Lögberg - 12.07.1951, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. JÚLÍ, 1951
MINNI LÁNDNÁMSINS
Ræða efíir Gufiorm J. Guiiormsson
Fluil á Landnámshátíð að Hnausum, 2. júlí, 1951
Þeir af fyrstu innflytjendun-
um íslenzku, sem hugðu að
Ameríka væri Eden og ekkert
þyrfti að aðhafast annað en lesa
aldini af trjánum, hafa að sjálf-
sögðu orðið fyrir vonbrigðum.
Sögn er að einn þeirra var á
gangi í skógi og sá hanga á einni
greininni stóran gráan band-
hnykil. Það þurfti meira að hafa
fyrir tóskapnum á Islandi:
tægja, kemba, spinna og tvinna,
vinda svo bandið upp í hnykil
En hér í Ameríku uxu band-
hnyklarnir á trjánum. Hann
tók bandhnykilinn af trénu og
stakk honum í barm» sinn. Nú
mundi hann eignast nýja gráa
sokka. Verst var að ekkert hvítt
var til í fitjarnar, engin sauð-
kind til í öllu Nýja-íslandi, og
hvergi gat hann séð hvítan
hnykil hanga á grein. Meðan
hann var að hugsa um þetta var
bringan á honum í einum eldi
og altaf voru einhver ótæti að
slengjast á andlitið á honum.
Hann logsveið í bringuna og
andlitið; Svo mikill mökkur var
kring um hann að hann sá ekki
sólina. Hann var bara viss um
að væri kviknað í sér; byrjaður
að brenna lifandi! Hann hugsaði
sér að láta ekki hnykilinn brenna
fyrr en seinast og greip hann út
úr barmi sínum. Sér hann þá
sér til mikillar undrunar að
mökkurinn rýkur út um holu á
hnyklinum. Þetta var nefnilega
eiturflugnabú, þó hann vissi það
ekki þá. Hann ætlaði ekki að
hirða hnykilinn 1 þetta sinn og
henti honum. Hnykillinn hlaut
að vera holur innan og var það
engin drýgindi upp á bandið.
Svona tóskapur þektist ekki á
íslandi. Þegar hann kom heim
var hann svo brjóstastór og blás-
inn í andlitinu að konan hans
kannaðist ekki við hann, hélt að
þetta væri eitthvert dýr úr
skógiuum — líklega froskur.
Hann sór og sárt við lagði að
hann væri hinn rétti eiginmað-
ur, en ekkert dugði. Hún stóð
á því fastara en fótunum, að áð-
ur en hún fór til Ameríku hefði
hún giftst manni. — Af því
epli uxu ekki á trjánum né
önnur aldini gómsætari en eitur-
flugnabú og vonbrigðin ollu ó-
ánægju og útflutningi fólks, var
Nýja-íslandi í mestu niðurlæg-
ingu út á við. í Winnipeg var
viðkvæðið: Þag eg ekkegt ann-
að en flugug og fog. (Allig sem
vogu af höfðingjaættum vogu
gog (r) mæltig og gátu ekki
sagt eg (r) ). Eftir að stóru plág-
umar voru um garð gengnar
var altaf alið á Mýflugnaplág-
unni, sem þó var minniháttar
plága, og talið að hvergi væru
flugur nema í Nýja-íslandi. Þær
voru líka í Argyle, Dakota og
jafnvel í Wirmipeg, en þær voru
allar af frábærri nærgætni til-
einkaðar Nýja-íslandi. Má vera
að Ný-íslendingar hafi haft nóg
til útflutnings. Á hverju áttu
þær að lifa hér á nóttinni, þegar
tjaldað var yfir hvert rúm með
flugnaneti? Var ekki eðlilegt og
skynsamlegt að þær færu til
Winnipeg þar sem að þær höfðu
frían aðgang að hverju rúmi, og
gátu fengið saðning síoa án þess
að skipta sér upp ú milli rúma,
því hjón sváfu saman í þá daga
og var aldrei minna en ein kona
í hverju hjónarúmi. Annars
þótti mér hin mesta húsprýði að
rúmtjöldunum, þau voru úr alla
vega litu flugnaneti eða slöri.
Litadýrðin og skrautið á þeim
mintu á sængurhimininn henn-
ar Elísabetu Englandsdrottning-
ar.
