyrir mína hönd öllu efni,
er menn kynnu að vilja senda
mér. Geta því þeir, sem vilja,
snúið sér til hans með handrit
sín, og mun hann koma þeim í
mínar hendur og gefa allar
upplýsingar, er menn kynnu að
óska eftir, viðvíkjandi þessari
söfnun.
Eg vil svo endurtaka þakkar-
orð mín til ykkar, Islendingar í
Vesturheimi. Eg óska ykkur og
hinu nýja landi ykkar allrar
blessunar.
Með alúðarkveðjum
Árni Bjarnarson,
Akureyri, íslandi.
PARÍSARFUNDURINN
Síðastliðinn laugardag hófst í
París fundur, sem Bretar og
Frakkar höfðu kvktt til með það
fyrir augum, að íhuga uppá-
stungur utanríkisráðherra Banda
ríkjanna, George Marshalls,
varðandi viðreisn Norðurálfu-
þjóðanna, sem margar hverjar
eru nauðuglega staddar. Tutt-
ugu og tveimur þjóðum var
sent boðsbréf um að sækja
fundinn, og sendu sextán þeirra
erindreka; Á undirbúningsfund
inum, er Molotoff hinn rússneski
sótti, fóru leikar þannig eftir
nokkurt þóf, að hann hvarf heim
leiðis, og kvaðst enga samleið
geta átt með Mr. Marshall í á-
minstum málum; svo fór um
sjóferð þá; og þegar hér var
komið sögu, ákváðu Bretar og
Frakkar að beita sér fyrir um
áminst fundarhald upp á eigin
ábyrgð og reyna að koma ein-
hverju af fyrirhuguðum umbóta
tillögum í verk; allar Norður-
landaþjóðirnar, að Finnum
undanskildum, sendu fulltrúa
til Parísar á laugardaginn, og
verður ekki annað séð af fyrstu
fregnum þaðan að dæma, en að
góð eining ríkti hvarvetna með-
al þeirra allra, er fundinn
sóttu; utanríkisráðherra Breta,
Mr. Bevin, skipaði forsæti; lét
hann þess getið, að Rússum og
sambandsþjóðum þeirra, stæði
enn til boða fullkomin þátttaka
í fundinum.
Mrs. Friðrik Kristjánsson, á-
samt Unni dóttur sinni, er ný-
lega lögð af stað í kynnisför vest
ur á Kyrrahafsströnd.
-t-
»
Mr. Grettir Eggertsson rafur-
magnsverkfræðingur frá New
York, kom hingað á sunnudag-
inn var til vikudvalar.
inn í sumarið eilífa, þar sem
engin nótt, ekkert myrkur, eng-
inn dauði er til.
Sr. Brynjólfur var fæddur 20.
febr. 1881. Tók guðfræðipróf
1908 og var veittur Staður í
Grindavík 1910. Þar þjónaði
hann síðan til dauðadags. Hann
var í röð hinna merkustu
presta á Islandi, trúmaður ein-
lægur og mikill mælskumaður.
Mikils metinn var hann af öllum
og prýðilega látinn af safnaðar-
fólki sínu. Heima í sveit sinni
gegndi hann fjölmörgum trúnað
arstöðum, sem hann rækti af frá
bærri samviskusemi og trú-
mennsku. — Sr. Brynjólfur var
kvæntur Þórunni Þórðardóttur
frá Brekkubæ á Akranesi, lifir
hún mann sinn ásamt einkadótt-
ur þeirra hjóna. Frú Þórunn,
ekkja sr. Brynjólfs og frú Þór-
unn Lilja, kona sr. Valdimars
J. Eylands, eru bræðradætur.
Heim til íslands sendi ég
kveðju og þakkir. Eg hefði svo
feginn viljað flytja þær sjálfur
með fáum orðum á hinstu
kveðjustund. Nú er því ekki til
að dreifa. En yfir kistu sr.
Brynjólfs verður einn lítill
ósýnilegur sveigur, gjörður úr
nokkrum laufblöðúm þakklætis
og saknaðar frá vini í fjarlægri
heimsálfu. — Guð blessi þig,
vinur minn.
Eiríkur Brynjólfsson.
4.+.+ + + + + + + + + + + + +
KÓRMÁKS LJÓÐ
Eflir PÁLMA
Ef ég nú lít til baka,
er einn ég fór um veginn,
og orti þar í klaka
um lífsins tign og rausn,
mér virtist ei til saka
að trúa’ á rnátt og meginn,
því mér varð þá hver staka,
að sannri höfuð-lausn.
Og flestum sem ég mætti
um leiðir fjarra landa,
ég lítið stundum bætti
um vegfarandans kjör,
með broti úr ljóða-hætti
og vísu er leysti’ úr vanda,
sem vakti nýja þætti
í æfintýra-för.
Þó það sé stundum vandi,
að vera heill í ráðurn,
og villu-gjarnt þeim anda
sem fjarlægð hugsar sér,
samt nýt ég styrkra handa
og beiti vel þeim báðum,
og blessa þá sem standa
á götunni hjá mér.
En gaman var að lifa
og sigla í sólskins nafni,
þó sjórinn félli yfir
mörg dauðleg hættu-sker. —
En væru seglin rifuð
og rokið fyrir stafni,
mér ráðin virtust skrifuð
af hönd sem enginn sér.
Og þó að skygði nóttin
á næsta morguns falda,
ég nærði gamla þróttinn
við bjartan sólskins-draum
og betur mér þá sóttist
um brekkur leið að halda
svo braut ég niður óttann,
um þungann mótgangs-straum.
Og svo á milli bylja
er sólin var að skína,
ég sjaldan þurfti að dylja
mín klökug hríðar spor,
en þar eg lærði’ að skilja,
og sjálfum mér að sýna,
að sigur lífs er vilji
um æðra blíðu-vor.
En víða gamla tungan,
þá varðist hörðum blökum,
að villast inn í drungann
mér þótti dauða-sök;
þó ljúft sé mörgum ungum,
að lyfta Grettis-tökum,
í lífsins straumi þungum,
er sjaldan bára stök.
Og þó að hárin gráni,
á Kormáks gamla kolli,
og kvöld-sól fylgi máni
á bak við farin sund,
eg fagna samt því láni,
að hafa’ ei snert af hrolli,
og held svo að alt skáni
á ný, um aðra stund!