Kirkjublaðið - 01.03.1896, Blaðsíða 4

86
heyrenda væri byggð á mannlegri speki, á engum nýj-
ungum eða heilaspuna mannlegs hyggjuvits, á engu öðru
en Guðs krapti.
Og hver er þessi kraptur Guðs? Það er krossinn,
þar sem Guðs og mannsins son breiðir faðminn út mót
föllnu mannkyni og blóð bans er runnið til fyrirgefningar
syndanna, hverjum sem á hann trúir. Þetta er táknið,
sem felur i sjer allt nýtt i andans riki. Þaðan streymir
allt nýtt inn í sálarlíf og starfslíf vor manna. I krist-
ins manns hjarta er fyrirgefning syndanna, sem fæst fyr-
ir trúna, hina lifandi trú á frelsara heimsins, einlægt
nýr boðskapur, ný blessun, ný kærleikshvöt, ný gleði og
sæla. Þetta verður að vera aðalinnihald allrar prjedik-
unar orðsins; anuars er hún fölsk og villandi, hve mikla
mannlega speki og mælsku sem hún heflr að geyma.
Sá, sem ekki finnur þetta, hann lifír enn 1 hinu gamla,
og þyki honum fatið vera farið að slitna, þá heflr hann
orð frelsarans sjálfs íyrir því, að það verður ekki yngt
upp með nýjum bótum. Jesús Kristur vill ekki vera bót
á hinu gamia fati. Hann færði ný klæði sem aldrei
fyrnast, og skilyrðið fyrir að frelsast, var að íklæðast
þeim. Biðji hinn gamli óendurfæddi maður um eitthvað
nýtt andiegt fóður, þá merkir það nákvæmlega hið sama
sem hann biðji um gamalt, um eitthvað það sem heim-
urinn heflr að segja, já, er fyrir löngu búinn að segja,
en nú kemur aptur með í nýjum búningi. Það vantar
ekki að heimsins menn geta sagt þetta svo áheyrilega,
að það verði meðtekið af mörgum sem nýtt fagnaðarer-
indi. En sú dýrð stendur ekki lengi. Það koma innan-
skamms þeir tímar, að þetta nýja evangelíum er orðið
gamalt og útslitið fyrir tírnann. Þá verður að fá eitt-
hvað annað nýtt, og það lætur ekki bíða eptir sjer; þvf
formælendur vantrúarinnar hafa það einlægt á reiðum
höndum, Þannig heflr heimurinn ekkert nýtt að bjóða
er hafi varanlegt gildi. Það er einungis einn boðskapur,
sem einlægt er nýr, þúsund ár eptir þúsund ár, af þvf
hann er himneskur en ekki jarðoeskur. Það er kær
ieiksboðskapurimr urn svo mikla elsku Guðs til vor synd-
ugra manna, að hann gaf sinn eingetinn son, til þess;