Ógleymanlegt er mér fyrsta
kirkjuþingið sem haldið var við
íslendingafljót, hve það prýddi
búning kirkjuþingsgesta flugna-
netið á höttunum þeirra. Fjöl-
breyttara litarskraut hefir ekki
sést síðan nema í Paradísar-
lundi og á íslenzku bekkja-
pilsi. Síra Jón hafði blátt flugna-
net, síra Friðrik blátt og margir
sem voru háttstandandi í kirkju-
félaginu höfðu blátt — nema
Wilhelm Paulson, hann hafði
lyfrautt og vakti sérstaka at-
hygli áhorfenda, fáeinir höfðu
hvítt, en mest bar á græna litn-
um. Á kvöldin, þegar flugunum
fanst mál komið að fara að láta
eitthvað ofan fyrir brjóstið á sér,
voru öll flugnanetin dregin nið-
ur fyrir höku. Þeir sem voru
tóbaksmenn reyktu innan undir
þessum flugnanetum og rauk út
um þau alt í kringum höfuðið
og sást ekki hvort munnurinn,
sem reykti, var framan eða aftan
á höfðinu. Flugurnar léku þá
verst sem voru nýkomnir frá
íslandi, hafa iSennilega fundið
meiri fjöre‘fni eða vitamín í
þeim en hinum innfæddu. Jón
Ólafsson ritstjóri lýsir því í fyr-
irlestri um Vestur-íslendinga,
sem hann hélt í Reykjavík,
hvernig hann var útleikinn á
þessu kirkjuþingi, þá nýkominn
að heiman. Svo voru á honum
upphlaupin eftir flugurnar að
hann þekti ekki handleggina á
sér frá lærunum á sér.
Út í frá heyrði maður sjaldan
annað en last um Nýja-ísland,
ef á það var minst, og það frá
mönnum sem annað hvort höfðu
ekkert að borða eða lifðu í
næstu dyrum og borðuðu sig
sjálfir. Dæmi voru til að íslenzk-
ar stúlkur í Winnipeg, sviku
elskhuga sína ef þær komust að
því að þeir hefðu haft ofan af
fyrir sér með því að vera fjósa-
menn niðri í Nýja-íslandi. Þeir
sem vorkenna fólki að búa í
frumbygð hafa engan skilning
á þeirri nautn sem felst í nýju
landnámi. Altof mikið var gert
úr skortinum. Hann var miklu
meiri í öðrum nýbygðum sem
eðlilegt var. Hér var Winnipeg-
vatn fult af fiski, kjöt var ein-
att fáanlegt hjá Indíánum í
vöruskiptum. Man ég eftir
fjölda fólks sem fékk frían að-
gang að ekru af þurkuðu elgs-
dýrakjöti sem Indíáninn John
Ramsey átti. Margoft miðlaði
hann íslendingum af auði síns
matar og góðvildar, svo glaður
og glæsilegur sem guðinn Mani-
tú. Talið er að landnemarnir
hafi lært af honum að fiska sér
til matar upp um ís. Hitt lærð-
ist þeim seinna að skjóta dýr,
þó skógurinn væri fullur af
veiðidýrum. Einn, sem var há-
lærð selaskytta frá íslandi,
dugði þar ekki betur en aðrir.
Þó var hann fæddur með byss-
una í höndunum og selaskytta
langt aftur í ættir. Einn ætt-
ingi hans hafði skotið á tungl-
ið, þegar það var að koma upp
úr sjónum, haldið að það væri
stór selshaus.
Skógarbirnir voru tíðir gestir
landnemanna, en engir aufúsu-
gestir, sóttu þeir eftir fiskslógi
og öðrum kræsingum. Heyrði
ég getið um bónda, sem skaut
á sama björninn einu sinni á
dag í marga daga. Fyrst var
björninn dálítið smeikur við
hvellinn, en vandist honum
fljótt og hirti ekki um hann,
hélt áfram að éta slógið, þó á
hann væri skotið, og leit ekki
upp. Einu sinni vildi það til að
stóð í honum heljarstór fisk-
haus. Hann gat ekki kingt né
komið honum út úr sér og gapti
lengi á móti sólinni. Þá hugsaði
bóndi sér að skjóta beint upp í
hann, þar mundi kúlan 'hafa
minsta fyrirstöðu og komast
lengst. Hann skaut, en hitti fisk-
hausinn og losaði hann úr háls-
inum á birninum og bjargaði
honum óviljandi. Björninn labb-
aði burtu heilbrigðari og á-
nægðari eftir skotið.
