Lögberg - 02.08.1951, Blaðsíða 15

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 2. ÁGÚST, 1951
31
HEILRÆDI BISKUPS
Framhald af bls. 27
„Þetta datt mér í hug“, mælti
biskup. „Vatnið í þessari lind
er þá heldur ekki gætt neinum
heilögum krafti. Eg þekki aðeins
eina uppsprettu, sem nokkurt
gagn er að. Eg er með ofurlitla
lögg úr henni á brúsa, sem er
úti í vagninum mínum. Það er
altaf gott, að hafa það með sér.
Eg villist aldrei á ferðum mínum
og aldrei hefi ég orðið fyrir nein-
um skakkaföllum. Seztu nú
Minnumst
sameiginlegra erfða
á íslendingadeginum
á Gimli, 6. ágúst, 1951
JIMMY HEMENWAY
TAILOR AND CLOTHIER
627 Sargent Ave. Winnipeg
Phone 22 166
CONGRATULATION S
to the lcelandic People on the
Occasion of the 61 st Anniversary
of their National Celebration Day
at Gimli, Manitoba, August óth7
1951.
DICK HILLIER
/
Með innilegum kveðjum
í tilefni af
íslendingadeginum
6. ágúst 1951
LUNDAR QUICK FREEZE—DELNOR FROZEN FOODS
B & B MEAT MARKET
MEATS, FISH and POULTRY
Livestock Slaughtering, Meat Processing,
Custom Curing, Smoking
LUNDAR MANITOBA
CARL BJORNSON, Proprietor
W& a>ie
GelehnaÍÍHa too-J •
August 5th Is Our
Silver Anniversary
We hope to continue serving
Manitoba motorists in the
future—improving our service
and facilities continually.
★
CONGRATULATIONS ON
YOUR 61 st ANNIVERSARY
Carler Molors Lld.
Poriage and Maryland, Winnipeg
CHEVROLET and OLDSMOBILE
CARS — CHEVROLET TRUCKS
Ingólfur Arnarson fékk 340
þús. kr. fyrir hjálp við Tatra
hérna á stólinn og lokaðu augun-
um. Þú mátt ekki líta upp, fyrr
en ég kem aftur. Ef þú lítur upp,
missir vatnið kraftinn“.
Geirþrúður settist niður og
lokaði augunum og þannig sat
hún þangað til biskup kom inn
aftur. Hún var til að sjá eins og
sofandi barn. Nú leit hún upp og
lesa mátti nú í augunum einlæga
trú og óbilandi traust.
„Líttu nú á“, sagði biskup,
„þetta er nú ekki nema rétt að-
eins í litla skál. Meira má ég ekki
missa. Og meira þarft þú ekki
heldur. Þetta er kraftmikið vatn.
Og þegar maðurinn þinn fer
næst að tala við þig um eitthvað,
sem þig langar til að andmæla,
þá skaltu flýta þér að súpa gúl-
sópa af vatninu. Ekki skalt þú þó
renna því niður eða spýta því út
úr þér. Máttarins nýtur aðeins á
meðan þú hefir vatnið í munnin-
um. Og gleymdu iíú ekki þessum
fyrirmælum“.
Grátandi lofaði Geirþrúður
þessu. Og hún trúði því alveg
statt og stöðugt, að vatnið myndi
verða henni að gagni. Hún þakk-
aði biskupi hjartanlega fyrir þá
miklu greiðasemi, að gefa henni
svona dýrmætt meðal. Og nú fór
hún strax að hafa áhyggjur út
af því, að nú myndi hann ef til
vill verða fyrir einhverjum ó-
höppum á ferðalaginu, og þá
væri það henni að kenna, af því
að hún hafði fengið vatnið úr
brúsanum.
„Það er talsverður slatti eftir
í honum ennþá“, sagði biskup
brosandi, „og svo er þess að gæta,
hve mikill kraftur fylgir einum
einasta gúlsopa. Það er engin
hætta á því að ég villist eða að
vagninn velti út af veginum. Og
ég kem hingað aftur út á Oddan-
um eftir þrjú eða fjögur ár. Þá
skulum við talast við aftur“.
-------Daginn eftir hélt bisk-
up áfram ferð sinni.
„Jæja Lars“, sagði hann, þegar
þeir voru komnir spölkorn áleið-
is upp á Oddann, „hvernig lýst
þér á fólkið hérna á Oddanum?“
„Hvernig mér lýst á það?“ sag-
ði Lars og sló í klárana. „Eg get
nú eiginlega lítið um það sagt“.
