Kirkjublaðið - 24.12.1893, Blaðsíða 15

góð. Einu sinni sendi hann engil til henrlar, öem hjet Gahríel;
hann kom til hennar og saghi: »Heil vert þá, sem nýtur náðar
Guðs ; Drottinn er með þjer; blessuð vertu meðal kvenna«. Sko>
þarna sjáið þið engilinn, með svo stórum og f'allegum vængjum,
og þarna er María. Svo sagði hann henni að hún ætti að fæða
son, og láta hann heita Jesús; svosagðihann henni, að hann mundi
verða kallaður Guðs son, og hann mundi frelsa mennina af synd-
um þeirra. Svo fór engillinn aptur, og hún þakkaði Guði fyrir það,
hvað hann væri góður við sig. Svo leið nú æði langur tími; þá
heimtaði keisarinn, þvi að konungurinn þar var kallaður keisari,
að það væri tekið manntal; en María og Jósep, mannsefnið henn-
ar, því að hún var trúlofuð, ióru til borgar, sem heitir Betlehem,
til þess að láta telja sig þar, af því þau voru ættuð þaðan, og
hafa kannske átt þar áður heima. Þau komu þangað á jólanótt-
ina. En svo fengu þau hvergi að vera um nóttina, svo þau urðu
að setjast að í tjárhúsi um nóttina, En um nóttina átti hún barn-
ið, og vafði það í reifum, og lagði það í jötuna. En það voru
þar Ijárhirðar, eða srnalar, sem sátu yíir fje skamt frá ; það kom
svo til þeirra engill allt í einu. og sagði við þá, að nú skyldi hann
boða þeim miklar gleðifrjettir, því að frelsarinn væri nú iæddur,
sem væri Drottinn Kristur, og svo vísaði hann þeim til, að þeir
mundu geta fundið nýfætt barn, reifað, sofandi í jötunni. Og þá
kom mesti fjöldi af englum, og ljós af himnum Ijómaði í kringum
þá; og englarnir sungu: »Dýrð sje Guði í upphæðum, og triður á
jörðu, og Guðs velþóknun yfir inönnunumo. Svo fóru englarnir
aptur upp til himna, en hirðarnir fóru að leita að barninu, og
tundu það,þar sem engillinn vísaði þeim til. Ogþeir sýndu barninu
lotningu, og fóru svo út aptur. Þarna sjáið þið nú barnið Jesús,
þar sem það liggur í jötunni, þarna er mamma þess; hjerna stend-
ur Jósep og þarna eru hirðarnir með smalaprikin sín og beygja
sig niður frammi fyrir barninu. En skepnurnar þarna eru víst
asnar, sem hafa verið býstir í íjárhúsunum, jeg sje að það eru svo
stór á þeim eyrun«.
Svo spurðu þeir, hvað langt væri síðan þetta var, en hún
spurði þann eldri, hvað ártalið væri. Hann mundi það; sagði hún
honum þá, að það væri svona mörg ár síðan þetta gjörðist.
En allar spurningarnar man jeg ekki; enda hefi jeg fátt af
þeim frjett.
En að endingu sagði rnóðir þeirra drengjanna þeim, að kon-
an á S . . . hefði sent þeim sína myndina hverjum, og svo sitt
kertið hverjum, til þess að þeir gætu sjeð ti) að skoða þær; en
það yrðu þeir að passa, að skemma þær ekki, pg væri bezt hún
geymdi þær sjálf.
Og það mun óvíðar hafa verið glaðari jólanótt, þar sem auð-
ur og allsnægtir voru fyrir hendi, heldur en í þessu íátæka koti
yíir litlum jófakökusnúð, og tveim myndum; en hvorttveggja var
geíið af góðu hjarta og þegið með hjartans þökkum; þetta litla