Lögberg - 13.09.1951, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 13. SEPTEMBER, 1951
5
wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww
AHLCA/HAL
LVENNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
„TÖKUM SAMAN HÖNDUM“
Frú Guðrún Pálsdóttir, höfundur þessa fyrirlesturs, er
kona Guttorms Pálssonar skógarvarðar á Hallormsstað.
Hún er mjög skýr kona, skrifaifi Sambands austfirzkra
kvenna og stendur framarlega í öllum félagsskap. Þennan
fyrirlestur flutti frú Guðrún á ársþingi Sambands aust-
firzkra kvenna sumarið 1950. Frú Marja Björnson var
stödd á því þingi og sendi frú Guðrún henni fyrirlesturinn.
Frú .Marja hefir góðfúslega látið hann Kvennasíðu Lög-
bergs í té til birtingar.
Þegar talað er um uppeldis-
mál, er það tíðast gert frá því
sjónarmiði, að ala upp börn og
unglinga, og fer vel á því, að
þeir sem eldri eru, finni til þeirr-
ar ábyrgðar, sem á þeim hvílir
gagnvart hinum yngri. Eins og
nú standa sakir, fær það þó tæp-
lega dulist, að allmikið ber á
vonleysi og kjarkleysi hinna
eldri, gagnvart þeim málum.
Á meðan heimilin voru einu
uppeldisstofnanirnar var því
annan veg farið. Eldra fólkið
hafði þá föst tök á uppeldi barn-
anna yfirleitt. Trúrækni, trú-
mennska í verki og hlýðni voru
hornsteinarnir, sem gott uppeldi
byggðist á. Þangað má leita eftir
rótunum að því þolgæði og
þrautseygju, sem einkenndi for-
feður okkar og formæðpr í gegn-
um þrautagöngu aldanna.
Ekki er það ætlun mín, að gera
hér tilraun til þess að varpa
ljóma fjarlægðarinnar yfir allt
það, sem talið var gott og gilt
við uppeldisaðferðir fyrri tíma.
Oft mun viðkvæmur gróður og
vaxtarsprotar hafa visnað og
fölnað fyrir vanrækslu, vanhirðu
og úrræðaleysi. Tilfinningin fyr-
ir því, mun hafa orðið aðalorsök
þess, hve fast var tekið í streng-
inn á móti öllu því, sem áður
var gildandi, þegar fleiri leiðir
opnuðust og vorleysinga varð
vart í íslenzku þjóðlífi.
Margir munu kannast við það,
að allmikil hætta getur stafað
af því, þegar ísa leysir ört á vor-
in. Skriður geta fallið úr fjöllum
og lækir flætt yfir bakka sína
svo að enginn fær rönd við reist.
Þannig getur einnig verið ástatt
um ýmislegt, sem tilheyrir hinu
innra lífi og snertir mennina
ýmist sem einstaklinga eða þjóð-
félagsborgara. Það sem áður var
í fjötrum, er nú frjálst og óháð,
þar sem frelsi einstaklingsins er
virt að verðleikum.
En vandi fylgir vegsemd
hverri. Því fylgir mikil ábyrgð,
að hafa meðtekið mikið frjáls-
ræði, hvort sem það hefir verið
meðtekið sem vöggugjöf, eða
síðar á ævinni. Þó að vegur
frjálsræðisins geti virst beinn og
greiðfær, þá ætla ég að þeir séu
æði margir, sem finna þar stóra
steina, fyrr en þá sjálfa varir;
má þar tilnefna frjálsræði til ó-
hollra nautna og skemtanalífs,
sem leitt hefir út í öfgar.
Auknu frjálsræði verður því
að fylgja auknar kröfur til sjálfs
uppeldis. Sú krafa þarf að fylgja
mönnunum ævina á enda, ekki
sízt þeim, sem eiga að annast
uppeldi þeirra, sem yngri eru.
Sá maður er ekki til, sem engin
áhrif getur haft á aðra menn, en
leitið á milli þeirra, sem ábyrgð-
ina bera gagnvart öðrum, er eigi
að síður mikið og vítt.
Oft heyrast raddir um það, að
unga kynslóðin sé á villigötum,
en hver er afstaða okkar sem
eldri erum, gagnvart þessu boði
Meistara vors: „Leitið fyrst Guðs
ríkis og þess réttlætis, sem hon-
um er þóknanlegt“. Trúum við
á fram’naldið: „Þá mun allt ann-
að veitast yður að auki“.