„Áttir þú eki tal við neinn?“
„Það get ég varla sagt. O-jú,—
ég yrti á einn karlinn fyrir utan
kirkjudyrnar og spurði hann
hvorum siðnum hann fylgdi,
þeim gamla eða hinum nýja.
Hann svaraði því til, að hann
fylgdi nýju trúnni. Hann sagði að
í gömlu kenningunni væri því
haldið fram, að sjórinn ætti að
fæða okkur, en hin nýja mælti
svo fyrir, að brjóta skyldi heið-
arnar. Og hann kvaðst vera
byrjaður á því að sínu leyti.“
„Litlu hefir þú orðið nær af
þessu svari“, mælti biskup hlæj-
andi.
„Ekki segi ég það“, svaraði
Lars og lét sér hvergi bregða,
„því að ég komst þarna að raun
um, að fólkið á Oddanum kann
að hafa taumhald á tungu sinni,
og ekki eru þeir að jafnaði léleg-
astir, sem kunna það“.
Biskup vissi hitt og þetta um
fólkið á Oddanum. Og um hugar-
far einnar manneskju vissi hann
sérstaklega. Geirþrúður var bor-
in og barnfædd á þessum slóðum.
Hann var að hugsa um hana.
„Mörgum þeirra, sem fyrstir
byrjuðu að brjóta niður páfaveld
ið, varð á sama glappaskotið, sem
oft hendir trésmiðinn, sem er að
rífa niður gamalt hús: honum
verður það á að brjóta stoðir og
lausholt og annað því um líkt,
sem nota mætti í nýja húsið. Það
er ekki hyggilegt. Vér eigum að
nota það sem nothæft er af göm-
lu viðunum til að byggja úr hið
nýja“.
Lars sagði bara „já“ og „á-nú“,
—en annars fannst honum þetta
torskilið tal.
☆
-------Fimm ár liðu þangað
til Palladíus biskup hafði tíma
til að vísitera Oddakirkju aftur.
Ekki hafði honum unnist tími til
að koma í allar sóknir tvisvar
sinnum. En út á Oddann vildi
hann komast fyrir hvern mun.
Hann hafði lofað Geirþrúði því
og sjálfum sér líka. Og hann vildi
efna það.
Landið var jafn eyðilegt og
hrjóstrugt og það hafði verið. En
kirkjan var komin í nýjar flík-
ur, og mátti heita, að þær væru
eins og biskup vildi hafa þær.
Þakið og gluggarnir voru nú í
bezta lagi. Á altarinu var hreinn
dúkur og tvær kertastikur. Heið-
arblómum var stráð á gólfið. Og
presturinn var búinn að fá pré-
dikunarstól, svo að nú gat hann
horfst í augu við söfnuð sinn.
Fólkið var svipað ásýndum og
það hafði verið. En nú kunni það
þó nokkra sálma og söng þá
fullum hálsi.
Geirþrúður hafði tekið mest-
um stakkaskiftum. Hún var ekki
lengur flóttaleg og feimin.
Þrjózku-svipurinn var líka horf-
inn. Nú var hún stillileg og glað-
leg prestskona.
Biskup var leiddur inn í hlýja
stofu og honum boðinn hægur
sess að lokinni. vísitasíunni. Og
Geirþrúði dvaldist lengi inni hjá
honum. Hún þakkaði honum
hjartanlega fyrir heilræðin góðu
og vatnið, sem hann hafði gefið
henni. Það hafði ekki brugðist.
Hún kvaðst hafa fylgt ráðum
hans nákvæmlega, og þegar hún
hefði verið búin að súpa á vatn-
inu, þá hefði aldrei orðið af
neinni þrætu eða misklíð á milli
hennar og mannsins. Hún hefði
þá ekkert getað sagt, og þá hefði
prestur strax orðið blíður og
bljúgur. Og því lengur, sem hún
hlýddi á það, sem hann hafði að
segja, því ljósar varð henni það,
að hann hafði á réttu að standa.
Nú var hans trú orðin trú henn-
ar sjálfrar, og nú urðu þau aldrei
ósátt. Þau báru saman byrðarnar
og hita og þunga hvers dags. Og
hún bætti því við, að nú væri
langt síðan að hún hefði þurft á
vatninu að halda. Enn væri skál-
in hálf, og sennilega þyrfti aldrei
til þess að taka framar.
„Það væri þá líka hægurinn
hjá, að fylla skálina aftur“, sag-
ði biskup brosandi, „þú getur
sótt þér vatn út í brunninn,
hérna fyrir sunnan bæjarvegg-
inn. Það gerði ég“.
