Lögberg - 18.01.1951, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 18. JANÚAR, 1951
ÁliUGAMAL
IWLNNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
HLÍN, Ársrit íslenzkra kvenna, 32. árgangur
Útgefandi og Ritstjóri: HALLDÖRA BJARNADÓTTIR, Akureyri
Um Færeyjar og Færeyingo
kunnastur er á íslandi, var ó-
kóngsbænda í Kirkjubæ, sem
efað Joannes Patursson, sem nú
er látinn. Hann naut mikillar að-
dáunar og vinsælda á Islandi.
Bar margt til þess, maðurinn var
glæsilegur að ytra útliti, drengi-
legur í framkomu og íslending-
ar höfðu samúð með og skilning
á hinni einarðlegu baráttu, sem
hann veitti forystu fyrir auknu
sjálfstæði og framförum meðal
hinnar fámennu þjóðar sinnar.
Niðurlag.
Eins og hér hefir verið bent á
stuttlega, eru Færeyingar okkar
næstu nágrannar og okkur
skyldir. Þeir eru danskir þegnar,
en samt sem áður alveg sérstök
þjóð, sem talar sérstakt mál, og
búa í sérstöku landi, sem þeir
eiga sjálfir. íslendingar eru með
fámennustu þjóðum veraldar,
Færeyingar eru þó 4—5 sinnum
fámennari. Lífsbarátta Islend-
inga er yfirleitt mjög hörð, lífs-
barátta Færeyinga mun sízt vera
hægari. Mér skilst, að flest mæli
með því, að þessar tvær smá-
þjóðir í Norður-Atlantshafi eigi
að vera góðir nágrannar.
Grímur Þorkelsson
Sjómannablaðið VIKINGUR
Ólöf Sigurveig Jónsdóttir Johnson
Fædd 23. des. 1871 — Dáin 1. nóv. 1949.
Nýlega er komin hingað vest-
ur 32. árgangur kvennaritsins
„Hlín“, fróðlegt og skemtilegt
að vanda. Það er 160 blaðsíður
að stærð og hefir að geyma
fjölda kvæða og ritgerða um ís-
lenzkar konur og áhugamál
þeirra, auk þess eru í því marg-
ar myndir.
Ritið hefst á kvæði „Á heim-
leið“ eftir Arnfríði Sigurgeirs-
dóttur, Skútustöðum. Ritstjór-
inn skrifar um Kvenfélagasam-
band Islands tuttugu ára og
fréttir af samtökum íslenzkra
kvenna, margar fleiri greinar á
hún í ritinu: „Barnaskóli Akur-
eyrar 1908—1918“, en hún var
skólastjóri hans á því tímabili;
„Tóvinnuskólinn á Svalbarði“;
hún stofnaði hann 1946. Þá skýr-
ir hún frá hreyfingu á Norður-
löndum í þá átt að tryggja hús-
mæðrum vinnuhjálp í sérstökum
neyðartilfellum: þegar þær for-
fallast vegna sængurlegu, sjúk-
dóma eða ofþreytu. Eins og
kunnugt er, er það eitt af vanda-
málum nútímans, hve fáar stúlk-
ur vilja nú ráða sig við heimilis-
störf, og mun það vera svo í
öllum löndum. Á fátækum barn-
mörgum heimilum horfir þetta
til stórvandræða. Húsmóðirin
vinnur myrkranna á milli og
missir oft heilsuna vegna of-
þreytu.
Stúlkur fást ekki til heimilis-
starfa aðallega vegna þess, að
vinnukonustaðan var í litlum
heiðri höfð, starfið lélega borg-
að og vinnutími langur. Þess
vegna er stefnt að því, að reyna
að gera starfið eftirsóknarverð-
ara á ýmsan hátt: ■
1. með námskeiðum fyrir
hj álparstúlkur, svo að þær geti
litið á sig sem sérstaka stétt, er
hafi ákveðnu og þýðingarmiklu
hlutverki að gegna í þjóðfélag-
inu.
2. Stúlkurnar eru ráðnar af
opinberum aðila, fá kaup eftir
akveðnum reglum og starfskjör
þeirra hliðstæð kjörum annara
opmberra starfsmanna. —
I ritinu er greinarflokkur um
latnar merkiskonur. Þykir mér
faHeg greinin um Guðrúnu Jó-
hannesdóttur, eftir frænku henn
ar, Láru Guðmundsdóttur.
