Lögberg - 13.09.1951, Blaðsíða 6

6
NÓTT
OG
MORGUN
Eftir LYTTON LÁVARÐ,
J. J. BlLDFELL. þýddi
„En látum okkur sjá. Ég held, að ég megi
eins vel lesa aftur yfir aðal atriðin í samning-
unum, sem að þú heiðraðir mig með og sagðir
mér frá. Þú lofast til að arfleiða frænda þinn
og dóttur mína og börn þeirra eftir þinn dag
að 23000£, húsi þínu með tuttugu og fimm ekr-
um, einum veg (220 yards) og tveimur poles
(fimm og hálft yard í einum pole) meira eða
minna af landi. Ég verð að segja, án aðdrótt-
unar, að Camilla gæti máske fengið ríkmann-
legra gjaforð en þetta, en þetta er heiðarlegt
og þú talar svo virðulega, að ég get ekki verið
að fást um það atriði, og ég skal segja þér, að
þó að inntektir Beaufort-eignarinnar séu
miklar (satt að segja þá er ekki betri
eign til í allri sveitinni) þá eru skuldir, sem að
peningar út í hönd kæmu sér vel til að mæta.
Arthur vesalingurinn, sem eins og ég hefi trú-
að þér fyrir, er ágætismaður, en nokkuð þung-
ur á höndunum og eyðslusamur; í stuttu máli,
boð þitt um að krefjast ekki neins heiman-
mundar með dóttur minni er mjög veglegt og
sannar, að fyrir frænda þínum vakir ekki nein
fjárhagsleg ágirni, slík aðstaða eykur álit mitt
og virðingu fyrir ykkur báðum“.
Spencer hneigði sig, og herramaðurinn stóð
upp yfirlætislega og tók með vinalegu látalæti
undir handlegginn á honum og þeir gengu á
fund elskandanna út á flötina fyrir utan húsið.
Slíkt er lífið — elskendurnir úti á túninu og
framtíðarsamningarnir 1 stofunni.
Elskandinn var fyrri til að veita komu eldri
mannanna eftirtekt; yfirbragð hans breyttist
þegar að hann sá hið þurlega látbragð og
lymskulega fótatak tilvonandi tengdaföður síns,
því að hann minntist þá æskuára sinna, kveld-
anna, þegar hann með föður sínum sá þetta
alvarlega látbragð fyrst, sem boðaði ekkert
gott — svo hinnar sorglegu útfarar — útfarar-
klæðanna dökku — hestavagnanna við hús-
dyrnar og sjálían'Sig hanga utan í föðurbróður
sínum og biðja hann að segja huggunarorð til
móður sinnar, sem nú svaf í fjarlægð.
„Jæja, ungu vinir“, sagði Beaufort ísmeygi-
lega, „frændi ykkar og ég höfum komið okkur
saman — dálítill tími til umhugsunar, það er
nú eina skilyrðið. Ó, mér þykir ekkert minna
til ykkar koma, þó að ég setji þetta skilyrði.
En faðir verður að vera faðir“.
Það var svo lítið áf glaðlegri fyndni í þessu,
og í þessum alvarlega manni sjálfum, að þessi
tilraun til fyndnisglettni varð óeðlileg og lét
illa í eyrum.
„Vertu ekki niðurlútur eða hugsjúkur, hr.
Charles. Hughraust hjarta — þú veist hvernig
að málshátturinn hljóðar. Þú verður að hinkra
við og borða með okkur í kvöld. Við förum
til borgarinnar á morgun. Ég ætti að segja þér,
að við fengum bréf frá syni okkar, Arthur, í
morgun, þar sem að hann segir okkur, að hann
sé á heimleið frá Brodeu, og við verðum að taka
á móti honum. Við höfum ekki séð hann í þrjú
ár. Vesalings drengurinn! Hann segir, að hann
hafi verið mikið veikur, og að vatna-loftið geri
sér ekki lengur neitt gott. En hvíld og sveita-
loftið í Beaufort, vona ég að hressi hann fljótt“.
