Kirkjublaðið - 01.05.1893, Síða 1

mánaðarrit
handa íslenzkri alþýðu.
RVÍK, MAÍ 1893.
Kirkjublaðið.
m.
Kristniboðsmálið var allmikið á dagskrá Kbl. síðastl.
ár, og það er sem stendur geymt en ekki gleymt. Háð
og hrakspár geta ekki eytt því máli, annað er örðugra
viðfangs og það er áhugaleysi sjálfra forvígismanna krist-
indómsins á landi voru. Sannleikurinn er nefnilega sá, að
^llur þorri íslenzkra presta er enn þá mjög lítið sinnandi
kristniboðsframlögum. Hjeraðsfundagjörðirnar, sumarhverj-
ar, bera það með sjer, og enn órækari vott þess liefi jeg
i ýinsum brjefum. Mjer hefir aldrei komið til hugar að
hver og einn prestur hjer á landi gangist fyrir samskot-
til kristniboðs, og því síður að nokkurt stórfje gefizt
ájeðan, en hitt vona jeg enn, að nokkur hluti hinnar is-
ienzku prestastjettar iinnni sig knúðan til þessarar tegund-
ar kristilegrar starfsemi og eitthvað svolítið gefist hjeðan
á ári hverju, sem eptir fátækt og fámenni landsins geti
heitið sæmilegur skerfur, og sæmilegan skerf tel jeg eigi
í þúsundum króna, heldur í hundruðum. Jeg get vitnað
til greina minna um þetta efni í Kbl. II, 3. og 9. Hver
kristin þjóð hefir kristniboðsskyldu, einhverjir verða að
hysa af hólmi hina íslenzku þjóð í þessu máli, fáir og
smáir nú um sinn, skyldan verður að viðurkennast.
Andmælin gegn kristniboðshluttökunni, hin helztu og
merkustu, voru þessi:
Hjer heima er of mikið ógjört til þess að miegi eyða
kröptum í útálfum heims.