Lögberg - 14.03.1957, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 14. MARZ 1957
MINNINGARORÐ:
Friðrik P. Sigurðsson,
bóndi í Fagradal í Geysis-byggð, Nýja-íslandi
F. 14. febrúar 1885 — D. 25. okióber 1956
„Hann var vinur vina sinna. Tryggnr í lund, með látlaust hjarta.
Astríkur maður eiginkonu, og bezti faðir bama sinna.“
Þessi látni vinur og sam-
ferðamaður var fæddur í
Fagradal í Geysisbygð. For-
eldrar hans voru landnáms-
hjónin Sigurður Friðfinnsson
bónda að Fjalli í Kolbeinsdal
í Skagafjarðarsýslu, Frið-
finnssonar, bónda í Stórágerði
í Myrkárdal, Loftsonar Guð-
mundssonar Loftssonar bónda
í Eyjafjarðarsýslu, og konu
hans Unu hinnar hagmæltu
Benjamínsdóttur, bónda í
Kelflavík í Hegranesi, f. 1758,
d. 1826. — Kona Sigurðar en
móðir Friðriks var Kristrún
Pétursdóttir, bónda á Bjarnar-
stöðum í Blönduhlíð, Péturs-
sonar á Marbæli í Óslandshlpð
Guðmundssonar; og konu
hans Kristínar Guðmunds-
dóttur á Hrafnshóli Jónssonar.
Móðir Kristínar var Kristín
Sveinsdóttir á Þverá, í Öxna-
dal, Einarssonar hreppstjóra á
Svellatungu, Hallgrímssonar
Eiríkssonar, bónda í Bárðar-
dal Bjarnasonar prests að
Eyjardalsá, Magnússonar
prests á Auðkúlu Eiríkssonar.
Foreldrar Friðriks giftust
1876,og hófu búskap að Nauta-
búi í Hjaltadal og bjuggu þar
til ársins 1883, er þau fluttu
vestur um haf og settust að
við Islendingafljót (Riverton)
í Nýja-íslandi. Árið 1885 sett-
ust þau að á landnámi sínu,
er þau nefndu Fagradal, er
mér tjáð að það væri eitt hið
fyrsta landnám í hinu víð-
feðma og>fagra héraði, er síð-
an hlaut nafnið Geysis-byggð.
Bæði voru foreldrar Frið-
riks vel gefin að hæfileikum
og mannkostum, og nutu
trausts og virðingar sveitunga
sinna og samtíðarfólks. Þau
eignuðust 12 börn, en aðeins
fimm synir náðu þroska aldri;
tveir eru nú á lífi, eins og
síðar mun að vikið.
Öll sín uppvaxtarár vann
Friðrik heimili foreldra sinna.
Þann 5. nóvember 1905 kvænt-
ist hann Valgerði Ingibjörgu
Jónsdóttur Þ'orsteinssonar frá
Vöglum í Blönduhlíð í Skaga-
fjarðarsýslu. Hafði hún flutt
vestur um haf með foreldrum
sínum og systkinum árið 1900.
Kona Jóns Þorsteinssonar, én
móðir Valgerðar konu Frið-
H.F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS
AÐALFUNDUR
Aðalíundur hlutafélagsins Eimskipafélags íslands,
verður haldinn í fundarsalnum í húsi félagsins í Reykja-
vík, laugardaginn 1. júní 1957 og hefst kl. 1.30 e. h.
1. Stjóm félagsins skýrir frá hag þess og fram-
kvæmdum á liðnu starfsári, og frá starfstilhögun-
inni á yfirstandandi ári, og ástæðum fyrir henni,
og leggur fram til úrskurðar endurskoðaða rekst-
ursreikninga til 31. des. 1956 og efnahagsreikning
með athugasemdum endurskoðenda, svörum
stjórnarinnar og tillögum til úrskurðar frá
endurskoðendum.
2. Tekin ákvörðun um tillögur stjórnarinnar um
skiptingu ársarðsins.
3. Kosning fjögurra manna í stjórn félagsins, í stað
þeirra sem úr ganga samkvæmt samþykktum
félagsins.
