Lögberg - 24.05.1951, Page 1
PHONE 21 374
cotá vjS*6'
í^l C-yUU
Cleaning
Inslilulion
PHONE 21 374
**£■&«
U«o'te
clctt'*lCTS
;dcrcrs
st A Complete
Cleaning
Insiitulion
64. ÁRGANGUR
WINNIPEG, FIMTUDAGINN, 24. MAÍ, 1951
NÚMER 21
INGIRÍÐUR JÓNSSON
Hún lézt, eins og áður hefir
verið getið um í blaði þessu, að
heimili sínu, 774 Victor Street, í
Winnipeg, síðdegis á fimtudag-
inn 26. apríl s.l. Dánarorsökin
var heilablóðfall. iÞremur árum
áður hafði hún fengið slag, og
verið líkamlega lömuð síðan.
Dauðinn kom í þetta sinn sem
oftar skyndilega en þó, eins og
á stóð, ekki með öllu óvænt.
Hún var fædd að Svarfhóli f
Hraunhreppi í Mýrasýslu, 20.
október 1878. Foreldrar hennar
voru þau Guðmundur Jónsson
bóndi þar, og Guðný Símonar-
dóttir kona hans. Munu þau
hafa flutzt til Kanada þegar
Ingiríður var á 9. ári. Er það
haft eftir Guðmundi bónda að
hann færi vestur „vegna barna
sinna“. Mun honum eins og fleir-
um í þá daga, hafa litist svo sem
æskunni mundi verða þröngur
stakkur skorinn í heimalandinu,
eins og ástæður voru þar þá, en
trúað því hins vegar að þau
myndu njóta betri tækifæra hér
vestra. Fyrir frábæra elju og
samheldni fjölskyldunnar kom-
ust börnin öll vel til manns.
Synirnir tveir, Símon og Jón,
sem nú eru báðir nýlega látnir,
komust í ábyrgðarmiklar og
góðar stöður. Guðrún, sem nú á
heima á Betel, ruddi sér braut
Þjóðkunnur
gófumaður lófinn
Ingiríður Jónsson
Ingólfur Gíslason laeknir
í dagblaðinu Tímanum, sem
Lögbergi barst í flugpósti frá
Reykjavík á mánudaginn, er frá
því skýrt, að þann 14. þ. m. hafi
látist þar í borginni, Ingólfur
Gíslason læknir, 76 ára að aldri;
hann var gáfumaður mikill,
þjóðkunnur læknir, snjall rithöf-
undur og skáldmæltur vel. Frá
isíðustu aldamótum gegndi Ing-
ólfur héraðslæknisembættum í
Reykdælahéraði, Vopnafjarðar-
héraði og Borgarfjarðarhéraði,
fram til ársins 1941. Bækur hans,
Læknisævi og Vörður við veg-
inn, hafa orðið aðnjótandi mik-
illa vinsælda.
Ingólfur læknir lætur eftir sig
ekkju, frú Oddnýju Vigfúsdótt-
Ur. ættaða af Vopnafirði, og
mannvænleg börn; meðal þeirra
er frú Ágústa, kona Thor Thors,
sendiherra íslands í Bandaríkj-
Unum og Canada; bróðir hans,
arðar Gíslason stórkaupmaður,
er búsettur í New York.
^au Ingólfur læknir og frú
^Wný heimsóttu jslendinga í
Winnipeg veturinn 1946, og
eignuðust hér fjölda vina, auk
þenra^ sem þau hittu á ný( en
° ðu þekt frá fornu fari.
ein síns liðs á sviði athafnalífs
ins, en Ingiríður yngri systirin,
brauzt til mennta. Sextán ára
gömul er hún orðin kennari,
með sérstöku leyfi, við sveita-
skóla í Shoal Lake, og hélt þeim
starfa áfram 1 þrjú ár. Jafnframt
hóf hún nám við lýðháskólann
(Collegiate Instute). I janúar-
blaði Breiðablika, 1907, birtist
grein með fyrirsögninni: „Tvær
íslenzkar kennslukonur“. Eru
það þær Kirstín Hermann (Mrs.