„Sterkustu einkenni í skap-
gerð Guðrúnar finst mér hafi
verið draumlyndi og sterk
hneigð til listrænna iðkana. Það
kom greinilega fram í öllum
verkum hennar, sem stuðluðu
að því að auka fegrun heimilis-
ins. Mér er minnisstæð gleði
hennar þegar hún hafði gert góð-
an hlut til heimilisprýði og
heimilisþarfa. Það var hreinasta
starfsgleði og sköpunargleði. En
það a við alla sköpun, hvort sem
hún er á sviði heimilisfegrunar,
sem er hið venjulega svið okkar
kvennanna, eða aðra listsköpun
að það er gleðin yfir sjálfstæðu
verki og sjálfstæðri sköpun, sem
er kjarninn í þessu öllu, gleðin
yfir fögrum hlut, sem hefir orð-
ið til í huga manns og hendi“
Og viðkvæmar eru minninga-
greinarnar um konurnar, sem
gegndu ljósmóðurstörfum í af-
skektum sveitum fyr á tímum,
lögðu á sig vökur og erfið ferða-
lög til að hjálpa konum í barns-
nauð, og heppnaðist það undra-
vel þrátt fyrir litla mentun í
þeim fræðum, ófullkomin verk-
færi og litla sem enga læknis-
aðstoð.
Erindi eftir ísak Jónsson,
kennara, er athyglisvert; fjallar
Það um skyldur ráðandi kynslóð-
ar við yngstu borgarana. Hann
lýsir því, hve óheillavænleg á-
hrif flóttinn úr sveitunum í þétt-
kýlið hefir haft á uppeldi æsk-
unnar: svipt hana eðlilegri sam-
búð við fullorðna fólkið, sam-
skiptum við dýrin og nægilegu
landrými til leikja. Þetta er eitt
af vandamálum nútímans í öll-
um löndum, en er þó sérstaklega
áberandi á íslandi, því þar býr
nú 70 prósent þjóðarinnar í höf-
uðborginni og öðrum bæjum.
Um aldamótin tók þjóðin að
flytja sig úr dreifbýlinu og hóp-
ast saman á lítil svæði. Þorp og
bæir risu upp við sjóinn, og áður
en menn áttuðu sig var höfuð-
borg landsins ein búin að gleypa
um þriðjung þjóðarinnar. —
Landnámið í þéttbýlinu varð
harðsótt og miskunnarlaust. —
Landneminn í þéttbýlinu varð
að hafa sig allan við að ná í
landskika undir kofa handa sér.
Húsin risu upp, óskipulega, í
þéttum röðum við stígi og troðn-
inga. — Börnin gleymdust. Þau
þurftu samt jörð til að ganga á.
Og þeim nægði ekki að syngja,
að hart væri að hafa hana ekki,
eins og Káinn gerði. — I hvert
sinn, sem nýtt hús eða kofi reis
af grunni, hörfuðu börnin til
næsta auðs svæðis, héldu því og
sátu á meðan sætt var. En brátt
risu þar einnig hús. — Fjörurn-
ar, eftirsóttir undraheimar,
breyttust í hafnarmannvirki. Og
loks kom að því, að of langt var
til fanga fyrir börnin að nema
sér land til leikja. Þau urðu
landflótta í átthagaumhverfi
sínu, en þó dæmd til að una við
það, sem orðið var“. —
„Nútímaborgirnar eru í mín-
um augum, að vissu leyti, hrylli-
leg vanskapnings fyrirbrigði,
þessarar steineyðimerkur, þar
sem foksandurinn er menn“. —
— „I göturyki og kofaþröng
stelast börnin til að leika sér í
ys og þys óskipulegrar umferð-
ar eða á öðrum óvelkomnum
stöðum".
Höfundur telur „varlegast að
gera ekki ráð fyrir því, að þjóð-
in sæki aftur til dreifðra byggða“
og bendir á ýmislegt, sem nú er
verið að reyna til þess að reyna
að hjálpa foreldrum í þéttbýlinu
við uppeldi barnanna.