Hjálpaði því við Orkneyjar
í veiur.
____ *
Samkomulag hefir náðzt
milli eigenda norska skips-
ins „Tatra“ og Bæjarútgerð-
ar Reykjavíkur um björgun
arlaun vegna aðstoðar eða
hjálpar, er „Ingólfur Arnar-
son“ veitti hinu norska skipi
í vetur, en þau eru £7500,
eða um kr. 340 þúsund
Nánari átvik að þessu eru í
stuttu máli á þessa leið: Hinn 18.
janúar s.l. sendi m.s. „Tatra“ frá
Tönsberg út hjálparbeiðni, þar
sem skipið var með bilaða vél á
Norðursjó, um 23 sjómílur norð-
Geirþrúður rak upp stór augu.
Hún brosti ekki. En það komu
tár í augun á henni. Að þessu
sinni var það hún, sem tók t>áð-
um höndum um hönd biskups.
„Nú skil ég það fyrst, sem þér
sögðuð fyrir fimm árum: Það
þarf ekki annað en trú. Ekkert
er til í heimi þessum kraftmeira.“
vestur af Mull Head á Orkn-
eyjum.
Togarinn „Ingólfur Arnarson",
skipstjóri Hannes Pálsson, brá
þegar við, kom á vettvang, tókst
að koma taug um borð í hið
norska skip, sem rak undan sjó
og vindi, og hóf að draga það til
næstu hafnar, sem var Kirk-
wall á Orkneyjum.
Er skipin áttu eftir stutt ófarið
til hafnar, slitnaði dráttartaug-
in, en um svipað leyti tókst að
koma vél „Tatra“ í gang á ný,
og komst skipað síðan af eigin
rammleik inn til hafnar.
Eins og að framan getur hefir
nú orðið samkomulag um laun
Bæjarútgerðarinnar fyrir að-
stoðina, og var sætzt á £7500 eða
um kr. 340.000 í íslenzkri mynt.
M.s. „Tatra er 4766 brúttó
lestir að stærð, eign Wilhelm-
sen-skipafélagsins í Tönsberg,
smíðað í Danzig árið 1937.
—VISIR, 22. júní
Nefndu fimm hluti sem inni-
halda mjólk.
Það er auðvelt: ís, smjör, ost-
ur — og tvær kýr.
—Th. Á.
Minnumst
sameiginlegra erfða
á íslendingadeginum
á Gimli, 6. ágúst, 1951
JACK ST. JOHN DRUG STORE
SARGENT AT LIPTON
WINNIPEG MANITOBA
Sími 33 110
FRÁ FISKIMANNI TIL STÓRIÐJUHÖLDS
Það er framsóknarsaga Kristjáns Thorsteins-
sonar skipasmiðs í Riverton, Man. Myndin
sem hérfylgirer sýnishorn af framleiðslu hans.
Kristján hefir getið sér víðtækan orðstír fyrir smekkvísi, listfengi, vand-
virkni og samvizkusemi í iðn sinni. Menn leita til hans með báta- og skipa-
smíði vestan frá Vancouver, og úr norður- og austurhéruðum Kanada. Hann
er nú að smíða mikið og skrautlegt listiskip, sem sigla á frá stórvötnunum í
Austur-Kanada alla leið til Vancouver. Er skip þetta mjög vandað og með
öllum nýjustu siglingatækjum.
Á síðastliðnum þremur árum hefir hann smíðað tuttugu
báta og skip á ári sem öll eru tuttugu tonn að stærð og þar yfir,
og aðsóknin að skipasmíðastöð hans fer sívaxandi.
Þessi framsækni atorkumaður er fæddur í Nýja-íslandi, sonur Jóns Þor-
steinssonar Kristjánssonar bónda að Skriðuklaustri í Haukadal á íslandi, og
konu hans, Rósmundu Guðmundsdóttur. Kristján Þorsteinsson er kvæntur
Ingibjörgu Sigfúsdóttur Björnssonar, sem ættaður var úr Hróarstungu í N.-
Múlasýslu á íslandi. En móðir Ingibjargar og kona Sigfúsar var Margrét Svein-
borg Jóhannesdóttir. Ingibjörg er glæsileg kona og prýðisvel gefin eins og hún
á kyn til. Þau Kristján og Ingibjörg eiga fjögur börn, eina dóttur og þrjá drengi.
THORSTEINSSON SHIPBUILDING YARDS
RIVERTON, MANITOBA