Lögberg - 08.05.1952, Blaðsíða 7

I
íjÖGBERG, FIMTUDAGIJNN. 8. MAÍ, 1952
7
Framhald aí bls. 3
staklega fagrar náttúrumyndir,
er garðurinn hefði klæðst sínu
sumarskrúði. Rétt þegar lestin
var að renna út úr þessum garði,
þá stöðvast hún, og stóð þar all-
góða stund, en er mér varð litið
út um gluggann til hægri, þá
stóð hún á snarbröttum gjár-
barmi, og gizkaði ég á, að gjáin
myndi sem næst 800 feta djúp;
en er litið var til vinstri, þá sást
þar himinhá klöpp, sem tygði
trjónuna út yfir vagnana; og við
nánari athugun þá fanst mér
það hrein undur hvað náttúr-
unni hefði tekist illa að byggja
þessa klöpp, því björgin virtust
helzt leika í lausu lofti, enda
kom það í ljós síðar, að það
myndi hafa verið skriða úr
henni, sem stöðvaði lestina, og
það var ekki laust við að það liði
um mig hrollur við umhugsun-
ina um þann glundroða, sem
orðið hefði í þessum vögnum,
hefðu þeir oltið ofan í þessa gjá;
en brátt skall á myrkur, sem
ekki létti fyr en komið var á
stöðina í Seattle.
Yfir borginni grúfði þokan
grá, svo mér reyndist erfitt að
ná til þeirra vina minna, er þar
búa, enda eru þeir dreifðir um
þessa stóru borg. Samt tókst mér
að eiga ánægjustundir með
nokkrum fornum vinum og
kunningjum og pjóta þeirra
gestrisni; enda þótt ég dveldi
þar í fimm daga, reyndist sá
tími altof stuttur, því hér með-
fram þessu sundi, er þeir nefna
Puget Sound, býr nú mestur
fjöldi þeirra íslendinga, sem
flutt hafa vestur úr Rauðarár-
dalnum. Yfirleitt virtist mér
þeim hafa tekizt að koma ár
sinni vel fyrir borð þar og líða
vel; hafði ég því mikla ánægju
af dvöl minni meðal þeirra.
Áður en ég fór frá Seattle,
skrapp ég á „Gráa hundinum“ til
Blaine, Wash., til að heimsækja
þar hjón, aldavini, sem við hjón-
in höfðum mest verið með eftir
ég kom til þessa lands. Var það
því sem ég væri heim kominn,
er ég kom til þeirra, og var það
notaleg tilfinning fyrir þreyttan
ferðamann að geta orðið að-
njótandi þeirra gestrisni einu
sinni enn. .Á meðan ég dvaldi
þar gafst mér tækifæri til að
heimsækja gamalmennaheimili
bæjarins, er það falleg, stór ein-
lyft bygging, vel í stíl komið
fyrir þá, sem hana gista, og þar
starfa. Mun þar vera pláss fyrir
65 gesti, ef ég man rétt, en það
er erfitt að lýsa þeim tilfinning-
um, sem hljóta að vakna í brjósti
hvers þess manns, sem heim-
sækir þessi brosandi gamal-
menni, er á þessum heimilum
búa, vitandi það, að þar gefst
þeim tækifæri að bíða hins síð-
asta sólarlags f'friði og farsæld;
mér finnst það því vera skylda
hvers manns, sem getur látið
eitthvað af mörkum, að styrkja
þessar velferðarstofnanir.
Um kvöldið var mér ásamt
vinum mínum boðið til hefðar-
konu, sem bjó þar skamt frá, en
er þar kom, var þar önnur kona
komin; en þar sem vinur minn
hafði öðrum störfum að gegna
um tíma, þá varð það til þess,
að ég settist að spilaborði
“Contract Bridge,” með þessum
konum, en þá komst ég í hann
krappan, því brátt varð ég þess
var, að þær kunnu eigi síður að
hafa vald yfir spilunum, en
sagt er að konur hafi yfir okkur
mönnunum; sel samt ekki sögu
þessa dýrara en ég keypti hana,
en eitt er víst, að ég hafði ekki
um langt skeið notið jafn góðrar
skemtunar og þetta kvöld.