Hvenær sem nýir innflytjend-
ur komu frá Islandi á þeim ár-
um og námu staðar í Winnipeg
til að leita sér upplýsinga og
ráðleggingja hjá löndum sem
þar voru fyrir, var úrlausnin
þetta: Hér í Winnipeg er ekkert
fyrir þig. Ef þú hefir peninga,
þá farðu vestur til Argyle. Ef
þú átt ekkert, þá farðu niður til
Nýja-íslands. Þetta var heilræði
sem gerði það að verkum að
nýir og nýir fátæklingar bætt-
ust við hópinn í Nýja-íslandi.
í Winnipeg var vonlaust að þeir
gætu dregið fram lífið, vegna
atvinnuleysis. Bærinn stóð í
stað framfaralaus árum saman.
Allur fjöldi íslendinga þar
barðist í bökkum, bjuggu í lé-
legum kumböldum og hefðu
sennilega fengið skyrbjúg, ef
þeir hefðu ekki haft dropann úr
kúnni því margir þeirra áttu
kýr. Oft biðu menn í tugatali,
með rekurnar í höndunum, á
kjallara eða skurðarbarmi að fá
að fara ofan í aurinn og moka,
en kannske einn af hundraði
hrepti hnossið. Hinir fóru bón-
leiðir til búða. Þetta var ekki í
Nýja-íslandi — það var í Win-
nipeg. Aðeins örfáir íslendingar
höfðu sæmilega atvinnu, en all-
flestir illa launaða. Margir Win-
nipeg-Islendingar leituðu at-
vinnu niðri í Nýja-íslandi.
Nokkrir þeirra, sem nú mundu
vera kallaðir upsprúcaðir city
guys réðu sig sem fjósamenn og
matvinnunga á bændabýlum
yfir vetrarmánuðina. Skips-
hafnirnar á flota þeirra Frið-
jóns og Sigtryggs, sem síðar
verður minst, voru Winnipeg-
Islendingar að fáum undan-
skildum. Dugnaður og áræði var
ekki minna meðal íslendinga í
Winnipeg en annars staðar. Sá-
ust þess merki jafnvel áður en
þeir hófu að byggja einn tíunda
part af borginni. Enginn efi að
þeir hefðu slagað hátt upp í
okkur hér ef þeir hefðu ekki
haft eins mikla lesningu. En
engan gat grunað þá að Winni-
peg ætti fyrir sér að verða mið-
stöð vestur-íslenzkrar menning-
ar. Engan gat grunað að gos-
brunnurinn hjá sumarheimilinu
á Hnausum færðist langt út í
Winnipegvatn og Ný-Islending-
ar þokuðu undan öðrum þjóð-
flokki í áttina á eftir honum. —
Þeir af íslenzkum innflytjend-
um sem efni höfðu og settust að
í Argyle tóku skessuskrefum í
landbúnaði. Hefir sennilega bú-
skapur íslenzkra írumbýlinga
hvergi komist á hærra stig en
þar. Hið merkilegasta var að
þeir báru af hérlendum í korn-
rækt, heimilisprýði og allri
risnu. En Nýja- ísland hafði sér-
stöðu í tilverunni, tók á móti ör-
eigunum og skaut yfir þá skjóls-
húsi. Fólkið sem fyrir var
framdi líknarverk á þeim
mörgum. Til dæmis gáfu for-
eldrar Gísla Einarssonar, frið-
dómara, nýkomnum innflytj-
endum mjólkurkýr nokkrar,
matvæli og hænsni og þótti, sem
nærri má geta stórhöfðinglega
af sér vikið. Sumir landnáms-
manna höfðu í húsnæði tvær og
þrjár fjölskyldur í senn og miðl-
uðu þeim af því litla sem þeir
sjálfir áttu.
Því hefir verið haldið fram,
að nýtt blóð hafi komið með
þessum nýju innflytjendum og
það hafi frelsað Nýja-ísland frá
að verða landauðn í höndum
fyrstu landnemanna og þá hafi
nýtt framfaratímabil hafist.
