Alþýðublaðið - 08.09.1960, Qupperneq 8

Þeir vilru
HÉR á landi er venja að
hafa giftingarhring á hægri
hendi, en Egyptar höíðu
slíka hringi á baugfingri
vinstri handar. Sögðu þeir,
að þaðan lægj ákaflega
næm taug til hjartans og
héldi hún við ástinnþ
ÞEGAR maður er ástfang-
inn og er hjá elskunni sinni,
þá hefur tíminn vængi og
þýtur framhjá. En sé maður
ástfanginn og fjarri elsk-
unni sinni', sniglast nann á-
fram á hækjum_
ÞAÐ er ekki gott að vera
einn, ekkj einu sinni í Para
dís.
(Gyðingamálsháttur.)
Um konur
og ástir
ÞAÐ er mín skoðun, að
konur biðli alltaf til mann-
anna, en ekki öfugt.
(Oscar Wildc.)
ALLIR menn fæðast
frjálsir og jafnir, en sumir
gifta sig.
NÝFÆDD stúlka er eng-
ill, en vængir hennar
minnka eftir því sem fætur
hennar lengjast
(Franskur málsháítur.)
★
Sólbrún í hvítum kjól.
NÚ er kominn kuldi í
Reykjavík. Kvenfólkið geng
ur ekki lengur í sumarkjól
um um göturnar, — og karl
mennirnir eru hættir að
teygja úr skönkum sínum
á Arnarhólstúni.
Það eru ekki nema nokkr
ir dagar síðan að kvöldin
voru kyrr og hlý.
★
Kvöldið er kyrrt og hlýtt.
Við erum á rölti niður í
miðbæ í leit að öllu og engu
Bílarnir síga hvcr á eftir
öðrum niður Bankastrætið,
vestur Austurstræti eða út
Lækjargötu. Stúikur í stutt
um pilsum og hvíum skóm
leiðast eftir rúntinum, og
strákarnir eru á vakki kring
um ís- og pylsubar. Ljósin,
þótt mörg séu, ná ekki að
lýsa upp helminginn af him
ingeimnum, myrkrið vefur
borgina í faðmi sínum. Á
slíku kvöldi erum við þægi
lega smá. Það tekur enginn
eftir því, þótt við bætumst
í stóran hóp. Við getum líka
rölt ein niður að höfninni,
horft á skipin, sem liggja
þar niður frá og halla sér
upp að bryggjunni. Við get-
um gengið út með sjónum
og horft niður í hann, á slétt
an ógagnsæjan flötinn, sem
þegir, — þegir svo langt
sem augað eygir.
★
En skyndilega er þögnin
rofin. Lúðrahljómur rýkur
upp úr bænum, upp á milli
húsanna og berst um. Hvað
er að gerast?
— Á Lækjartorgi stendur
Hjálpræðisherinn og heldur
upp á 65 ára afmæli sitl.
Fólkið, sem rétt áðan snigl-
aðist eftir götunum í smá-
hópum eða eitt sér, safnast
saman í hóp á torginu. Hér
er eitthvað að gerast Og
forvitin augu virða fyrir
sér fólkið, sem syngur:
„Eitt lív uttan Jesus er
meiningsleyst, meinings-
leyst, meiningsleyst
Eitt lív uttan Jesus er
meiningsleyst, meinings-
leyst fyri meg.
Eitt lív uttan Jesus er
undirbarst, undirbarst
undirbarst.
Eitt lív uttan Jesus er
undirbarst, undirbarst
fyrj meg“.
Við tökum undir, — og
syngjum færeyskuna af
hjartans lyst.
Hjálpræðishersfólkið er
á öllum aldri. Þarna eru
ungar stúlkur og fullorðmir
konur, litlir strákar og
sterklegir karlmenn Öll
bera þau einkennisbúning
Hjálpræðishersins, — kon-
urnar hina sérkennilegu
hatta eða kjusúr, en karl-
mennirnir borðalagðar húf-
ur. Færeyski og íslenzki fán
inn blakta við hlið Hjálp-
ræðishersfánans. Gestir frá
Færeyjum og Noregi hafa
komið til að halda hátíðlegt
afmælið með islenzkum fé-
lögum.