Frú Laufey Vilhjálmsdóttir,
ekkja Dr. Guðmundar Finnboga-
sonar á tvær greinar í ritinu,
skemtilega ferðasögu: „Nokkrar
hugleiðingar frá dvöl minni í
Lundúnum“, og grein um hið
fyrirhugaða kvennaheimili í
Reykjavík, Hallveigarstaði. Kon-
urnar hafa nú eignast lóð undir
húsið á einum bezta stað höfuð-
borgarinnar „við suðvesturenda
Tjarnarinnar“.
„I fjólugeislum“ heitir smá-
saga eftir hina vestur-íslenzku
skáldkonu, frú Rannveigu K .G.
Sigbjörnsson, Leslie, Sask., vel
skrifuð eins og vænta mátti.
Margt fleira athyglisvert er að
finna í þessu ágæta riti, sem hér
gefst ekki rúm til að minnast á
frekar, en þess sem nú hefir ver-
ið getið, gefur nokkra hugmynd
um, að „Hlín“ er fjölbreytt að
efni og ræðir ýms vandamál,
sem þörf er fyrir konur hér, að
taka til íhugunar, engu síður en
konur á íslandi.
Ritstjórinn, Halldóra Bjarna-
dóttir hefir unnið mikið afrek
með útgáfu þessa vandaða rits í
32 ár, jafnframt umsvifamiklum
kenslu- og félagsstörfum. Hún
ferðaist um íslenzku byggðirnar
hér vestra fyrir nokkrum árum
og sýndi íslenzkan heimilisiðn-
að; eignaðist hún þá marga vini
hér, er munu taka „Hlín“ fegins
hendi.
„Hlín“ fæst hjá Mrs. J. B.
Skaptason, 378 Maryland Street,
Winnipeg. Sími 36 957. Verð: 50
cents.
Eyjaklasinn.
Frá ströndum Vestur-Evrópu
og allt til Islands liggur grunn-
sævishryggur, sem aðskilur djúp
Norður-Atlantshafsins frá djúpi
Norður-Ishafs. Þetta er í raun
réttri neðansj ávar-f j allgarður.
Á nokkrum stöðum skaga neðan-
sjávarfjöllin á fjallahrygg þess-
um langt upp fyrir yfirborð
sjávar. Á 62 gráðum norður-
breiddar og 7 gráðum vestur-
lengdar rís eyjaklasi úr sæ.
Þetta eru Færeyjar. Þær eru 18
að tölu, fyrir utan hólma og
sker. Eyjarnar eru aðskildar af
þröngum, djúpum og víða
straumhörðum sundum. Straum-
urinn í færeysku sundunum
rennur þó ekki alltaf í sömu
áttina, en breytir um stefnu á
mismunandi tíma á lögmáls-
bundinn hátt, sem orsakast af
flóði og fjöru. Eyjarnar eru mjög
hálendar og rísa þverhníptir
hamraveggir úr sjó í mörg
hundruð metra hæð, einkum að
norðan og vestan. Austan á eyj-
unum er meira láglendi og þar
eru flestir lendingarstaðirnir við
víkur og voga, sem inn í þær
skerast. Hæsti tindur á Færeyj-
um er Slattaratindur á Austur-
ey, 882 metrar á hæð.
Veðrátla.
Loftslag á Færeyjum er mild-
ara en breiddargráða þeirra
bendir til. Veldur því vafalaust
Golfstraumurinn, sem jafnan
leikur um strendur eyjanna á
leið sinni sunnan frá Mexico-
flóa norður og austur um At-
lantshaf og upp að vesturströnd
Noregs. Þó loftslagið í Færeyj-
um sé mildara en búast mætti
við, þá er þar þó ekki um neina
Paradísarsælu að ræða. Tíðar-
farið er mjög óstöðugt og skipt-
ast mjög á stormar, þokur og
rigningar. Þó getur veðrið stund-
um verið mjög gott í Færeyjum
og þá eru eyjarnar einstaklega
skemmtilegur staður.
Landkosiir.
I Færeyjum finnast ekki
málmar í jörðu, að undantekn-
um eins konar surtarbrandi á
Suðufey. Skógar eru þar engir,
heldur og engin kornyrkja.
Ladnkostir verða því að teljast
rýrir, einkum þegar þess er gætt,
að fiskimiðin kringum eyjarnar
eru að mestu upp urin, miðað
við það, sem áður var. Veldur
því að mestu takmarkalaus rán-
yrkja útlendra fiskimanna við
eyjarnar. Eru fiskimiðin við
Færeyjar gott dæmi upp á það,
hverjar afleiðingar rányrkjan
hefir á fiskveiðar við strendur
hinna ýmsu landa.
