Lögberg - 14.03.1957, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 14. MARZ 1957
5
w v'V y WV ^
/ililJG^AL
IWCNNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
Hvern kosfinn velur prinsessan
Síðan Margrét prinsessa
gerði heyrum kunrtugt að hún
hefði ákveðið að giftast ekki
Pétri Townsend, hafa frétta-
rtienn haft vakandi auga á
henni og er hún þeim fögur
en erfið ráðgáta. Hún er nú
stöðugt önnum kafin við að
koma fram við ýmissar opin-
berar athafnir sem fulltrúi
drottningarinnar, en framtíð
hennar er öllum dulin. Skyldi
hún að lokum giftast einhverj-
rtm öðrum?
Hin gáfaða, fjörmikla prin-
sessa, sem nú er tuttugu og
sex ára, er stödd á vegamót-
um og hefir um þrennt að
velja: giftast vegna skyldu-
raekni þeim manni, er fjöl-
skyldan velur; giftast þeim
rtianni, er hún ann; eða giftast
alls ekki. Frændkonur hennar
þrjár stóðu einu sinni í sömu
sporum og hún og völdu sinn
veginn hver.
Patricia prinsessa, hin glæsi
lega sonardóttir Viktoríu
drottningar, beið þar til storm-
hin innan fjölskyldunnar
^®gði og umtalið hætti og.
giftist þá manninum, sem hún
unni.
Föðursystir Margrétar,
María prinsessa hlýddi boði
foreldra sinna og giftist
Lascelles lávarði og varð
úhamingjusöm.
Victoria prinsessa, dóttir
Edwards sjöunda, sætti sig við
að vera ógift alla ævi.
Ekki er ólíklegt að Margréti
verði nú stundum hugsað til
þessara kvenna. Viktoría er
eina prinsessan af konungs-
fjölskyldunni, sem ekki hefir
gifst síðustu hundrað árin.
Líkt og Margrét var hún á sín-
Urrt tíma uppáhald heimilis-
lns> e« hún var ólík Margré
að Því leyti að hún var fein
ln> táplítil — fremur litlai
skapgerð.
Vitað er að Margrét h<
ertgi þráast við að vera ef
ragi móður sinnar, — 1
nieð henni, borða með hei
rara hvert sem móðir hen
er> og fara eftir hennar r
Ulrt í klæðaburði. Síðan 1
f*gði Upp Pétri Townsi
efir hún krafist enn m<
sjalfstæðis innan fjölskj
unnar og hún hefir haft
ram. Hún hefir nú sinn ei
vinahóp og tekur þátt
Jrtóður sinnar í opinberum
ofnum_ Þegar drottningin
u pinghússins í nóvember
SetJa þingið, sat Margn
arrðmgarsætinu við hlið he
1 fjarveru hertogans
v ínburgb og er það ra
drotl683 1 fyrSta Sinn’ £
rottningin hefir sýnt, að I
telur hina ungu systur sína
fullveðja konu.
Þannig er Margrét jafnt og
þétt að auka sjálfstæði sitt,
bæði í einkalífi og í opinberri
stöðu sinni. Öðru máli var að
gegna með fyrirrennara henn-
ar, Viktoríu prinsessu. Meðan
móðir hennar var á lífi var
hún jafnan með henni og
þegar hún dó dróg hún sig í
hlé frá fjölskyldu og félags-
lífinu; lifði utan borgarinnar í
rólegheitum og dundaði við
ýmislegt, svo sem að líma
fjölskyldumyndir í albúm,
binda bækur dýru leðurbandi,
og fór einstöku sinnum í leik-
hús.
Tímarnir hafa breytzt og
kvaðirnar til konungsfjöl-
fjölskyldunnar aukizt; Mar-
grét kemst ekki undan skyld-
um sínum, énda sýnt að hún
hefir enga löngun til þess að
lifa kyrrlátu lífi eins og
Viktoría prinsessa. Það er því
líklegt að hún feti annaðhvort
í spor Maríu prinsessu eða
Pat prinsessu.
