Kirkjublaðið - 01.06.1893, Blaðsíða 6

meiri æflng i ræðuhaldi en nokkur önnur stjett á land-
inu.
Sjera V. B. heldur, að það yrði ekki »mikil ,reforma-
tion' i íslenzku kirkjunni, þótt prestarnir færu að prje-
dika blaðalaust*. En þar er jeg á alveg gagnstæðri skoð-
un. Og í.því efnivitna jeg til sögunnar og reynslu sam-
tíðarinnar, að því er ræðuhald snertir um allan hinn mennt-
aða heim. Sálmasöngur Islands heflr óefað mikið batnað
við nýju lögin og nýju sálmabókina. — Og ágæti hennar
er, eins og allir vita, engum manni jafnmikið að þakka
og sjera V. B. — En prjedikunin á Islandi mundi taka
jafnmiklum stakkaskiptum til batnaðar, ef prestarnir tækju
upp þá framburðaraðferð að prjedika blaðalaust. Þá
mundu kirkjurnar á Islandi verða margfalt betur sóttar,
en þær nú eru. I þeim mundu menn eigi framar sofna
og sofa, heldur vakna og vaka. En því meiri sem kirkju-
ræknin er, því betur styrkist og eflist trúar- og kirkju-
líflð í söfnuðunum og allri kirkjunni. Þetta er engin
»barnaleg hugsun«, heldur söguleg sannindi, margsönnuð
af reynslu kristinna þjóða.
Elska og Dauöi.
Eptir Tennyson.
Þá máninn bjartur hófst á himinn bláan, —
um Edens foldar angansælan reit
gekk Elskan ljúf og bjarteyg víða leit;
og sem hjá ilmtrje sjer hún vatt á vangi
var þar hjá tax-trje1 Dauðinn einn á gangi
og þuldi sjer'. — Þar fyrsta sinn hún sá hann.
»Far burt«, kvað Dauði, »foldin þessi er mín«.
Til flugs sjer Elskan geislavængjuð brá
og grjet og sagði: »Þessi stund er þín,
þú lífs ert skuggi. Tignhátt trjeð sem má
á teiginn skyggja, er sólin skín sem heiðast,
svo gnæfir lif við ljósið eilífð frá
og lætur dauðans skugga frá sjer breiðast.
1) Taxtrjeð, taxus, er trje dauðans, gróðursett á gröfum,