Fiskveiðar.
Þrátt fyrir tregfiski á grunn-
miðum við Færeyjar, þá eru
fiskveiðar samt aðalatvinnuveg-
ur eyjarskeggja, enda eru þeir
sjógarpar miklir og vanir að
veltast á sjónum í öllum veðr-
um, vetur og sumar, á upp og
niður skipum. Af nálægum fiski-
miðum, sem Færeyingár sækja
á, má nefna Færeyingabankann,
sem er um 70 sjómílur suðvest-
ur af Suðurey, og Bill Baileys
bankana sem eru nokkuð vestar.
Fremur mun fiskur verg tregur
á bönkum þessum, enda leggja
Færeyingar sennilega ekki mikla
rækt við þá, en sækja ótrauðir
á fjarlægari mið, í Hvítahafið,
til Grænlands og Islands. Hér á
íslandi eru færeysku fiskimenn-
irnir vel kunnir, því hér eru
þeir stöðugir gestir allt í kring-
um landið. Fyrir nokkrum ár-
um stunduðu Færeymgar all-
mikið fiskiveiðar við ísland á
opnum bátum. Komu þeir þá
oft í stórum hópum til Aust-
fjarða með bergensku skipunum
og dreifðu sér þaðan á ýmsa
staði á norðaustur- og austur-
landi. Bakkafjörður, Gunnólfs-
vík og Skálar voru kunnar bæki-
stöðvar færeyskra fiskimanna,
sem stunduðu fiskiveiðar á opn-
um bátum að vor- og sumarlagi.
Nú er þessi árabátaútgerð Fær-
eyinga við ísland að mestu lögð
niður. Færeyingar eru stórhuga
menn og eru búnir að koma sér
upp stórum skipastól vélknú-
inna fiskiskipa. Þeir eiga á
þriðja hundrað skip stærri en
25 tonn. þar af milli 30 og 40
togara, og eru nokkrir þeirra al-
veg nýir. íbúatala Færeyja er
rúmlega 30 þúsundir, þar af
stunda 5—6 þús. manns fiski-
veiðar, er það tiltölulega miklu
meiri fjöldi fiskimanna en á Is-
landi.
Landnám.
Færeyjar munu hafa byggzt
nokkru fyrr en ísland, en talið
er víst, að þar hafi áður hafzt
við eitthvað af keltneskum eða
írskum murikum og einsetu-
mönnum, eins og átti sér stað
hér á íslandi, þegar hinir nor-
rænu landnámsmenn komu þar
að landi. Þykir ýmislegt benda
til þess, t. d. heitir vík ein hjá
Kirkjubæ á Straumey Brandans-
vík, en biskup að nafni Brand-
anus var uppi á Irlandi á 6. öld.
Færeyjar og næstu grannar.
Færeyska þjóðin er minnsta
og fámennasta þjóðin í hinni
norrænu þjóðafjölskyldu, en
jafnframt sú þeirra, sem næst
okkur stendur um marga hluti.
Færeyjar eru aðeins í 250 sjó-
mílna fjarlægð frá íslandi, en sú
fjarlægð er minni en milli
Reykjavíkur og Hornafjarðar, sé
farið sjóleiðina. Þó erum við Is-
lendingar ekki næstu nágrannar
Færeyinga: Hjaltland, Orkneyj-
ar, Skotland og Suðureyjar eru
aðeins í 180 sjómílna fjarlægð
frá Færeyjum. Á öllum þessum
eyjum var töluð norræna á land-
námsöld, en íbúarnir hafa nú
löngu gleymt tungu feðra sinna,
vegna áhrifa og yfirráða Engil-
saxa og Kelta. Færeyingar eru
undantekning. Þeir hafa varð-
veitt tungu sína furðu vel, enda
þótt hún hafi tekið allmiklum
breytingum. Færeyskan er lang-
líkust íslenzku allra Norður-
landamála og Islendingar eiga
hægt með að lesa hana sér til
gagns undirbúningslaust. Öll
hin Norðurlandamálin verða ís-
lendingar að læra til þess að geta
lesið þau sér til skilnings. Fær-
eyingar eiga sennilega auðvelt
með að tala og lesa íslenzku,
enda er það staðreynd, að flestir
færeyskir fiskimenn skilja ís-
lenzku og margir tala hana á-
gætlega.
