Kirkjublaðið - 01.03.1893, Blaðsíða 12

60
tegundir þessarar auknu starfsemi, um fjelagsskap presta
og innbyrðis aðstoð og uppörfun, sem þeir geta veitt
hverir öðrum. Aukna starfsemin er hin aukna sálusorg.
Hennar gætir svo víða allt of litið gagnvart hverjum ein-
staklingi safnaðarins. Gjörum hana, kærir bræður, að sjer-
legu ihugunarefni voru og jafnframt að umtalsefni í Kbl.
----3se-----
Niðurlag páskaræðu vorið 1892.
Eptir
sjera Jóhannes L. L. Jóhannsson.
Hin dimma sorgarhátíð langafrjádagsins er liðin, en
aptur komin hin bjarta gleðihátið páskadagsins. Svo sem
sólin er á þessum tíma árs á leið sinni úr suðrinu aptur
til vor, sem búum í þessum norðlægu löndum, svo skín
nú á ný skært fyrir oss hin eilífa rjettlætissólin, Jesús
Kristur, sem nálega sýndist horfin í dauðans myrkri, já,
hún skín svo skært, að hún hefir aldrei skinið skærara,
en einmitt þá er hún kemur í páskaguðspjallinu aptur
fram f fullu veldi og hefir sigrað allt andlegt myrkur og
allan andlegan dauða. Hvergi sjáum vjer þann sannleik,
að annað líf sje tii eptir þetta og að vjer eigum sjálfir
upp að rísa, svo áþreifanlega staðfestan, sem í upprisu
enduriausnarans. Það er fvrst með þessum höfuðlærdómi
og undirstöðuatriði alls kristindóms, að trúin á eilíft líf
og líkamlega upprisu er orðin að vissu meðal mannanna
og sannarlega innlend í heimi þessum. Aður höfðu menn
að vísu ýmsar hugmyndir um annað líf, en mjög óljósar,
þær voru því eins og draumórar sofandi manna, er lítið
eða ekkert verður á byggt, þar sem ódauðleikahugmynd
kristindómsins skín í fullu, eigi að eins andlegu, heldur
einnig líkamlegu Ijósi fyrir upprisu Krists. Það er eigi
að undra, þótt hugmyndirnar um ódauðleikann væri ófull-
komnar og óljósar meðal heiðingjanns,, því að þær voru
líka myrkar hjá Gyðingum, og ódauðleikatrúin kemur
fremur óvíða fram í gamla testamentinu og allrasízt með
berum orðum, enda voru til sumir Gyðingar, sem neituðu
ódauðleik sálarinnar og upprisu líkamans. I þessu sem