Sjálfsagt hafa þeir, þegar frá
leið, gert sinn skerf til vaxtar
og viðgangs bygðinni. En dauf-
um bjarma aftureldingar varp-
ar á það tímabil, að einn þeirra,
sem komu með seinni skipun-
um, varð fyrir því að þáverandi
sveitarráð tók af honum skatt-
skuld með lögtaki. Ég áfelli ekki
manninn; margur hefir skuldað
meiri skatt og haft meiru úr að
spila. Hann átti eina konu og
eina kú. Sveitarráðið tók kúna.
Á hverju áttu hjónin að lifa
fyrst eina kýrin var tekin. Sveit-
arráðið varð fyrir ámæli al-
mennings fyrir að taka kúna en
ekki kerlinguna. Ef sveitarráðið
hefði tekið kerlinguna og skilið
eftir kúna, þá hefði karlinn get-
að lifað á kúnni, en kerlingin á
sveitarráðinu.
Er það líklegt, segi ég, að
farmfaraskeiðið, óslitið fram á
þennan dag, hafi hafist á þess-
um raunalega atburði og átak-
anlegu yfirsjón þáverandi sveit-
arráðs?
Stórstígar verklegar fram-
kvæmdir 1 Nýja-Iílandi voru
nokkru á undan athafnalífinu 1
Argyle en samtímis umkomu-
leysinu í Winnipeg. Landnem-
arnir reistu þau beztu og vist-
legustu íveruhús sem í nokkurri
íslenzkri nýbygð hafa verið. Ár
frá ári bættu þeir þau og bygðu
ný og betri. Vandaðasta og
mesta og eitt af þeim vegleg-
ustu sem nokkurn tíma hafa
reist verið í Nýja-íslandi bygðu
þeir Sigtryggur og Friðjón á
Möðruvöllum. Höfðu þeir um
skeið báðir íbúð í því, með fjöl-
skyldur sínar. Voru íbúðir þær
svo prýðilegar að þær tóku
því langt fram sem ístöðulitlir
emigrantar höfðu hugsað sér um
himnaríki. Auk hinna höfðu þar
og íbúð skáldkonan fræga frú
Torfhildur Hólm og miðaldra
fröken, sem síðar giftist Taylor
og hét fullu nafni meiriháttar
Sigga. I þessu sama húsi höfðu
þeir Sigtryggur og Friðjón verzl
unarbúð og gerðu feykilega
verzlun við íslendinga, Indíána
og enska ferðamenn. Skamt
fyrir norðan þetta hús, sem var
úr timbri, stóð stórt bjálkahús,
reist af Hudson Bay félaginu
Hafði það verið verzlunarhús
þess félags og aðalbækistöð við
fljótið síðan í fyrndinni. Frið-
jón og Sigtryggur höfðu það
fyrir vöruhús. Það var kallað
Bóla, því meðan bólusýkin gekk
vál- það notað sem spítali. Sög-
unarmylnu þá stærstu sem
nokkurntíma hefir verið á milli
vatnanna keyptu þeir Friðjón
og Sigtryggur og settu niður á
Möðruvöllum og starfræktu í
mörg ár. Hafði fjöldi íslendinga
atvinnu við mylnuna á sumrin,
en við bjálkaúttöku á vetrum.
Eftir að þessi mylna var flutt
burt, setti Gestur Oddleifsson
upp mylnu á sömu stöðvum og
sagaði af miklum dugnaði. —
Mylna sú varð síðar eign Krist-
jóns Finnssonar. Tók hann upp
það nýmæli að láta hana vinna
nótt og dag — saga sem fiðlara
fyrir dansi duglegra verka-
manna. Auk þessara ofan-
greindu sögunartækja voru
ýms smærri í notkun um alla
nýlenduna.
Bátasmíði hófst þegar á fyrsta
frumbýlingsárinu í Fljótsbygð,
á Mikley og víðar í Nýja-íslandi.
Byrjað var á allstórum bát,
kjölurinn lagður og nokkur
bönd fullgerð, síðan hætt við
alí saman. En búið var að gefa
bátnum nafnið Vindigo eða
Vittigo. Ég man að móðir okkar
Vigfúsar hastaði á okkur ef okk-
ur varð á að láta okkur báts-
nafnið um munn fara því það
þýddi á Cree Indíánisku_Pjöf-
ullinn. Man ég eftir að tvö rif
úr Vittigo lágu lengi ofan jarð-
ar fyrir norðan prentsmiðju
Framfara. Hverjir það voru sem
stóðu að þessu bátsmíði og
hvers vegna var við það hætt
er nú gleymt. Fyrsta tvímastr-
aða skipið, sem ég man eftir
hét Bláus og var eign nokkurra
bænda í Fljótsbygð. Var það í
förum um skeið milli Lundi-
þorps og Crossing (Selkirk).