Hann hélt þannig áfram að tala um son sinn,
svo dýraveiðar — um Beaufort Court og dá-
semdir þess — um stjórnarstörf, hve þreytandi
að þau væru — um síðustu stjórnarbyltinguna
á Frakklandi og kosningarnar síðustu á Eng-
landi — um frú Beaufort, kosti hennar og'
heilsuleysi — um allt sem snerti hann sjálfan,
dálítið um almenn mál, en ekki eitt orð um
persónurnar, sem að hann Var að tala til. Hann
var búinn að eyða í þetta hálfum klukkutíma,
þegar að Spencer og frændi hans kvöddu og
lofuðust til að koma aftur til kveldverðar.
„Charles“, sagði Spencer þegar að þeir voru
á leiðinni í bát sínum, sem að Charles réri, yfir
vatnið; „Charles, mér líkar illa við þessa Beau-
fort-fjölskyldu!“
„Ekki við dótturina?“
„Nei, hún er falleg og sýnist vera vel inn-
rætt, ekki samt eins tilkomumikil og hún vesal-
ings móðir þín var, en hvað um það?“ Hér
varpaði Spencer öndinni mæðulega og hafði
yfir ljóðlínur Shenstone.
„Heldur þú, að Beaufort lávarður hafi nokk-
urn grun um hver ég er?“
„Það er einmitt það, sem er að vefjast fyrir
mér; ég held frekar að hann hafi það“.
„Og það er ástæðan fyrir frestinum? Ég
vissi þetta“.
„Nei, einmitt hið gagnstæða, ég held, að
hann beri hlýhug til þín, en öðru máli er að
gegna með bróður þinn, og það er sá hlýhugur,
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. SEPTEMBER, 1951
sem kom honum til að gefa já-yrði sitt til gift-_
ingar ykkar. Hann spurði mig nákvæmlega eft-
ir því, hvað ég vissi um Morton-bræðurna —
mintist á hve myndarlegur að þú værir, og að
honum fyndist að hann hefði séð þig áður“.
„Er það svo?“
„Já, og hann starblíndi á mig á meðan að
hann var að tala, og sagði oftar en einu sinni
með eftirtektarverðri áherzlu: „Svo hann heitir
Charles?“ Hann mintist á einhverja tilraun til
svika, og á málsókn, en það var auðsjáanlega
fyrirsláttur til að geta spurt mig um bróður
þinn, sem að hann talaði auðVitað illa um —
og tók það fram þrisvar eða fjórum sinnum,
að ekki gæti komið til mála að hann hefði nokk-
ur mök við Morton-fjölskylduna á meðan að
Philip væri á lífi“.
„Og þú sagðir honum“, sagði ungi maðurinn
hikandi og stokkroðnaði í framan, sem skýldi
blygðun hans, „að þú værir sannfærður um —
það er, að þú héldir, að Philip væri — væri —
væri dauður!“
„Já — og án'alls efa. Því, eftir því sem ég
hugsa meira um það, því sannfærðari verð ég
um að hann sé dauður. Þú getur undir öllum
kringumstæðum verið viss um, að hann sé dauð-
ur, að því er okkur snertir, og að við heyrum
aldrei framar frá honum“.
„Vesalings Philip!“
„Tilfinningar þínar eru eðlilegar og hjarta-
vizku þinni samkvæmar; en hugsaðu um, hvað
af þér hefði orðið, ef að þú hefðir vefið með
honum!“
„Það er satt“, sagði Charles, og það fór hroll-
ur um hann — „þrautaævi — glæpaferill og
máske lent í gálganum. Ó, það er mikið, sem ég
á þér að þakka!“
Kveldverðarsamkoman hjá Beaufort var
þurr og þreytandi, þó að húsbóndinn væri í
bezta skapi og reyndi til að gjöra hana ánægju-
lega. Frú Beaufort var utan við sig, hafði höfuð-
verk og var þögul. Spencer, bæði sá yngri og
eldri, voru enn þögulli. Sá yngri sat við hlið-
ina á unnustu sinni og þau höfðu nóg til að
hugsa um, en síðar um kvöldið drógu þau sig
í hlé út í horn við gluggann, sem að stjörnur
kveldsins blikuðu í gegnum. Þau töluðu saman
í hálfum hljóðum og þögðu svo lengi á milli,
og við og við sáust tár falla niður kinnarnar á
Camillu, en hún reyndi til að brosa við unn-
usta sínum til þess að létta honum áhyggj-
urnar.
