Lögberg - 19.12.1957, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 19. DESEMBER 1957
GUÐRÍTN FRA LUNDI:
DALALÍF
„Ég var svo ergileg yfir því að fá ekki að
sofa lengur“, sagði Dísa, „en þetta hefur nú
kannske verið nokkuð mikið sagt hjá mér“.
„Já, kannske hefur þig verið að dreyma
fallega drauminn, þegar hún Borghildur. vakti þig.
Mig minnir alltaf að hún heiti Dómhildur — það
er svo mikill dómarasvipur á andlitinu á henni“.
„Já, víst var mig að dreyma „hann“,“ sagði
Dísa. „Mig dreymir sjaldan annað og hefur ekki
dreymt í mörg ár. Pabbi og mamma eru fóstur-
systkini og þau urðu hjón. Því skyldi það ekki
geta orðið þannig með okkur Jakob?“
Laufey virti Dísu fyrir sér eins og hún hefði
séð hana í fyrsta skipti á þessum degi. „Ja, sko,
hvað hún hugsar sér, sú litla“, sagði hún og það
var auðséð, að henni fannst ólíklegt að þessi
draumur myndi rætast.
Kristín lét hrífuna hvíla sig dágóða stund, en
slíkt var þó ekki vani hennar. Hún gerði samjöfn-
uð á húsfreyjunni, sem nú var við völd á þessu
heimili, og Dísu, rauðhærðri, luralegri, með óvið-
kunnanlegan Iymskusvip. Svo hló hún háum,
frekjulegum hlátri: „Blessuð lofaðu mér að njóta
góðs af hamingjunni og láttu mig hreinsa túnið
og rýja gemlingana, þegar þú ert orðin húsmóðir
hérna á Nautaflötum. Mér þykir svo fallegt hérna
— og svo er ég orðin svo skotin í húsbóndanum
og verð það eins, þó að hann verði lagztur í kör,
og það verður hann nú sjálfsagt, þegar þú hefur
náð þessu þráða takmarki, Dísa mín“.
„Lagztur í kör? Heldurðu kannske, að hann
pabbi verði nokkurn tíma svo vesæll?“ hnussaði
í Dísu.
„Það verða víst flestir að beygja sig fyrir
henni, þessari bölvaðri elli“, sagði Kristín. Hana
hryllti við að hugsa til þessarar nauðugu kné-
beygingar, sem lægi fyrir hennar hrausta líkama,
en eins og öllum öðrum fannst henni það vera
langt þangað til-
„Mamma segir, að hann eldist aldrei", sagði
Dísa.
„Það er gaman fyrir hana“, sagði Kristín. „En
sjálfsagt eldist hún ekki fyrr. Hún hefur útlit fyrir
að hafa verið fermd í fyrra. Þvílíkt nunnuandlit
hef ég ekki séð á sveitakonu, enda hefur hún víst
ekki þrælað sér út um dagana, eftir því sem maður
hefur heyrt“.
„Það skal ég víst heldur ekki gera, þegar ég
er komin í sætið hennar“, sagði Dísa hreykin.
„En mamma hefur alltaf verið svo heilsulítil“,
bætti hún við og setti upp raunasvip.
„Mér þykir líklegt, að þú reynir að nota þér
reyturnar, ef þú nærð í þær,- En meðan þú ert í
vinnukonustöðunni finnst mér að þú ættir að
hreyfa hrífuna ofurlítið, fyrst þú heldur á henni.
Það var svei mér ekki hlýtt augnaráðið, sem hann
Þórður gaf þér í fyrradag, þegar hann gekk hjá
okkur í einum hvíldartíma hrífunnar“, sagði
Kristín.
„Þremilsins drumburinn sá“, sagði Dísa. „Það
eru víst flestir, sem fá hornauga hjá honum. Ég
get nú sagt þér það, að við erum nú engir vinir og
höfum aldrei verið það, enda hafa víst fáir eftir-
læti á honum. Ég hef oft óskað þess, að hann
væri kominn út í hafsauga".
„Mér sýnist, alveg öfugt við þína frásögn,
hann vera í miklu vinfengi við húsbóndann og bú-
stýruna, eða hvað ég á að nefna hana Borghildi.
Og þá er nú drengurinn hann Kristján litli svo-
lítið hændur að honum. Aftur á móti virðist mér
þú vera í ákaflega litlu eftirlæti hjá heimilisfólk-
inu, og ólíklegt þætti mér, að þú yrðir mikið til-
beðin af vinnufólkinu, ef þú tækir við völdunum".
„Ég sjálfsagt reyni nú að ruska því burtu, öllu
þessu dóti, nema mömmu og Borghildi. Hún má
til með að fá að hírast hérna einhvers staðar“,
sagði Dísa og hló ánægjulega, eins og þetta væri
orðið að veruleika.
„Ætlarðu ekki að hafa húsbóndann neins
staðar“, spurði Laufey. Hún hafði lítið getað lagt
til málanna fyrr.
„Jú, hann verður nú að vera einhvers staðar“,
sagði Dísa- „En svo ég segi ykkur nú eins og er,
þá verður Jakob ekki hérna á Nautaflötum. Hann
á að læra til prests og þá förum við mamma til
hans. Hann verður í kaupstað“.
