Kirkjublaðið - 01.11.1893, Blaðsíða 6

198
hjer ættu að komast á kvöldmessur, þess heflr lengi
verið óskað hjer, og vonandi verður þess eigi langt að
biða. Höf. ætlar prestaskólakennurunum að ganga þar á
undan með því sjálfir að prjedika iðulega: »Eigi nokkur
breyting til batnaðar að verða á hinni hörmulegu litlu
kirkjurækni í landinu, verður hún að koma frá höfuðstað
landsins, þar sem þungamiðja hins andlega lífs er«....
»Látum prestaskólakennarana íslenzku með eigin dæmi
kenna lærisveinum sínum þá list að prjedika Guðs orð,
ekki sem sjaldnast, heldur sem optast að unnt er«.
Prestaskólinn fær þannig þyngsta sök hjá hinum
háttvirta höfundi, en til prestanna hjer heima talar hann
eigi síður alvarleg og þung orð:
»Vjer óttumst, að fyrir alit of mörgum islenzkum
prestum vaki sú regla, að prjedika eins sjaldan og þeir
mega, en síður hin reglan, að flytja Guðs orð eins opt og
þeir mega — vera sífellt að leita að nýjum tækifarum
til að prjedika evangelíum Drottins« . . »Vjer sem tek-
izt höfum á hendur hina dýrðlegu köllun að vera orðs-
ins þjónar, verðum að muna eptir því, að það eru prest-
arnir, sem mest og bezt áhrif hafa á kirkjurækni fólks-
ins. Hún skapast og myndast af áhuga prestsins, þótt
einn sje opt lengi að byggja upp það, sem annar hefir
rifið niður«.
Vjer, sem þetta er fyrst og fremst talað til, viljum
taka þessar bendingar bróðurlega, þótt harðorðar sjeu, og
til íhugunar, því eitt er víst, að kirkjurækninni er, eigi
síður en altarisgöngunni, víða ábótavant hjá oss, þótt
henni hafi hvergi nærri eins hnignað á síðasta manns-
aldri og altarisgöngunni.
-— ----3*3®-----——
„Falsaður einkennismiði”.
Hún er meira en smáskritin þessi nýþýdda grein f Fjallk.
Efni hennar er það í sem stytztum orðum, að vilji og
viðleitni kistinnar kirkju til að ljetta hinu jarðneska böli,
til að semja frið, efla rjettlæti á jörðunni, yfir höfuð öll
kærleiksþjónusta fyrir bræðurna, sje óviðkomandi sönn-