J. K. Ólafsson, Gardar, N. D.),
og Ingiríður Jónsson. Segir
greinarhöfundur svo, um þess-
ar fyrstu kennslukonur af þjóð-
flokki vorum í Winnipeg: „Er
nú svo komið að hér eru tvær
kennslukonur íslenzkar, og þyk-
ir Breiðablikum vænt um og
vel við eiga að geta flutt mynd-
ir þeirra, og látið þeirra að
nokkuru getið. Því sannfærðir
þykjumst vér um að þær séu,
hvor í sínu lagi, stöðu sinni til
prýði, og þjóðflokki vorum til
sóma. 1 kennarahópi Winnipeg-
bæjar standa þær fyrir allra
hluta sakir framarlega að líkam-
legu og andlegu atgervi, að
kennarahæfileikum og mann-
kostum .... Almennu lofsorði
er lokið á kennslu þeirra beggja,
enda leystu báðar próf sín fyrir-
taks vel af hendi“.
Er hér átt við kennarapróf
þeirra stallsystra, en því luku
þær um árið 1902. Á milli þátta
í námi sínu kendi Ingiríður við
sveitaskóla í Argyle héraði, en
vorið 1904 var henni veitt kenn-
arastaða við Aberdeen-skólann í
Winnipeg, og stundaði hún það
embætti næstu fjö'gur árin.
Á þessum dvalarárum sínum
tók hún mjög ákveðinn þátt í
kristilegum starfsmálum, eink-
um í sambandi við ungmenna-
félag og sunnudagaskóla Fyrsta
lúterska safnaðar. Er þessa get-
ið í Lögbergi, í júní-mánuði
1908, þar sem segir: „Á sunnu-
daginn var, eftir messu, söfnuð-
ust sunnudagaskóla-kennarar
saman í húsi séra Jóns Bjarna-
sonar til að kveðja ungfrú Ingi-
ríði Jónsson, sem um mörg ár
hefir vel og trúlega unnið að
sunnudagaskólamálum þeirrar
kirkju, en er nú að flytjá alfar-
in burt úr bænum. í viðurkenn-
ingar og þakklætisskyni gáfu
kennararnir henni brjóstnál.
Séra Jón Bjarnason afhenti
henni gjöfina með vel völdum
og hlýlegum þakkarorðum fyrir
vel unnið starf hennar í þarfir
kristindómsins“.
Auðvitað gat sá spaki maður,
séra Jón ekki vitað það þá að
starf þessarar konu í þarfir
kristindómsins í Fyrsta lúterska
söfnuði var ekki enn hafið er
kennararnir héldu henni þetta
samsæti, eða að hún ætti eftir
að verja mestum hluta ævi sinn-
ar til blessunnar þessum mál-
stað. Ryndar var Ingiríður um
þetta leyti í þann veginn að gift-
Mr. og Mrs. Kennelh Macdonald
ast séra Birni B. Jónssyni, sem VjrgU|eg 0g f jÖlmenn H jÓnOVígsluatHÖfn
þá var prestur í Minneota, og *-------------------------------------
þá nýlega orðinn forseti kirkju-
félagsins. Framkvæmdi séra Jón
vígslu þeirra í kirkju sinni 22.
júní 1908, og hurfu þau jafn-
skjótt suður til safnaða sinna.
Nokkrum árum seinna, eða
1914 var séra Björn kjörinn
eftirmaður séra Jóns, sem þá
var farinn að heilsu og dó á því
ári, sem prestur Fyrsta lúterska
safnaðar. Þótti það virðuleg-
asta kirkjulegt embætti með
Vestur-íslendingum, og munu
augu ýmissra geistlegra manna
hafa beinst þangað. Svo sem
þjóðkunnugt var, var séra Bjorn
um margt glæsimenni mikið,
áhrifamikill og skörulegur
kennimaður. Mun það þó síður
en svo hafa spillt fyrir honum
við prestskosninguna í Winni-
peg, að konan hans, Ingiríður,
var svo vinsæl og vel kunnug í
söfnuðinum. Nú kom hún þang-
að aftur en í þetta sinn sem
prestskona og forsetafrú kirkju-
félagsins. Voru þau hjón mjög
samvalin að manndómi og
•myndarskap öllum. Mun Ingi-
ríði þó hafa reynzt heimilið
næsta erfitt fyrstu árin, eins og
við var að búast, þar sem hún,
tók við uppeldi fjögurra fyrri
konu barna séra Björns, sem þá
voru öll um eða innan við ferm-
ingaraldur. Við þetta bættust
svo erilsöm húsmóðurstörf, mik-
ill gestagangur, og annir og á-
hyggjur embættismanns hennar,
sem ávalt koma niður á konu
prestsins ekki síður en honum
sjálfum; og svo uppeldi hennar
eigin barna, þriggja, sem fædd-
ust með stuttu millibili. Þrátt
fyrir allar annir tók frú Ingi-
ríður að sér forsetaembætti í
kvenfélagi safnaðarins, og stund-
aði það með sinni venjulegu
kostgæfni í nær aldarfjórðung.