Fyrsti bátur sem Mikleyingar
áttu tvímastraðan, hét Borðeyr-
ingur, allstór og mjög vel smíð-
aður af Stefáni Jónssyni, sem
þá bjó á Borðeyri' á Mikley,
föður Kjartans skipstjóra. Var
Borðeyringur lengi í förum
milli Mikleyjar og ‘Crossing.
Hann þótti með afbrigðum stöð-
ugur lenti eitt sinn í ofviðri svo
miklu að fremra seglið rak
þóftuna, sem mastrið var fest
við, í gegnum súðina „og datt
í sjóinn“. Eftir Victoriu tíma-
bilið, sem síðar verður frá sagt
(því Fljótsbúar áttu sitt Victoriu
tímabil, kent við Victoriu gufu-
skip þeirra Friðjóns og Sig-
tryggs) rak Friðsteinn Sigurðs-
son verzlun um nokkur ár.
Hann átti stóran og fornlegan
York tfát, tvímastraðan og hafði
í siglingum milli Möðruvalla og
Crossing. Formaður á þeim kugg
var Eiríkur Eymundsson, ef til
vill sá bezti sjómaður sem á
Winnipegvatn hefir komið. Sig-
valdi Þorvaldsson var annar sjó-
garpur samtíða Eiríki. Hann átti
stóran bát tvímasfraðan smíðað-
an af Kristjáni írá Geytáreyj-
um. Hann hét Kristján, en síðar
vatni ausinn og nefndur Lára
frá Lundi. Hún var lengi í för-
um og flutti meðal annars póst
milli Selkirk og Lundiþorps.
Fram undan Breiðuvík kom
stóralda inn fyrir borðstokkinn
svo alt varð vatnssósa þ. á m.
pósturinn. Tók þá stjórnin þvert
fyrir að póstur yrði fluttur
vatnsveg. Rann þá upp það tíma
bil er Gestur Oddleifsson bar
póstinn á bakinu — 10 fjórð-
unga milli Selkirks og íslend-
ingafljóts á ó f æ r um vegi.
Strandarbræður, svonefndir,
áttu stóran bát tvímastraðan og
héldu lengi uppi siglingum
milli Selkirk og Árnes. Jón
Kafteinn, faðir Snæbjörns John-
sons, dómsmálaráðherra átti
stóran seglbát og sigldi hrafn-
istubyr fram og aftur milli
Gimli og Selkirk (áður Cross-
ing). Þeir Bergþór og Einar Þor-
kelsson áttu stóran bát tví-
mastraðan og héldu uppi sigl-
ingum milli Mikleyjar og Sel-
kirk. Annars áttu eyjarskeggjar
báta stærri og smærri í tuga-
tali. Hinir miklu athafnamenn,
bræðurnir Stefán og Jóhannes
Sigurðssynir ráku verzlun að
Bræðahöfn í Breiðuvík (nú
Hnausar). Voru þeir hinir
fyrstu er bygðu frystihús í
Breiðuvík og víða á fiskistöðv-
um norður með Winnipegvatni
og hófu þeir rekstur fiskiveiða í
stórum stíl sem enginn endi
hefir á orðið. Er talið að Stefán
hafi komið því til leiðar að
bryggja var bygð að Hnausum,
enda efndi hann til hinnar
mestu veizlu sem haldin hefir
verið meðal Vestur-íslendinga
fyrr og síðar, er bryggjan var
vígð og lét reka sjö þumlunga
langan gullnagla í bryggju-
sporðinn. Tjölduðu þau Stefán
og frú hans Valgerður um þjóð-
braut þvera og máttu allir, um
700 manns, hafa það af vistum
er þeir vildu. Þeir bræður áttu
stóran seglbát og voru sífelt í
siglingum um alt Winnipegvatn.
