Kirkjublaðið - 01.02.1896, Blaðsíða 11
27
hvildarstaðurinn, þar sera ekki er nein áhyggja eða bar-
átta, og heldur eigi nein þróan eða fraraför. Þeir sem
dýpra rista, hugsa sjer það sera eilífa skoðun og ígrundan
Guðs dásemda, og hinir láta sjer nægja þá skýringu, að
annað líf sje óendanleg lofgjörðar-guðsþjónusta. Hjerna
megin gjörura vjer að Gfuðs vilja með starfi voru, hinum
megin með tilbeiðslu. Vjer koraum frá hávaðanum á
torginu, frá þys og ys dagverknaðarins, inn í kirkju, þar
sem unaðslegur söngur svellur ár og síð og alla tið. Um
þennan hirain hafa trúuð skáld á öllum öldum kristninnar,
frá því er postulinn Johannes reit sinar vitranir á eynni
Patmus, kveðið hiartnæm ljóð, sem vjer kristnir menn
syngjum og munum ávallt syngja raeð unaði og aðdáun.
Þessi starílausa eilífð fullnægir þó vart trúarþörf
ýmsra, er þeir á annað borð fara að hugsa um það. —
Þeir sem unna munklifi geta þráð slikt hinum megin
grafarinnar, það er sannheilagt og alfullkomið klaustur-
líf, en ekki eru öll Guðs börn í sama mótinu og Tómas
frá Kempis1.
Hugsum oss enskan kaupmann, greindan sómamann
og grandvaran, hvernig skyldi honum lítast á þennan
tízkuhimin? Hann fer reyndar ekki að segja neinum frá
því, tilfinninganæmur maður lætur sem minnst talað um
sín helgustu einkamál, svo sem trúarskoðun sína, og vitur
maður geymir marga hugsunina hjá sjer og lætur hana
ekki fara lengra. En kaupmaðurinn lifir nú sjer til
sóma og öðrum til heilla og er sístarfandi, og hann skilur
ekki í því, að hið komanda líf þuríi að vera svo alveg
gagnstætt því, sem hann reynir hjerna megin. Það sem
mest eykur honum yndi, er búðin hans, verzlunarfyrir-
tækin, vogunin og höppin. Það er langt frá því, að liann
sakni þess vegna peninganna, en einmitt í þessu er fólgið
líf hans og geta, allt það sem er bezt í honum fær hjer
að reyna sig og njóta sin: hyggnin, festan, áræðið, ráð-
vendnin. Þegar dauðinn ber að dyrum hjá honum, þá
tekur hann honum með hugprýði, en ekki með fögnuði,
1) Hib nafnfræga rit hans >Krists eptirhreytni< er þýtt af sjera
Þorkeii Arngrímssyni Yídalín. — Hól. 1676.