Enda þótt hún væri þannig
störfum hlaðin í og utan heimil-
isins, var ekki svo að sjá að hún
væri nokkum tíma þreytt, eða
að flýta sér. Hún kom jafnan
fyrir sjónir sem hin þrekmikla,
örugga og bjartsýna kona sem
sér út fyrir erfiðleikana, og get-
ur breitt sig með áhrifavaldi
sínu út yfir samferðamenn sínal
og vandamál þeirra með samúð,
næmum skilningi og hollum
ráðum.
■ Fráfall eiginmannsins breytti
engu um afstöðu hennar til vel-
ferðamála safnaðarins. Hún
studdi hann með ráðum og dáð,
eignum og eftirdæmi eins og
fyrr. Er hún varð fyrir heilsu-
bresti.þeim er fyrr greinir var
hún forseti kvenfélagsins, og;
heiðursforseti yngra kveníélags-
ins var hún til æviloka. Þannig
naut hún óskertrar virðingar og
vinsælda alt til hinztu stundar,
eins og hin afarfjölmenna út-
för hennar 30. apríl bar gleggst-
an vott um.
Frú Ingiríður lætur eftir sig
þrjú fósturbörn, þær Önnu, Mrs.
Grant Beaton, í Winnipeg;
Agnesi, Mrs. Stewart, ekkju bú-
setta í California; og Esther,
Mrs. Pitblado, í Winnipeg. Börn
hennar, öll búsett hér í borginni
eru: Ralph, María, Mrs. Fare-
well; og Lillian, Mrs. Harold
Johnson.
Ritstjóri Breiðablika virðist
hafa verið mikill mannþekkjari,
eða ef til vill gæddur spámanns-
gáfu, er hann mælti um hinar
ungu kennslukonur fyrir nærri
hálfri öld: — „Sannfærðir þykj-
umst vér um, að þær sé, hvor í
sínu lagi, stöðu sinni til prýði
°g þjóðflokki vorum til sóma“.
Það hefir reynzt svo. Guði séu
þakkir. Gef oss góðan ávöxt
Drottinn, af dáðum og dæmi
trúrra þjóna.
V. J. E.
íslendingur hverfur
í Casablanca
Á föstudaginn, þegar Gullfoss
var að fara frá Casablanca úr
síðustu ferð sinni þangað, kom
einn skipverjanna, Baldvin Ás-
geirsson úr Reykjavík, ekki til
skips. Lögreglunni 1 Casablanca
var tilkynnt hvarf mannsins og
beðin að grennslast eftir honum.
Hafa enn engar fregnir borizt
um það, að leit lögreglunnar
hafi nokkurn árangur borið.
—TÍMINN, 9. maí
Síðastliðinn föstudag lézt í
Blaine, Wash., Jakob Wopnfjörð
76 ára að aldri, hinn mesti dugn-
aðarmaður og greidur vel; hann
starfrækti um langt skeið mjólk-
urframleiðslubú í grend við
Winnipeg. Jakob lætur eftir sig
ekkju og einkar mannvænleg
börn; mun hans frekar verða
minst áður en langt um líður.
Endurkosinn
Klukkan sjö að kvöldi hins 16
yfirstandanai mánaðar, voru
gefin saman í hjónaband í
Fyrstu lútersku kirkju þau Miss
Ólöf Thelma Eggertson og Mr.
Kenneth Alexander Macdonald.
Séra Valdimar J. Eylands fram-
kvæmdi hjónavígsluathöfnina,
en Mrs. Pearl Johnson jók á há-
tíðleik hennar með fögrum ein-
isöng. Mrs. Björg ísfeld var við
hljóðfærið. Brúðurin er einka-
dóttir hinna vinsælu og valin-
kunnu hjóna Arna G. Eggert-
sonar, K.C., og Maju frúar hans.
Foreldrar brúðgumans eru þau
Mr. og Mrs. Vincent Macdonald,
sem búsett eru hér í borg. Fjöl-
menni mikið var viðstatt hina
virðulegu vígsluathöfn, þar á
meðal mikil fylking boðsgesta.
Svaramenn voru Mrs. Roy
Williams og Mr. W. Reid. Brúð-
meyjar voru þær ungfrúrnar
María Anna Lund frá Raufar-
höfn, systurdóttir móður brúð-
Á leið til Eyrópu
arinnar og Marion Macdonald,
systir brúðgumans.
