Kirkjublaðið - 01.02.1893, Blaðsíða 7

23
Vetrarhugvekja til foreldra og barnafræðara.
Nú stendur skamradegið sem hæst; það er dimrat
yfir og skuggalegt, nætur langar og dagar stuttir. En
senn líður að því að það lengi daginn, birtan verði skær-
ari, sólin hærra á lopti.
Skammdegið minnir mig á skugga og myrkur fyrir
þúsundum ára, þegar allur heimurinn stundi undir byrði
fávizku sinnar og andlegs úrræðaleysis; það minnir mig
á það, að enginn vissi hvar hann átti að finna fótum
sínum forráð, og stundi í örvæntingu með fornaldarvitr-
ingunum, sem enga friðarvon fundu aðra en að deyja.
En það minnir mig og á annað meira, annað betra
°g fegra, stjörnuna, sem rann upp í austri, og stafaði
geislum sannleika og huggunar til allra þjóða. Það
minnir mig á Jesúm Krist, guðbarnið himneska, sem varð
barn eins og vjer og vor börn, til þess að ganga í gegn-
um allt eins og vjer — og sem svo þroskaðist að aldri,
vizku og náð hjá Guði og mönnum.
Hann varð að læra eins og vjer; hann varð að taka
framfaraþroska barnanna, læra sitt guðsorð eins og þau;
hann varð að vera barn á meðal barnanna, til þess að
verða síðan maður meðal mannanna — og síðan sá, sem
leiddi mannkynið á rjetta leið, og tók upp á sig alla
þess sekt og synd.
Betur væri að allir gœtu sagt með skáldinu góða: »Þú
gekkst á undan, eg eptir þann sama veg«. Betur væri
að allir hefðu á sínum unga aldri vaxið í aldri, vizku og
núð hjá Guði og mönnum.
En því er miður; þar mun margt á bresta; jeg tala
eigi um hvað það er. En víst er um það, að margur
býr að því, hvernig um hann var annazt á æskuárunum.
Margur hefir fengið óbeit á kverinu sínu, jeg vil ekki
segja kristindóminum, af því að hann var á bernskuár-
unum rekinn með harðri hendi til þess að taka kverið
sitt. Það var honum nærri eins og refsing; enginn út-
skýrði neitt fyrir honum; presturinn spurði hann, og hann
svaraði því sem hann gat úr því sem hann var spurður,
en dottaði svo á meðan verið var að spyrja hin börnin,