Kirkjubær.
Af sögufrægum stöðum í Fær-
eyjum er Kirkjubær í fremstu
röð. Hann stendur suðvestan á
Straumey. — Upphaflega bjuggu
í Kirkjubæ sjálfseignarbændur,
en um aldamótin 1100 liðu sjálfs-
eignarbændur á Kirkjubæ undir
lok, en jörðin var gerð að bisk-
upssetri. 1 tíð hinna kaþólsku
biskupa á Kirkjubæ stóð menn-
ing Færeyinga með miklum
blóma. Þar var menningarmið-
stöð, sem hélt uppi sambandi við
þeirra tíma andans mikilmenni
á Norðurlöndum: íslandi, Græn-
i landi og í Orkneyjum. Með siða-
skiptunum varð breyting til hins
verra fyrir Færeyinga, biskups-
stóllinn í Kirkjubæ var lagður
niður um miðja 16. öld, en jörðin
komst undir dönsku krúnuna.
síðan hafa þar búið lénsbændur
eða leiguliðar dönsku krúnunn-
ar, svonefndir kóngsbændur. Sá
Minnist
í erfðaskrám yðar
Rovatzos Flower Shop
253 Notre Dame Ave.
WINNIPEG MANITOBA
Bus. Phone 27 989—Res. Phone 36 151
Our Speclaltles:
WEDDING CORSAGES
COLONTAL BOUQUETS
FUNERAL DESIGNS
Mlss K. Chrlstle, Proprletress
Formerly with Robinson & Co.
Hún var ekkja Jóhannesar
(Jónssonar) Johnson, frá Foss-
völlum. Hann dó á heimili þeirra
hjóna, Norðheimi í Siglunes-
bygð, 30. sept. 1939.
Foreldrar Ólafar voru Jón
Jónasson og Ástfríður Jónsdótt-
ir Steinmóðssonar, hún var syst-
ir Þorsteins Jónssonar, sem
lengi bjó rausnarbúi á Hólmi í
Argyle-bygð. Jón faðir Ólafar og
Gísli faðir minn voru albræður.
Jón og Ástfríður bjuggu á Þjóf-
stöðum í Núpasveit, þar ólst
Ólöf upp til 16 ára aldurs. Þá
fluttist hún með foreldrum sín-
um austur á Fljótsdalshérað, var
um tíma hjá séra Sveini Skúla-
syni, sem þá var prestur á Kirkju
bæ í Hróarstungu. Þaðan fór
hún að Fossvöllum, og giftist Jó-
hannesi, sem þá bjó þar með
móður sinni, það var árið 1889.
Næsta ár fluttu þau frá Foss-
völlum að Hrafnabjörgum í
sömu sveit, þar bjuggu þau 4
ár. Fluttu þá að Ketilsstöðum í
Hjaltastaða-þinghá, síðan að
Fljótsbakka í Eiða-þinghá, en
þaðan vestur um haf 1901.
Fyrstu árin hér vestra áttu þau
heima í Álftavatns-bygðinni,
en árið 1906 tóku þau heimilis-
réttarland í Siglunes-bygð, og
nefndu bæ sinn Norðheim. Þar
áttu þau heimili eftir það meðan
Jóhannes lifði.
Ólöf var fríðleikskona, há og
grönn, en svaraði sér þó vel,
gekk teinrétt, meðan hún gat
haft fótavist, frjálsmanrileg og
prúð í allri framkomu, síglöð og
gestrisin heim að sækja. Hún
var vel greind, fróð og minnug,
hafði lesið mikið, með glöggri
athugun og góðum skilningi,
átti mikið af heilbrigðum metn-
aði fyrir land sitt og þjóð, ætt
sína og heimili. Einnig var hún
ágætlega verki farin, bæði utan
húss og innan.
Ef rétt er að kalla fólksflutn-
inga frá íslandi, vestur um haf,
landnám, þá er ekki of sagt, að
þessi landnámshjón, hafi leyst
hlutverk sitt vel af hendi, og
flutt með sér marga þá kosti,
sem fremsta má telja í íslenzkri
sveitamenningu sinnar tíðar.