Eru menn í raun og sannleika
frjálsir að því, að leita; er því
ekki slegið föstu af meiri hluta
mannkynsins að allt eigi að vera
í föstum skorðum, a. m. k á viss-
um sviðum.
Ég finn ekkert samræmi í því,
að andi mannsins sé á stöðugri
þroskabraut, en samt sem áður
eigi spegilmynd hans í verkun-
um, að vera í föstum skorðum.
Þegar maður lætur taka af sér
ljósmynd, þá óskar hann eftir
því, að hún líkist honum sem
mest. Á sama hátt endurspeglast
maðurinn sjálfur í verkum sín-
um. Þau geta verið þess eðlis,
að hann kjósi það helzt sjálfur,
að fela þau í skúmaskotum, en
þau geta einnig verið þannig, að
þau prýði hin æðstu salarkynni;
hvort sem heldur er, þá eru þau
sönn endurspeglun höfundarins.
Viljum við í raun og sannleika
leita eftir því, sem er fegurst og
bezt; er ekki meiri hluti mann-
kynsins að missa trúna á þýð-
ingu þess. Og hverjir eiga sök á
því, bera ábyrgð á afleiðingum
þess. Er það unga kynslóðin, sem
á öll vandamál lífsins óleyst
fram undan. Nei. Það er sú kyn-
slóð, sem ber hita og þunga dags-
ins, en er búin að missa sjónar
af því, hvert stefna ber með þá
byrði.
Aldrei fyrr hefir það sem hei-
lagt er verið meir fótum troðið
heldur en nú, á þessum síðustu
og verstu tímum mannlegrar
niðurlægingar.
Hvenær hefir það skeð fyrr,
síðan Jesús Kristur fæddist á
þessari jörð, að hundshaus hafi
teygt sig upp úr jötunni, sem á
að tákna legurúm hans á jóla-
nótt. Er unnt að ganga lengra í
því,«ð gefa hundunum það sem
heilagt er og kasta perlunum
fyrir svín.
Sá, sem hefir kynnst fögnuði
saklausrar barnssálar yfir sönnu
jólakorti, hann skilur hvaða þýð-
ingu annað eins og þetta hefir
og gerist þá meðsekur, ef hann
þegir yfir því.
Er það vonlaust, að koma
mönnum í skilning um það, að
höfuðatriðið er, að jólagjafirnar,
þótt smáar séu, beri á sér merki
hreinleika og fegurðar.
Prestastétt landsins ætti að
beita sér fyrir því, að gefa út
fyrir næstu jól vandaða bók
(hún þyrfti ekki að vera mjög
stór) með úrvalsmyndum úr
Nýja testamentinu. Slík bók
gæti orðið hinn mesti styrkur
fyrir mæðurnar, til þess að skapa
heilbrigðan sterkan grundvöll
fyrir trúarlíf barnanna, og börn-
in þurfa þá að finna það, að þær
beri virðingu fyrir þessari bók
og láti þau ekki leika sér að
henni í tíma og ótíma, heldur
lána þeim hana öðru hvoru til
hátíðabrigða eða dægrastytting-
ar.
Börnin eru því svo vön, að
mæðurnar leggi mikið á sig, til
þess að fæða og klæða líkama
þeirra; þau vita að það er engan
veginn þýðingarlaust, því að illt
er að vera bæði kaldur og svang-
ur. Börnin geta verið furðu næm
á það, að draga réttar ályktanir;
þess vegna er ekki nema eðlilegt,
að þau hugsi sem svo í þessu
sambandi, að það sem mæðurn-
ar hirði ekkert um gagnvart
þeim, geti ekki haft mikla þýð-
ingu.
Það er ekki ólíklegt, að mörg
móðirin finni sárt til vanrækslu
sinnar gagnvart börnunum á
sviði trúmálanna, þegar þau hafa
slitið barnsskónum og eru farin
úr föðurgarði. Ef til vill kemst
hún þá að raun um, að það hafi
fremur átt rót sína að rekja til
magnleysis, að stýra á móti
straumi tímans, heldur en að hún
hafi ekki viljað betur gera og
skilið það, hve mikla nauðsyn var
um að ræða. Ef að tómlæti, eða
jafnvel lítilsvirðing fyrir þeim
málum mætir börnunum annars
vegar frá þeim, sem þau um-
gangast, að ég nú ekki tali um,
ef það er frá föðurnum, þá þarf
móðirin að eiga mikla orku, ef
hún á að geta betur gert, en
vega á móti slíku.