Tíminn leið seint, þungur og þreytandi. Að
síðustu kom þó að kveðjustundinni, var hún
hátíðleg — köld — og í votta viðurvist. En þeg-
ar að Beaufort lokaði hurinni á eftir unnustan-
um heyrði hann þunga grátstunu líða frá brjósti
hans.
Það á nú ekki illa við að gjöra grein fyrir
því, hvers vegna að Beaufort lávarði var svo
létt í skapi, og ástæðuna fyrir framkomu hans
gagnvart kærasta dóttur sinnar. Það er máske
bezt hægt að gjöra með því, að opinbera bréf,
sem fóru á milli lávarðanna, Beaufort og Lil-
burne.
Frá Lilburne lávarði til Robert Beaufort
Esq., M.P.
„Kæri Beaufort: — Ég held að ég hafi ráðið
til lykta, nokkurn veginn bærilega, viðfangs-
efni þínu í sambandi við óvelkomna gestinn,
sem að heimsótti þig. Það fyrsta, sem að mér
fannst nauðsynlegt að gjöra, var að komast eftir
hvað og hver hann var, og við hverja, sem lík-
legir væru til að gjöra þér ónæði, að hann stóð
í sambandi við. Ég sendi því eftir Sharp lög-
regluembættismanni í Bow Street, og lét hann
vera í ganginum til þess að veita eftirtekt og
síðar fylgja þessum nýja kunningja þínum eftir
og hafa auga á honum. Undir eins og maðurinn
kom inn, sá ég á klæðaburði hans og tilburð-
um, að hann var bófi, og fannst mjög varhuga-
vert að gefa þig á hans vald, með því að borga
honum peninga. Á meðan að ég var að tala,
við hann sendi Sharp mér miða og sagðist
þekkja manninn, og að hann væri nýlendu-
fangi. Ég hagaði mér samkvæmt þeirri frétt,
og sá fljótt á því hvernig að hann hagaði sér,
að hann hafði komið til baka, áður en tími
hans var útrunninn, og sendi hann í burtu eftir
að gefa honum loforð um, sem að þú getur reitt
þig á að verði hafdið, að ef hann ónáði þig
framar, að þá skuli hann verða sendur aftur
í nýlenduvist sína, og ef að lögsóknaráformi
hans verði haldið áfram, þá /Verði vitnið eða
vitnin hans sakfelld fyrir samsæri og meinsæri.
Þú þarft ekkert að óttast enn sem komið er.
En að öðru leyti, má ég segja þér, að ég er á
því, að það sem hann segir sé máske satt; en
ástæða mín fyrir því, að fá Sharp til að vakta
hann, er sú, að fá að vita hverja að hann hefir
mök við. Og ef nokkuð alvarlegt í sambandi við
sönnunargögn hans eða vitni kemur á daginn,
þá ráðlegg ég þér að skipta við þá, en ekki
hann. Skiptu aldrei við milligöngumenn, ef þú
getur hjá því komist, heldur við aðalmálsaðil-
ana. Mundu eftir því, að ungu mennirnir eru,
þegar allt kemur til alls, réttu aðilarnir til að
skipta við. Þeir hljóta að vera fátækir, og þess
vegna auðveldir í viðskiptum. Því að ef þeir
eru fátækir, þá taka þeir heldur einn pening
út í hönd, heldur en að eiga tvo undir lögsagnar-
óvissu.
Ef að þú getur frétt nokkuð um þessa ungu
menn frá Spencer, þá gerðu það, og reyndu að
ná einhverju sambandi við þá, svo að þú getir
náð bréflega til þeirra, ef að þú þarft á því að
halda. Þú getur máske, með því að kynna þér
fyrri ævi þeirra, náð valdi á þeim.
Ég hefi haft gigtarköst í morgun, og er lík-
legur til að verða lamaður í nokkrar viljur.
