Kirkjublaðið - 02.09.1893, Blaðsíða 11

171
og leikmanna. f ríkiskirkjunni finnst leikmönnunum ó-
sjálfrátt, að prestarnir eigi að gjöra allt, þeir einir sjeu
veitandi, hafl alla ábyrgðina. f frikirkjunni vex starf-
semi leikmanna og um leið áhuginn. Þeir verða vanda-
bundnir við fjelag sitt. Hin stöðuga og margbrotna sam-
vinna prestsog fuiltrúa safnaðarins, hin sameiginlega bar-
átta, sameiginlegur vandi og sameiginleg ábvrgð hefir
eigi síður leitt af sjer einingu og frið en lif og fjör.
3. Loks er það ónefnt sem er hjálpin mest og hugg-
unin best, að í frikirkjunni lærist mönnuð að treysta
Guði og treysta honum einum. Það er andlegur kraptur
en ekki ytra þvingunarvald, sem heldur fríkirkjunni við.
Þetta traust heflr ekki orðið sjer til skammar í írsku frí-
kirkjunni.
Að treysta Guði betur en lögtakinu.
---------------------
„Upp úr prjedikuninni“.
»Það er mest að marka, hvað hann gjörir upp úr
prjedikuninni«, segja menn á sumrin í óþurka tíð, þegar
þeir eru að tala saman við kirkjurnar. »Ef hann þorn-
ar ekki upp úr prjedikuninni í dag, þurfum við ekki að
búast við þurk þessa vikuna«.
Og 1 harðindaköflum á veturna, er mönnum lízt
ekki á ioptið, segja þeir aptur: »Ekki er hann aflátinn
með kastið enn, hvort sem hann kann nú að breyta
nokkuð útliti upp úr prjedikuninni. Verði hann ekki far-
inn að laga sig neitt, þegar við komum úr kirkjunni,
er ekki að spyrja að, hvernig hann verður vikuna þá
arna«.
Þó er allra mest komið undið því, hvernig hann
ræðst upp úr páskadags-prjedikuninni. Menn muna svo
mörg páskaköst, sem staðið hafa í viku og hálfan mán-
uð, og sem hafa ætlað að gjöra út af' við menn og
skepnur.
Því var það núna, þegar menn komu út úr kirkj-
unni á páskadaginn, sagði einn bóndinn: »Hana, nú sjá-
ið þið hvernig hann ætlar að hafa það. • Þetta var nú
verri votturinn«.