Kirkjublaðið - 01.04.1893, Blaðsíða 1

mánaðarrit
handa íslonzkri alþýðu.
III.
RVÍK, APRÍL 1893.
Á sumardagsmorguninn fyrsta 1887.
Mitt barn, mitt barn, minn son, minn son!
mín sæta’ og eina hjartans von,
nú sef'ur þú svo sætt og rótt,
en seinna kemur önnur nótt;
þá vakna’ eg ei af værum blund,
þá vakir þú með hrygga lund.
Og máske líka’ hún móðir þín
í moldarrúmið svalt til mín
þá komin verði’ og sofi sætt,
er sjerhvert mein þitt hefur bætt;
þá átt þú engan, engan að,
það er svo sárt að hugsa um það.
Eg hef þá trú, eg lief þá von,
að hönd sje til, minn kæri son,
í þessu lífi’ er leiddi mig,
er leiði bæði’ og styðji þig,
er blessi þig, er bendi þjer
og beri, þar sem hættast er.
Á bræðra þinna fer eg fund,
við fxnnumst eptir litla stund,
því lítil stund finnst lífið mjer,
þá lít eg það sem farið er,
og þjer mun sýnast, sonur kær,
það sama, ef mínum aldri nær.