%
Þinn einlægur,
Lilburne".
P.S. Sharp var hér rétt áðan. Hann veitti
manninum, sem kallar sig Kaftein Smith, eftir-
för heim að húsi í Lambeth, þar sem að hann
heldur til og hann hreyfði sig ekki þaðan fram
til klukkan tólf, en þá fór Sharp. Þegar að
Sharp kom þangað í morgun, þá var Smith
farinn, en hvert að hann fór vissi Sharp ekki.
Brenndu bréf þetta undir eins og þú ert
búinn að lesa það“.
Frá Robert Beaufort Esq., M.P. til Lilburne
lávarðar:
„Kæri Lilburne: — Eg þakka þér innilega
fyrir góðvild þá, sem þú hefir svo drengilega
sýnt mér, og ég sé ekki að það sé neitt meira
að óttast. Ég á von á, að þetta hafi allt verið
uppspuni frá mannsins hálfu, og að einbeittni
þín hafi eyðilagt áform hans. Ég held, nei ég
er viss um, að ég hefi rekist á annan Morton-
bróðirinn, þann yngri, sem að öllum líkindum
er sá, er þessi maður gæti stillt upp sem ósönn-
um erfðakröfumanni. Þú mannst eftir því, að
Sidney, sá yngri, hvarf á leyndardómsfullan
hátt. — Þú mannst líka hversu annt að herra
Spencer var um að finna þennan sama Sidney.
Jæja, — þessi herramaður á heima hér við
vötnin, er eins og mig grunaði enginn annar,
en sá sami Spencer; og þessi frændi hans, kær-
asti Camillu, er vissulega enginn annar en þessi
týndi Sidney. Undir eins og að ég sá hann,
þekkti ég hann, hann er ekki mikið breyttur,
og eftirmynd móður sinnar í tilbót. Ég lét samt
ekkert á því bera, en gjörði mér far um að
spyrja hr. Spencer (sem er vesalings rola) og
tók afstaða hans af allan efa að því er Sidney
snerti; þegar að ég spurði hann að, hvað hann
hefði heyrt um hinn bróðirinn, þá var mér
mikil ánægja í að heyra, að hann, sá eldri, sé
að öllum líkindum dauður, eða að minnsta kosti
þóttist herra Spencer vera viss um það. Ég
gekk einnig úr skugga um, að það er ekki hið
minnsta samband á milli Kafteins Smith og
þessara manna, hvorki hins eldra né hins yngra,
og ekki heldur nein lögsóknarhugmynd til í
þeirra huga. Ég á von á, að þér þyki allt þetta
gott og blessað. Og nú vona ég að þú sért sam-
þykkur því, sem að ég hefi gjört. Ég komst að
því, að þessi Morton, eða Spencer, eins og hann
er kallaður, er ákaflega ástfanginn af Camillu.
Hann sýnist vera blíðlyndur, myndarlegur og
viðkunnanlegur maður, yrkir ljóð — í stuttu
máli, frekar veiksinnaður. Ég hefi uppástaðið
ársfrest til sameiginlegrar reynslu og umhugs-
unar. Þetta gefur okkur óslitið samband, eins
og þú varst að tala um og ráða mér til að gera,
og það gefur mér tækifæri til að vita hvort
að svikarinn hefir nokkur mök við þá, og hvort
að nokkuð fréttist til bróður hans. Ef, með ein-
hverjum brögðum eða undirferli (því ég trúi
því aldrei að gifting hafi farið fram) að lög-
sókn gæti orðið alvarleg eða hættuleg, þá er
ég viss um, að ég get samið við Sidney, sökum
ástar hans á Camillu, svo að eignum mínum í
framtíðinni yrði borgið. Og ef við á árinu get-
um sannfærst um, að enginn maður geti gjört
löglega kröfu til eignanna, þá get ég sjálfur
ráðið, hvort ég læt giftinguna fara fram eða
ekki. Það verður að vera undir því komið hvaða
ráðstafanir við þá gjörum fyrir framtíð okkar
í sambandi við Camillu, en í millitíðinni skal
ég sjá um, að ekkert kvisist um trúlofun þeirra.
