Kirkjublaðið - 01.07.1892, Page 12

124
gjöf, en eigi áheíti í kaupskaparskyni — viljura i verk-
inu sýna þakklátssemi vora við gjafarann allra góðra
hluta. Gefi þá hver þangað, sem er hendi næst, eða
honura finnst mest þörf og raestur verðleiki, og án þess
að blásið sje í lúður blaðanna á eptir.
Strandarkirkja ætti ekki lengur að vera ein um slík-
ar gjafir.
Hann gæti enda verið oss til fyrirmyndar bóndinn á
13. öld, sem hjet því, ef hann fyndi bátinn sinn, að ljá
hest upp í Skálholt undir klyfjar staðarins, gefa rapt til
kirkjunnar á Háeyri, og loks að gefa fátækum fyrsta sel-
inn sem veiddist í uótunum!
í því var þó einhver jöfnuður.
Sjón sælli heima.
1. Þú andi manns, sem guðdómsgeisla skoðar
og gegnum svífur himinbelti öll,
hve sæll munt þú, er sigurdagur roðar
frá sólarþengli yfir grátheims völl.
2. Ilre sæll munt þú, að brostnum fanga-fjötrum,
er fyrirheitna landið kemstu i,
þá afklæðist þú eymdadalsins tötrum,
í eilífð færðu tignarklæði ný.
3. Þú vesæli heimur, hampa gulli þínu,
þitt hnoss er löngum meini blandað tál,
mjer fróar ljós frá föðurlandi mínu
þar frævast blóm er lækna mædda sál.
4. Þar skyggja framar ský ei sólu bjarta
þar skruggu-jel ei hrista veikan reyr,
þar stynur þú ei lengur ljúfa hjarta
hjá lífsins brunni þyrstir þig ei meir.
5. Frá dómum heims, sem leiptur burt þú líður
til ijóss, er augum jarðardimman fól,
og brátt þá harma lægist straumur stríður,
sem stofna knátti tímans veiti-hjól.
6. Þjer stjörnuljós, sem leiptrið skini björtu
og logarúnum gyllið himintjöld,