Laust eftir hádegi fór lestin
frá Seattle, sem taka átti mig
til Los Angeles;. þegar ég steig
inn í vagninn mætti mér þar
þjónn, sem hrifðsaði af mér
töskuna og ég stulaðist á eftir
honum þar til hann henti þeim
inn í klefa, og stakk mér inn
á eftir, en þar sem skuggsýnt
var í klefanum, átti ég erfitt
með að átta mig á hvað hér var
að ske; en eftir að mér lýsti
fyrir augum, og mér hafði gefist
tími til að athuga hann betur,
og lesið leiðbeiningar fyrir öll-
um þeim töppum, sem ég fann
þar, þá varð mér það ljóst, að
hér gat ferðamaður notið allra
þeirra þæginda, sem hann ósk-
aði eftir, en það var ekki fyr en
svefn fór að ásækja mig, að ég
mundi eftir því, að ég hafði á-
reiðarlega borgað fyrir rúm, en
hvar var það? En áður en ég
kallaði á þjóninn, fór ég að at-
huga þennan klefa á ný, og þá
kom ég auga á hald, sem var
yfir sæti því, er ég sat í, og er
ég sneri þessu haldi, var sem
himininn hryndi og þunginn af
þessu ferlíki, sem á mig féll,
kengbeygði mig; en það varð
mér til lífs, að ég hafði ekki enn
lokað hurðinni, svo ég valt út
í ganginn fyrir framan, og er ég
steig á fætur, sá ég að þar var
komið fulluppbúið rúm.
Mér hafði verið sagt, að það
væri sérstaklega skemtilegt að
ferðast með þessari lest meðfram
Kyrrahafsströndinni, en ferðin
byrjaði þannig, að þajð hefði al-
veg eins mátt vera nótt sem dag-
ur, svo var þokan dimm, og ekki
létti henni fyr en með sólarupp-
rás næsta morgun, og þá var
lestin að renna yfir víðáttu-
mikla mýrarfláka, en vatnið í
þessu mýrlendi, þó það virtist
grunnt, var nægilega mikið til
þess, að þar g^fst mér að líta
afar mikið og fjölbreytt fugla-
líf, og taldi ég því víst, að hér
ættu fuglarnir friðland; svo var
þó ekki, því hér og hvar fóru
að sjást veiðimenn í grastopp-
unum, en ekki löngu eftir það
var lestin komin til Martiners,
hvar skipt var um lest; biðtím-
inn hér var ein og hálf klst.
Martiner er allstór laglegur
bær, byggður á hæð við vík,
sem skerst hér all-langt inn í
landið; veðrið var fagurt, logn
á grund, og fanst mér því, er
ég leit þessa vogskornu strönd
og hið víða haf, að þá væri ég
kominn heim til gamla lands-
ins; í fjarlægð mátti aðeins
greina San Francisco og hina
miklu brú.
Eftir að lestin hafði runnið
um stund sem vakur hestur, þá
fór landið að taka á sig mikil-
fenglegan fagran svip. Ástæðan,
fjölbreytileg trjárækt, vel hýst
smábændabýli, þó mátti allvíða
líta stór mjólkurbú, bæir þétt-
ir, flestir stórir og íallegir; báru
þeir vott mikils iðnaðar, en þeg-
ar lestin skreið inn í hinn mikla
San Joaguin dal að norðan og
alla leið eftir honum, þar til hún
fór að nálgast suðurenda hans,
virtist öll jarðrækt að miklu
leyti reglubundin; það sem aðal-
lega var ræktað þar, voru ýmsar
tegundir aldina; hnotur, ber og
garðrækt var þar mikil, tals-
vert var þar af stórum kúabú-
um, og á einum stað rann lestin
í gegnum, sem talinn er að vera
mesti “Turky” bær Bandaríkj-
anna, enda mátti sjá þar stóra
“Turky”-hópa; að sumri til er
allur þessi gróður er í sínum
mesta blóma, hlýtur því að vera
fagurt hér yfir að líta.
í suðurenda dalsins var mest-
megnis baðmullarrækt, enda var
þar stærsta baðmullaruppskera
Californíu 1951. Þar voru stórar
vélar að verki við að tína ullina
af stöngunum, en á stöku stað
mátti sjá hópa af mönnum vera
að tína með hendi, en brátt tók
dalurinn enda, og fjöll þau, sem
eru ekki all-langt norðaustan
við Los Angeles tóku við, ekki
fanst mér þetta hálendi geta
kallast fjöll, fremur fanst mér
hér vera um gróðurlausa sand-
hóla að ræða; í dalverpunum
voru allstórar gripahjarðir, allar
á gjöf; hér hefði ég haft gaman
af því að geta átt kost á því að
hafa gamla vin minn K.N. í góðu
skapi með mér; mér kæmi það
því ekkert á óvart, þó hann hefði
lýst lestinni hér sem slöngu,
skriði í ótal hlykkjum og bugð-
um í kringum minni hólana, en
er kom að þeim stærri, þá bor-
aði hún sig beint í gegnum þá.