Ef í það versta fer, þá er þessi ráðahagur við
Sidney ekki frágangssök. Hann er erfingi
Spencers, og þeir afsala sér öllu tilkalli til heim-
anmundar — sem sýnir hve auðveldir þeir eru
viðfangs. Ég hefi ekki látið Spencer skilja á
mér, að ég hafi komist að leyndarmáli hans, ég
get gjört það seinna, ef mér býður svo við að
horfa; ég hefi heldur ekki sagt neitt um það
við frú Beaufort eða Camillu. Sem stendur er
bezt að segja sem minnst. Ég hefi heyrt frá
Arthur — fékk bréf í dag. Hann er á leiðinni
heim, og við erum að flýta okkur til borgar-
innar til að taka á móti honum. Hann kvartar
enn um heilsuleysi. Við förum öll til Beaufort
Court. Ég skrifa þetta eftir miðnætti. Mála-
myndar-móðurbróðirinn og uppgerðar-systur-
sonurinn eru nýfarnir. Þó að við leggjum af
stað í fyrramálið, þá færð þú bréf þetta einúm
eða tveimur dögum áður en að við komum,
því að frú Beaufort þolir ekki hraða ferð heils-
unnar vegna, og verðum við því að ferðast með
hvíldum. Eg vona að Arthur verði ekki aum-
ingi líka, vesalingurinn! Einn sjúklingur í fjöl-
srkyldunni er næsta nóg. Heilsuleysi frú Beau-
fort er mjqg óþægilegt, sérstaklega þegar mað-
ur er að ferðast og þegar um sambönd við
sveitafólkið er að ræða. En Arthur nær sér
brátt aftur. Mér þykir fyrir að heyra um gigt-
veiki þína, nema að því leyti sem að hún losar
þig við allar aðrar kvalir. Mér líður ágætlega,
guði sé lof; heilsa mín hefir verið miklu betri,
nú á síðari árum. Beaufort Court fer svo vel
með mig. Því meira, sem að ég hjuga um, því
meira furða ég mig á hinni freklegu óskamm-
feilni mannsins, að leitast við að svíkja eignir
af löglegum og rétt tilbornum eiganda. Þú segir
satt, það er áreiðanlega samsæri.
Vinsamlegast, R. B.
P. S. Skal hafa augun á Spencer. Brenndu
þetta undir eins og að þú hefir lesið það“.
Eftir að skrifa og læsa þessu bréfi gekk
Beauíort lávarður til sængur og sofnaði vært.
Daginn eftir var íbúð Beaufort-fjölskyldunn-
ar auð og tilkynning um að hún væri til leigu
á ný var þar fest upp.
En á hverjum degi og hvernig sem viðraði,
kom elshuginn einmana þangað, eins og fugl
sem leitar hreiður síns, eftir að það hefir verið
rænt: — Aftur og aftur leitaði hann til stöðv-
anna, þar sem að hann hafði verið með ástmey
sinni, og aftur og aftur endurnýjaði hann heit
sitt undir laufum linditrjánna, sem farin voru
að fölna. Eiga þau heit eftir að rætast eða
rjúfast? Var þessi kynning ungmennanna svo
áhrifalaus, að þegar samfundirnir hætti, að þá
fyrnist og gleymist, eða voru þau greipt djúpt
á leturtöflu hugans, þar sem að letrið, enda
þótt það sé ósýnilegt, stendur óhaggað og ylmur
orðanna angar þegar ljósi endurminninganna
er brugðið upp yfir samverustundirnar hug-
ljúfu? Það er aðeins ein vizkulind til, sem getur
borið vitni um það, sem og allt annað — gamli
grafarinn, sem hefir allan heiminn að grafreit —
sem hefir það verk á hendi, að búa legstað á-
stríðunum, sem virtust ódauðlegar — grafa upp
ösku löngu gleymdra minninga og heygja ný-
fæddar vonir. Það er hann, sem ræður öllum
hlutum ,en spáir ekki um neitt — hans forspár
eru óráðnar unz að dómurinn fellur: — Hann,
sem í blóma æskuástanna sér átumeinið, sem
eyðileggur þær, og á meðan að brúðkaupssálm-
urinn hljómar við altarið, velur með hryggð
gröf heitorðanna. — Hvar sem að grafhvelfing
er, þar er þitt musteri. — Ó, þunglyndi tími!