Ef að við þessar aðstæður
skyldi svo bætast það, að algert
virðingarleysi sé ríkjandi gagn-
vart þeim manni, sem teljast á
leiðtogi safnaðarins, innan kirkj-
unnar, þá má það vera öllum
ljóst, hve við þungan róður er að
etja gagnvart trúmálunum. —
Utanaðkomandi orkulyndir, sem
stefna til hinna líðandi, stríðandi
mæðra, er búa við skilyrði eins
og hér hefir verið lýst, hljóta því
að virðast hverjum áhorfanda,.
sem á vakandi sálarsjón, harla
fáar og smáar.
Ég minnist í þessu sambandi
játningar einnar danskrar konu
þar í landi, er ég kynntist sem
ung stúlka. Hún lifði við mjög
svipuð skilyrði og almennt ger-
ist um sveitakonur hér heima á
íslandi, að öðru leyti en því, að
hún átti mjög auðvelt með að
sækja kirkju, ekki nema 10—15
mínútna gangur, og þangað lagði
hún leið sína á hverjum sunnu-
degi, eða því sem næst. „Ég gæti
ekki lifað án þess að sækja
kirkju“, sagði hún.
Skyldi ekki játning sem þessi
hafa legið á vörum mæðra okkar
og formæðra, játning af sömu
rótum runnin, þó að þær hafi
ekki getað bundið hana eins við
kirkjuna og þessi kona, sökum
fjarlægðar. En baðstofan varð
að kirkju á hverjum sunnudegi
og einnig á vetrarkvöldunum,
þegar skammdegið svarf sem
fastast að; þá var þar um hönd
höfð guðsþjónusta og sálma-
söngur ómaði innan veggja.
Miklum mun auðveldara var að
sameina heimilisfólkið til þeirr-
ar guðsþjónustu, heldur en hinn-
ar, sem flestum heimilum gefst
nú kostur á að hlýða gegnum út-
varpið.
----☆-----
Uppeldismálin í þrengri og
víðari merkingu hafa legið all-
þungt á huga mínum, sérstak-
lega í seinni tíð. Þegar Ragn-
heiður Jónsdóttir kennari flutti
í vetur tvö erindi um skólamál
fyrr og nú, hafði ég um skeið
verið að verulegu leyti á valdi
umhugsunar um þau mál; ég
hafði þess vegna vel opin eyru
fyrir því, sem þar var flutt og
varð það síður en svo til að létta
áhyggjur mínar um þau mál. ,
Þegar ég vaknaði árla næsta
morgun, streymdi margt í gegn
um hug minn þeim viðkomandi.
Hugur minn var bundinn við ó-
lánssömu börnin, sem kennar-
inn var að lýsa, börnin, sem hann
var fenginn til að sitja yfir í
einni kennslustofu skólans. —
Kennarinn gerði að vísu tilraun
til að kenna börnunum, til þess
hafði hann verið ráðinn, en það
var með öllu vonlaust, þau gátu
engu slíku veitt viðtöku. Við-
bjóðslegt orðaskvaldur barst á
milli bekkjanna frá barni til
barns. Á því stigi sem börnin
voru virtist örðugt, að binda við
þau nokkrar framtíðarvonir. —
Hyldýpi örvæntingarinnar virt-
ist blasa við.
Hugsanirnar héldu áfram að
streyma eftir opnum farvegi:
Hvernig má það ske, að barns-
sálir geta sokkið svona djúpt —
jú, kennarinn hafði lýst þeirri
aðbúð, sem þau börn áttu við
að búa, dró fram mynd, sem
maður gat a. m. k. alyktað, að
ætti við þau vel flest.
Og þá vaknaði sú spurning,
hvar er að finna úrræði til bjarg-
ar og til varnar því, að fleiri
börn sökkvi niður í fenið. Og
hendingin úr sálmi einum kom
fram í hugann:
Sjáðu ráð því illa við,
þerrðu tár er þrautir mæða
þjáðum smáðum veittu lið.