Þetta kom fyrir 18 eða 20 sinn-
um, og í hvert skipti, sem það
lcom fyrir, læsti kuldinn sig í
gegnum merg og blóð; já, það
hefði áreiðanlega myndast þar
spaugsamur bragur; en brátt
urðu fjöllin að baki, og eyði-
mörkin frapi undan, þar sem
enginn gróður var, nema
“Cactus” af mismunandi stærð;
það einkennilega við þessa gadda
kylfu eyðimerkurinnar er það,
að hún hefir fagran, sterkan
grænan lit, sem gefur eyðimörk-
inni mildari blæ, en alla myndi
vera. Ekki átti ég von á að sjá
bæi á þessu svæði, en þeir voru
í það minsta tveir, sá síðari sér-
staklega hreint ekki svo lítill.
Lífæð þessara bæja var mér
sagt að væri mestmegnis ferða-
straumur, og einnig er þar bú-
sett mikið af mönnum, er. sökum
ýmsra veikinda, líður bezt í
heitu og þurru loftslagi, og eitt-
hvað af námum mun vera í fjöll-
unum þar skamt frá, en nú skall
á myrkrið, og eftir tiltölulega
stuttan tíma rann lestin inn á
stöðina í Los Angeles, hvar
dóttir mín, maður hennar og
börn biðu mín.
Ég hafði lesið um og heyrt
mikið hælt tíðarfarinu á þessari
sólríku suðrænu Kyrrahafs-
strönd, og hafði því gjört mér
alt aðrar hugmyndir um það, en
raun varð á, en eftir sögu blaða,
mun þessi vetur hafa reynzt sá
kaldasti, sem komið hefir þar í
65 ár, enda varð að hafa eld í
húsum flesta þá daga, sem ég
dvaldi þar, og þó sól skini í
heiði allan daginn, var loftkuld-
inn svo mikill, að ekki var nota-
legt veður, nema 3—4 tíma á
dag, flesta daga gola, en aldrei,
veruleg veðurhæð.
Fyrstu dagana, sem ég dvaldi
þar, heyrði ég mikið rætt um
þurk og einn dag sá ég mynd
í blaði af gömlum skógarmanni,
þar sem hann stóð við stórt tré,
sem hann hafði fellt, og hjá hon-
um stóð ung stúlka, og hann
segir við hana, að nú sé hið sjö
ára þurkatímabil á enda, og hún
spyr á hverju hann sjái það; á
hringum trjánna, var svarið, og
hann reyndist sannspár sá gamli,
því tveim dögum síðar byrjaði
að rigna. Og eftir rúma tvo mán-
uði hafði fallið einir 18 þuml. af
regni í suður Calif., en mikið
meira í norður hluta ríkisins.
Til samanburðar var regnfall
þar á sama tíma í fyrra 3.30
þuml., en mesta regnfall yfir ár-
ið 16 þuml. Eftir allt þetta regn-
fall, var búnaðarráðunautur
spurður að því, hvort ekki hefði
nú fengist nóg vatn fyrir land-
búnaðinn; hans svar var, að enn
væru þar fleiri bændur, en
fengið vatnsmagn gæti full-
nægt. Það var álit margra, að
tækist ekki að hreinsa sjóvatn,
svo það yrði nothæft til áveitu,
þá liti út fyrir, að þar yrði vatns-
skortur.
Yfir Norður Calif. geysaði
hver stormurinn öðrum verri,
og þar varð því feikna snjófall
í fjöllunum; urðu því talsvert
meiri skemdir þar, en í Suður
Calif.; en þrátt fyrir það, álitu
menn, að þessar hamfarir nátt-
úrunnar hafi gefið meir en þær
tóku.
Láglendi í Suður Calif. flæddi
af og til, en ekki gat ég orðið
var við alvarlegar skemdir af
þeim flóðum; helzt undu skemd-
ir á brautum hér og hvar, en
þar sem menn höfðu grafið'
heimili sín í hóla og hæðir, olli
leirleðjan talsverðu tjóni.
