Kirkjublaðið - 24.12.1893, Blaðsíða 10

230
Dagurinn er runninn, fagur og skær — sá dagur, sem
ekki kvöldar að — dagur kristindómsins.
Það eru mannkynsins fyrstu jól.
Og þessi jól eru endurnýjuð á hverju ári, hjá háum
og lágum, voldugum og vesælum.
Jeg fell fram í hjarta mínu fyrir þessari dýrðarsjón
— þessari dýrðarhátíð.
Jeg fell fram fyrir þjer, himneska Bethlehems barn,
með lifandi tilbeiðslu — eða hvað skyldi jeg annað tilbiðja,
en lífs míns fyrsta Ijós, hverju fremur fylgja, en hinum
eilífa sannleika, hvers fremur æskja, en að öðlast hið
eilífa lif!
Hvað minnir mig betur á ljósið frá Betlehem, en
jólaljósin?
Hvað minnir mig betur á lofsöng englanna, en lof-
söngur jólahátíðarinnar?
Og hvað minnir mig betur á mína þörf, en skamm-
degisrökkrið?
Nýfæddi Jesús! vertu dagsbrún míns hjarta, vertu
ljós minnar sálar, vertu huggari míns anda.
Sjá jeg ligg fyrir fótum þjer og horfi upp til þín;
reis mig á fætur og leyf mjer að ganga mína lífsbraut
við þitt himneska jólaljós.
Lýs mjer, lýs mjer, til þess aðjeg geti komizt hættu-
laust yfir Dauðahafið.
Styð mig, styð mig, svo jeg falli ekki, — reis mig,
reis mig, ef jeg rasa.
Leið mig, leið mig þjer við hönd, að föðurbrjóstinu
bliða á himnum — sýn mjer eigi að eins dýrð hins fyrir-
heitna lands, heldur veit mjer að komast þangað.
Það er mín jólabæn, nýfæddi Jesús!
J. J.
Við jólatrje.
Lag: Astarfaðir 'himinhæða.
(Sjá Söngkennsluhók ,T. H., 4. h.. nr. 4)
Verði ljós. Það var fyrsta’ orðið;
varð á þeirri stundu bjart.