Og ég fann aðeins eitt ráð, sem
að haldi gæti komið, ef því yrði
framfylgt án undantekningar,
þ. e. að mæðurnar, hver einasta
móðir reynist köllun sinni trú,
móðurhlutverkinu. Allt lífsstarf
þeirra, þó að margþætt geti ver-
ið, verður að vera eins og rammi
utan um kjarnann þann.
Sem betur fer eru til heil-
brigðar, sannar mæður, sem
vita, að ramminn getur verið
rúmur utan um þann kjarna;
hugurinn starfað frjáls og óháð-
ur og notið sköpunargleðinnar
hið ytra og innra í ríkum mæli.
Og ég hugsaði nákvæmlega á
þessa leið:
„Þó að ekki sé um að ræða
nema eina barnssál, sem móðir-
in hefir aðgang að, þá mun það
geta gefið meiri ávöxt, að leggja
rækt við hana, heldur en hring-
snúast innan um 99, sem hún
hefir engan aðgang að“.
Ég fullyrði að töluna nefndi ég
ekki upphátt, en rétt á eftir gerði
litla dóttir mín það, sem hafði
flutt sig í rúmið til mín, sagði að-
eins, níutíu og níu og ekkert
meira.
Hvernig stendur á því, að þú
nefnir þessa tölu? spurði ég. Hún
gat vitanlega engu svarað, vissi
það ekki. Mér þótti þetta harla
merkilegt. í fyrsta lagi var það
mér sönnun þess, hve börn geta
verið næm fyrir, ekki aðeins orð-
um annara, heldur einnig hugs-
unum þeirra. Og í öðru lagi tók
ég það sem staðfestingu fyrir
því, að ég væri á réttri hugsana-
braut í þessu efni. Hvers vegna
var barnið annars látið nefna
þessa tölu ósjálfrátt?
Ég trúi ekki á eintómar til-
viljanir. Sá, sem í einlægni leit-
ar, hann finnur, og fyrir þeim
mun upplokið verða, sem á knýr.
Þess þarf með nú á tímum efnis-
hyggju og trúleysis, að rumska
við trúartilfinningu fólksins.
Það sem nú skal greina skeði
fyrir um það bil 10 árum síðan.
Móðir ein sat með dreng sinn
fimm ára gamlan róandi í rúm-
inu. Hann leið af sjúkdóm sem
Isfeknar réðu ekkert við. Það var
krampi. Kviðarhol hans allt var
svo aumt, að ekki mátti við það
koma.
Móðirin settist við borðið og
fór að skrifa konu, sem hún vissi,
að stóð í sambandi við æðri
máttarvöld og læknandi kraftur
streymdi út frá.
Tárfellandi sat hún yfir bréf-
inu og andvarp frá djúpum
hjartans braust fram:
„Ó, að ég skuli sjálf vera svo
trúarveik, að Jesús Kristur geti
ekki án annara milligöngu kom-
ið til litla drengsins míns og
hjálpað honum“.
Móðirin lauk við bréfið, en
það komst ekki lengra en á
næstu póststöð, þá var drengur-
inn hennar alheill og hefir ekki
vottað fyrir þeim sjúkdómi
síðan.
Hverjum ber skylda til þess,
að halda merkinu á lofti, ef ekki
þeim, sem reyna annað eins og
þetta.
Börnin mega ekki vera án
kærleika móðurinnar. Svo ómiss
andi er þeim hann, að ég er þess
fullviss, að af tvennu, er heilla-
vænlegra fyrir þau að eiga móð-
urkærleikanní fjarlægð, heldur
en móður sína án hans í nálægð.
Ég er sannfærð um það, að
börnunum er meiri kvöl í því en
orð fá lýst, ef mæðurnar ekki
sýna þeim nærgætni og umönn-
un. Það ætti að vera augljóst
mál. Tengslin milli móður og
barns eru af Guði gefin, þau eru
eins konar líftrygging börnun-
um til handa, frá Guði Föður,
skapara vorum.