California er álitin að hafa
bezta brautakerfi þessa lands,
en þrátt fyrir það þó auðveldara
og kostnaðarminna sé að leggja
brautir þar en víða annars stað-
ar, þá er það kerfi ekki enn ná-
lægt því nægilega fullkomið til
að standast,straum umferðarinn-
ar, sem á þeim er, enda eru þar
bílar, “Trucks” og önnur farar-
tæki fyrir hverja 2 menn, sem
þar búa, að ógleymdum öðrum
ferðastraumi, sem þar verður að
fullnægja.
Jarðvegur þessarar strand-
lengju, alt til fjalla, fanst mér
vera nær því eingöngu ægisand-
ur, en það sem ekki er(hægt að
rækta í þessum jarðveg, fáist
nægur áburður og vatn, veit ég
ekki hvað er; en þar tekur gífur-
legt vatnsmagn fyrir allan þann
gróður, sem þar gefur að líta.
Borgin Los Angeles er áreið-
anlega á sandi byggð, enda eru
þar engar háar byggingar til
samanburðar við aðrar stórborg-
ir; hæstu byggingarnar eru í
elzta hluta borgarinnar, en sök-
um jarðskjálftahættu er nú
bannað með lögum að byggja
háar byggingar þar. Þar má líta
mörg falleg heimili og verzlun-
arhús; bar þar talsvert á spönsk-
um stíl, sá sami og gjörist í öðr-
um borgum.
í þessari viðlendu borg og
nærliggjandi bæjum eru nú bú-
settir allmargir landar, en það
er ekki nema fyrir fuglinn
fljúgandi að ná til þeirra, því
þeir eru svo dreifðir; samt tókst
mér að heimsækja nokkra
þeirra og verða gestrisni þeirra
aðnjótandi; ég hafði gjört mér
von um að geta hitt allmarga
þeirra á miðsvetrarsamkomu, er
þeir boðuðu til 29. des., en sök-
um regns og vondra brauta, varð
þar fremur fámennt, en þeir
sem komu skemtu sér við spil,
söng og dans, og gnægð var á
borðum góðra hressinga, svo all-
ir fóru ánægðir heim. Yfirleitt
líður landanum þar vel, og
margir við góð efni.
Indio er eyðimerkurbær 160
mílur suðaustur af Los Angeles.
Þangað fór ég ásamt tengdasyni
mínum til að heimsækja öldruð
hjón, sem ég hafði lofað að sjá.
í góðu veðri, er þessi braut, sem
þangað liggur, talin skemtileg
keyrslubraut, mikil aldinrækt
meðfram henni, þó nú væru að-
eins “Oranges” að ná þroska, og
fögru fjallasýni; en regn var á
sléttu með þokuslæðing í fjöll-
um, og mikið vatn á brautinni
víða, svo útsýnið varð ekki sem
bezt þennan dag. En er kom að
eyðimörkinni hætti að rigna og
sól skein í heiði; voru það því
snögg viðbrigði; í þessari eyði-
var villigróður “Sagebruch”, en
þar er þó dálítið af aldinum og
garðrækt. Þessi bær er bezt
þektur fyrir döðlurækt, sem rek-
in er þar í stórum stíl, og er það
sá eini staður í Batidaríkjunum,
þar sem þær eru ræktaðar,
stærstu trén gizkaði sá, sem með
okkur var, á að væru 40—50
feta há. Trjábolurinn er blað-
laus fyrstu 25 fetin, og líkjast
þau því pálmatrjám. Ávöxtur-
inn vex á tágum, sem vaxið hafa
á svepp, sem er 4 feta langur og
talsvert gildur, en þar sem á-
vöxturinn var að verða full-
þroskaður, var þessi klumpur
nú vafinn vatnsheldum pappír.
Ástæðan til þess er sú, að ávöxt-
urinn hrynur svo auðveldlega
blotni hann á vissu þroskastigi,
og þó ekki falli hér að janfaði
yfir árið meira en IVz þuml. af
regni, sagði samferðamaðurinn,
að fyrir hefði komið, að upp-
skeran hefði tapast fyrir regn;
hér sagði hann, að ekra af þess-
ari sandauðn fengist ekki fyrir
minna en $1000.00, og það væri
hreint það minsta. Á leiðinni
heim ætluðum við að sjá Palm
Spring-leikvöll leikaranna í
Hollywood, sem var 20 mílum
norðvestar, en tíminn leyfði
það ekki.
