Kirkjublaðið - 01.02.1893, Qupperneq 1

mánaðarrit
handa íslonzkri alþýðu.
III.
RVÍK, FEBRÚAR 1893.
Brauðin og blómin.
Kristin sögn um Elísabet landgreifafrú í Wartburg d. 1281.
Harðdrægur og hjartakaldur
hugsaði eigi nema’ um aura,
að engu nema yondu valdur
velti’ hann sjer í hrúgum maura;
allra hylli af sjer braut hann,
engra sannra gæða naut hann.
Hennar iðn var aðra’ að gleðja
öll að græða hjarta sárin,
nakta’ að klæða, svanga’ að seðja,
sorgbitinna’ að þerra tárin;
en—aldrei mátti’ hann af því vita
að hún gæfi snauðum bita.
Um hana sat hann einu sinni
er hún bar til sjúkra fæðu,
þykist vita’, að vistir finni
vífsins fólgnar undir klæðum.
»Ber eg«, sagði’ hún, »sveiga’ af blómum
sem eg ætla helgum dómum«.
Takið eptir: til hann þreifar,
trúir eigi frúar orði; —
brauðs eru þá burtu hleifar,
breyttur allur matar forði,