En stærsta seglskipið á Winnipeg
vatni og hið lang rammbyggi-
legasta, hafði hinn ötuli at-
hafnamaður Kristjón Finnsson,
sem rak þá verzlun og viðar-
sögun í Lundiþorpi, látið smíða
sér og hafði til timburflutninga
frá Lundi til Serkirk. Hét það
Sigurrós. Sigurrós flutti líka
fólk og kvikfénað, sögunar-
mylnur og saumnálar. I lestinni
hafði hún margan ullarpokann
fyrir þá að snúast á til réttrar
trúar sem steyptust ofan um
lúkugatið. Fargjaldið frá Lundi
til Selkirk fyrir hvern fullorð-
inn farþega var 50c., og ef nesti
hans þraut vegna byrleysis,
fékst nógur matur ókeypis hjá
skipshöfninni. Hvergi fékst
meira né betra fyrir 50c. en á
Sigurrósu. Vildi ég að öíl ver-
öldin, sem nú þjáist af verð-
bólgu, tæki sér hana til fyrir-
myndar. Fyrsti skipsstjórinn hét
Oddur og var Eiríksson, hinn
mesti efnismaður, en dó ungur.
Sá er lengst var skipstjóri á
Sigurrósu var hinn víðkunni
sægarpur Júlíus Sigurðsson.
Fyrstu Galla, sem til Nýja-ís-
lands komu, flutti Sigurrós til
Gimli, mestmegnis kerlingar og
krakka, því karlarnir urðu eftir
í Winnipeg að vinna þau verk,
sem landar töldu sér ekki leng-
ur samboðin. Á leiðinni til Gimli
skeði það að skipsherranum
varð litið ofan í káetuna til kerl-
inganna og sér að gólfið er yfir
flotið, hyggur skipið sé tekið
mjög að leka. Var að því komið
að hann skipaði öllum (nema
kerlingunum, sem hann hugði
þegar á floti) að segja á sig
sundbeltin ef mætti þannig
lengja lífið um nokkur augnablik
til bænahalds. Hann vaknaði þá
til skyldunnar, þaut að dælunni
og pumpar og pumpar, en ekkert
vatn kemur. Gat það verið að
dælan væri biluð? Það var al-
veg óhugsanlegt. Hún hlaut að
vera óforgengileg eins og skipið
sjálft. Hann lét dæluna ganga
einu sinni enn til reynslu. Ekk-
ert vatn. Hann þaut ofan í káet-
una til kerlinganna, kom aftur
og lýsti því yfir í heyranda
hljóði að hættan væri afstaðin;
það sem væri á káetugólfinu
væri — guði sé lof — ekki Win-
nipegvatn.
Sama árið og þeir Friðjón og
Sigtryggur hófu viðarsögun við
fljótið keyptu þeir allstóran og
glæsilegan gufubát sem Victoria
hét, hún hafði alla kosti sem
einn bát má prýða og var elskuð
og virt af öllum fljótsbúum og
talað um hana sem lifandi veru.
Þá létu þeir félagar Friðjón og
Sigtryggur smíða á Möðruvöll-
um tvö stór flutningaskip eða
barða og létu heita í höfuð
tveim systrum Hannesar Haf-
stein Soffíu og Láru. Barðar
þessir voru til vöru og timbur-
flutninga og var Victoria með
þá í eftirdragi í vikulegum
ferðum milli Möðruvalla og
Crossing. Nokkru síðar bygðu
þeir á sama stað stórskipið
Aurora. Var hún fyrst höfð fyr-
ir barða. Dró þá Victoría 3 barð-
ana. Síðan gerðu þeir félagar úr
henni hjólskip og eitt af stærstu
og hraðskreiðustu gufuskipum
á Winnipegvatni. „Hannesson-
bræður“ á Gimli keyptu stóra
skonnortu sem hét Gold Seal og
breyttu í gufubát og nefndu
Gimli. Hún var í laginu eins og
íslenzkur sauðskinnsskór og leit
út sem hún gæti gengið betur
á landi en vatni. Að henni út-
gerðri smíðuðu þeir bræður
Framhald á bls 7
MANY OF OIR SHAREHOLDERS
ARE MEN
BUT... women outnumber men among regis-
tered individual shareholders of Dominion
Textile's common stock. There are 3,110
women and 2,225 men, and the women own
more shares than the men do.
Over 95 percent of these shareholders live in
Canada. They live in all provinces, with
Quebec, Ontario, British Columbia, Manitoba
and Nova Scotia leading, in that order.
None of these shareholders owns as much as
one per cent of the stock.
Dominion Textile Company Limited
MANUFACTURERS OF

PRODUCTS