Nokkrum dögum áður en ég
fór frá California, gekk ég síðla
dags upp á hæð, sem var eigi
all-langt frá, Manhattan Beach;
fagurt var veður, og sólin að
síga í haf, og eftir að hafa horft
um stund á náttúrusýn þá, er
þar birtist, þá fanst mér það
máske minna mig á útsýnið frá
Reykjavík, er litið er til Esjunn-
ar. Ládautt haf í ’vestri, en snjó-
þakin fjöll í suðaustri og austri,
og er síðustu sólargeislarnir
voru að kveðja, þá breiddu þeir
gullna blæju yfir krónur aldin-
trjánna, þar sem “Oranges” voru
að verða fullþroskuð örskammt
frá rótum fannhvítra fjalla.
Þetta var sú fegursta og tilkomu
mesta mynd, er ég tók með mér
frá Californiu.
☆
Helztu viðburðir
í fyrsta stormnum, sem hitti
San Francisco, hljóp svo mikil
kæti í Kára, að hann fór að
vagga stóru brúnni svo ákaflega,
að enginn þorði að fara yfir
hana. Varð því að loka henni í
3 tíma, en slíkt hefir ekki skeð
áður síðan hún var byggð. Vind-
hraðinn varð 75 mílur á kl.st.
eða meir; þaðan fór hann til
Nevada, en á leiðinni hlýtur
eitthvað að hafa komið fyrir til
þess að gjöra hann reiðan, því
þar lék hann sér að því að brjóta
þessa gildu rafmagns-staura og
trén reif hann upp með rótum,
og urðu því allmiklar skemdir
á ýmsan hátt, áður en honum
rann reiðin aftur.
Síðar hitti annar bylur San
Francisco, og þá rigndi svo mik-
ið, að hús, sem þar stóð á brekku
brún, stóðst ekki mátið, þegar
það sá hvað brekkan var sleip,
svo það renndi sér fótaskriðu
niður hana, en rétt þegar það
kom að neðri brún hennar,
sprakk það af mæði, en ekki var
þess getið, að mannsskaði yrði
af því slysi.
Hraðlestin, sem rennur á milli
San Francisco og Los Angeles,
“City of San Srancisco”, festist
í snjó í fjöllunum, og þar sat
hún í viku. Á henni voru 237
manns; flestu af þessu fólki var
eigi bjargað fyr en á 4 degi. Á
öðrum degi veiktust milli 60—70
af þeim af gasi, en þar sem ekki
var nema 1 læknir og 5 hjúkr-
unarkonur á meðal þeirra, varð
að senda lækni þangað, en þrátt
fyrir allar þær nýjustu vélar,
sem völ var á, var það hunda-
sleði, sem tók hann síðasta á-
fangann. Allir, sem veiktust,
náðu sér aftur furðu fljótt, og
ekki var getið um neitt slys í
sambandi við þetta strand.
I San Joaguin dalnum rigndi
svo ákaft einn dag, að sagt var
að myndast hefði þar syndaflóð;
en þeim láðist að geta þess,
hversu mörgum syndugum sál-
um það flóð hefði skolað burt
með sér til sjávar, en margir
höfðu um sárt að binda eftir
þær hamfarir.
í bænum St. Monica voru að-
komuhjón að keyra þar eftir
einu aðalstrætinu; alt í einu fór
strætið að hreyfast og springa,
og fyr en varði tók bíllinn að
sökkva niður í það; en það sem
varð þeim til lífs var, að menn
voru þar á gangi og þeim tókst
að ná þeim út, áður en bíllinn
seig 30 fet niður. Ástæðan fyrir
þessu var sú, að aðalvatnsæð
bæjarins hafði brotist úr höml-
um og skolað sandinum á all-
löngu svæði undan því út í sjó.
☆
Innsigling inn Eyjafjörð
Það var fagran blíðan vor-
morgun, að ég var á innsiglingu
inn Eyjafjörð; skipið skreið létt
fyrir hægum norðan blæ; loftið
var þrungið af hinum hreim-
fagra klið hávellunnar, einnig
næturinnar, færandi lífgjafa
þann, sem endurvekur af dvala
gróðrarlíf jarðarinnar. Þessi
náttúrumynd, ásamt svo mörg-
um öðrum, sem ísland á í ríkum
mæli, eru þær, sem aldrei fölna
eða gleymast, hvar svo sem
spor manns kunna að liggja um
ævidagana.