V. B Ó K
1. Kapíiuli
Herra Rodger Morton sat íyrir innan borðið
í búð sinni dag einn í þokukenndu súldarveðri.
Hann var bæjarráðsmaður og hafði tvisvar ver-
ið bæjarstjóri í þorpinu, þar sem að hann átti
heima og var í áliti og uppgangi. Hann var orð-
inn fyrirmannlegur og nokkuð feitur. Á hverju
kveldi tók hann skammt sinn af brennivíni og
vatni ár eftir ár með nákvæmni mikilli og
roðinn í kinnum hans var orðinn meira áber-
andi. Hr. Morton drakk aldrei meira, en að
góðu hófi gegndi — var aldrei meira en mátu-
lega hýr. Líkamlega var hann hraustur, en ein-
hvernveginn var það nú svo, að meltingin var
ekki eins góð og skyldi. Hann var alltaf sann-
færður um, að það væri eitthvað sem ætti illa
við sig. Hann hætti við að éta kjöt einn dag-
inn — búðing annan. Nú voru það ávextir, sem
að hann foróaðist eins og eitur — og hann lét
líka tillleiðast að hætta að reykja, þegar lækn-
irinn ráðlagði honum að hætta við vindlana.
En það gat aldrei komið til mála að hann hætti
við brennivínið og vatnið.
Herra Roger Morton sat, því hann hafði í
síðustu fjögur árin, eftir að hann lét af borgar-
stjórastöðunni í annað sinn, fengið sér stól og
gjörði lítið að afgreiðlu í búðinni, en talaði við
viðskiptavini sína, en afgreiðslan var í hönd-
um sona hans tveggja, sem voru í búðinni, en,
Tom, sá þriðji, eftir mikla og langa ráðagerð,
var látinn nema lyfjafræði. Frú Morton hélt
því fram, að það væri tignborin staða, og að
Tom hefði alltaf verið efnilegur drengur. Og'
hr. Rodgers hélt, að það mundu vera mikil þæg-
indi og mikill sparnaður að hafa apótekara í
íjölskyldunni. >
Hinir bræðurnir tveir voru í óða önn að
aígreiða viðskiptafólk í búðinni, þegar að fa-
tæklega klæddur maður kom inn 1 búðina. Hann
var rúmlega miðaldra, þreytulegur og kinn-
fiskasoginn í andliti. Hann beið rólegur við
búðarborðið við hliðina á beinaberri meykerl-
ingu, sem alltaf var að gefa honum olnboga-
skot, því það var þröngt við borðið. — Maður-
inn, sagði ég, beið rólegur og raunalegur á svip,
þangað til að yngri bróðirinn, sem var að af-
greiða konu, sem að búin var að safna búnkum
af lérefti í kringum sig, en keypti loksins tvær
álnir af eins eyris borða, kom til hans og spurði
á ísmeygilegu búðarmáli:
„Hvað á ég að sýna þér?“
„Ég vil tala við hr. Morton. Hver er hann?“
„Herra Morton er ekki viðlátinn, herra. Get
ég ekki afgreitt þig?
„Nei — það er viðskiptamál, sem að ég þarf
að tala við hann um. — Mjög áríðandi við-
skiptamál“.
Drengurinn horfði á hattkúfinn, sem þessi
maður hafði á höfðinu og vatnið lak af, hend-
urnar hanzkalausar og hálsbindið slitið og ó-
hreint, og sagði um leið og hann renndi fingr-
unum í gegnum hárið á sér, sem var hrokkið:
„Herra Morton skiptir sér ekki mikið af við-
skiptamálum nú orðið, en þarna er hann. —
Þarftu ekki að fá þér hálsbindi, herra?“
Maðurinn svaraði ekki, en fór inn fyrir
búðarborðið og þangað sem að hr. Morton sat
við gluggann og var að tala við bankastjórann
í þorpinu, sem var að máta á sig bifur-hanzka.