María prinsessa, föðursystir
Margrétar, var tuttugu- og
fimm ára 1922 þegar hún gift-
ist Lascelles lávarði, manni,
sem var fjórtán árum eldri en
hún. María hafði alist upp
undir handarjaðri móður sinn-
ar, sem var ströng á sama
máta og títt var um foreldra
á Viktoríu-tímabilinu. Faðir
Maríu var hrjúfur í viðmóti
svo jafnvel synir hans óttuð-
ust hann. María fékk aldrei að
fara í skóla; móðir hennar
kenndi henni hannyrðir og
annað það, er þótti sæma að
prinsessa kynni. Við opinber-
ar athafnir var henni aðeins
leyft að koma fram en taka
engan þátt í þeim að öðru
leyti. Henni var leyft að eiga
að vinum aðeins þá fáu, er
foreldrarnir töldu henni sam-
boðna. Svo sem vænta mátti
varð hún feimin og ófram-
færin, og tók því með auð-
mýkt, þegar henni var boðinn
Lascelles sem mannsefni við
hennar hæfi — ef til vill hefir
hún gripið þetta tækifæri í
þeirri von að hún gæti þannig
sloppið úr prísundinni, heima,
en ekki tók betra við.
Lascelles var að vísu vell-
auðugur af góðri ætt, en hann
var maður óþýður og önugur,
er hafði mestan áhuga á dýra-
veiðum á hinni stóru landar-
eign sinni. Hann breyttist í
engu við giftinguna. Hélt á-
fram að hópa saman vinum
sínum til reiðtúra, og hin
unga, auðmjúka brúður varð
einmanalegri en nokkru sinni
áður. Þegar Lascelles dó 1947
Bardagi við úlfa á jólanótt
var eins og hún kæmi til
sjálfrar sín aftur. Synir henn-
ar tveir og tengdadætur hafa
og verið henni góð og aukið
sjálfsvirðingu hennar, og kem-
ur hún nú oft til Lundúna og
tekur virðulegan þátt í fjöl-
skyldu- og félagslífinu.
Þá komum við að lokum að
sögu Pat prinsessu. Hún beið
þar til hún var þrjátíu og
þriggja ára heldur en að gift-
ast manni, sem hún ekki unni.
Hún var dóttir hertogans of
Connaught, bróður Edwards
VII. Hún var Margrét sinnar
samtíðar — glæsileg, kát og
fjölmikil og hrókur alls -fagn-
aðar í félagslífinu í Lundún-
um. Eins og með Margréti
voru alltaf getgátur manna á
meðal um, hverjum hún
myndi giftast. Hún var og í
miklu uppáhaldi í Canada
þegar faðir hennar var land-
stjóri hér 1911 til 1916. Ein af
canadisku herdeildunum var
nefnd eftir henni — Princess
Patricia’s Light Infantry. —
Systir hennar hafði gifst ríkis-
arfa Svíþjóðar, en Pat virtist
ekkl í neinum flýti í þeim
efnum.
En svo kom Alexandar
Ramsey, hár og myndarlegur
sjóliðsforingi, og gerðist að-
stoðarmaður föður hennar,
rétt eins og Townsend var
George VI. konungi. Brátt
kom í ljós að Ramsey og prin-
sessan höfðu fellt hugi saman.
Þau voru alls staðar á ferð
saman, á dönsum, samkomum
og útiskemmtunum. Ramsey
var af góðu fólki kominn, en
ekki af konungaætt; hann var
og nokkurs konar stríðshetja
líkt og Townsend. Þegar hann
bað Pat að verða konuna sína
játaðist hún honum, en þá
varð móðir hennar æf og
vegna andúðar hennar aflýsti
Pat prinsessa trúlofuninni.
Nokkrum árum síðar dó
móðir hennar, og var þá trú-
lofunin opinberuð á ný. Prin-
sessan var þrjátíu og þriggja
ára þegar þau loks giftust.
Hjónavígslan fór fram í West-
minster Abbey, og George VI.
konungur mælti fyrir minni
brúðhjónanna í brúðkaups-
veizlunni. Brúðurin varð að
leggja niður prinsessu-titilinn.
Nú búa þau rólegu lífi á sínu
litla heimili nokkrar mílur
utan Lundúnaborgar. Vinir
þeirra staðhæfa, að þau séu
jafn-ástfangin hvort af öðru
eins og þau áður voru.
HVort Margrét prinsessa fer
að fordæmi þessarar frænd-
konu sinnar mun aðeins tím-
inn leiða í ljós.
Slyll og þýtt úr Chalelaine
ísraelsmenn hafa kvatt heim
setulið sitt úr Gaza-svæðinu,
er þeir lögðu undir sig með
innrásinni í Egyptaland; tóku
þeir þetta skref eftir þrálátar
málaleitanir af hálfu Sam-
einuðu þjóðanna; þó er síður
en svo að hult sé um friðinn
austur þar.
Norðmennirnir, sem fluttust
til Ameríku fyrir meira en
einni öld urðu að þola marga
raun, bæði af erfiði og kulda.
Flestir þeirra urðu bændur, en
frá einum greinir, sem stund-
aði póstferðir allt sitt líf, og
lét ekki bugast fyrir neinu.