Eftir 17 ára hjónaband, byrja
þau búskap, á heimilisréttar-
landi sínu, „með litlum efnum“,
segir Guð. Jónsson frá Húsey, í
minningarorðum eftir Jóhannes,
(Lögb. 30. nóv. ’39) og harm bæt-
ir því við að þau hafi „furðu
fljótt“ komist í allgóð efni, enda
hafi kona og börn Jóhannesar
verið honum samhent um reglu-
semi, þrifnað, fyrirhyggju og
dugnað, og heimili þeirra hafi
ætíð verið með myndarlegustu
heimilum bygðarinnar. Guðm.
Jónsson var þeim hjónum ná-
kunnugur heima og nágranni
granni þeirra eftir að hingað
vestur kom. Síðari hluta ævi
sinnar átti Ólöf við megna van-
heilsu að stríða, og um það leyti
sem maður hennar dó, mun hún
hafa verið mjög farin að kröft-
um, samt getur Guðm. Jónsson
þess, „að Jóhannes hafi verið
nær alblindur síðustu árin og þá
hafi Ólöf lesið honum blöð og
bækur með undraverðu þol-
gæði“.
Ingunn móðir Jóhannesar og
Ástfríður móðir Ólafar dóu báð-
ar á heimili þeirra hjóna, Norð-
heimi.
Þegar Jóhannes misti heils-
una, eftir lapgt, ósérhlífið og
göfugt ævistarf, komu börn
þeirra hjóna upp sérstöku heim-
ili fyrir foreldra sína á Norð-
heimi, síðar (1942) var það flutt
til Lundar-bæjar, því þar er
hægra um læknishjálp, og fleiri
þægindi heldur en úti í bygð-
inni. Öll hafa börnin hjálpast
að með að gera ævikvöld for-
eldra sinna eins bjart og hlýtt,
eins og kostur var á. Þó mun
Ástfríður dóttir þeirra, hafa
leyst aðalstarfið af hendi. Hún
fluttist með móður sinni til
Lundar og annaðist um hana
fram til hins síðasta, með ein-
stakri alúð og myndarskap, enda
var Ólöf oftast glöð og hress í
viðmóti, þó kraftar leyfðu ekki
að hún væri mikið á ferli.
Af 10 börnum þeirra eru á lífi
3 synir og 4 dætur, 3 syni mistu
þau á barnsaldri. Elztur bræðr-
anna er Jón, kvæntur Sigríði
Þorleifsson, hann hefir um langt
skeið stundað verzlun á ýmsum
stöðum og ætíð vegnað vel. Þau
hjón eiga. nú heima í Winnipeg.
Næstur honum að aldri er Ólaf-
ur, kvæntur ólafíu Jónasson,
þau eiga heima skamt frá Norð-
heimi, en þar býr yngsti bróðir-
inn Óskar, kvæntur Olgu Ey-
ford, báðir eru þeir dugandi
bændur, eiga góð bú og prýði-
leg heimili, og eru áhrifamenn í
sínu héraði.
Elzt af systrunum er Ingunn,
gift Jóni Steinþórssyni, góðum
bónda þar í bygðinni, þau hafa
alið upp stóran hóp mannvæn-
legra barna. Næst að aldri er
Ástfríður, sem ég hef áður nefnt,
(Frh. á bls. 8)
HIDES
Since 1883 and Still Seiling the Pace
CALF SKINS to 15 lbs. ...........per lb. 55c
KIP SKINS# 15 to 25 lbs. per lb. 40c
CATTLE HIDES, 25 to 45 lbs..... per lb. 31c
CATTLE HIDES, 45 to 60 lbs......per lb. 29c
CATTLE HIDES, over 60 lbs. per lb. 25c
Horse Hides 2?JUw!£.“lu To $14 00 eoch
r\oor EXTRA LARGE $4.75 ea. I.ARGE $3.75 ea.
niues MEDIUM $3.25 ea. SMALL $2.50 ea.
Seneca Root up to $2.40 per po^nd
R.S.R. will also give a more profitable deal on Horse Hair, Raw Furs.
TAKE ADVANTAGE OF THESE PRESENT HIGH PRICES.
Prices quoted are F.O.B. our wareliouse, Winnipeg.
PHONE 927 830 — Opposiie Police Station
R. S. ROBINSON’S SONS £>.
51 Louise St.. One Block East of Main St.