Kirkjublaðið - 02.03.1896, Síða 1

mánaðarrit
handa íslenzkri alþýöu.
VI.
RVÍK, MARZ (B), 1896.
Engillinn.
Verndarengill vakir yflr
voru lífi hverja stund.
Sjerhvern mann, á láði’ er liflr,
leiðir sterk, en hulin mund,
líknar þjáðum, huggar hrellda,
hjúkrar sjúkum, reisir fellda,
varnar slysum, verndar líf,
veitir blessun, skjól og hlíf.
Dauðans engill aptur kallar
oss frá lífsins háa glaum;
vorum þreyttu hötðum hallar
hann til svefns með værura draum.
Gegnum myrkrið grafar svarta
Guðs hann sýnir ljósið bjarta,
gegnum þögla grafar þröng
Guðs hann boðar engla söng.
Dómsins engill aptur vekur
oss með hvellum lúðurhljóm,
og með býsn og undrura tekur
alla’ að kalla fyrir dóm.
Dauðir heyra ógn og undur,
undirdjúpin bresta sundur.
Lýði skilar land og haf,
iengi sem þar inni svat.