Ef að þessi líftrygging bregst
þeim, á meðan móðirin enn er
hérna megin grafar, þá eiga þau
í rauninni hvergi skjól fyrir
hretum lífsins. Það er ekki ein-
hlýtt, þó að reist væru mörg og
vegleg skýli handa þeim í nafni
mannúðar og réttlætis, ef að þau
eiga ekki móðurkærleikann að
Mikil íslenzk landkynning í Svíþjóð
Blaðaskrif, útvarpslestur á fornsögum og
kvikmyndasýningar
Viðtal við Njál Símonarson fullirúa
Mikið er skrifað um ísland og Islendinga í sænk blöð um þess-
ar mundir og yfirleitt farið miklum viðurkenningar- og aðdáunar-
orðum um íslenzka íþróttamenn.
NJÁLL SÍMONARSON fulltrúi er nýkominn frá Svíþjóð og
skýrði hann Vísi frá þessu. Sagði hann, að Islendingum væri veitt
sérstök athygli þar í landi, sem ekki sízt ætti rót sína að rekja til
ummæla blaðamanna um íþróttamennina íslenzku og þá þróun,
sem átt hefði sér stað á sviði ís-
lenzkra íþrótta. Svíar hefðu að
vísu orðið undrandi og fyrir
vonbrigðum af úrslitunum í
sænsk - íslenzku knattspyrnu -
landskeppninni, sem var hinn
mesti ósigur fyrir sænska knatt-
spyrnu. Flest blöðin hefðu þó
tekið ósigrinum karlmannlega
og ekki fundið neina afsökun
fyrir Svíana. Eitt blaðanná birti
þó stóra fyrirsögn þess efnis að
ósigurinn hefði verið Dönum að
kenna — dönskum flugmönnum
sem hefðu haldið uppi ærslum
og ólátum á Garði og ekki gefið
s æ n s k u landliðsmönnunum
svefnfrið.
En það er fleira en íslenzkir í-
þróttamenn, sem vekja athygli
á íslandi í Svíþjóð um þessar
mundir. Meðal annars má geta
þess að ameríski kvikmynda-
tökumaðurinn Hal Linker, sem
hér hefir dvalið við kvikmynda-
töku, og kvæntur er íslenzkri
konu, var í sýningarför í Sví-
þjóð fyrir nokkurum dögum.
Sýndi hann litkvikmynd héðan
að heiman fyrir húsfylli og þar
sem m. a. voru staddir Helgi
Briem sendiherra og sendifull-
trúar erlendra ríkja. Hal Linker
flutti stutt erindi á undan sýn-
ingunni og drap þar á höfuða-
triði í sögu þjóðarinnar og ann-
að, er land og þjóð varðaði sér-
staklega. Ennfremur skýrði
hann kvikmyndina sjálfur og
gerði það vel og skilmerkilega.
Var góður rómur gerður að máli
hans og myndin var í ýmsum
atriðum vel heppnuð og hin feg-
ursta, en annarstaðar helzt til
langdregin.
Hafði Hal Linker sýnt kvik-
mynd þessa í Finnlandi, en frá
Svíþjóð ætlaði hann til London
og sýna hanna þar. Hann var
væntanlegur til íslands í gær-
kvöldi og mun sennilega sýna
Islandskvikmyndina hér.
Þá má loks geta þess, að
sænska útvarpið hefir sýnt Is-
landi og íslenzkum bókmenntum
þann sóma, að lesa kafla úr
Gunnlaugs sögu ormstungu á
kvöldin.
— VÍSIR, 18. júuí
Thor Thors og frú í Los Angeles
Þriðjudagskveldið þinn 28. á-
gúst s.l. komu saman um hundr-
að íslendingar og vinir þeirra í
„The Town House“ í Los Angeles
til þess að fagna hinum glæsi-
legu fulltrúum íslands í Wash-
ington,'þeim frú Ágústu og hr.
Thor Thors og syni þeirra Thor,
jr., — en þetta er fyrsta ferð
þeirra til hinnar sólhýru Cali-
forniu, í rigningu þó!
Stjórn íslendingafélagsins í
Los Angeles stóð fyrir sam-
komu þessari, með frú Guðnýju
bakhjarli, þá hrekjast þau af
einni öldunni á aðra, á ólgusjó
mannlífsins.
Þetta er mjög skiljanlegt. Það
liggur í augum uppi, að lífið
sjálft er þá orðið í mótsetningu
við sjálft sig, það snertir hina
viðkvæmu strengi barnssálar-
innar þannig, að fram koma
falskir tónar.
