Kirkjublaðið - 01.09.1893, Blaðsíða 14

158
Kristniboðið meðal heiðingja.
Indland er og verður ein aðalstöð kristniboðsins. Veld-
ur því bæði tólksfjöldinn og í annan stað stendur Eng-
landi næst að beina sínu raikla kristniboði þangað. En
fjarri fer þvþ að kristniboðinu þar í landi verði betur
ágengt vegna þess, að hin æðsta landstjórn er kristin, al-
tjend að naíninu til. Ilinir áhugamestu og sannkristilegustu
trúboðar á Indlandi telja stjórnarfarið þar versta þrösk-
uldinn. Ríkið hefir sjálft einokunarverzlun á ópíura, sem
bakar Indverjura eigi síður en Kfnverjum bálfu meira böl,
en áfengið í þeim löndum, sem ncyta þess mest. I ann-
an stað hlynnir landsstjórnin að áfengissölu, hún gefur
líka stórfje af sjer í landssj'óðinn, og áfengisnautnin fer
vaxandi þar í landi ár frá ári. Það er auðmannavaldið
heima á Englandi, sem bindur stjórnina, svo að hún held-
ur þessum ófögnuði að hinum heiðna landslýð, og vekur
það ógeð og hatur allra hinna beztu manna þarlendra, og
eðlilega geldur svo kristniboðið þess.
Um áramótin síðustu var hið svo nefnda 10 ára
kirkjuþing allra prótestantiskra kristniboða haldið í Bom-
bay. Fyrsta sanikoman af því tagi var í árslokin 1872,
og komu þar saman 136 trúboðar og voru 28 þeirra inn-
lendir menn. I árslokin 1882 voru þeir 475 talsins og 46
innlendir, en nú síðast 630, af þeim voru 93 innlendir
menn og 276 konur. Uppskeran er nokkur, þó hægt fari,
og má sýna það með tölum. Fyrsta árið í aldartug er
fólkstalsár Englendinga. Árið 1881 voru á Indlandi 253
miljónir og af þeim 1,862,525 kristnir, en 1891 töldust
288 milj., en kristnir menn 2,284,191. (í þessum tölum er
Birma á Austui-Indlandi talið með). Fólkstalan hefir alls
aukizt um rúml. 10 af hundraði, en tala kristinna manna
um rúml. 23 af hundraði.
Kristniboðsmálið var á samkomu þessari rætt frá
ýmsum hliðum og með öruggri von og trú á sigur hins
góða málefnis. En með rjettu dæma ýms kristileg blöð
Englands það blett á þessari samkomu, að mótmæli gegn
ópíumsölunni og áfengissölunni, á þann hátt sem hún er
rekin, fengu eigi framgang af ótta fyrir stjórninni, sem
fjelögin eru á ýmsan hátt háð og þiggja styrk af.