Ein kona, dökk á brún og
brá ber ekki búning Hers-
ins. Hún er klædd rauðri
treyju, í síðu pilsi', með sjal
og bláan bát á höfði. Nú
tekur hún sig út úr hópnum
og fer að vitna um daginn,
þegar hún frelsaðist frá allri
synd Hún biður þess, að
þei'r, sem á mál hennar
heyra, njóti sama hjálpræð
is og hún hlaut þegar í
æsku. Konan er færeysk, en
einhver íslenzk kona túlkar
mál hennar. Svo segja allir
„hallelúja“, — og aftur er
básið í lúðrana. Við fylgj-
umst með hópnum, sem he!d
ur í átt til Herkastalans.
Um leið og vlð troðum
okkur inn um dyrnar, lítum
við út og upp til himinsins,
sem hvelfist óræður og þög
u]l yfi'r öllum, jafnt írels-
uðum og, ófrelsuðum.
★
Salurinn í Herkastalan-
um er brátt troðfullur. „Her
mennirnir" taka sér stöðu á
upphækkuðum palli, og nú
hefst tón]istin aftur. —
Strengjasveit frá Færeyjum
leikur og karlakvartett frá
Færeyjum syngur.
Það er hlýtt og gott þarna
i'nni. Á vegginn er skrifað
með stórum stöfum:
GLATT HJARTA VEITIR
GÓÐA HEILSUBÓT, EN
DAPURT GEÐ SKRÆLIR
BEININ.
Norskur foringi talar um
veginn að Drottins náð, og
konurnar vitna. Ung stúlka
frá Noregi segir, að á meðan
hún hafj tvö augu, muru
hún megna að sjá það, sem
mei'ra er um vert en bíó og
dans En hún er hrygg í
augunum. Líklega hefur
hún einhvern tíma verið ó-
hamingjusamlega ástfangiíl.
Lítil, hvíthærð kona og önn
ur stór syngja tvísöng, og
allir taka undir viðlagið.
Svo vitnar kona um frelsun
sína og náð Drottins, — og
hún segir, að þótt hún mál-
aði allt sterkustu litum, yrði
sælu frelsunarinnar aldrei
fulllýst. Hún heldur áfram
að tala, en við látum augun
líða yfir hópinn. Allir sitja
svipbrigðalausir Þetta virð
ist flest ósköp venjulegt
fólk. Á aftasta bekk sítur
falleg stúlka. Hún er dókk-
hærð ,með stór augu og við-
kvæma drættj í kringum
munninn. Hún drýpur
höfði og hallelújið hennar
heyrist ekki í sömu röð sit
ur önnur kona. Hún er há
og mjó, og rödd hennar sker
sig úr rödd hinna. Hún gríp
ur öðru hvoru fram i vitn-
anirnar og segir: „Já . . .
hallelúja . •Stundum er
eins og hún segi': „Já .. það
aldri, — sjö eða átt
en á milli þeirra si
urfalleg lítil aus
stúlka. Hún er ek
fjögurra eða fimm
hún situr kyrr me!
ar greipar.Þótt rau
an í kolsvörtu h
kóngablái kjóllinn
sti'ngi í stúf við döl
ing hinna kvenn;
hún ekki sprellleg
inn. Hún situr 1
horfir á konuna, s
rétt hjá henni' og si
halleljúja.“
„Gott er að ver;
barnahjörð," syngu
— og enn er hlýtt
þarna inni. Við :
skiptist á fallegu
má nú segja,“ — en liklega
hefur það líka verið „halle
lúja“.
„Öðlizt eilífa sælu fyrir
hina stuttu naútn syndarinn
ar,“ segir konan, sem nú
stendur vlð ræðupaliinn.
Áheyrendur láta engin svip
brigði á sér sjá.
Þrjár smátelpur sitja uppi
á pallinum Tvær á líkum
hærðu stúlkuna
bekk og barnlð í b:
um með rauðu slar
Örlögin eru þögul
eins og hausthimir
★
Nú tekur foringi
til máls: „Enn er
kross Jesús,“ seg
„Komið í dag, — á
getur það orðið of £
g 8. sept. 1960 —
m
i
Alþýðubláðið