Heilbrigð móðir skilur barnið
sitt betur en nokkur annar; hver
skyldi þá vera þess umkominn,
að stilla hörpustrengi hinnar
viðkvæmu bljúgu barnssálar, ef
að móðirin bregst og framkallar
þar falska tóna?
Eitt sinn sagði barn við móður
sína:
„Mamma, mér þykir alveg eins
vænt um þig og kettlingana".
Ef til vill hefði einhverri móð-
ur þótt niðurlægjandi, að heyra
þetta af vörum barnsins síns, en
því fór fjarri, að svo færi í þetta
sinn. Móðirin skildi samstundis,
að hér var um að ræða hina
mestu dásemd; fullkominn sam-
runa lífsins, þess lífs, sem er hin
mikla alheimseining.
Er það ekki eðlilegt, að mæð-
urnar, sem skilja þetta,'eigi erf-
itt með að greina á milli hins
líðandi augnabliks og þeirrar
framtíðar, sem börnin eiga að
lifa í og að þær finni verulega
til með annara manna börnum.
Sameinumst þá öll foreldrar,
kennarar, skólastjórar og prest-
ar, að því marki, að vinna að
andlegri og efnalegri velferð
hins uppvaxandi æskulýðs.
Erum við ekki öll synir og
dætur fósturjarðarinnar, sem
viljum af heilum hug, með sam-
einuðum átökum, vinna að heill
hennar og farsæld.
Sk. í Reykjavík 10. apríl 1951
Guðrún Pálsdóttir,
Hallormsstað
Thorwaldson í broddi fylkingar;
er hún hin skörulegasta kona, og
nýkjörin forstöðukona félagsins.
Hinn vinsæli þulur Larry Thor
setti samkomuna. Stanley Ólafs-
son konsúll bauð heiðursgestina
velkomna og gjörði þau kunnug
hinum tvístruðu og hálftýndu
íslendingum hér í hinu vestasta
vestri. Mr. Thors flutti mjög vin-
samlega og fræðandi ræðu og lét
í ljósi ánægju sina yfir því, að
hafa haft tækifæri til þess að
kynnast svo mörgu fólki í Los
Angeles, sem bæri hag íslands í
brjósti sér. Aðrir sem fluttu
ræður voru borgarstjórinn í Los
Angeles, Mr. Fleteher I^awran
og hinn góðkunni maður, Gunnar
Matthíasson. Með söng skemtu
frú Eileen Christy, frú Þóra
Matthíasson Rebard og Sverrir
Runólfsson; en þetta er úrvals
söngfólk hér um slóðir, enn
fremur voru sungnir sumir af
uppáhaldssöngvum íslendinga,
en Janet Murphy Runólfsson
spilaði undir með mestu prýði.
Góðar veitingar voru framreidd-
ar af ítölskum þjónum. Á meðan
fengu aiiir tækifæri til þess að
kynnast þessum ágætu hjónum
og glæsilegum syni þeirra. En
íslendingar í vestri sem austri
eru sammála um, að þarna sé
rétt fólk á réttum stað. —
Daginn eftir var Thors-fjÖl-
skyldunni boðið til morgunverð-
ar í Los Angeles Breakfast Club.
Þar flutti Mr. Thors ræðu um
ísland, sem að var útvarpað. —
I þennan vikutíma, sem Thors
fjölskyldan hefir dvalið í Suður
California hafa þau farið víða
og séð margt — en þó má það
kalla sérstakt — að 1 Hunting-
ton bókasafninu í San Marino
var til sýnis Biblía á íslenzku,
sem prentuð hafði verið árið
1588 að Hólum í Hjaltadal.
Meðal gesta. á samkomunni
voru frá Islandi, Gunnar Sig-
urðsson og kona hans Elinborg
Thorarensen og þau hjónin Ólaf-
ur og Hulda Backman — en frá
Winnipeg Leonard Earl Ed-
wards; móðir hans var Kristín
Bjarnason Edwards myndasmið-
ur í Winnipeg. Frá Hollywood
Nína Sæmundsson og Friðrik
Reykjalín og kona hans, enn-
fremur Sybil Kamban Kaplan.
Skúli G. Bjarnason
3222 Atwater Ave.,
Los Angeles, California