Hann varð aldrei neinn auð-
maður, en um hann urðu til
hetjusögur í Kaliforníu, og er
það nokkru minna virði en
auður, þegar sagan er skráð?
Póstur þessi hét Jón Thom-
sen og var frá Þelamörk —
eða John Thomsen, eins og
hann skrifaði nafn sitt eftir
að hann hafði verið nokkur ár
í Ameríku. Hann fór til Kali-
forníu til þess að grafa gull
en fann ekki, og þá tók hann
að sér starfa, sem enginn ann-
ar hefði leikið eftir á þessum
slóðum. Hann var skíðamaður
góður. Pósturinn var fluttur
yfir fjöll og firnindi milli
austurs og vesturs, en um
vetrarmánuðina voru þetta
hinar mestu glæfraferðir. En
pósturinn varð að komast sína
leið, og það var auglýst eftir
manni, sem vildi taka það að
sér að bera póstpokana yfir
fjöllin. Aðeins einn umsækj-
andi gaf sig fram, og það var
Þelamerkurmaðurinn — Jþn
Tomsen.
Daginn, sem hann mætti til
þess að taka við starfinu,
hafði hann meðferðis tvo
langa, flata hluti, sem enginn
hafði áður augum litið. Það
voru skíði. Og strax og hann
hafði fengið starfann spennti
hann skíðin á sig og lagði af
stað. Vegalengdin voru nítíu
enskar mílur, sem hann átti
fyri!r höndum, allt yfir fjöll að
fara, og verst af öllu var, að
veðrið var tíðast ótryggt á
þessum slóðum. Fólk horfði
undrandi á eftir honum, er
hann fór í fyrstu póstferðina,
því að það bjóst ekki við að
sjá hann aftur fyrr en næsta
vor. Sumir töluðu meira að
segja um, að safna saman
leitarflokki til að draga líkið
heim! En aðrir álitu, að maður,
sem hefði kjark í sér til þess
að leggja á fjallið um hávetur,
myndi ekki láta sér það fyrir
brjósti brenna að liggja í
snjónúm fram á næsta vor.
Sex dögum eftir brottförina
frá Kaliforníu var Jón kom-
inn þangað aftur. Og póstpok-
ann hafði hann meðferðis!
1 tuttugu ár var Jón Tom-
sen eini tengiliðurinn milli
austurs og vesturs í Ameríku
um vetrarmánuðina. Póst-
vagnar, hestar og járnbrautar-
lestir urðu að staðnæmast við
austurhlíðar fjallanna, en þeg-
ar ekki var komizt lengra, stóð
Þelamerkurmaðurinn þar og
beið póstsins. Svo tók hann
póstpokann á bakið og lagði
upp á ný. Leiðin var brattari
austur yfir, og tók hann þrjá
daga að komast þangað, en svo
hallaði undan fæti vestur um,
og nægðu honum tveir dagar
á þeirri leið. Póstpokinn vóg
tíðum 25 kíló. Jón hafði aldrei
meira nesti með sér, en það,
sem hann gat komið í vasa
sína. Svefnpoka notaði hann
ekki, en væri veðrið sérstak-
lega grimmt gróf hann sig\
snjó, og hafðist þar við unz
veðrinu slotaði. En oftast tafði
hann hvergi en hélt göngunni
sífellt áfram.
Það kom sjaldan fyrir að
Jón hitti fólk á ferðum sínum
um fjöllin. En eitt sinn varð
honum gengið fram á ferða-
mann, sem lá í litlum fjalla-
kofa, og voru báðir fætur hans
kalnir. Þarna hafði maðurinn
hafst við í tólf sólarhringa.
Einmitt í þann mund, er Jón
bar þarna að, hafði maðurinn
ákveðið að höggva af sér fæt-
urna, og var kominn með
öxina í hendina. Það var kom-
inn kolbrandur í beinin, og
hann vissi, að ef ekki yrði
komizt fyrir hann, myndi
hann deyja. Fyrst eftir að Jón
kom í kofann til mannsins,
varð engu tauti við hann kom-
ið; fæturnir skyldu höggnir af
hvað sem hann segði! — Hvað
kom honum þetta við? Voru
þetta kannske ekki hans fæt-
ur? Og hafði Jón nokkra hug-
mynd um hvernig líðan það
var að vera með kolbrand í
fótunum allt frá tám og upp
að kjám? Þessi vesalings
sjúki maður sveiflaði öxinni
yfir höfði sér og var auðsýni-
lega ekki með öllum mjalla.
Þetta var um miðjan vetur
Framhald á bls. 8