☆
Innsigling inn til Bergen
Síðla í september vaknaði ég
við það að skip það, sem ég var
með, var hætt að velast um sem
tunna á hinum freyðandi At-
lantshafsöldum, og var farið að
skríða á lygnum sjó. Ég flýtti
mér upp á þilfar, og það, sem þá
blasti fyrir sjónum framundan,
voru grasivaxin sker eins langt
og augað eygði, og það var hrein-
asta unun að horfa á skipið
þræða sig eftir hinum mjóu
sundum milli þessara skerja. Á
skerjunum mátti sjá einstaka
lagleg fiskimannaheimili, og á
þeim stærri nýsleginn rúg, sem
hlaðið var í stórar vörður, sem
litu út sem þær væru útverðir
þeirra, er þar bjuggu.
Mér var sagt, að skipið færi
ekki frá Bergen fyr en næsta
dag, svo að ég fór að skoða þá
miklu borg, en af því ég var þá
á bezta skeiði ævinnar, þá fanst
mér ég verða að ganga úr skugga
um það, hvort þar væri virki-
lega eins mikla fegurð að finna
og ég hafði heyrt sagt, en tím-
anum eyddi ég þó aðallega í að
ganga upp á fjallstind þann, sem
þar er samt frá.
Á sólbjörtum degi reyndist
þetta löng og erfið ganga, en er
upp á toppinn kom, var þar
greiðasöluhús, svo hægt var að
svala þorsta og seðja hungur.
Þar birtist mér sá víðasti sjón-
deildarhringur, sem mér hefir
gefist að líta fyr eða síðar, og er
litið var yfir hina skógi þöktu
strönd, þá leit augað margar
fagrar og stórfenglegar náttúru-
myndir, en til þess að geta notið
þeirra sem bezt, þyrfti sterkan
sjónauka.
Siglingin frá Bergen til Hauga
sunds er ein skerjasigling, og því
sérstaklega skemtileg sigling í
góðu veðri. Á einum stað er siglt
eftir sundi, sem myndast hafði
á þann hátt, að ein gríðárstór
klöpp hafði klofnað; sundið er
fremur mjótt og straumurinn
svo sterkur, að ekki er siglt að
jafnaði eftir því nema með há-
flæði, en þrátt fyrir það er
straumurinn samt svo sterkur,
að það tók hina styrku hönd
hafnsögumannsins til að sjá skip-
inu farborða, en þrátt fyrir það
fanst mér hurð skella nærri
hælum að slys yrði.
☆
Innsigling til Seatlle
Að mestu leyti er borgin
Seattle byggð í skeifumyndaðri
hlíð og stendur hún við hið stóra
Puget Sound.
I janúarmánuði stóð ég á þil-
fari skips, sem var á siglingu
inn þetta sund á leið til Seattle-
hafnar. Veður var milt og al-
stirndur himinn; minnist ég ekki
úr fjarlægð að hafa litið eins vel
upplýsta sjávarborg; hún leit út
sem samfellt ljósahaf í nátt-
mátti heyra óm af söng annara
vorfugla, sem rétt voru komnir
heim til fornra átthaga eftir
vetrarveru í heitari löndum;
sólargeislinn var rétt að byrja
að sjást á hæðstu tindum fjall-
anna beggja megin fjarðarins og
færði sig hægt og hægt niður
eftir hlíðunum, eyðandi húmi
myrKrinu, en ira mynm nainar-
innar þar til skipið lagðist, varð
hinn margliti geislastraumur,
sem þetta mikla ljósaafl borgar-
innar lét frá sér streyma út yfir
höfnina, svo sterkur, að nótt
varð að degi; fögur var því nótt-
in og friður á jörð.
KAUPENDUR LÖGBERGS
Á ÍSLANDI
Gerið svo vel að senda mér sem fyrst greiðslu fyrir
yfirstandandi árgang Lögbergs, kr. 75.00. Dragið
ekki að greiða andvirðið. Það léttir innheimtuna.
Æskilegt að gjaldið sé sent í póstávísun. Þeir sem
eiga ógreidda eldri árganga, eru vinsamlegá beðnir
að snúa sér til mín.
BJÖRN GUÐMU N DSSON
FREYJUGATA 34 . REYKJÁVÍK
Ferðasögubrot