Kirkjublaðið - 01.01.1896, Blaðsíða 2

ur Davíðs með upphafsorðunum: »Drottínn er mínn hirð-
ir, mig mun ekkert bresta« hefir á öllum öldum kristn-
innar verið kær hjörtum og tamur tungurn trúaðra, í
öllum kjörum lífsins, frá bernskuskeiðinu ailt til hinnar
efstu æfistundar. Það er texti barnæskunnar. Börnin
vor læra það snemma og hafa það gjarna um hönd.
Eilíf gleði er þ tb mjer,
að minn hirðir Jesús er,
að eg lamb er hans í hjörð,
hef þar t’æbu og dyggan vörð;
hann mig annast, hann mig kailai'
heiti mínu um stundir allar.
Það er fermingartexti; þegar vjer leiðum lióp kristinna
ungmenna upp að altarinu fermingardaginn, og látum þau
hefja göngu sína út í lífið frá altarinu, getum vjer þá
fundið annað, sem betur gleður og styrkir þau og oss en
þetta fyrirhsiti Drottins: Eg ern góði hirðirinn, minir
sauðir þekkja mína raust. Það er giptingartexti. Yfir
tryggðabandi brúðhjónanna við aitarið verður ekkert feg-
urra mælt en þettn: Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta. Það er innsetningartexti. Þegar sáinahirðir-
inn byrjar starf sitt hjá söfnuðinum, hvaða ávarp er þá
huggunarríkara til sjálfs hans, hvaða játning af vörum
hans er innilegri í eyrum safnaðarins en þessi: Drottinn
er minn hirðir, mig mun ekkeit bresta. Það er kvöld-
máltíðartexti; hvernig verður náðargáf'um heilagrar kvöld-
máltlðar betur Jýst fyrir borðgestunum en með orðunum:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta. Það er
dánarbeðs- og greptrunartexti; hve margur sárþjáður
sjúklingur hefir eigi huggað sig við þessi trúarorð: Þó
eg ætti að ganga um dauðans skuggadal, skyldi eg samt
enga ógæfu hræðast, því þú ert með mjer. Mörg bleik
ásjóna deyjandi manns hefir orðið skær, er hin máttvana
tunga tók undir bænarorðin:
Hirðir kær,
halt mjer nær
vegum þín og vilja;
eg er þinn,
þú eit minn,
ekkert oss mun skilja.
Vjer viljum þá og á þessari stundu innst í hjörtum