Kirkjublaðið - 01.02.1893, Blaðsíða 8

24
eða var að glettast við þau. Hann kunni, en skildi ekk-
ert, þuldi en vissi lítið; svo varð það feginsdagur að
sleppa, kasta kverinu upp á hyllu og líta í það aldrei
framar.
Hve margir búa að þessari æskufræðslu, og eru svo
enn eins og þá? Eru þeir ekki enn eins og skammdegis-
börnin, sem lítið sjá fyrir myrkri, og lítið skilja fyrir
íáfræði ?
Þjer foreldrar, sem eigið börn á uppfræðingar-aldri —
þjer fræðendur, sem falið er á hendur að uppala og
mennta hina ungu —
þjer fullorðnu, sem eigið að ganga á undan þeim og
beina þeim leið til þess að verða menn — hugfestið þetta
vel, hvað það er að eiga börn og hafa þau undir hendi;
hugfestið það vel, og gætið að, að þau verði ekki skamm-
degisbörn alln æfi. Sýnið þeim í tíriia stjörnuna, sem
rann upp í austri, en aldrei gekk undir, svo að dagarnir
lengdust, og það varð vegljóst um hraunbrautir heimsins.
Þjer hafið ábvrgð á hendi, þunga ábyrgð á þessum
ungu mönnum, sem nú eru ekki nema bernska og fá-
kænska; framtíðin á að standa á herðurn þeirra þegar
vjer erum komnir undir græna torfu.
Það er yðar — það er vor ábyrgð að gera þau fær
um það, að bera framtíðina; annars höfum vjer illu heilli
látið þau fæðast í heiminn.
En það geta þau ekki, nemaþau verði sannir menn.
En sannir menn verða þau aldrei, nema þau verði
líka kristnir menn.
Það er: þau þurfa að verða kristin í hjarta.
En þjer gerið þau aldrei kristin með því, að fá þeim
kverið sitt eingöngu; þau kunna að byrja að læra með
ánægju, en það hverfur fljótt. Hvað vita þau urn heiðindóm
og hörmung og vonleysi hins deyjanda heiðingja — hvað
botna þau í veru Guðs — hvað skilja þau í hinni heims-
fræðilegu eða siðfræðilegu sönnun fyrir tilveru hans?
Ekkert, æ alls ekkert, og þó að þjer færuð að reyna að
útskýra það, þá fer það eins; frammi fyrir slíkum leynd-
ardómi opinberunarinnar erum vjer jafn fáfróð börn og
þau.