Kirkjublaðið - 01.06.1893, Blaðsíða 8

104
gáleysi, hlæjandi og innan um blótsyrði, búizt við að
Guð bænheyri þá, er þeim liggur á?
Það er vitaskuld, að þetta er ekki beinlínis af illum
huga sprottið, en það er mjög ljótur vani, ósiður, sem
menn þurfa að venja sig af, en venja sig aptur á móti
á, að ákalla Jesúm i alvöru og af heitri löngun hjartans
og biðja Guð í einrúmi. Á þann hátt biðjum vjer Guð
aldrei of opt, ef hugur fylgir máli og bænin kemur frá
trúuðuHijarta.
S. B.
----386----
Gleymið ekki prestsekknasjóðnum.
Síðan athygli var vakin á honum á ný í síðustu tið
Pjeturs sál. biskups, hefir honum að vísu verið gefinn
miklu meiri gaumur, en þar á undan. En þó eru þeir
vissulega undarlega margir meðal prestanna, sem ekki
gefa sjóðnum eina krónu á ári. Það eru heil prófasts-
dæmi, sem ár eptir ár gefa ekki svo mikið sem 1 kr.
Það getur þó eigi verið efamál, að það er rjett af prest-
unum, að láta árlega lítið eitt í sjóðinn. Jeg leyfi mjer
að telja slíkt meðal góðra verka, þar eð bágstaddar ekkjur
verða studdar og gladdar með því i ókomna tímanum.
Er það eigi kærleiksverk, að hjálpa nauðstöddum ekkjum?
Geta ekki margar hendur unnið Ijett verk í því efni —,
hendur allra prestanna og hendur margra annara, sem
hafa mannelskufullt hjartalag, einkum þeirra, sem eiga
vini og vandamenn, sem fá árlegan styrk af sjóðnum ?
Hví rjetta þeir ekki fram miskunnsama hönd allir saman
hver með öðrum, hver með sinn pening? Vantar pen-
inginn, eða vantar viljann eða kærleikann? Eða vantar
ekki suma af bræðrunum að eins af tómri gleymsku?
Þar getur vissulega komið fram »aukin starfsemi«, sem
þjer, herra ritstjóri! svo heppilega minntuð oss á um
daginn. En þótt margir virðist að gleyma sjóðnum og
viðgangi hans, þá er vonandi, að hann gleymi ekki
ekkjum þeirra hinna sömu, þegar þar að keinur, að þær
ganga hinn erfiða gang prestsekknanna gegnum lífið.