Kirkjublaðið - 01.05.1896, Blaðsíða 8

89
persóna. Hann er í hjarta þínu. Gef þig honum á vald,
seg þú hann velkominn og þá þegar í stað og án allra
erflðleika »er allt yðvart, hvort heldur það er Páll eður
Apolló, eður Kefas, eður heimur, eður líf, eður dauði, hið
yfirstandandi eður tilkomandi. Allt er yðvart; þjer eruð
Krists, en Kristur er Guðs«. (I. Kor. 3, 22—23).
Nokkrar smágreinir um trúar- og kirkjumál.
Eptir sjera Matthías Jochumsson.
II. Trú og þekMng.
Flestir, sem eitthvað fást við fróðleik og bókmennt-
ir, vita einhver deili á hinni miklu baráttu lærðu mann-
anna nú á dögum um trú og skynsemi, eða um hvort
meira skuli meta, enda var sá maður Islendingur, sem
einna skarpast hefir barizt á Norðurlöndum á þeim vig-
velli. Það var Magnús Eiríksson. En við hlið honum, og
þó andstæður, stóð danskur maður, hinn mesti spekingur,
Sören Kierkegaard. Hann hjelt því fram, að trúin ætti
að ráða mestu, enda þvert ofan í skynsemina (»Troen i
Kraft af det absurde«). Magnús aptur á móti var hinn
mesti skynsemistrúmaður, en þó hins vegar barnslega trú-
aður, forn í anda og rithætti; vakti þvi miklu minni mót-
sögn og eptirtekt en ella mundi, hefði hann líkzt hinum,
sem var óvenju mikill ritsnilldarmaður. Þó sneri stefna
M. E. miklu nær timanum þá, en stefna hins, sem var
miklu öfgameiri og líkari háði en heilli alvöru. Þessar
stefnur voru ekki ný]‘ar, beldur hófust þegar með hinni
svo nefndu Renaissance- eða endurfæðingartíð og siðbót-
inni, sem henni fylgdi. En þessir menn hertu á deilunni
hjer á Norðurlöndum, og báðir eiga enn marga lærisveina
víðsvegar. Hinn merkasti af lærisveinum S. Kierkegaards
er talinn Rasmus Nielsen prófessor, ljóngáfaður maður,
en bundinn hálfur við kennara sinn. Sem vísindamaður
ljek hann trúna, einkum þá martensensku specúlationstrú,
æði hart, og fylgdi þar dyggilega Magnúsi Eiríkssyni sem
ratiónalisti, en hins vegar kvaðst hann sem trúmaður
fylgja kirkju og biflíu bókstaflega. Dr, Georg Brandes