Að lokinni hinni glæsilegu
kirkjuathöfn, var setin fjölmenn
og einkar ánægjuleg veizla í
Royal Alexandra hótelinu, þar
sem allir voru eins og heima
hjá sér; þar mintist Dr. Kristján
J. Austman brúðarinnar í ljóði,
sem birt er á öðrum stað hér í
blaðinu.
Heillaóskaskeyti þárust brúð-
hjónunum frá eftirgreidu fólki:
Jean — Bill Hames, San Fran-
cisco, Cal.; Bubs og Krist Aust-
mann, Los Angeles, CaL; Pearl
og Árni, Regina, Sask; Páll al-
þingismaður Zophoníasson, Guð-
rún, Dísa, Ingigerður, Hjalti,
Reykjavík; Guðmundur Vil-
hjálmsson, og Kristín, Reykja-
vík; Thelma og Gretta, Edmon-
ton, Alta; Guðrún og Ólafur
Johnson, New York; Selma,
Reykjavík; Thorlacius fjöl-
skylda, Kuroki, Sask.; Jo og
Dodd, Arcola, Sask.; Thora og
Ted, Los Angeles, Cal.; Lenora,
Santa Monica, Cal.; Joan ög
Linda, West Chiltington; Einar
Pétursson og fjölskylda, Reykja-
vík; Vince, London; Margrét og
Árni Eylands, Reykjavík; Krist-
ín Tait, Miami, Florida, og Jón
Guðbrandsson, Kaupmannahöfn.
Ungu hjónin eyddu hveiti-
brauðsdögunum suður í Banda-
ríkjum, en heimili þeirra verð-
ur að 32 Eggertsón Apts., hér í
borginni.
Lögberg flytur þeim Mr. og
Mrs. Macdonald innilegar árnað-
aróskir.
Victor B. Anderson
Nýlega hefir Victor B. Ander-
son bæjarfulltrúi, verið endur-
kosinn forseti prentarafélagsins
í Winnipeg.
Vinnur sér
mikinn frama
Stefán Hansen
í dag sigldi Stefán Hansen,
sem skipar háa ábyrgðarstöðu
hjá Great West lífsábyrgðarfé-
laginu hér 1 borginni frá Quebeo
áleiðis til Evrópu ásamt frú
sinni; hefir hann verið kjörinn
til að sitja alþjóðaþing Associa-
tion of Actuaries, sem haldið
verður í Hollandi í næsta mán-
uði.
Mr. Hansen er útskrifaður af
háskóla Manitobafylkis; hann er
mikill gáfumaður og kunnur að
mælsku; ráðgerðu þau hjón að
heimsækja margar þjóðir á
meginlandi Evrópu.
Miss Thora Asgeirsson
Við nýafstaðin háskólapróf í
Manitoba, hlaut Miss Thora
Asgeirsson heiðurspening úr
gulli vegna frábærrar þróunar
á vettvangi hljómlistarinnar.
Thorlakson-Howe Bridal at Holy Trinity
a tiny lace hat with brief veil
held with lilies of the valley.
She carried lilies of the valley.
Miss Noelle Whyte was the
bride’s only attendant, Dr. Ken-
neth Thorlakson was grooms-
man for his brother, and guests
were ushered by George Rich-
ardson, Dr. Gordon Fahrni, Jr.,
Dr. Donald Magee, and Rev. Eric
Sigmar.
A reception was held in the
Fort Garry hotel. Dr. and Mrs.
R o b e r t Thorlakson left for
Southern California and Ensena-
da, Mexico. They will reside for
a short time in Winnipeg prior to
proceeding to England.
Winnipeg Free Press
May 21st, 1951
4T A CANDLELIGHT setting
at Holy Trinity Anglican
church, May 19, at 2:30 p.m.,
Frances Corinne, only daughter
of Mr. and Mrs. Lewis J. Howe,
and Dr. Robert Henry Thorlak-
son, son of Dr. and Mrs. P. H. T.
Thorlakson made their nuptial
vows.
Rev. J. I. McKinney officiated,
Miss Violet Warren was organ-
ist, and Dr. Charles Campbell,
soloist.
The bride wore blush satin
veiled with white lace. The
ankle length skirt was wide. A
slimly moulded bodice was top-
ped by a waist length jacket
with a low V neckline, roll collar
and long sleeves. The bride wore