4. Kosning eins endurskoðanda í stað þess er frá fer,
og eins varaendurskoðanda.
5. Tillögur til breytinga á samþykktum félagsins.
6. Umræður og atkvæðagreiðsla um önnur mál, sem
upp kunna að verða borin.
Þeir einir geta sótt fundinn, sem hafa aðgöngumiða.
Aðgöngumiðar að fundinum verða afhentir hlut-
höfum og Umboðsmönnum hluthafa á skrifstofu félags-
ins í Reykjavík, dagana 27.—29. maí næstk. Menn geta
fengið eyðublöð fyrir umboð til þess að sækja fundinn
á aðalskrifstofu félagsins í Reykjavík. Óskað er eftir
að ný umboð og afturkallanir eldrhumboða séu komin
skrifstofu félagsins í hendur til skrásetningar, ef unnt
er 10 dögum fyrir fundinn, þ.e. eigi síðar en 19. maí 1957.
Reykjavík, 8. janúar 1957.
STJÓRNIN
FRIÐRIK P. SIGURÐSSON
riks, var Albertína Jónsdóttir,
alsystir Alberts Jónssonar
föður Valtýs læknis í Reykja-
vík og séra Eiríks Albertsonar,
er um langt skeið var prestur
að Hesti í Borgarfjarðar-
sýslu.
Starfsdagur Friðriks hafði
verið fullur af önnum og afar
aðkallandi skyldum. Börn
þeirra voru 12 að tölu, og öll
fengu þau að lifa hjá þeim,
dyggðugt fólk og dugandi. —
Þau eru:
Sigrún, gift Frederick
Everett; Anna, gift Gunnari
Pálssyni; Jóhannes, kvæntur
Alice Varga; Albertína, gift
Halla Gíslasyni; Sigurjón,
kvæntur Doris Boundy; Frið-
rik, Ólafur og Fanney, öll
heima; Gestur, kvæntur Joan
Clark; Sveinn, kvæntur Emily
Daniels; Hallgrímur og Frank-
lin, einnig heima. Barnabörnin
eru 28 og barna-barnabörnin
2 að tölu. — Tveir bræður
Friðriks eru á lífi, Kristjón
bóndi í Geysis-byggð og Krist-
mundur Númi, fyrrum bóndi
í sömu byggð, en nú búsettur
í Árborg, Man.
Friðrik hafði lifað og starfað
í heimabyggð sinni alla ævi,
og hlúð að þeim reit, þar sem
foreldra* hans höfðu haslað
sér völl, og hann, ungur að
aldri, átt sinn þátt í að rækta
og blómga.
Starfsferil manna má skil-
‘greina á tvennan hátt. Skyldu-
störfin helgu, er næst heimili
liggja, — í þágu ástvina og
eigin heimilis, — ábyrgðina
stóru við að sjá sínum borgið
á heiðarlegan hátt; og í öðru
lagi þátttakan í hinum al-
mennu félagslegu velferðar-
málum þess sveitarfélags, sem
maður dvelur í.
Alkunnugt er það vor á
meðal, hversu stórt og um-
fangsmikið Fagradalsheimilið
varð. Heimilisskyldur hjón-
anna þar urðu því óvenjulega
þungar og aðkallandi, og
gengu nærri því að verða
þeim ofurefli. En þolinmæði
Friðriks og Valgerðar var fá-
gæt, samfara einbeittum vilja
þeirra og sameinuðum kröft-
um og hæfileikum, er gerði
þeim unnt að heyja sigrandi
baráttu. í huga mér koma orð
úr heilagri ritningu, er mér
virðist með sanni mega til-
einka þeim, en orðin eru þessi:
í þolinmæði og trausti skal
styrkur yðar vera. Jesja 30,15.
En nærri var gengið kröftum
þeirra og þreytt voru þau l5æði
löngu fyrir aldur fram. Þau
nutu gleði og ánægju í dug-
andi börnum sínum, er urðu
þeim traust samverkafólk, hin
eldri þeirra meðan heima
dvöldu — og hin yngri, sem að
heima hafa dvalið, er starfs-
'þrek þeirra tók að dvína og
aldur færðist yfir þau.