„Nú, það er svona, þú ert tilvonandi prests-
frú“, sagði Kristín hlæjandi. „Skyldi maður þá
mega vera með merkilegheit við þig? En mér
þykir þú vera róleg, ef þú ætlar að sleppa honum
í skóla, án þess að hafa einhverja tryggingu fyrir
tryggðinni. Varla gerði ég mig ánægða með það.
Ég kynni betur við að vita, hvernig væri að lúra
hjá honum, en kannske veiztu það nú fyrir löngu“.
„Ónei, við erum bara eins og hverjir aðrir
unglingar“, sagði Dísa, „og hann er svo stilltur“.
„Það dugar nú ekkert hik, Dísa, þegar svona
ríkur og fallegur piltur er annars vegar. Ef þú
ætlar þér eitthvað, verður þú að ganga að því með
skerpu“, ráðlagði Kristín og deplaði augunum
kankvíslega framan í Laufeyju, eins og hún vildi
segja: „Hefurðu nú nokkurn tíma heyrt aðra eins
heimsku?“
Nokkru seinna var kallað í fólkið í matinn.
Dísa var ákaflega ánægjuleg á svip og .gekk fast
við hlið Kristínar, sem nú var orðin trúnaðarvin-
kona hennar. „Þú hefur nú ekki orð á þessu, sem
ég var að sgeja þér“, hvíslaði hún, „þetta er ekkert
ennþá“.
„Blessuð vertu, gættu að sjálfri þér og hafðu
ekki orð á því við fleiri en okkur. Þá kemst það
varla á kreik“, hvíslaði Kristín.
Næstu dagana komu ungu piltarnir úr nágrenn-
inu í heimsókn til Jakobs. Dísa var óspör á að
lýsa gestunum. Siggi á Hóli, sagði hún, væri eins
og rauður bolakálfur, sem engin stúlka liti við,
nema þá Ella á Ásólfsstöðum. Hún hlægi framan í
hvern strák, tryppið það. „Þið eigið eftir að sjá
hana. Hún er eins og taglskert hross. Það getur
aldrei vaxið á henni hárið, skinninu“. Dísa vissi
af því, að hún var sjálf með mikið hár-
Sama kvöldið sást til kvenmanns í söðli
framan eyrarnar hinum megin árinnar. Hún reið
ána rétt fyrir framan og neðan túnið. „Ja, sko,
þar sér maður þó konu“, sögðu nýju stúlkurnar.
Það hafði aldrei verið messað síðan þær komu á
kirkjustaðinn, vegna þess að presturinn var fjar-
verandi.
Dísa leit upp við vinnuna og horfði á gestinn.
„Það er heimasætan á Ásólfsstöðum, sú taglskerta,
sem ég var að segja ykkur frá áðan“, sagði hún.
„Hvað svo sem ætli hún sé að flækjast?“
„Er þér eitthvað kalt til hennar? Óttastu
kannske samkeppni í óstum?“ spurði Kristín glett-
in. „Ég skal nú athuga, hvernig hún lítur út“.
Aðkomukonan skildi hestinn eftir fyrir sunn-
an tún, klæddi sig úr reiðpilsinu og gekk heim
tröðina. Hún var vandlega athuguð af forvitnum,
ókunnum konuaugum. Þau sáu grannvaxna ungl-
ingsstúlku, röska á fæti, tilgerðarlausa í göngu-
lagi, í hálfsíðri kápu og ljósu pilsi, með tvær ljós-
leitar fléttur, prýddar með bláum silkiborðum.
„Finnst ykkur ekki stuttklippt taglið og spóa-
lappirnar langar?“ sagði Dísa illkvittnislega.
„Móðir hennar tók anzi hressilega neðan af hárinu
í fyrra. Hana langar til þess að dóttirin geti farið í
íslenzkan búning, garmurinn".
„Það verður orðið nógu sítt, þegar hún sezt í
húsmóðursætið á Nautaflötum“, svaraði Kristín
glettnislega.
„Því dettur þér það í hug?“ sagði Dísa kaf-
rjóð. „Hefurðu kannske heyrt, að verið sé að gefa
þau hvort öðru?“
„Hvað skyldi ég svo sem hafa heyrt? Hitt er
alvanalegt, að nágrannabörn felli hugi saman. Og
ekki þarftu að halda, að ég sé að reyna að fella
þínar háu skýjaborgir, og betra þætti mér, að þú
stæðir ekki alltaf verklaus og glápandi, við verð-
um að drífa þetta stykki af fyrir hættutíma. Eftir
því sem þú verður ónýtari, þess seinna kemstu í
rúmið“.
DICKSON MOTORS LIMITED
YOUR DOWNTOWN DEALER FOR
PONTIAC — BUICK
VAUXHALL — CADILLAC
PASSENGER CARS
Extend Heartiest Greetings on Your Seventieth Anniversary
COME IN AND SEE OUR FINE LINE OF NEW 1958 MODELS
Our Address: PORTAGE AVE. ond FURBY ST.
Phone SP. 2-2541
"There's No Better Place For Service"