Kirkjublaðið - 01.10.1894, Blaðsíða 11

187
liðna tímans, starflífsins hjá Jórdan. Átti hann, sem Guð
hafði fengið í hendur svo háleitt hlutverk, sem það að
ryðja Messiasi braut, að enda daga sína geymdur og
gleymdur í dimmu fangelsi? Voru þetta laun trúmennsku
hans? Var það rjettlátt, að hann, sem hafði helgað Guði
allt lif sitt, skyldi hreppa slík kjör? Hví kom ekki
Messías og hjálpaði honum, hví ljet Guð, sem hafði sent
hann, ekki fangelsisdyrnar opnast fyrir honum? Gleymd-
ur af lýðnum, sem einu sinni þyrptist að honum og jafn-
vel vildi gjöra hann að Messíasi, gleymdur af Jesú, sem
hann haíði skirt og rutt braut sem Messíasi heimsins,
gleymdur af Guði, sem hafði sent hann og sem hann hafði
þjónað — átti þetta að verða æfikjör fyrirrennarans?
Þannig ætlum vjer að skírarinn hafi hugsað i raunum
sinum í myrkri fangelsisvistarinnar, og því lengur, sem
hann hugsaði um kjör sin og því betur sem hann sá, að
vonir þærbrugðust, er harin líklega hafði gjört sjer um,
að Messías sjálfur mundi koma, »með varpskúfluna í hendi
sjer», og leysa hann úr fjötrunum, þvi meiri varð kvíð-
inn í sálu hans og því stærri varð örvæntingin, er greip
hann, unz loksins sú spurning vaknaði í sálu hans: Skyldi
jeg hafa misskilið köllunarverk rnitt, skyldi það hafa ver-
ið tómur misskiiningur af mjer þetta, að jeg væri sá,
sem ætti að ryðja Messíasi veg? Það er sálarfræðislega
skiljanlegt, að örvæntingin hafi getað glapið Jóhannesi
svo sjónir, er hann hreppti kjör, sem virtust að standa í
svo mikilli mótsögn við líf hans og hina háleitu köllun
hans. Það er sálarfræðislega skiljanlegt, að fangelsisvist-
in hafi geta beygt mann, jafnvel með sálarþreki og anda-
krapti Jóhannesar, vakið örvæntingu i brjósti hans og
með örvæntingunni efasemi. En jafnframt því, sem efa-
semin vaknaði í brjósti hans, um það, hvort hann væri i
sannleika fyrirrennari Messíasar, hlaut einnig að vakna
hjá honum efi um það, hvort Jesús í sannleika væri Mess-
ías; hið síðara hlaut að vera afieiðing hins fyrra. I ör-
væntingu sinni gleymdi Jóhannes öllu því, er hann hafði
sjeð og heyrt, er hann skírði Jesú, og sem þá hafði
verið honum nægur vottur þess, að Jesús væri Messías.
Og þegar hjer við bætist það, að lærisveinar skírarans,