Á heimilinu í Fagradal var
jafnan nægilegt hjartarúm,
þótt heimilið væri ónvenju-
lega margmennt. Þar áttu
báðir foreldrar húsbóndans
hagkvæmt athvarf á efri árum
og önduðust þar í hárri elli,
og sömuleiðis dvaldi Albertína
móðir húsfreyjunnar þar í
elli sinni. Sýnir þetta kær-
leikshug hjónanna beggja til
þeirra er áveðurs stóðu á ber-
svæði lífsins. — Má þetta
fremur fágætt telja, á jafn
fólksmörgu heimiþ og Fagra-
dalsheimilið var.
Eins og að líkum lætur stóð
fjölskyldumaður eins og Frið-
rik höllum fæti um virka þátt-
töku í byggðarmálum, einkum

hin fyrri ár. En hann var
dyggur maður, er átti næmar
tilfinningar um borgaralegar
skyldur sínar og hinn ábygg1'
legasti í hvívetna. Hann var
trúr og starfandi meðlimur 1
heimasöfnuði sínum, GeysiS'
söfnuði, og sat oft í stjórn hanS
á þjónustuárum mínum í þvl
prestakalli. Sóknarpresturinn
átti alltaf vissan hlýhug hans
og samúð í starfi sínu og
starfstilraunum. Gleymi e$
sízt þeirri hagkvæmu hjálpi
sem hann og Jón Pálsson
veittu mér á starfsárum mm'
um þar við fræðslu ung'
menna í söfnuðinum, — sem
að yfirgnæfandi anna vegn3
var oft torvelt fyrir prestinn
að leysa af hendi. — Friðrú1
var maður andlega sinnaður
og unni kristinni trú af alhug>
kona hans og börn fylgdu fof'
dæmi hans.
Hann var trúr vinur vins
sinna, hjartafrómur og hreinn
í lund, íslenzkur maður, sem
segja mætti að lif^i í því sem
íslenzkt var; öruggur stuðn-
ingsmaður kirkjufélags vorS
og íslenzkra mála og bar tij
þeirra órofa-tryggð og studd1
af fremsta megni og jafnvej
yfir efni fram. Alla ævi hafð1
hann yndi af íslenzkum ljóö-
um; og eins og svo margir ur
hópi vors eldra fólks, þótt upp'
alið væri hér vestra, vaí
grunntónn skilnings og til'
finningalífs mótað af upP'
sprettulindum íslenzkra erfða
Sjálfur var haln maður hag'
orður, er fann gleði og sefjum
mitt í önnum dagsins, að yrkja
vísur og ljóð. Sem kunnugt er>
gaf hann út ljóðabók „Römm
er sú taug“, er prentuð var 3
íslandi 1950. Ávalt var það til' _
gangur ljóða hans, að auka 3
gleði samferðamanna sinna>
en aldrei að græta neinn. í tU'
efni af gleði og sorgarstund-
um samferðafólksins urðU
mörg ljóð hans til. — Oft la3
hann þau upp hin síðari ár a
mannfundum og skemmtisam'
komum í heimasveit sinni>
sem er ein sann-íslenzkasta
byggð, er ég þekki hér vestar
hafs; átti andrúmsloftið and'
lega í byggðinni sinn þátt í að
örfa hann til ljóðasmíða, er
hann hafði mikla unun af,
jók oft á gleði annara með viS'
um sínum.
Útför hans fór fram fr3
Geysis-kirkju þann þrítugasta
október, að viðstöddu fjöl'
menni víðsvegar að úr Norðuí
Nýja-íslandi — og víðar að
er minntist með ástarþökk
starfsmannsins og vinarins, er
með trúmennsku og glöðum
hug hafði leyst ævidagsverk
sitt af hendi. — Munu öll börn
þeirra hjóna, ásamt skyldU'
liði og fjölmennum ástvina'
hópi, hafa verið viðstödd, a'
samt móður sinni. — Djúpur
söknuður, samfara ástarþökk
skapaði geðblæ kveðjustund- ^
arinnar. Sá, er línur þessarj'
ritar, flutti kveðjumál.
S. ólafseon
\